Trigger Warning
เนื้อหามีประเด็นอ่อนไหวเกี่
และการฆาตกรรม ซึ่งอาจส่งผลกระทบทางจิตใจ
สำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน
ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ
** หมายเหตุ: ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **
– – – – – – – – – – – – – – – – –
บทที่ 59
ฟ้ายังไม่ทันสว่าง หลิงซูก็นั่งรถไฟเที่ยวที่เช้าที่สุดไปหางโจว
เส้นทางรถไฟจากเซี่ยงไฮ้ไปหางโจวนั้นสร้างขึ้นในสมัยปลายราชวงศ์ชิง จนถึงตอนนี้ก็ยังคงใช้งานอยู่ เดินทางเที่ยวเดียวใช้เวลาประมาณห้าชั่วโมง
ตอนที่หลิงซูไปถึงหางโจวนั้นใกล้เที่ยงแล้ว เขาไม่ได้รีบไปกินข้าวกลางวัน แต่ตรงไปยังร้านหนังสือแห่งหนึ่งก่อน
ร้านหนังสือร้านนั้นตั้งอยู่ริมทะเลสาบซีหู สองฝั่งของร้านเป็นบริเวณลานบ้านของที่พักข้าราชการสมัยราชวงศ์ชิง กาลเวลาผันผ่าน หลังจากราชวงศ์ชิงล่มสลายประเทศชาติก็ระส่ำระสาย ชนชั้นสูงมิอาจเป็นชนชั้นสูงได้ตลอดไป บ้านเรือนก็เปลี่ยนเจ้าของไปครั้งแล้วครั้งเล่า บ้านหนึ่งในนั้นถูกเปลี่ยนเป็นร้านหนังสือ ซึ่งก็คือร้านหนังสือหมิงเต๋อที่หลิงซูกำลังจะไปนั่นเอง
เวลาเที่ยงคนไม่มากนัก หลิงซูหิ้วม้านั่งตัวเล็กไปนั่งตรงหน้าชั้นวางหนังสือ ก่อนจะหยิบหนังสือแถวนั้นมาเล่มหนึ่ง จากนั้นก็เริ่มอ่าน
ยุคนี้คนที่จ่ายเงินซื้อหนังสือไหวมีไม่มาก จึงมีคนหนุ่มสาวมากมายนับไม่ถ้วนมาหาหนังสืออ่านฆ่าเวลาที่ร้านหนังสือเหมือนกับเขา เห็นได้ชัดว่าเจ้าของร้านก็เคยชินเสียแล้วจึงไม่ได้เดินมาไล่แขก ถ้าก่อนออกไปหลิงซูซื้อหนังสือสักเล่มสองเล่มก็นับว่ากรุณามากแล้ว
“เดี๋ยว” เยวี่ยติ้งถังยกมือขัดจังหวะ “ร้านหนังสือร้านนั้นคือที่ที่เฉินโหย่วหวาเคยปรากฏตัวแล้วก็หายไปน่ะเหรอ”
หลิงซูตอบ “ใช่ ฉันอยากจะรอดูอยู่ที่นั่นว่าจะได้เจอเฉินโหย่วหวาหรือเปล่า”
ในใบรายชื่อเป้าหมายการลอบสังหารสองรายชื่อที่เหอโย่วอันส่งให้เจียงเหอนั้น หนึ่งคือช่างตัดเสื้อเซียวจวิ้น อีกหนึ่งคือพนักงานหนังสือพิมพ์เฉินโหย่วหวา
คนแรกตายไปแล้ว คนที่สองหนีรอดจากการไล่ล่าไปได้และหายสาบสูญไปอย่างประหลาด
คนคนหนึ่งที่เพิ่งจะหนีตายมาได้ ปฏิกิริยาแรกควรเป็นการหนีไปให้ไกล ยิ่งไกลยิ่งดี แต่เฉินโหย่วหวากลับมาปรากฏตัวอย่างเปิดเผยร่องรอยที่ร้านหนังสือแห่งหนึ่งในหางโจว เดิมทีเรื่องนี้ก็ไม่ปกติพออยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากนั้นไม่นานเหอโย่วอันก็ยังไปที่นั่นอีกด้วย
ถ้าบังเอิญมากเกินไป มันก็ไม่ใช่ความบังเอิญ
หากสืบเสาะตามเบาะแสไปเรื่อยๆ แล้วพบตัวเฉินโหย่วหวา ไม่แน่ว่าอาจจะโยงไปถึงเหอโย่วอัน และเจอเรื่องน่าประหลาดใจของเธอก็ได้
ทว่าสิ่งที่เยวี่ยติ้งถังสนใจจริงๆ ไม่ใช่เรื่องนี้ แต่เป็น…
“นายรู้จักร้านหนังสือร้านนั้นได้ยังไง”
หลิงซูกะพริบตาปริบๆ อย่างใสซื่อ
“ฉันให้เฉิงซือหา”
“เฉิงซือเป็นตำรวจตัวเล็กๆ ของเขตเจียงวัน จะไปยุ่มย่ามถึงสถานีตำรวจหางโจวได้เชียวเหรอ”
“ฉันจำผิดน่ะ ฉันให้พี่เขยหาให้ต่างหาก”
เยวี่ยติ้งถังกอดอกมองคนที่ยังแถข้างๆ คูๆ ต่อไป
หลังจากเฉินโหย่วหวาหายตัวไป เขาก็กลายเป็นคนที่ตายไปแล้ว ไม่สามารถใช้ตัวตนของเฉินโหย่วหวาเดินไปเดินมาได้อีก ดังนั้นการจะใช้อำนาจในทางสว่างอย่างถูกทำนองคลองธรรมนั้นก็คงจะไม่ได้
“เจียงเหอหาให้นาย”
หลิงซูหาวหวอด “เหมือนจะเป็นเขาจริงๆ นั่นแหละ ฉันให้หลายคนช่วยจนจำไม่ได้แล้วน่ะว่าใครหาให้!”
เยวี่ยติ้งถังเอ่ย “นายกลัวตัวเองจะอายุยืนเกินไปก็เลยพยายามจะให้มันสั้นลงสักหน่อยหรือไง”
“เหล่าเยวี่ย เรื่องนี้นายจะโทษฉันก็ไม่ได้หรอกนะ เจียงเหอเป็นฝ่ายให้คนมาส่งข่าวเรื่องร้านหนังสือหมิงเต๋อเอง เขารู้ว่าฉันกำลังสืบเรื่องเหอโย่วอันอยู่ ฉันว่านะ เขาก็คงอยากจะรู้เหมือนกันแหละว่าตกลงแล้วในเรื่องราวเหล่านี้เหอโย่วอันมีบทบาทอะไรกันแน่ เพราะฉะนั้นเจียงเหอไม่ได้แค่ช่วยฉันหรอก เขาก็ช่วยตัวเขาเองด้วยน่ะ”
“ลู่ถงชางอยากจะฆ่าเขา ก็ต้องคอยสังเกตดูคนที่ไปมาหาสู่รอบตัวเขาทุกคนอยู่แล้ว พอนายไปช่วยชีวิตเขา ตอนนี้ก็คงเข้าไปอยู่ในสายตาของลู่ถงชางเรียบร้อย ถ้ายังจะคลุกคลีอยู่กับเขาต่อก็มีแต่จะทำให้ลู่ถงชางอยากจะจัดการนายไปด้วยนั่นแหละ”
หลิงซูยิ้มเผล่ “วางใจเถอะน่า ฉันไม่เป็นฝ่ายเข้าหาเขาก่อนแล้วล่ะ ฉันจะคลุกคลีอยู่กับนายเท่านั้น แบบนี้พอใจหรือยัง”
พ่อบ้านชรายกจานผลไม้ออกมา เขาเห็นท่าทีตึงเปรี๊ยะเหมือนจะระเบิดของเยวี่ยติ้งถังเข้าพอดี จึงอดเอ่ยแทรกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนไม่ได้
“มีอะไรค่อยพูดค่อยจากัน อย่าทำให้เด็กตกใจสิครับ”
เยวี่ยติ้งถัง “…”
ลุงโจวคงจะลืมไปแล้วกระมังว่าคนคนนี้เป็นเพื่อนนักเรียนรุ่นเดียวกันกับเขาน่ะ
หลิงซูรับจานผลไม้มาด้วยสองมือ
“ขอบคุณครับลุงโจว!”
พ่อบ้านเอ่ยว่า “คุณยังมีไข้อยู่หน่อยๆ รับประทานมากไม่ได้นะครับ ก่อนนอนผมจะเอาน้ำชาที่เป็นยามาให้จง* หนึ่ง ต้องดื่มให้หมดถึงจะนอนได้นะครับ”
หลิงซูรับคำอย่างว่าง่าย
เยวี่ยติ้งถังรู้สึกหมดแรงอย่างที่สุด เขาแอบถอนหายใจยาว
ถ้าลุงโจวเห็นคนคนนี้ยิงปืนฆ่าคนอย่างเด็ดขาดโหดเหี้ยม ไม่รู้ว่าจะรู้สึกอย่างไรบ้าง
พ่อบ้านผู้เข้ามาเป็นนักแสดงรับเชิญในฉากนี้ลาจากไปอย่างรวดเร็ว เยวี่ยติ้งถังก็ไม่ได้มีแก่ใจจะถามอีก
“นายพูดต่อเถอะ”
หลิงซูร้องอ้อ “เมื่อกี้ฉันพูดถึงไหนแล้วนะ”
“…นายรอเฉินโหย่วหวาอยู่ที่ร้านหนังสือนั้น”
หลิงซูตบเข่าฉาด
“ใช่! ร้านหนังสือนั้นชื่อร้านหนังสือหมิงเต๋อ มีกลิ่นอายโบร่ำโบราณ ตกแต่งได้ไม่เลวทีเดียว ฉันอ่านหนังสืออยู่ที่นั่นตั้งนาน ในใจก็คิดว่าคงโดนเจ้าของร้านรังเกียจแล้วแน่ๆ เลยหยิบหนังสืออะไรสักเล่มที่มันราคาถูกหน่อยไปจ่ายเงิน เจ้าของร้านดีใจเอามากๆ เอาชามาให้ฉันดื่มกาหนึ่งเลยด้วยซ้ำ จริงสิ ค่าหนังสือเล่มนั้นลงบัญชีค่าใช้จ่ายในการทำงานใช่ไหม ก็ได้ๆ รู้แล้ว ฉันจ่ายเองก็ได้ อย่ามองฉันแบบนี้สิ!
เดิมทีฉันก็คิดเอาไว้ว่าถ้าวันนี้รอแล้วไม่เจอ พรุ่งนี้จะไปจับตาดูบริเวณรอบๆ นั้นอีกที ยังไงก็น่าจะเจอเฉินโหย่วหวาเข้าสักวันนั่นแหละ แต่ไม่คิดเลยว่าจะดวงดีขนาดนี้ พอประมาณบ่ายสาม เฉินโหย่วหวาก็โผล่มา”
“…”
“ตอนแรกเจียงเหอได้รับภารกิจมา ก็ต้องมีภาพเหมือนของเขาอยู่แล้วล่ะ เขาเอาภาพเหมือนนั้นมาให้ฉันด้วย แต่เฉินโหย่วหวาที่ฉันเห็นน่ะแตกต่างจากในภาพเหมือนมากทีเดียว มีแค่รูปร่างกับดวงตาเท่านั้นที่ดูเหมือนกัน ตอนนั้นฉันก็เลยฟันธงว่าเป็นเขาในทันทีไม่ได้ คนคนนี้เดินวนรอบร้านหนังสือแล้วก็วิ่งตรงไปที่ประตูหลังร้าน ฉันอ้อมมาจากประตูหน้าแล้วก็ตามหลังเขาไป มองเขาไปที่ทะเลสาบซีหู นั่งอยู่ข้างทะเลสาบตั้งนาน จากนั้นก็ไปกินข้าวที่โหลวไว่โหลว”
ฟังมาถึงตรงนี้ เยวี่ยติ้งถังก็ถาม “แค่กินข้าวเท่านั้นเหรอ”
“แค่กินข้าวเท่านั้นแหละ”
“บ่ายสามไม่ใช่เวลาอาหารเลยนะ”
“แต่เขาสั่งกับข้าวมาเต็มโต๊ะจริงๆ นะ”
“แล้วเขากินหมดเหรอ”
“ไม่หมด กินครึ่งหนึ่งแล้วก็ไป”
“คงจะกันไม่ให้คนสะกดรอย บังหูบังตาเอาไว้”
หลิงซูพยักหน้า “และก็เพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัยด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะฉันแน่ใจแล้วว่าเขาคือเฉินโหย่วหวา ตอนนั้นฉันก็คงจะปล่อยไปแล้ว ไม่ตามต่อหรอก สุดท้ายฉันก็ตามไปจนถึงสระกวนอิน แล้วก็ได้เป็นพยานรู้เห็นเรื่องลับอันน่าตื่นตะลึงเรื่องหนึ่ง นายเดาซิว่าฉันเห็นอะไร”
“อย่ามัวยึกยักน่า”
“ฉันเห็นคนจะฆ่าเขา”
เยวี่ยติ้งถังถาม “คนของเจียงเหอเหรอ”
“น่าจะไม่ใช่ หลังจากภารกิจของเจียงเหอล้มเหลวไปครั้งหนึ่งเขาก็คืนเงินส่วนนั้นไป ข้อตกลงระหว่างเขากับเสิ่นสือชีก็นับว่าจบไปแล้ว เขาไม่ชอบเป็นเครื่องมือของใคร น่าจะไม่ถึงกับต้องหลอกฉันเรื่องนี้”
เยวี่ยติ้งถังเอ่ยเสียงเรียบ “นายดูเข้าใจเขานะ”
“อันนี้ชมหรือเปล่า”
“แล้วนายว่าไงล่ะ”
หลิงซูเอ่ย “ก็ต้องคิดว่านายชมฉันน่ะสิ นายถามฉันแบบนี้ไม่เสียเปล่าหรือไง”
เยวี่ยติ้งถังยอมแพ้ที่จะต่อปากต่อคำกับเขาแล้ว
“จากนิสัยของนาย นายคงจะไปห้ามล่ะสิ”
หลิงซูบอกว่า “เปล่า เฉินโหย่วหวามีความระแวดระวังสูงมาก ที่อ้อมไปอ้อมมาก่อนหน้านั้นหลายรอบก็เพื่อไม่ให้คนสะกดรอยตาม ฉันไม่กล้าตามใกล้เกินไป เพราะฉะนั้นตอนที่เกิดเรื่องขึ้นกับเขาก็เลยไปช่วยไม่ทัน เฉินโหย่วหวาเดินอยู่ในซอยเปลี่ยว และอีกฝ่ายก็ลงมือในซอยเปลี่ยวนั้นเลย แทงมีดเดียวตาย แทบไม่มีโอกาสให้ขัดขืนด้วยซ้ำ ฉันเห็นมือสังหารค้นตัวเฉินโหย่วหวาแล้วเอาหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งไป”
เยวี่ยติ้งถังกำลังจะถามหลิงซูว่าได้ตามไปหรือเปล่า แล้วก็ได้ยินอีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบราวกับกำลังกินข้าวกินซุปปกติว่า…
“จากนั้นฉันก็ตามไป ล้มเจ้ามือสังหารนั่น แล้วก็เอาหนังสือพิมพ์ในมือของเขามา”
เยวี่ยติ้งถัง “…”
เขาสังหรณ์ใจว่าหลิงซูจะไปเจอเคราะห์ใหญ่เข้าอีกแล้ว แต่ที่จริงตั้งแต่เขาพบกับหลิงซูอีกครั้ง เหตุการณ์ต่างๆ ก็โถมเข้ามา แทบจะทำให้เขาเคยชินกับความน่าตกใจแบบนี้แล้ว เหมือนกับใครสักคนกำลังหลับสบายแล้วจู่ๆ ก็ต้องสะดุ้งตื่น ครั้งแรกครั้งที่สองก็อาจจะทำให้หัวใจรับไม่ไหว แต่นานๆ ไปกลับเหมือนถูกฝึกจนเคยชินขึ้นมา
คิดมาถึงตรงนี้เยวี่ยติ้งถังก็ขมวดคิ้ว “ล้มนี่หมายความว่าอะไร”
“ก็ต้องหมายความตามตัวอักษรน่ะสิ คนที่มีจิตใจเมตตากรุณาอย่างฉันจะไปฆ่าคนปิดปากได้ไง”
“…ฉันกลับอยากให้นายปิดปากเขาเสียมากกว่า คนคนนี้ฆ่าเฉินโหย่วหวาได้ ก็ต้องไม่ปล่อยนายเอาไว้แน่”
หลิงซูโบกมือ “นายวางใจเถอะ ฉันรับรองว่าไม่ให้เขาได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงแน่นอน แล้วคนคนนี้ถึงจะฆ่าเฉินโหย่วหวาแล้วถูกคนอื่นล้มไป เมื่อฟื้นขึ้นมาเขาจะไปสงสัยคนอื่นอีกหรือเปล่าล่ะ เราใช้สิ่งนี้มาสืบหาความจริงต่อได้หรือเปล่า”
“นายคิดจะทำยังไง”
“คิดหาวิธีให้เหอโย่วอันรู้ว่ามีหนังสือพิมพ์ฉบับนี้อยู่ ถ้าเธอร่วมมือกับเฉินโหย่วหวาจริงก็ต้องไปที่ร้านหนังสือนั้นแน่นอน และเมื่อมือสังหารฟื้นขึ้นมาก็ต้องมีความเคลื่อนไหวอะไรบางอย่างแน่ หนังสือพิมพ์ฉบับนี้ก็คือเหยื่อชิ้นสำคัญที่จะทำให้ปลาจากทิศต่างๆ กระโดดโลดเต้นมาแก่งแย่งกันงับ แล้วก็ดีดตัวขึ้นสู่ผิวน้ำทีละตัวๆ”
พูดจบเขาก็เอาซองเอกสารข้างมือมาวางบนโต๊ะ
“นี่ก็คือหนังสือพิมพ์ฉบับนั้น”
เยวี่ยติ้งถังเปิดซองเอกสาร เขาดึงหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งออกมาจากในนั้น
มันเป็นหนังสือพิมพ์หลินอันรื่อเป้าธรรมดาๆ ฉบับหนึ่ง
หนังสือพิมพ์ไม่หนา เนื้อหาก็น้อยนิด มองออกเลยว่าหนังสือพิมพ์ฉบับนี้คงจะมีทุนไม่พอและพิมพ์ออกมาได้อย่างกระเบียดกระเสียร แต่ทั้งข่าวสาร นิยายภาคต่อ และโฆษณาต่างๆ ที่อยู่ในหนังสือพิมพ์นั้นมีครบถ้วนทุกอย่าง หากราคาถูก โรงน้ำชามากมายในหางโจวก็อาจจะสั่งไปโรงละฉบับเพื่อเอาไว้อ่านให้ลูกค้าที่มาเยือนโรงน้ำชาได้ฟังกัน
การจะหาความจริงที่ซ่อนอยู่ในหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งย่อมไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น เพียงแค่ง่ายกว่างมเข็มในมหาสมุทรเล็กน้อย
“ฉันหาเงื่อนงำที่ซ่อนอยู่ในนี้ไม่เจอเลย แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไมมือสังหารถึงอยากได้หนังสือพิมพ์ฉบับนี้ขนาดต้องฆ่าเฉินโหย่วหวา ต้องขอพึ่งท่านศาสตราจารย์เยวี่ยผู้ยิ่งใหญ่ในการไขปริศนาแล้วล่ะครับ” หลิงซูหาว พอเล่าจบเขาก็เริ่มจะอ่อนเพลียง่วงงุนแล้ว
แม้ว่าหลิงซูจะพูดถึงตอนที่ตัวเองล้มมือสังหารแบบผ่านๆ แต่คนที่สามารถฆ่าเฉินโหย่วหวาได้อย่างหมดจดนั้นจะเป็นคนที่รับมือง่ายได้อย่างไร
คนคนนี้ถ้าไม่ทรมานตัวเองสักวันชีวิตคงไม่ปกติสุข
เยวี่ยติ้งถังคิดว่าต่อให้วันใดหลิงซูเอาชีวิตน้อยๆ ไปทรมานจนชีวิตหาไม่ เขาก็ไม่ควรจะแปลกใจเท่าไหร่
ทว่าเยวี่ยชุนเสี่ยวชอบหลิงซูมาก เยวี่ยติ้งถังมองออกว่าพี่สามของเขาคนนี้มองหลิงซูเป็นน้องชายแท้ๆ เธอส่งของดีจากหนานจิงมาทางไปรษณีย์ก็ยังไม่ลืมแบ่งให้หลิงซูชุดหนึ่งด้วย ปกติแล้วเยวี่ยชุนเสี่ยวไม่ใช่คนที่จะให้ความสำคัญกับตัวบุคคล แต่กลับดีกับหลิงซูมากขนาดนี้
ก็ได้แต่บอกว่าหลิงซูน่ะเข้าตาพี่สามของเขาแล้วจริงๆ
นอกจากนั้นยังมีลุงโจวซึ่งเป็นพ่อบ้านชราอีก ที่จริงก็เรียกได้ว่าคนสกุลเยวี่ยทั้งบ้านนั่นแหละ คนเหล่านี้แม้จะไม่ได้พูดออกมา แต่สีหน้าและการกระทำกลับเผยจุดยืนของตัวเองออกมากันทั้งหมด
ก่อนที่หลิงซูจะปรากฏตัวขึ้น กฎเกณฑ์ชีวิตของตัวเยวี่ยติ้งถังเองนั้นช่างน่าเบื่อและแห้งแล้ง ทุกวันเขาไปกลับแค่มหาวิทยาลัยกับบ้านสกุลเยวี่ย แม้ว่าจะมั่นคงแต่ก็ขาดรสชาติ
จนกระทั่งหลิงซูปรากฏตัวขึ้น
เขาพาตัวเองเข้ามาอยู่ในคดีความที่สถานการณ์ขึ้นๆ ลงๆ และบางครั้งก็น่าอกสั่นขวัญแขวนจนเกินไปเสียด้วยซ้ำ เขาแทบจะเอาชีวิตไปโยนเล่นจนหาไม่แล้ว
ตั้งแต่คดีตระกูลร่ำรวยอย่างคฤหาสน์สกุลหยวนจนถึงคดีข่มขู่ดาราสาว คดีหลังดูเหมือนจะเล็ก แต่ยิ่งสืบกลับยิ่งเชื่อมโยงไปสู่แผนการลับที่ลึกล้ำและใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ ทีละก้าวๆ
เยวี่ยติ้งถังคิดว่าหากเขารู้แต่แรกว่าเบื้องหลังของเหอโย่วอันจะลึกล้ำถึงขนาดนี้ เขาก็คงไม่ยอมให้หลิงซูก้าวเข้าไปยุ่งเกี่ยวตั้งแต่ต้น
“ก็ดูเหมือนเป็นหนังสือพิมพ์ธรรมดาน่ะนะ เว้นเสียแต่ว่า…”
เยวี่ยติ้งถังชะงัก
“หือ?” หลิงซูง่วงงุน เขาพยายามฝืนตอบรับ แล้วก็ได้ยินเยวี่ยติ้งถังพูด
“มีรหัสลับที่สอดรับกัน”
“อืม…”
หลิงซูรู้สึกอ่อนปวกเปียกไปทั้งตัว เขาอยากจะปักหัวลงบนหมอนอย่างเดียวเท่านั้น
เสียงของเยวี่ยติ้งถังเดี๋ยวใกล้เดี๋ยวไกล คล้ายเพลงกล่อมนอนเสียมากกว่า
“ส่งหนังสือพิมพ์ไปให้เหอโย่วอัน ถ้าเธอเกี่ยวข้องกับเฉินโหย่วหวาจริง รหัสลับอาจจะอยู่ที่เธอ…”
เขาจำได้อย่างเลือนรางว่าตัวเองคล้ายจะพูดอะไรไปสักประโยคหนึ่ง แต่ก็เหมือนจะแค่พึมพำกับตัวเองเท่านั้น
บนหน้าผากมีความเย็นจัดทาบลงมา จากนั้นหลิงซูก็ไม่รู้อะไรอีกเลย
บทที่ 60
หลิงซูไข้ขึ้น
ไข้นี้ไม่ใช่ไข้ที่มีระดับความร้อนธรรมดา แต่เป็นไข้ที่อุณหภูมิสูงถึงสี่สิบองศา
หมอประจำตระกูลไม่มีความสามารถพอ จึงให้พวกเขาส่งหลิงซูไปโรงพยาบาลกลางดึก
ก่อนหน้านี้เยวี่ยติ้งถังยังคิดว่าอีกฝ่ายจงใจป่วยเพื่อจะได้ไม่ต้องโดนซักไซ้และถูกตำหนิ จนกระทั่งเอามือไปทาบบนหน้าผากของหลิงซูแล้วรู้สึกถึงความร้อนผ่าวที่ส่งมายังฝ่ามือของเขานั่นล่ะ จึงรู้ว่าท่าไม่ดีแล้ว
ช่วงเวลาที่หลิงซูได้รับบาดเจ็บ ตั้งแต่ในชั้นใต้ดินของสกุลหยวนจนถึงตอนที่เสิ่นสือชีส่งคนมาสั่งสอนเขา แล้วก็ยังมีตอนที่พาเจียงเหอหนีตายกลางดึกอีก ครั้งแล้วครั้งเล่าที่แผลเก่าไม่ได้รับการรักษาให้หายขาด ก็มีแผลใหม่เพิ่มมา ต่อให้เป็นคนเหล็กก็คงจะรับการทรมานอย่างนี้ไม่ไหว อย่าว่าแต่หลิงซูที่มีแต่เนื้อหนังนุ่มนิ่มเลย
ใบหน้าของเขาซีดมาก
ซีดจนไม่มีสีเลือดฝาดแม้สักนิด ยิ่งอยู่ใต้แสงจากหลอดไฟก็ยิ่งแทบไม่เห็น
ตัวของหลิงซูยังสวมชุดนอนของเยวี่ยติ้งถังอยู่ แต่ตอนนี้เขานอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย หลังมือเสียบสายน้ำเกลือ
“กระเพาะกับลำไส้ของคุณหลิงน่าจะไม่ค่อยดี อยู่ดูอาการที่โรงพยาบาลสักคืนก่อนแล้วกันครับ สองสามวันนี้อย่าลืมว่าอาหารและเครื่องดื่มต้องมีรสอ่อนเท่านั้น แล้วก็ห้ามรับประทานเนื้อสัตว์หนักๆ เนื้อหมูเนื้อวัวเนื้อปลาทั้งหลายด้วยนะครับ”
คำพูดของหมอดังก้องในหู เยวี่ยติ้งถังปวดศีรษะเล็กน้อย
เพราะโดนฝนก็เลยเป็นหวัดเป็นไข้ไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงโยงไปเรื่องกระเพาะลำไส้ไม่ดีได้ล่ะ นี่หลิงซูมีอาการไม่ปกติในตัวกี่อย่างกันแน่
เยวี่ยติ้งถังเบนสายตาไปยังเตียงผู้ป่วยอีกครั้ง
คนป่วยยังไม่ได้สติ ดวงตาคู่นั้นหรี่ปรือคล้ายจะเปิดแต่ก็ไม่ แสงวิบวับเลือนรางลอดออกมาจากช่องว่างระหว่างเปลือกตานั้น คล้ายจะตื่นแต่ก็คล้ายจะไม่ ดูสะลึมสะลืออย่างหนัก
ปากของเขายังพึมพำงึมงำ เพียงแต่เสียงนั้นเบาเกินไปจนฟังไม่ออกว่าพูดอะไรอยู่
เยวี่ยติ้งถังค้อมเอวโน้มตัวเข้าไปใกล้
“เหล่าเยวี่ย…”
คำที่อีกฝ่ายเอ่ยคือชื่อของเขา
เยวี่ยติ้งถังร้องอืม “ฉันอยู่นี่”
“ทางเหอโย่วอันน่ะ”
เยวี่ยติ้งถังขมวดคิ้วเล็กน้อย “ดูแลตัวเองให้ดีก่อนเถอะ เรื่องของเธอนายไม่ต้องวุ่นวายใจหรอก”
“ไม่ใช่” หลิงซูไร้ซึ่งเรี่ยวแรง เขาฝืนเพิ่มระดับเสียงขึ้นอีก “ฉันหมายความว่าครั้งก่อนที่เหอโย่วอันรับปากว่าจะให้เงินรางวัลน่ะยังไม่ได้ให้เลย นายอย่าลืมให้เธอไปแปลงเป็นเงินดอลลาร์มาด้วย ช่วงนี้ค่าเงินดอลลาร์คงตัว ไม่เอาเงินท่านหยวนหัวโตแล้ว…”
เยวี่ยติ้งถัง “…”
ชั่ววินาทีนั้น เขารู้สึกอยากจะกราบกรานหลิงซูจากใจจริงเลยทีเดียว
แต่อีกฝ่ายยังพูดไม่จบ
“แล้วก็ซุปไก่ของลุงโจวน่ะ อุตส่าห์ต้มมาอย่างยากลำบาก ฉันยังกินไม่หมดเลย…”
พ่อบ้านที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินคำนี้ก็รู้สึกซาบซึ้งยิ่งนัก
เด็กคนนี้คงจะซึ้งน้ำใจเขาเป็นอย่างมาก แม้แต่ตอนที่สติเลือนรางเพราะไข้สูง ก็ยังจดจำซุปไก่ครึ่งชามนั้นได้ไม่ลืม
“ผมจะให้คนกลับไปต้มให้เดี๋ยวนี้เลยครับ พรุ่งนี้คุณน่าจะอาการดีขึ้นแล้ว ผมจะเอามาส่งให้ รับรองว่าคุณได้รับประทานจนพอใจแน่ๆ ครับ ยังมีพวกของกินเล่นเล็กน้อยพวกนั้นอีก ทั้งกระทงกรอบหยก ลูกชิ้นกุ้งเส้นทอง ผมให้พ่อครัวทำเอาไว้อย่างละหน่อยด้วย ดีไหมครับ”
หลิงซูยิ้มด้วยความพึงพอใจ เขาพูดงึมงำ “ลุงโจวนี่ดีจริงครับ”
พ่อบ้านมีสีหน้าเอ็นดู
เยวี่ยติ้งถังไม่รู้จะตอบอย่างไร
เขาทนดูต่อไปไม่ได้แล้วจึงหันกายออกจากห้องผู้ป่วย เดินเตร่ไปทั่วทางเดินรอบหนึ่ง
แม้ว่าจะดึกแล้วแต่เขาก็ไม่รู้สึกเพลียสักนิด
เยวี่ยติ้งถังเปิดหน้าต่างออกกว้างให้กลิ่นอายของหิมะข้างนอกพัดพาเข้ามา แล้วเงยหน้ารับอากาศเย็น ทำให้จิตใจรู้สึกสดชื่นขึ้น
บางครั้งก็มีญาติผู้ป่วยมาร่ำไห้ขอร้องแพทย์อย่างโศกเศร้า ทุกอารมณ์ความรู้สึกต่างเอ่อท้น คงเป็นการพบพรากของมนุษย์
และก็มีช่องว่างของประตูบางบานที่แง้มอยู่ เขาเห็นแพทย์ส่ายหน้าให้ผู้ป่วยที่ไม่สามารถรักษาให้หายได้ พร้อมคำพูดปลอบประโลมญาติผู้ป่วยด้วยอะไรที่ไม่เกี่ยวข้องกันโดยสิ้นเชิง
ทว่าก็ยังมีอีกหลายคน…ที่เป็นผู้ป่วยซึ่งไม่อาจมานอนโรงพยาบาลได้ไหว
หากมองจากหน้าต่างชั้นสามลงไป ที่ริมถนนใหญ่อันมีหิมะพัดปลิว ขอทานขดตัวเป็นก้อนกลม ผู้คนเดินไปมารีบเร่งในเสื้อผ้าบางเบา ไม่อาจมอบความเอื้ออารีแก่ขอทานเหล่านั้นแม้แต่เหรียญทองแดงสักเหรียญ
ไม่ไกลกันนักมีความเคลื่อนไหวเกิดขึ้น ขัดจังหวะภวังค์ความคิดอันสงบนิ่งของเยวี่ยติ้งถัง
เขาหันไปมอง ที่ห้องพักฟื้นผู้ป่วยตรงปลายสุดทางเดินมีคนไม่น้อยห้อมล้อมอยู่นอกประตู หนึ่งในนั้นยังมีคนคุ้นเคยของเยวี่ยติ้งถังอีกด้วย
‘คนคุ้นเคย’ หันมาเห็นเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ ตอนแรกคนคนนั้นตกใจ ต่อมาก็ยิ้ม จากนั้นก็เร่งฝีเท้ามาหา
“คุณเยวี่ย ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ หรือว่าคนในบ้าน…”
อีกฝ่ายก็คือเจ้าของบริษัทภาพยนตร์ เถิงซื่อผิง
เยวี่ยติ้งถังส่งเสียงอืม ไม่อยากพูดมาก เขาถามกลับ “เมื่อกี้ผมเห็นคุณเฉิงกงเข้าไปในห้องพักฟื้น หรือว่าในห้องนั้นคือ…”
เถิงซื่อผิงถอนหายใจ “คุณเหอบาดเจ็บครับ”
เยวี่ยติ้งถังเลิกคิ้ว “ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ”
เถิงซื่อผิงยิ้มขื่น “จะบอกว่าไม่เป็นอะไรเลยก็ไม่ได้หรอกครับ เพียงแต่เกือบไป อันตรายมาก!”
ในภาพยนตร์เรื่องใหม่ของเหอโย่วอัน เธอแสดงเป็นนักศึกษาหญิงหัวก้าวหน้าคนหนึ่ง
เพื่อต่อต้านการแต่งงานที่มีผลประโยชน์ตามที่ครอบครัวจัดการให้ และเพื่อต่อต้านไม่ให้บิดาของเธอกดดันมารดา นางเอกจึงหนีออกจากบ้าน ผลคือเธอมีประสบการณ์ไม่มากพอจึงโดนจับกลับมา
พ่อแม่ต้องการให้เธอแต่งงานกับบุตรชายของตระกูลผู้ดีท้องถิ่นคนหนึ่ง เธอยังคงไม่ยอมทำตามอย่างเด็ดขาดและประท้วงด้วยการอดอาหาร ครอบครัวจึงจำต้องยอมให้ แต่กลับไปตกลงกับฝ่ายผู้ชายแล้วจับเธอมัดใส่เกี้ยวดอกไม้ส่งให้ฝ่ายชาย วางแผนให้ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุก* ไปเสีย
นักศึกษาสาวที่ตื่นขึ้นมาท่ามกลางแสงเทียนมงคลในห้องหอนั้นเสียใจจนถึงที่สุด เธอคิดจะผูกคอจบชีวิตตัวเอง หลังจากมีคนมาช่วยเอาไว้ได้เธอก็ยังคิดไม่ตก เริ่มจะคิดหาทางหลีกหนีจากการมีชีวิตอยู่อีก หลังจากผ่านสถานการณ์พลิกผันหลายครั้ง ในที่สุดเธอก็หนีจากบ้านสามีที่เธอมองว่ามันเป็นเหมือนกับรังปีศาจไปได้ และมุ่งหน้าสู่นครเซี่ยงไฮ้อันเจริญรุ่งเรือง เธอเขียนเรื่องส่งหนังสือพิมพ์ เอาเรื่องเลวร้ายที่ตนประสบพบเจอมาเขียนเป็นเรื่องราวป่าวประกาศให้คนมากมายได้รู้ และเธอก็มีชื่อเสียงขึ้นมาด้วยเหตุนี้ ได้เข้าทำงานในโรงเรียนมัธยมสตรีแห่งหนึ่ง แล้วก็เกิดความรักขึ้นกับครูผู้ชายคนหนึ่ง
แต่หลังจากมีชื่อเสียง เธอก็ไม่ได้หลุดพ้นจากพันธนาการของปัญหา ชื่อเสียงของเธอโด่งดังไปถึงบ้านเกิด บ้านสามีของเธอมาหาถึงเซี่ยงไฮ้แล้วสู้กับเธอในชั้นศาล พวกเขาฟ้องเธอข้อหาทำลายขนบธรรมเนียมประเพณี
ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นภาพยนตร์คลาสสิกที่สะท้อนถึงโศกนาฏกรรมของยุคสมัย ตอนนี้ภาพยนตร์แบบนี้มีอยู่มากมาย พล็อตประเภทนี้ก็มีอยู่มาก แต่เนื่องจากเรื่องนี้มีเหอโย่วอันร่วมแสดง ยังไม่ทันถ่ายทำก็ดึงดูดความสนใจของหนังสือพิมพ์มากมายแล้ว ทั้งยังมีนักเขียนเลื่องชื่อมาเขียนบทความวิพากษ์เกี่ยวกับผลกระทบเชิงลบต่อผู้หญิงจากการแต่งงานเพื่อผลประโยชน์อีกด้วย ทำให้เกิดกระแสถกเถียงกันอย่างร้อนแรงทีเดียว
ตอนที่เหอโย่วอันประสบเหตุนั้นเธอกำลังถ่ายฉากผูกคอตายใต้แสงเทียนมงคลในห้องหอพอดี
เทียนสีแดงกับม่านลายดอก คนงามในชุดมงคลหลั่งน้ำตาด้วยความเศร้าโศก ไร้หนทางเดิน สามีที่ยังไม่เคยพบหน้ากำลังรับการเคารพด้วยสุรามงคลอยู่ข้างนอก เธอกลับถูกขังอยู่ในห้อง รอโชคชะตาอันมิอาจล่วงรู้ คนของบ้านสามีคอยเฝ้าดูอย่างเข้มงวด หญิงสาวอ่อนแอไม่สามารถต่อต้าน ทำได้เพียงเลือกวิธีที่เด็ดขาดที่สุด
ตั้งแต่เหอโย่วอันได้รับภาพที่มีนัยในจดหมายฉบับนั้นเธอก็ระแวดระวังเป็นอย่างมาก เธอยืนยันว่าจะไม่ยอมแสดงฉากผูกคอตายเด็ดขาด ด้วยกลัวว่าอาจเกิดเหตุไม่คาดฝันกับตัวเอง
ทว่าผู้กำกับกลับคิดว่ายังไงนี่ก็เป็นฉากคนงามร่ำไห้ใคร่จบชีวิต เป็นหนึ่งในฉากที่จะดึงดูดผู้ชมให้รู้สึกโศกเศร้าร่วมไปกับตัวละครและเห็นอกเห็นใจตัวละครมากที่สุด เหอโย่วอันกับผู้กำกับถกเถียงกันอยู่นาน ทั้งคู่ก็ยึดตามความคิดของตน ไม่ว่าใครก็เห็นการถกเถียงนี้กันทั้งหมด
เมื่อฟังมาถึงตรงนี้ เยวี่ยติ้งถังก็ถาม “สุดท้ายคุณเหอก็ยอมประนีประนอมหรือครับ”
เถิงซื่อผิงพยักหน้า “โย่วอันรักการแสดงหนังมาก และเธอก็ยอมเสียสละ เธอไม่ยอมทำลายความประณีตงดงามของหนังทั้งเรื่องเพียงเพื่อตัวเธอเองหรอก แต่ความกังวลของเธอพวกเราก็ไม่กล้าละเลย พวกเราจัดคนมาเฝ้าดูรอบๆ ให้มากขึ้น เมื่อเธอขึ้นไปแขวนตัวบนผ้าแพรสีขาวแล้ว ขอเพียงยกปลายเท้าขึ้นก็จะมีคนเข้าไปประคองเธอลงมาทันที ม้านั่งที่เหยียบขึ้นไปก็ตรวจสอบแล้วตรวจสอบอีก แต่ก็ไม่คิดว่าป้องกันขนาดนั้นแล้วก็ยังเกิดเรื่องขึ้น”
สิ่งที่มีปัญหาไม่ใช่เก้าอี้ไม่มั่นคง และไม่ใช่ว่าผ้าแพรสีขาวผืนนั้นขาดทำให้เหอโย่วอันตกลงมาบาดเจ็บ ทั้งยังไม่ได้เกี่ยวกับคานด้านบนที่ใช้ผูกผ้าแพรด้วย แต่เป็นคานที่อยู่ด้านข้าง ขณะที่เหอโย่วอันแกะผ้าแพรออกนั้นคานด้านข้างก็กลับร่วงลงมาอย่างแรง มันหล่นลงมาโดนตัวเธอกับคนของกองถ่ายอีกคนหนึ่ง
คนของกองถ่ายโดนคานหล่นลงมาใส่จนศีรษะแตกเป็นแผลใหญ่ เลือดไหลนองพื้นที่เกิดเหตุ ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร
เหอโย่วอันถูกกระแทกเข้าที่ไหล่กับศีรษะ เธอยังมีสติอยู่ แต่ก็เลือดออกมาก ทำเอาคนรอบๆ พากันตกใจไปตามๆ กัน
เวลานั้นคุณเฉิงมาเยี่ยมดูที่สถานที่ถ่ายทำพอดี ตอนที่กำลังจะออกไปเหอโย่วอันก็เกิดเรื่องขึ้นมาพอดี เถิงซื่อผิงรีบไปโรงพยาบาลด้วยใจตุ๊มๆ ต่อมๆ เขากลัวว่าเหอโย่วอันจะเป็นอันตราย และก็กลัวว่าคุณเฉิงจะมาโกรธเขาด้วย
“โชคดี อมิตาภพุทธ สวรรค์คุ้มครอง โย่วอันไม่มีอันตรายถึงชีวิต แต่หมอบอกว่าศีรษะของเธอได้รับการกระทบกระเทือน บาดแผลภายนอกก็สาหัส น่าจะต้องพักรักษาตัวหลายวัน ช่วงนี้ยังไม่สามารถถ่ายหนังได้ระยะหนึ่ง”
เถิงซื่อผิงดูมีสีหน้ายินดี
เยวี่ยติ้งถังพยักหน้า “ไม่ได้รับอันตรายถึงชีวิตก็ดีแล้วครับ เรื่องอื่นก็เป็นเรื่องเล็กน้อย”
เถิงซื่อผิงยิ้มขื่น “นั่นน่ะสิครับ โชคดีมากๆ ที่โย่วอันมีสติอยู่ ทั้งยังจำใครต่อใครได้ ได้ยินว่าบางคนที่ศีรษะกระทบกระเทือนอย่างหนักน่ะถึงขั้นจำใครไม่ได้เลยนะครับ คุณเยวี่ย จะเข้าไปดูคุณเหอหน่อยไหมครับ”
เยวี่ยติ้งถังเอ่ยเสียงเรียบ “คุณเฉิงยังอยู่ ผมคงไม่เข้าไปรบกวนแล้วล่ะครับ ฝากความห่วงใยให้เธอด้วยก็แล้วกัน ขอให้เธอฟื้นตัวในเร็ววัน ผมขอไปดูคนในครอบครัวผมก่อนนะครับ”
เถิงซื่อผิงตอบรับติดๆ กัน เขามองส่งเยวี่ยติ้งถังเดินจากไป
รอจนอีกฝ่ายเดินไปไกลแล้วเขาจึงนึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่ตนเองมัวแต่ตกอกตกใจเรื่องเหอโย่วอัน จนลืมใส่ใจเยวี่ยติ้งถังไปเลยว่าญาติของอีกฝ่ายที่มานอนโรงพยาบาลนั้นเป็นใคร อาการหนักหรือไม่ พักอยู่ห้องไหน
นี่คือโอกาสอันดีที่จะสนิทสนมกับสกุลเยวี่ยมากขึ้น แต่เขาก็กลับพลาดไปเสียได้
เถิงซื่อผิงอดที่จะเสียดายไม่ได้
ตอนที่เยวี่ยติ้งถังกลับไป พ่อบ้านยังไม่ไปไหน เขากำลังนั่งพูดคุยกับหลิงซูอยู่ข้างเตียง
หลิงซูดูอ่อนเพลียมากแต่กลับไม่ยอมนอน จะต้องดึงตัวพ่อบ้านเอาไว้คุยเล่นเรื่อยเปื่อยกับตัวเองให้ได้
พ่อบ้านเห็นเยวี่ยติ้งถังกลับมาก็ถอนหายใจ
“คุณชายสี่ เด็กคนนี้ดื้อจริงครับ ไม่ยอมนอนท่าเดียว ต้องให้คุณมาดูสักหน่อยแล้วล่ะครับ”
ที่ด้านหลังพ่อบ้านนั้น หลิงซูตาบวม ทำไม้ทำมือ
เยวี่ยติ้งถังสีหน้าไร้อารมณ์
“ไม่ต้องสนใจเขาหรอก ไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้ว อย่างมากก็แค่ป่วยจนล้มไปอีกรอบเท่านั้น กินยาสักหน่อย แล้วก็นอนโรงพยาบาลไปซะ พวกซุปไก่ซุปเป็ดซุปงาถั่วเขียวอะไรของลุงก็จะได้ประหยัดไปเยอะ”
พ่อบ้านเอ่ยว่า “โธ่ คุณอย่าพูดแบบนั้นสิครับ เสี่ยวหลิงก็ลำบากมากนะ คุณหมอบอกว่าคืนนี้ต้องนอนโรงพยาบาล หรือไม่อย่างนั้นผมอยู่ดูแลดีกว่าครับ คุณชายกลับไปพักผ่อนเถอะ!”
“ไม่ต้องหรอก ลุงกลับไปเถอะ ผมอยู่เอง” เยวี่ยติ้งถังเห็นพ่อบ้านยังอยากจะโน้มน้าวเขาอีก จึงเอ่ยเสริมอีกประโยค “ผมมีเรื่องจะคุยกับเขา”
พ่อบ้านดูร้อนรนเป็นห่วง ปากก็ตอบรับแต่ตัวกลับยังรั้งรออยู่ในห้อง จะไปก็ไม่ไป ย่างก้าวของเขาดูเชื่องช้าลังเล
เยวี่ยติ้งถังจึงถามว่า “ลุงโจว ยังมีธุระอะไรอีกงั้นเหรอ”
พ่อบ้านจะพูดอะไรแต่ก็หยุดไว้ “มีอะไรก็ค่อยพูดค่อยจากันนะครับ อย่าลงไม้ลงมือ อย่าด่าทอกัน”
เยวี่ยติ้งถัง “…”
บางทีสีหน้าของเขาอาจจะดูไม่ดีจริงๆ ก็ได้ แต่ลุงโจวไม่กล้าพูดมาก ครั้งนี้อีกฝ่ายเดินออกไปอย่างเด็ดขาด
เยวี่ยติ้งถังไปส่งพ่อบ้านออกจากห้องพักฟื้นผู้ป่วยแล้วก็สั่งให้คนขับรถพาเขากลับบ้านไป
เมื่อหันกลับมาอีกครั้ง หลิงซูก็ลุกขึ้นนั่งส่งยิ้มมาให้
“ฉันรู้อยู่แล้วว่านายต้องเห็นที่ฉันทำไม้ทำมือ”
เยวี่ยติ้งถังเอ่ย “เมื่อกี้ฉันเจอเหอโย่วอัน”
หลิงซูมีสีหน้าประหลาดใจ
“เธอถ่ายหนังอยู่แล้วคานหล่นลงมากระแทกได้รับบาดเจ็บ เป็นฉากแขวนคอพอดี”
หลิงซูส่งเสียงด้วยความประหลาดใจ “ถ้าอย่างนั้น จดหมายขู่นั่นก็มีเหตุการณ์สอดรับแล้วน่ะสิ”
เยวี่ยติ้งถังว่า “แต่เธอก็ยังไม่ตายอีกครั้ง”
“นายหมายความว่านี่ยังคงเป็นสถานการณ์ที่เธอสร้างขึ้นมาเองอย่างนั้นเหรอ”
“ก็มีความเป็นไปได้”
“แล้วเฉินเหวินต้งล่ะ”
เยวี่ยติ้งถังตอบ “ไม่เห็นเขานะ”
เขาหยิบแอปเปิ้ลลูกหนึ่งขึ้นมาจากตะกร้าผลไม้
เยวี่ยติ้งถังถอดถุงมือออก มือก็ถือมีดปอกผลไม้ นิ้วเรียวยาวขยับอย่างคล่องแคล่ว เปลือกผลไม้ถูกปอกออกมาอย่างสบายๆ เปลือกคดเคี้ยวหย่อนตัวลงมาเรื่อยๆ โดยไม่ขาดสะบั้นราวกับเป็นงานศิลปะชิ้นหนึ่ง
หลิงซูมองเหม่ออยู่ครู่หนึ่ง
น้อยนักที่เขาจะพบเห็นคนใช้มีดได้แบบนี้
คนที่ปอกผลไม้เป็นอาจจะมีมาก แต่คนที่ทำมันออกมาได้อย่างงดงามเหมือนเยวี่ยติ้งถังจนมีดกับมือแทบจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันนั้น…มีไม่มาก
จนถึงตอนนี้เขาเคยเห็นแค่คนเดียวเท่านั้น
แต่คนคนนั้นฆ่าคนเก่ง
หลิงซูลูบหน้าผากที่ร้อนผ่าว เมื่อครู่เขารู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ท่ามกลางทะเลโลหิต ไม่ว่าจะหันกายย่างก้าวล้วนแล้วแต่กลายเป็นถูกพันธนาการไปทั้งสิ้น ที่ตอนนี้เขาเกิดความรู้สึกเช่นนี้ได้ก็ย่อมเป็นเพียงจินตนาการของตนเท่านั้น
สายตาของเยวี่ยติ้งถังไม่มีไอสังหาร มือก็ไม่ได้เปื้อนเลือด เขาเป็นคนสุขุมสุภาพ นิ่งสงบไว้ใจได้ ฝีมือยิงปืนไม่เลว ปฏิกิริยาก็นับว่ารวดเร็วกว่าคนทั่วไปเล็กน้อย แต่มันก็เท่านี้
แอปเปิ้ลได้รับการปอกอย่างเรียบร้อยรวดเร็ว ดูท่าจะเปรี้ยวอมหวาน เนื้อกรอบอร่อย มันส่งกลิ่นหอมเย้ายวนออกมา
เยวี่ยติ้งถังส่งให้เขา
หลิงซูอ้าปากอยากจะกัด แต่กัดได้เพียงความว่างเปล่า
“ขอโทษที ฉันลืมว่านายกระเพาะไม่ดี” เยวี่ยติ้งถังว่า จากนั้นก็ส่งแอปเปิ้ลเข้าปากตัวเอง
เขากัดดังกร้วม มันกรอบจริงๆ
นี่มันแก้แค้นกันชัดๆ
หลิงซูถอนหายใจ เขาหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อนอน มันคือสิ่งที่เขาเพิ่งเอาติดตัวมาจากบ้าน
“อีกเดี๋ยวเวลานายไปหาเหอโย่วอันก็เอากระดาษแผ่นนี้ไปด้วยแล้วกัน”
“นายแน่ใจได้ยังไงว่าฉันจะไปหาเธอ”
หลิงซูเอ่ยอย่างใสซื่อ “หรือว่านายจะให้ฉันลากสังขารป่วยๆ แบบนี้ไปล่ะ”
“ฉันว่านายก็มีชีวิตชีวาดีออก”
หลิงซูนอนลง ห่มผ้า
“ฉันเวียนหัวมาก นั่งไม่ค่อยจะไหวแล้ว นายจะทำอะไรก็ตามสบายนะ”
เยวี่ยติ้งถังรออยู่ครู่หนึ่ง
หลิงซูหลับตา หายใจสม่ำเสมอ เส้นผมดูนุ่มนิ่ม เหมือนกับสัตว์เล็กๆ ที่ไม่ทำอันตรายใคร
เยวี่ยติ้งถังยื่นมือออกไปจิ้มแขนอีกฝ่าย ไม่มีการขยับเขยื้อน
จิ้มแล้วจิ้มอีกก็ยังไม่ขยับ
นอนหลับไปแล้วจริงๆ
เขาวางแอปเปิ้ลที่กินไปครึ่งลูกเอาไว้บนโต๊ะ หยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาแล้วหันกายเดินออกไป
ดึกมากแล้ว
คุณเฉิงไปแล้ว บอดี้การ์ดที่ประตูก็แยกย้ายกันไปกว่าครึ่ง เหลือเพียงคนสวมกว้าจื่อสั้นสองคนคอยเฝ้าเอาไว้
เยวี่ยติ้งถังเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะถูกบอดี้การ์ดสองคนนั้นกันเอาไว้ทันที
“ผมเป็นเพื่อนของคุณเหอ มาเยี่ยมเธอ รบกวนพวกคุณไปบอกเธอหน่อย”
อีกฝ่ายเห็นเขาสวมสูทกับเสื้อโค้ต ท่าทางก็ดูเกรงอกเกรงใจ “คุณเหอนอนหลับแล้ว รบกวนคุณมาใหม่พรุ่งนี้นะครับ”
“พรุ่งนี้ผมก็ไม่ว่างแล้ว คุณเข้าไปบอกเธอหน่อยเถอะ บอกว่าผมคือเยวี่ยติ้งถัง เธอจะพบผมแน่นอน”
เดิมทีอีกฝ่ายเป็นนักเลงตัวเล็กๆ จากสมาคมชิงปัง รู้จักปฏิบัติต่อคนตามสถานะชนชั้น เวลานี้เมื่อเห็นเขาแจ้งชื่อแซ่ มาดก็ดูไม่ธรรมดา จึงไม่กล้าวางท่ามากนัก
เยวี่ยตั้งถังเอ่ยเสริมด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งอีกประโยค “ถ้าคุณเฉิงของพวกคุณอยู่ที่นี่ก็คงจะออกมาพบผมเหมือนกัน หากพวกคุณไม่วางใจ จะไปสอบถามเขาตอนนี้เลยก็ได้”
เมื่อเห็นว่าแม้แต่เฉิงกงก็ยังรู้จักอีกฝ่าย ชายสวมกว้าจื่อสั้นก็ยิ่งไม่กล้าวางท่ามาก และในเวลานั้นเอง เสียงที่ฟังดูอ่อนแรงเล็กน้อยของเหอโย่วอันก็ดังออกมาจากข้างใน
“ใครอยู่ข้างนอกน่ะ”
ชายสวมกว้าจื่อสั้นเปิดประตูครึ่งหนึ่ง
“คุณเหอ เป็นคุณชายแซ่เยวี่ยครับ”
เยวี่ยติ้งถังเอ่ยว่า “ผมเองครับ”
“คุณเยวี่ยเหรอคะ รีบให้เข้ามาเร็ว!” เหอโย่วอันรีบพูด
ชายสวมกว้าจื่อสั้นไม่กล้าขวางเอาไว้อีก เขาเปิดประตูให้เยวี่ยติ้งถังแล้วเชิญให้อีกฝ่ายเข้าไป
เหอโย่วอันลุกขึ้นนั่งบนเตียง
“คุณเยวี่ย มาได้ยังไงกันคะ”
เยวี่ยติ้งถังว่า “หลิงซูป่วยเข้าโรงพยาบาลน่ะครับ ผมมาส่งเขา แล้วก็ได้ยินว่าคุณอยู่ที่นี่เหมือนกันก็เลยมาเยี่ยม พอดีไม่มีของเยี่ยมติดมาเลย หวังว่าคุณจะไม่ถือสานะครับ วันหน้าผมจะเอามาให้ใหม่”
เหอโย่วอันยิ้มซีดเซียว “คุณเยวี่ยเกรงใจเกินไปแล้วล่ะค่ะ แค่คุณมาได้ฉันก็รู้สึกเป็นเกียรติมากแล้ว คุณหลิงเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
“เขาไม่เป็นไรครับ”
เยวี่ยติ้งถังพยักหน้าไปตามเรื่อง เขามองสำรวจเหอโย่วอันโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว
เธอได้รับบาดเจ็บจริงๆ และอารมณ์ของเธอก็ดูไม่ค่อยดี ตอนนี้ก็เพียงแค่ฝืนร่าเริงตอบรับเขาตามมารยาทเท่านั้น
ภายใต้ชุดผู้ป่วยนั้น ลำคอที่เดิมควรจะเผยผิวเนียนออกมากลับถูกผ้าพันแผลพันเอาไว้ดูแน่นหนา ผ้าพันแผลนั้นยังพันยาวไปจนถึงข้อศอกของเธอ
บนศีรษะก็มีผ้าพันแผลพันเอาไว้เช่นกัน ตำแหน่งใกล้กับขมับมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย ตำแหน่งนี้อันตรายมาก หากไม่ระวังสักนิดก็อาจจะบาดเจ็บร้ายแรงถึงชีวิตทีเดียว
เวลานี้คงจะเป็นเวลาที่เหอโย่วอันจิตใจอ่อนแอที่สุด เขาจะหาช่องโหว่ของปริศนาจากตัวเธอได้หรือไม่
เยวี่ยติ้งถังวางกระดาษแผ่นนั้นไว้ตรงหน้าเธอ
“คุณเขียนกระดาษแผ่นนี้ให้พวกเรา อยากจะบอกอะไรเหรอครับ”
เขาไม่ได้ถามว่ากระดาษแผ่นนี้เหอโย่วอันเป็นคนเขียนหรือไม่ แต่แทงเข้าไปตรงๆ อย่างมั่นใจว่าเป็นเธอแน่นอนโดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายมีโอกาสตอบสนองใดๆ
เหอโย่วอันตะลึงงัน
อาการบาดเจ็บทำให้สีหน้าของเธอเปลี่ยนแปลงช้าลง หลังจากตะลึงงันแล้วก็ค่อยๆ เผยความประหลาดใจออกมา
“คุณเยวี่ย คุณกำลังพูดถึงอะไรคะ”
ทว่าประโยคนี้ก็เป็นการเปิดเผยอย่างชัดเจนแล้ว
เยวี่ยติ้งถังสรุปด้วยน้ำเสียงที่ไม่อาจแน่ใจไปกว่านี้ได้อีก “เป็นคุณจริงๆ ด้วย!”
โปรดติดตามตอนต่อไป…
ติดตามบทต่อไป ได้ในวันที่ 17 มี.ค. 65
Comments
comments
No tags for this post.