บทที่ 5 ปากโกรธ ใจคิดถึง
“มีอะไรหนักใจรึเปล่าครับนายหัว”
เขมเงยหน้าขึ้นจากปึกเอกสารบนโต๊ะทำงานพลางย่นคิ้ว “ทำไมแกคิดแบบนั้นล่ะ”
“ก็ผมเห็นนายหัวนั่งถอนหายใจแบบนี้ตั้งหลายรอบ ตามองเอกสารก็จริง แต่มันดูใจลอยชอบกล หรือว่าจะคิดถึงคุณแพมอยู่ครับ”
คราวนี้ชายหนุ่มร่างใหญ่ถึงกับขึงหลังตรง วางมาดเข้มขึ้นมาเลยทีเดียว
“ทำไมฉันต้องคิดถึงผู้หญิงคนนั้นด้วย”
“ก็ยามที่ออฟฟิศบอกว่าเมื่อวานนายหัวจอดรถอยู่หน้าประตูรั้วตั้งนานสองนาน ไม่ยอมลงจากรถสักที จะเข้าไปถามว่าเป็นอะไรก็ไม่กล้า แต่พอคุณแพมล้มตึงลงไปที่พื้น นายหัวก็แทบกระโจนลงจากรถเลยนี่ครับ
“ฉันเป็นแบบนั้นที่ไหน พวกมันมั่วน่ะสิ”
เจ้านายหนุ่มหน้าแดงหูแดง แสร้งลุกจากเก้าอี้เดินไปยืนมองผืนน้ำทะเลสีครามจากหน้าต่างห้องทำงาน
“พวกมันยังบอกอีกว่านายหัวช้อนคุณแพมขึ้นจากพื้นแล้วก็กอดไว้แนบอก เรียกคุณแพมเท่าไรเธอก็ไม่ฟื้น พวกมันเลยเดากันว่าคุณแพมน่าจะเป็นผู้หญิงของนายหัว เพราะน้ำเสียงและสีหน้านายหัวเหมือนจะขาดใจให้ได้”
“ไร้สาระ! ฉันแค่ไม่อยากให้ยายนั่นมาตายในบริษัทเท่านั้นเอง”
“เท่านั้นเองเหรอครับ”
“เออ!”
เขมหันมากระแทกเสียง เกลียดสายตาสอดรู้สอดเห็นของอนุวัตนัก ป่านนี้ไม่รู้พวกคนงานลือกันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
“แกไปแก้ไขเรื่องเสียใหม่ด้วย ไม่งั้นเข้าใจผิดกันหมด”
“แล้วนายหัวจะให้ผมแก้ว่าอะไรล่ะครับ แก้ว่าคุณแพมไม่ใช่ผู้หญิงของนายหัว แต่เป็นแฟนเก่าอย่างนี้เหรอครับ”
เขมถอนหายใจแรงๆ เดินกลับมานั่งแหมะลงที่เก้าอี้ตัวเดิม คล้ายไม่รู้จะนิยามความสัมพันธ์ของตัวเองกับภูริตาอย่างไรดี
“เขาไม่ได้เป็นอะไรกับฉันทั้งนั้น”
“แต่เท่าที่ผมคุยกับคุณแพม เธอไม่คิดอย่างนั้นนะครับ เธอบอกว่าเธอเป็นแฟนเก่านายหัว” อนุวัตเห็นสีหน้าของนายหัวเปลี่ยนเป็นแดงเรื่อขึ้น จึงแสร้งหยอดไข่เติมสีสันเพิ่มขึ้นอีกนิด “เธอว่าเธอคิดถึงแล้วก็ยังรักนายหัวอยู่ครับ”
มุมปากของเจ้านายยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ แต่เพียงชั่วแวบเดียวริมฝีปากก็คลี่ออกเหมือนกำลังเหยียดยิ้มหยันเสียมากกว่า
“แม่นี่เก่งเรื่องเสแสร้งแกล้งทำนักล่ะ หลงกลเมื่อไรมีแต่จะเจ็บหนัก”
“แต่ผมเห็นแววตาเวลาคุณแพมพูดถึงนายหัวแล้วออกจะอ่อนหวาน ไม่เหมือนเสแสร้งเลยนะครับ”
“แกยังรู้จักแม่นี่น้อยไป”
แต่อนุวัตกลับเชื่อมั่นสายตาตนเอง แววตายามหญิงสาวพูดถึงเจ้านายของเขาเต็มไปด้วยความรักล้นหัวใจ แล้วสีหน้าของเจ้านายยามได้ยินเรื่องราวของภูริตาก็ไม่แพ้กันหรอก บางครั้งดูเย็นชา แต่หลายๆ ครั้งกลับดูเก้อเขินเหมือนคนกำลังอินเลิฟด้วยซ้ำไป ไม่ผิดแน่ๆ เจ้านายของเขายังรักภูริตาอย่างแน่นอน
“แต่ถึงอย่างนั้นนายหัวก็ยังช่วยคุณแพมไว้นี่ครับ”
“ฉันเห็นว่าเป็นลูกหมาลูกแมวหรอก ก็เลยช่วยไว้”
“แล้วตอนนี้คุณแพมเป็นยังไงบ้างครับ ฟื้นรึยัง”
“ฉันจะรู้ได้ยังไง ป่านนี้ป้าหวายคงไล่ออกจากบ้านไปแล้ว”
“โธ่ เธอน่าสงสารออกครับ เธออุตส่าห์บินมาหานายหัว กระเป๋าเงินก็หาย แล้วเธอจะไปไหนมาไหนยังไงล่ะครับ”
“แล้วมันเรื่องของฉันรึไงถึงต้องเดือดร้อนแทนแม่นั่น เงินก็ไม่มีแล้วยังไม่รู้จักคิด แทนที่จะนั่งรถทัวร์กลับนั่งเครื่องบิน”
“หมายความว่าไงครับ ผมงงไปหมดแล้ว นายหัวพูดยังกะรู้ว่าคุณแพมกำลังช็อตเงิน”
“ช่างเถอะ แกไม่ต้องรู้มากหรอก”
“ผมว่านายหัวน่าจะโทรถามป้าหวายหน่อยนะครับว่าคุณแพมเป็นยังไงบ้าง ผู้หญิงตัวคนเดียวน่าสงสารออก”
“ไม่! แล้วนั่นแกหิ้วอะไรอยู่ในมือ”
อนุวัตยิ้มแหย “ขนมของน้องมุกครับ น้องมุกชอบกินขนมโตเกียว ผมก็เลยแวะซื้อจากในห้างครับ”
“พวกขนมนมเนยอย่าเอาไปให้น้องมุกเยอะเลย เค้าไม่ค่อยได้ออกมาข้างนอก กินแล้วก็นั่งอยู่แต่ในห้อง กินของหวานมากๆ มันสะสม เดี๋ยวอีกหน่อยโคเลสเตอรอลสูง”
“ไหนๆ ผมก็ซื้อมาแล้ว ขอเอาไปให้น้องมุกนะครับ แต่ถ้านายหัวไม่อนุญาต ผมเอาไปให้คุณแพมก็ได้”
เขมตวัดมองลูกน้องตาขวาง ละม้ายจะบอกเป็นนัยว่า…อย่าเสือก!
“แกจะไปหาน้องมุกก็ไปสิ ไหนๆ แกก็มีน้ำใจซื้อมาฝากน้องมุกอยู่แล้ว”
“ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
อนุวัตกระชับถุงขนมในมือ เตรียมจะเดินออกจากห้อง แต่แล้วก็ชะงักฝีเท้าหันมาสำทับอีกรอบ
“ผมว่านายหัวโทรหาป้าหวายหน่อยก็ดีนะครับ ผมเป็นห่วงคุณแพม”
“ถ้าห่วงนักแกก็โทรเองสิ” เขมกระแทกเสียง
“ผมกลัวคนแถวนี้จะเคืองเอาน่ะสิครับ”
พูดจบอนุวัตก็รีบเผ่นออกจากห้องทำงาน เพราะกลัวถูกถีบตกทะเล
มีใครบ้างไม่รู้ว่าลูกถีบของนายหัวหนักแค่ไหน คนงานชายที่กระด้างกระเดื่องหรือก่อเรื่องทะเลาะเบาะแว้งผิดกฎของฟาร์มล้วนถูกนายหัวยันตกทะเลจนขวัญหนีดีฝ่อมานักต่อนักแล้ว
พออนุวัตเดินลับตาไปแล้ว เขมจึงขยับเข้ามาใกล้โต๊ะทำงาน เหลือบมองโทรศัพท์มือถืออย่างครุ่นคิด เขาควรทำตามคำแนะนำของอนุวัต หรือปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นหลุดลอยไปเป็นแค่คนใน ‘อดีต’ กันแน่
(ติดตามต่อในเล่ม)
Comments
comments
No tags for this post.