ทดลองอ่าน Moonlight เพลงรักใต้แสงจันทร์ บทที่ 121

“…แม่คุณน่ะ”

“…”

ชูหลี่ได้ยินดังนั้นก็ดิ้นตะเกียกตะกายจะลุกขึ้นมา โจ้วชวนฉวยโอกาสกดเธอกลับลงไปนอนบนโซฟา ยื่นแขนยาวๆ ไปคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วโยนให้เธอ…หญิงสาวรับโทรศัพท์มาอย่างมือไม้เป็นพัลวัน จากนั้นก็เลื่อนปุ่มรับสาย เอาโทรศัพท์แนบหู เอ่ยด้วยเสียงแหบพร่าเล็กน้อย

“ฮัลโหล แม่”

ได้ยินเธอพูดสามพยางค์นี้ ชายหนุ่มก็เปลี่ยนสีหน้า

เธอมองเขาอย่างแปลกใจแวบหนึ่ง ไม่รู้ตัวเลยว่าตอนที่ตนใช้เสียงแหบพร่าที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มาหยกๆ เรียก ‘แม่’ อย่างนุ่มนวล ยั่วยุให้คนอยากทำบาปมากแค่ไหน…โจ้วชวนสูดลมหายใจลึกๆ เฮือกหนึ่ง หลังจากคิดแบบนั้นเขาก็อยากจะฆ่าตัวเองเสีย รู้สึกว่าตัวเองโรคจิตมาก เพราะบนโลกนี้คงน้อยนักที่จะมีผู้ชายหุนหันพลันแล่นถึงขั้นอยากจะกลืนแฟนสาวลงท้องตัวเองภายในคำเดียว

“หนูไม่ได้ร้องไห้ แค่เป็นหวัดนิดหน่อยเอง…อื้ม งานราบรื่นดีค่ะ หนูได้เลื่อนตำแหน่งเป็นรองหัวหน้า บ.ก. แล้วนี่นา เพราะงั้นงานก็เลยเพิ่มขึ้นน่ะ…แม่พูดเรื่องนี้กับพ่อหรือยัง บอกให้เขาอย่าเอาแต่เรียกให้หนูกลับบ้าน”

ชูหลี่นอนคุยโทรศัพท์บนโซฟาอย่างตั้งอกตั้งใจ แต่ขณะนี้เองจู่ๆ ก็รู้สึกได้ว่ามือข้างหนึ่งของชายหนุ่มคว้าแข้งเธอไว้

เธอตกตะลึง เงยหน้ามองเขาแวบหนึ่ง ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร ทันใดนั้นเองก็รู้สึกว่าขาถูกดึงขึ้นมา จากนั้น…บริเวณข้อพับขาก็พาดบนบ่าเขาอย่างมั่นคง

มุมนี้มัน…

“หนู” เสียงคุยโทรศัพท์ของชูหลี่พลันตะกุกตะกัก “หนูเองก็เปลี่ยนที่พักแล้วเหมือนกัน ที่ที่พักอยู่ตอนนี้ดีมากค่ะ สภาพแวดล้อมดีมากเลย…แม่คะ แม่โทรหาหนูมีธุระอะไรเหรอ”

ปกติเวลาคุยโทรศัพท์กับที่บ้านเธอมักจะออดอ้อนอยู่พักหนึ่ง แต่ตอนนี้เมื่อเห็นชายหนุ่มยื่นมือมาถอดถุงเท้ายาวเลยเข่าที่อยู่บนขาเธอลงมา ชูหลี่ก็ขนลุกขนพอง อยากจะรีบวางสายไปเสีย!

เธอยกเท้าถีบชายหนุ่มทีหนึ่ง เขาเซนิดหน่อยแต่กลับหลุบตากระชากถุงเท้ายาวเลยเข่าของเธอต่ออย่างมุ่งมั่น…ระหว่างที่เซชายกระโปรงของชูหลี่ก็เลื่อนลงไปข้างล่าง เธอรีบยื่นมือไปกุมไว้ทันที…

ชายหนุ่มปัดมือเธอออก มือใหญ่อีกข้างหนึ่งกำน่องของเธออย่างแน่นหนา ก้มหน้าดูเท้าของเธอ ราวกับควบคุมตัวเองไม่อยู่ เขาก้มตัวประทับจูบลงบนหลังเท้าของเธอ…

จากนั้นก็เหมือนกับถูกปีศาจเข้าสิง เพราะเขาไล่จูบตั้งแต่หลังเท้า ข้อเท้า ขึ้นไปจนถึงหน้าแข้ง เขาหรี่ตาราวกับตั้งใจทำเรื่องที่อยู่ตรงหน้านี้อย่างมาก…ลมหายใจของชูหลี่เปลี่ยนเป็นหอบถี่ ขอบตาแดงก่ำอีกครั้ง อยากจะหนีออกไป ทว่าขาข้างนั้นกลับถูกชายหนุ่มยึดไว้ในฝ่ามือจนขยับไม่ได้

ปลายสายชูหลี่ได้ยินแม่ของเธอพูดถึงเรื่องแฟน พูดถึงเรื่องนัดบอด ลูกชายของลูกพี่ลูกน้องของสามีของอาเล็กอะไรสักอย่างจบจากมหาวิทยาลัยกั๋วฝาง รูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลา อนาคตไกล เขาอาจจะชอบแกก็ได้…

เธอไม่สนใจสักนิด ในสายตาเธอมีแค่โจ้วชวนเท่านั้น

ขณะนี้เองจูบของชายหนุ่มก็ไล่ขึ้นมาถึงเข่าของเธอแล้ว จากนั้นก็เลื่อนมาตรงชายกระโปรงส่วนที่เรียกว่า ‘อาณาเขตสัมบูรณ์’* ปลายจมูกเย็นเฉียบของเขาจรดลงตรงนั้น แต่คงจะได้ยินเสียงอะไรในสายโทรศัพท์ การกระทำของเขาจึงหยุดชะงักทันที เหลือบตามองเธอแวบหนึ่ง

นัยที่แฝงอยู่ในดวงตาของเขาทำให้เส้นผมของชูหลี่แทบจะตั้งชันขึ้นมา

“แม่ หนูไม่อยากนัดบอดแล้ว หนู…อ๊ะ!”

เธอรีบทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อย่างลนลาน แต่กลับถูกเสียงร้องแหลมของตัวเองขัดจังหวะ เพียงเพราะชายหนุ่มแลบลิ้นเลียผิวเนื้อของเธอ จากนั้นก็อ้าปากกัดทีหนึ่ง มืออีกข้างของชูหลี่ที่วางข้างลำตัวยกขึ้นมาปิดปากของตนไว้ จากนั้นก็รู้สึกว่าควรกัดมันไว้เพื่อไม่ให้ปลายสายจับความผิดปกติของตัวเองได้…