ทำไมคนอายุน้อยๆ ถึงชอบบ่นว่าตัวเองแก่

สารภาพมาซะดีๆ ว่าใครที่พออายุมากขึ้นก็มักจะชอบบ่นว่าฉันแก่

เดี๋ยวก่อนๆ ก่อนจะพูดประโยคแบบนี้กับใคร ต้องเช็กด้วยนะว่าคนรอบๆ ข้างคุณไม่ได้มีอายุมากกว่า เพราะถ้าคุณแก่ คนเหล่านั้นที่ได้ยินคุณพูดอย่างนั้นอาจจะเกิดความหมั่นไส้เอาได้ และสาเหตุที่ทำให้หมั่นไส้ได้ก็ไม่ใช่ว่าเขาอิจฉาที่เห็นคุณเด็กกว่า แต่เป็นเพราะเขามองว่า อะไรกัน อายุเพิ่งเท่านี้บ่นว่าแก่แล้ว ตอนแรกๆ พี่ก็ไม่เข้าใจ แต่พอคิดทบทวนให้ดีๆ มันก็มีนัยยะบางอย่างซ่อนอยู่นะ

ไม่ชอบให้คนอื่นว่าแก่ แต่พอถึงเวลาก็พูดออกมาเองว่าตัวเองแก่

เอาดีๆ ไม่ได้เป็นเฉพาะคนอายุน้อยๆ หรอก แต่เป็นทุกช่วงอายุ เมื่อวันหนึ่งที่เรารู้สึกว่าอยู่ในกลุ่มที่มีคนอายุน้อยกว่าเยอะๆ เราก็จะรู้สึกไปเองว่าตัวเองแก่แล้ว เช่น พอขึ้น ม.6 ก็กลายเป็นพี่ใหญ่ของทุกชั้น พอเห็นเด็ก ม.ต้น ตัวเล็กๆ เดินผ่าน ก็เริ่มมองดูตัวเองว่าฉันแก่จังเนอะ จะเข้ามหา’ลัยแล้ว ยิ่งพอถึงวัยมหา’ลัย พอหันมามองน้องๆ นักเรียนมัธยม ก็ยิ่งเกิดความคิดเข้าไปใหญ่ว่าตูแก่อีกแล้ว

สาเหตุจริงๆ ที่ทำให้บ่นออกไปแบบนั้นคืออะไรกันแน่ล่ะ

นั่นก็เพราะว่ามันเป็นวัยแห่งการเติบโตในสภาพสังคมที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆ ด้วยแหละ พอถึงเวลาเรียนจบไปทำงาน ถึงจะเป็นพี่ใหญ่ใครมา แต่พอเข้าไปทำงานใหม่ๆ เราก็จะดูเด็กไปเลยทันที แต่พอผ่านไปนานๆ เราก็ได้เวลาบ่นว่าตัวเองแก่เหมือนเดิม เห็นมั้ยล่ะ เราอย่าไปมองว่าเป็นเรื่องแปลกเลย เชื่อว่าใครหลายคนก็เคยรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน ประเภทที่บ่นถึงตัวเองในทางที่แย่ๆ ไว้ก่อน

งั้นมาทำความเข้าใจว่าทำไมมนุษย์ถึงชอบบ่นถึงตัวเองในทางที่แย่ๆ ไว้ก่อน

โอ๊ย วันนี้ฉันโทรมจัง แต่หน้าเต็ม วันนี้รู้สึกแน่นมาก อ้วนไปอีก แต่ใส่กางเกงเอว 25 ทำไมช่วงนี้ผิวคล้ำจัง แต่เทียบกับคนอื่นแล้วขาว เป็นต้น เอาจริงๆ แล้วบ่นแบบนี้ไม่ใช่เรื่องผิดหรอก เพราะมันออกมาจากความรู้สึกของเราที่อยากสร้างปมเล็กๆ ขึ้นมาเพื่อหาทางทำให้ตัวเองคลายกังวลใจ สิ่งที่คนเหล่านี้รู้สึกล้วนเป็นความจริงแหละ เพียงแต่ว่าเขาอาจจะเปรียบเทียบกับคนอื่นเยอะเกินไป จึงเกิดความไม่มั่นใจในสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่ก็เท่านั้นเอง ยกเว้นบางคนที่อาจจะประดิษฐ์เรื่องไว้เยอะจนดูล้นน่ะนะ

งั้นเราก็สามารถหมั่นไส้ได้ใช่มั้ยถ้าเจอคนประเภทนี้

ก็ไม่ถูกต้องหรอกนะที่เราจะไปหมั่นไส้เขา จริงอยู่ว่าสิ่งที่เขาคิด กับสิ่งที่เราเห็นมันอาจจะขัดแย้งกัน แต่อย่าลืมมุมมองของคนมันไม่เคยเหมือนกัน เราอาจจะคอมเมนต์ในใจได้ แต่การเอาไปพูดต่อว่าคนคนนั้นบ่นแบบนั้นบ่นแบบนี้ มันไม่ส่งผลดีต่อเรา โดยเฉพาะเขา เพราะถ้าคนส่วนใหญ่มาได้ยินเรื่องแบบนี้ อาจจะหาว่าเขาเป็นคนเยอะ หรือทำตัวเลอะเทอะ ลักลั่นเอาได้นะเออ ซึ่งถ้าผลมันออกมาแบบนี้ ก็เท่ากับว่าเราเอาเรื่องคนอื่นมาโยนให้คนที่ไม่รู้จักตัวตนของคนคนนั้นตัดสินไปในทางลบแล้ว

ถ้าเจอคนประเภทนี้บ่นถึงตัวเองแย่ๆ ให้ฟังเราควรทำไง

รับฟังอย่างเดียว ไม่ต้องไปแสดงความเห็นหรอก คนแบบนี้ก็แค่บ่น แต่เขาไม่ได้เก็บมาคิดจริงจังตราบใดที่เขายังเปรียบเทียบกับคนอื่นอยู่ เพราะอย่างที่รู้ว่ามีคนเหนือกว่า ก็ต้องมีคนด้อยกว่า บางทีคำพูดที่เราเผลอบอกไปว่า แกไม่เห็นเป็นอย่างนั้น มันอาจจะช่วยให้เขาสบายใจได้จริง แต่สิ่งที่ตามมาคืออีกฝ่ายจะเสพติดแต่คำพูดที่สามารถทำให้เรารู้สึกดีเท่านั้นยังไงล่ะ ถึงได้บอกไงล่ะว่า เรารับฟังพอ ไม่ขอออกความเห็น ถ้ายังมองว่าตัวเองมีจุดด้อยทั้งๆ ที่จริงๆ ไม่ได้ด้อยอะไร สักวันหนึ่งก็ต้องรู้ตัวแหละว่า จริงๆ สิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่ก็ดีอยู่แล้ว ถามใจตัวเองดูก็จะรู้คำตอบ…