ทดลองอ่าน เทพน้อยแห่งหายนะ

จย่าอิ๋งชุนไม่อาจตัดใจให้ลูกถูกคนเย้ยหยันอีกต่อไป คิดว่ามีบ้านก็มีความมั่นคงและความปลอดภัยมากขึ้น ขอเพียงปลูกบ้านขึ้นมาได้ ส่วนเงินที่เหลือก็ใช้ประหยัดหน่อย วันหน้ายังสามารถแต่งสะใภ้ให้หยวนเอ๋อร์สักคน จัดหาสมบัติติดตัวเจ้าสาวให้หรูเอ๋อร์สักส่วน ครั้นแล้วจึงรับปาก “อืม ได้ เช่นนั้นก็ปลูกบ้านใหม่กัน” นางเอาตั๋วแลกเงินสามร้อยตำลึงส่งให้เหมยหรูเซียน “เงินนี่หรูเอ๋อร์เป็นคนหามาได้ เจ้าก็เก็บไว้กับตัว เรื่องที่เราจะซื้อที่ปลูกบ้านจะต้องมีคนเล่าลือออกไป ถึงตอนนั้นคนที่บ้านท่านตาของเจ้า…เงินนี่ไว้ที่เจ้าปลอดภัยกว่า”

เหมยหรูเซียนหัวเราะออกมาเบาๆ พลางมองจย่าอิ๋งชุนแวบหนึ่ง คิดไม่ถึงว่ามารดาก็จะรู้และเข้าใจดี

ไม่เลว! นางยิ้มกริ่ม “ได้ท่านแม่ ข้าจะไปหาผู้ใหญ่บ้านเดี๋ยวนี้เลย วันนี้ข้าซื้ออาหารกลับมาด้วย ท่านเพียงหุงข้าวกับผัดผักก็พอแล้ว”

พูดจบนางก็หยิบขนมอบกล่องหนึ่ง ขนมหวานถุงหนึ่ง อาหารที่สุกแล้วชุดหนึ่งกับสุราไหหนึ่งที่ซื้อจากตำบลออกมา ใส่ลงไปในตะกร้าไม้ไผ่ ตั้งใจจะเอาไปมอบให้ผู้ใหญ่บ้าน

“ได้ เจ้ารีบไปรีบกลับ”

“เช่นนั้นข้าไปล่ะ” เหมยหรูเซียนชำเลืองมองเหมยชิงหยวนที่กินขนมหวานอย่างเพลิดเพลินแวบหนึ่ง “หยวนเอ๋อร์ ไม่อาจกินขนมหวานอีกแล้ว หาไม่อีกประเดี๋ยวจะกินข้าวเย็นไม่ลง ถ้าเจ้าไม่เชื่อฟัง คราวหน้าพี่จะไม่ซื้อขนมหวานให้เจ้ากินอีก”

“อา ข้ากินอีกชิ้นก็พอแล้ว” เหมยชิงหยวนรีบยกนิ้วมือขึ้นมาหนึ่งนิ้ว

นางออกจะอับจนปัญญา หันไปกล่าวกับมารดา “ท่านแม่ ท่านจับตาดูเขาไว้ อย่าให้เขากินมาก มิเช่นนั้นฟันจะผุได้ ข้าไปล่ะนะ”

เหมยหรูเซียนฝีเท้าเร็วยิ่ง ด้วยเวลาไม่ถึงสองเค่อ* ก็มาถึงหน้าบ้านผู้ใหญ่บ้านแล้ว ในช่วงเวลาเช่นนี้คนในหมู่บ้านส่วนใหญ่ยังไม่ได้เริ่มจัดเตรียมอาหารเย็น โดยทั่วไปจะนั่งเลือกผักอยู่ในลานบ้าน หรือไม่ก็จับกลุ่มสามคนห้าคนพูดคุยเล่นกัน

นางหิ้วของขวัญเพิ่งจะเดินเข้ามาในลานบ้านผู้ใหญ่บ้านก็เห็นภรรยาผู้ใหญ่บ้านนั่งอยู่ในที่ร่มใต้ชายคากำลังเลือกผักที่จะทำอาหารเย็นนี้

นางทักทายอย่างกระตือรือร้น “ฮูหยินผู้ใหญ่บ้านสบายดีหรือ”

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านหรี่ตามองสำรวจนาง เพ่งดูอยู่ครู่ใหญ่จึงนึกออก “เจ้า…ไม่ใช่หรูเซียนหลานสาวของจย่าเซ่อผู้นั้นหรอกหรือ” นางหนูนี่ได้ยินว่าประหลาดยิ่ง ตายไปสองครั้งแล้วกลับฟื้นขึ้นมา ทำให้คนบ้านสกุลจย่าตกอกตกใจแทบตาย ด้วยเหตุนี้นางกับแม่ของนางและยังมีน้องชาย ทั้งสามคนจึงถูกตาเฒ่าจย่าเซ่อไล่ออกจากบ้านสกุลจย่า

“ใช่เจ้าค่ะ ข้ามาวันนี้ด้วยมีธุระจะมาพบท่านลุงผู้ใหญ่บ้าน ไม่ทราบท่านลุงอยู่หรือไม่” เหมยหรูเซียนเดินเข้าไปยื่นตะกร้าไม้ไผ่ให้อีกฝ่าย “นี่เป็นของที่ข้าเพิ่งซื้อกลับมาจากอำเภอวันนี้ เป็นน้ำใจเล็กน้อยไม่เพียงพอแก่การแสดงความเคารพ ฮูหยินผู้ใหญ่บ้านโปรดรับไว้ด้วย”

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านนัยน์ตาเป็นประกาย มองของขวัญติดไม้ติดมือที่ใส่มาเต็มตะกร้า ดวงตาเบิกกว้างพลางร้องอุทานอยู่ในใจ

ข้าวของตั้งมากมาย ทั้งยังซื้อมาจากอำเภอ ราคาต้องไม่ถูกแน่ นางหนูผู้นี้กับแม่ของนางไม่ใช่ยากจนกระทั่งนรกยังไม่รับตัวไว้หรอกหรือ เหตุใดจึงมีเงินไปซื้อของเหล่านี้ได้!

จะสนใจไปไยว่านางเอาเงินมาจากที่ใด ของเหล่านี้รับไว้ย่อมไม่ผิดแน่…