ทดลองอ่าน ฉันชอบแฟนนายมานานแล้ว บทที่ 1-2 #นิยายวาย

ทดลองอ่าน เรื่อง ฉันชอบแฟนนายมานานแล้ว

ผู้เขียน : 酱子贝 (Jiang Zi Bei)

แปลโดย : qMondae

ผลงานเรื่อง : 我喜欢你男朋友很久了 (Wo Xi Huan Ni Nan Peng You Hen jiu Le)

ถือเป็นลิขสิทธิ์ของสำนักพิมพ์เอเวอร์วายในการเผยแพร่ผลงาน

จัดพิมพ์และจัดจำหน่ายในประเทศไทยแต่เพียงผู้เดียว

หากผู้ใดละเมิดลิขสิทธิ์จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย

– – – – – – – – – – – – – – – – –

** หมายเหตุ: ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **

– – – – – – – – – – – – – – – – –

บทที่ 01

 

ครั้งแรกที่เผยหรานรู้สึกว่าแฟนหนุ่มของตัวเองแปลกไป คือตอนที่พวกเขากำลังเล่น PUBG*

แฟนหนุ่มของเขาชื่อหลัวชิงซาน พวกเขาเริ่มคบกันตั้งแต่ ม.ปลาย ปีสองจนถึงตอนนี้ก็เกือบสามปีแล้ว จากนั้นทั้งคู่ก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกันแต่อยู่ต่างคณะ

วันนี้เป็นวันหยุด เผยหรานจึงกลับไปอยู่บ้าน และหลังมื้อเย็นก็คิดจะวิดีโอคอลล์กับหลัวชิงซาน แต่สุดท้ายคุยได้ไม่ถึงสองประโยคก็ถูกลากมาเล่นเกม

เพื่อนร่วมคณะของหลัวชิงซานมาเล่นกับพวกเขาด้วย เผยหรานจำไม่ได้ว่าชื่ออะไร จำได้แค่ผู้ชายคนนั้นตัวไม่สูง ผิวขาวผ่องราวหิมะ และมักจะไปห้องสมุดกับหลัวชิงซานบ่อยๆ

เผยหรานเล่นเกมแนว MOBA** ยังนับว่าเก่งอยู่บ้าง แต่กับเกมยิงกันแบบนี้เผยหรานกลับไม่ได้เรื่องเลยสักนิด เมื่อก่อนหลัวชิงซานก็มักจะพาเขาไปกินไก่** บ่อยๆ และเพราะว่าคำนึงถึงความสามารถของเขา ทุกครั้งจึงเลือกกระโดดร่ม*** ลงโซนป่า**** ที่มักจะมีคนน้อยตลอด

ทันทีที่เกมตานี้เริ่มขึ้น เพื่อนร่วมทีมหมายเลขสามก็มาร์กตำแหน่งบนแผนที่ระหว่างอยู่บนเครื่องบิน

“โดดลงฐานทัพอากาศ***** กันมั้ย ขอแบบเร้าใจๆ สักรอบ” คำพูดนี้เป็นเสียงของเพื่อนหลัวชิงซาน เสียงเขานุ่มมากทั้งยังติดขึ้นจมูกนิดๆ เวลาได้ยินแล้วทำให้รู้สึกว่าน่าเห็นใจ

หลัวชิงซานตอบตกลง

เผยหรานนิ่งเงียบไม่พูดสักคำ เกมของพวกเขาตานี้คือโหมดทีมสี่คน****** ยังมีอีกคนหนึ่งที่เขาไม่รู้จัก ซึ่งน่าจะเป็นเพื่อนของหลัวชิงซานอีกคน คนคนนี้ก็เป็นเหมือนเขา นั่นคือตั้งแต่เกมเริ่มมาก็ไม่พูดไม่จาอะไรเลย

หลัวชิงซานกับเพื่อนร่วมคณะของเขาจัดการคิลล์******* คนในบ้านหลังหนึ่งเสร็จก็เหมือนจะเพิ่งนึกได้ว่ายังมีคนอื่นอยู่ในทีมด้วย

หลัวชิงซานเอ่ย “เผยหราน ซ่อนดีๆ ล่ะ”

เผยหรานถือปืนพกกระบอกหนึ่งยืนโง่ๆ อยู่ที่มุมสักมุมในห้องนานแล้ว “อืม”

หลัวชิงซานพูดต่อว่า “ซูเนี่ยน มาๆ ห้องนี้มีคน”

“มาแล้วจ้าพี่”

“ฉันจะบุกเข้าไปก่อน นายตามหลังฉันนะ”

“ได้ พี่อย่าตายก่อนแล้วกัน”

ที่แท้คนคนนี้ก็ชื่อซูเนี่ยน

ขณะที่เผยหรานยืนฟังเสียงปืน จู่ๆ ก็รู้สึกเบื่อขึ้นมานิดๆ เขาส่ายเม้าส์ไปมา มุมกล้องในเกมก็หันไปเห็นเพื่อนร่วมทีมหมายเลขสี่ที่อยู่ตึกตรงข้ามพอดี

เขาเห็นเพื่อนร่วมทีมคนนี้ฉายเดี่ยวต่อสู้อยู่อีกฝั่ง คนคนเดียวจัดการทั้งทีมเรียบวุธ ระหว่างนั้นก็ถูกยิงโต้กลับมาจนเลือดลดเป็นสีแดง และเมื่อการปะทะจบลงก็ยืนกดใช้ยาอยู่ริมหน้าต่างเงียบๆ

มองจากมุมนี้ พวกเขาสองคนเหมือนกำลังสบตากันอย่างงั้นแหละ

“ตายหมดแล้ว” หลัวชิงซานกล่าว “ที่รัก ออกมาได้แล้วล่ะ”

พวกเขาไม่ได้คิดจะหลบซ่อนความสัมพันธ์ คนรอบตัวพวกเขาจึงรับรู้เรื่องนี้กันแทบทั้งนั้น หลัวชิงซานใช้คำว่า ‘ที่รัก’ เรียกเขามาตั้งแต่มัธยมปลายจนถึงตอนนี้

เผยหรานดึงสติกลับมา ไม่ได้เปิดไมค์ตอบเขา เพียงกุมปืนพกเล็กๆ กระโดดลงจากหน้าต่าง

เขาไปถึงตอนที่ซูเนี่ยนกำลังลูต* กล่อง** เผยหรานยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน เขาเล่นไม่เก่งจึงไม่อยากไปแย่งทรัพยากรกับเพื่อนร่วมทีม

“พี่…” ซูเนี่ยนถามขึ้น “พี่เก็บปืน M4*** ไปแล้วเหรอ”

หลัวชิงซานหัวเราะ “ถูกจับได้ซะแล้วเหรอ”

“ยกให้ฉันเถอะ วันนี้ฉันมือไม่นิ่งเลย ไม่อยากใช้ปืน AKM****”

“เอาสิ” หลัวชิงซานกล่าว “ฉันจะยกปืนนี่ให้นาย ตอนเย็นๆ ก็เอาข้าวมาประเคนให้ฉันด้วย”

“เป็นงี้อีกละ…” คำพูดคือคำบ่น แต่ในน้ำเสียงกลับแฝงรอยยิ้ม “ก็ได้ เอาไปให้ก็เอาไปให้”

เผยหรานขมวดคิ้วเล็กๆ เพราะเมื่อเปิดกล่องดู ในนั้นก็ไม่เหลือปืนเลยสักกระบอกเดียว

จู่ๆ เขาก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมาเล็กน้อย เลยหันหลังไปฟาร์ม***** ไอเทมที่อื่นแทน ใครจะไปคิดว่าเพิ่งค้นได้ไม่ถึงสองห้องก็ถูกศัตรูที่ซุ่มอยู่ในตึกตรงข้ามยิงกระสุนใส่หนึ่งนัด ตัวละครของเขาล้มลงพื้นทันที

อีกฝ่ายยิงใส่เขาอีกสองนัดอย่างไม่ปรานีเลยแม้แต่น้อย เลือดเขาลดเหลือเพียงครึ่งหลอดในทันใด เผยหรานรีบคลานไปมุมอับข้างๆ ทันที

ขณะเดียวกันเสียงร้องกรี๊ดจากไมค์ก็ดังขึ้น “อ๊ากกก…พี่ มีคนอยู่ในบ้านหลังนี้!”

ทันใดนั้นระบบก็ขึ้นประกาศว่าซูเนี่ยนถูกน็อกดาวน์******

“ปัดโธ่ มันซ่อนอยู่ข้างหลังฉัน มันหลบอยู่หลังกล่องไม่กล้ามาซ้ำฉัน พี่ รีบมาเร็ว!” ซูเนี่ยนโมโหจนเสียงดังกว่าปกติเล็กน้อย

แล้วเผยหรานก็เลิกดิ้นรนหาทางรอด ศัตรูอยู่ใกล้เขาเกินไป อีกไม่นานเขาก็คงโดนอีกฝ่ายตามมาซ้ำเพื่อเอาแต้มคิลล์

พอดีเลย ตอนนี้เขาชักไม่มีอารมณ์จะเล่นเกมแล้ว

เสียงปืนดังลั่นหนึ่งครั้ง จู่ๆ มุมขวาบนของหน้าจอก็มีแจ้งเตือนบรรทัดหนึ่งเด้งขึ้นมา…

 

[111GOD ฆ่า zhiyefudi โดยการยิงหัวด้วยปืนสไนเปอร์ Kar98k*]

 

ศัตรูที่กำลังวิ่งมาหาเขาถูกเบอร์สี่ที่อยู่บนหอคอยยิงตายในนัดเดียว

เผยหรานชะงัก อดไม่ได้ที่จะเปิดแผนที่ดู เบอร์สี่อยู่ไกลจากเขามาก สามารถใช้สไนเปอร์เฮดชอต******* ศัตรูที่กำลังวิ่งในระยะห่างขนาดนี้ได้ก็รู้เลยว่าเบอร์สี่คนนี้…หากไม่ใช่เทพก็คงใช้โปร********

แต่คนคนนี้จะใช้โปรหรือเป็นเทพจริงๆ ล้วนไม่สำคัญ

เผยหรานเลื่อนสายตาลงมองไปที่ไอคอนของหลัวชิงซาน ตำแหน่งที่หลัวชิงซานอยู่ประหลาดมาก อยู่ตรงกลางระหว่างเขากับซูเนี่ยนพอดี

หลัวชิงซานลังเลเพียงครึ่งวินาที “ที่รัก รอก่อนนะ ฉันไปหาซูเนี่ยนก่อน กลัวคนจะไปซ้ำเขา”

 

[111GOD ฆ่า luwenz6 โดยการยิงหัวด้วยปืนสไนเปอร์ Kar98k]

 

หลัวชิงซานเพิ่งพูดจบ ศัตรูที่อยู่ใกล้ๆ ซูเนี่ยนก็ถูกเบอร์สี่ยิงเฮดชอตเช่นกัน

เผยหรานมองแผนที่อีกครั้ง หลัวชิงซานยังไม่หยุดวิ่ง เขาวิ่งไปหาซูเนี่ยนโดยไม่แม้แต่จะหันหลังกลับ

ซูเนี่ยนถูกน็อกดาวน์ ศัตรูยังไม่ทันเข้ามาซ้ำก็ถูกเบอร์สี่คิลล์ ตอนหลัวชิงซานไปดึง* อีกฝ่ายยังเหลือเลือดกว่าครึ่งหลอด

อีกด้านหนึ่งหลอดเลือดของเผยหรานค่อยๆ ร่อยหรอจวนจะหมดหลอด เช่นเดียวกันกับความอดทนของเขาในตอนนี้

หลัวชิงซานดึงซูเนี่ยนขึ้นมา แล้วเหลือบมองหลอดเลือดของเผยหราน “บัดซบ”

เมื่อเห็นว่าจะไม่ทันแล้ว เขาก็พุ่งไปยังรถที่อยู่ด้านนอกรั้ว ขึ้นไปนั่งและขับได้ครู่หนึ่งก็อดสบถคำหยาบออกมาไม่ได้

รถถูกใครบางคนระเบิดยางไปแล้วสองล้อ ขับไปไหนไม่ได้เลย

“ที่รักรอฉันก่อนนะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” หลัวชิงซานลงจากรถ เก็บปืนแล้ววิ่งไปยังบ้านที่เผยหรานอยู่

เผยหรานเอ่ย “ช่างเถอะ…”

เขาพูดยังไม่ทันจบคำดี ในหูฟังก็มีเสียงมอเตอร์ไซค์ดังมาแต่ไกลและกำลังขับใกล้เข้ามา

เผยหรานตะลึงงัน ย้ายมุมกล้องหันไปเห็นเบอร์สี่กระโดดลงมาจากรถทั้งที่ยังไม่จอดสนิทพอดี พร้อมกับที่เลือดของตัวเองลดเหลือครึ่งหลอดในทันที

เบอร์สี่กระโดดหน้าต่างเข้ามาแล้วย่อตัวลงด้านหน้าเขาทันใด ดึงเขาขึ้นมาได้ในวินาทีสุดท้ายก่อนที่เลือดจะหมดหลอด

เผยหรานกะพริบตา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเพิ่ง ‘รอดพ้นจากความตาย’ หรือเปล่า เขาคิดว่าหัวใจตนเองเต้นเร็วขึ้นมาหนึ่งถึงสองวินาที

หลังจากตัวละครในเกมลุกขึ้นมาได้เขาก็ยังคงมึนงงอยู่เล็กน้อย เบอร์สี่ทิ้งสิ่งหนึ่งลงพื้น จากนั้นก็หันหลังวิ่งออกจากห้องไป

เผยหรานเก็บชุดปฐมพยาบาลขึ้นมา “…ขอบคุณ”

เบอร์สี่ชะงักเท้า แล้วจู่ๆ ก็กลับมาอีกครั้ง

เผยหรานนึกว่าเขาเปลี่ยนใจเลยรีบกดยกเลิกการใช้ชุดปฐมพยาบาล แต่กลับได้เสียงตุบดังขึ้นแทน…บนพื้นมีปืนไรเฟิลอัตโนมัติ M416 เพิ่มขึ้นมาหนึ่งกระบอก

เผยหรานเหลือบเห็นบนหลังตัวละครของเขาเหลือแค่ปืนสไนเปอร์ Kar98k กระบอกนั้นก็รีบเอ่ย “ไม่ต้องหรอก ฉันเล่นไม่เก่ง”

เบอร์สี่ข้ามหน้าต่างจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เผยหรานรู้สึกว่าเพื่อนร่วมทีมคนนี้ดูแปลกคนนิดๆ สุดท้ายก็มีแต่ต้องเก็บปืนกระบอกนั้นไว้ “ขอบคุณ”

ผ่านไปหลายวินาที ในตอนที่เผยหรานนึกว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้เปิดไมค์ ไอคอนไมค์เล็กๆ ข้างไอคอนเลขสี่ก็กะพริบขึ้นมาในฉับพลัน

“ไม่เป็นไร”

เขาพูดเร็วจี๋ด้วยโทนเสียงหนักแน่น

เผยหรานเลิกคิ้ว เขาคิดว่าเสียงนี้ฟังดูคุ้นหูชอบกล

“โคตรเจ๋งอะเสี่ยว* จุ่น” หลัวชิงซานผ่อนลมหายใจโล่งอก “จดไว้ในสมองแล้วๆ ครั้งหน้าฉันกับที่รักจะเลี้ยงข้าวนายนะ”

จังหวะนั้นเผยหรานก็นึกออก เสี่ยวจุ่น เหยียนจุ่น เขาคือรูมเมตของหลัวชิงซาน

มหาวิทยาลัยของพวกเขาแบ่งเป็นสองวิทยาเขต เผยหรานกับหลัวชิงซานนั้นคนหนึ่งอยู่เขตหนึ่ง ส่วนอีกคนอยู่อีกเขตหนึ่ง ด้วยความที่อยู่ห่างกัน เผยหรานจึงไม่ค่อยได้ไปหอพักของหลัวชิงซานสักเท่าไหร่ นับแบบจริงจังเขาเคยเจอเหยียนจุ่นแค่สองครั้งเท่านั้น ครั้งแรกนั้นเหยียนจุ่นกำลังเล่นคอมพิวเตอร์อยู่ เขาจำได้แค่อีกฝ่ายไหล่กว้างมาก มือที่กุมเม้าส์อยู่ก็ดูแข็งแรงสุดๆ

อีกครั้งหนึ่งคือที่ระเบียงของหอพัก เหยียนจุ่นยืนพิงกำแพงสูบบุหรี่ เมื่อหางตาเหลือบมองมาเห็นเขาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบหันหลังให้เขาแล้วก้มหน้าดับบุหรี่ในมือทันที

ภาพจำที่เผยหรานมีต่อเหยียนจุ่นคือเป็นคนค่อนข้างเย็นชา ไม่ชอบพูด และยังหน้าตาดีมาก

แน่นอน ภาพจำพวกนี้นอกจากอย่างสุดท้ายที่ว่าไปด้านบนแล้ว อย่างอื่นก็ไม่สามารถบ่งบอกอะไรได้อีก ยกตัวอย่างเช่นซูเนี่ยน ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าซูเนี่ยนเป็นคนชอบเก็บตัวและไม่ชอบพูดเช่นกัน ตอนนี้เขาเพิ่งมารู้ทีหลังว่าบางทีคนอื่นอาจจะแค่ไม่ชอบพูดกับตนเท่านั้น

“ที่รัก ทำไมมีปืนอยู่กระบอกเดียวเองล่ะ” หลัวชิงซานวิ่งมาตรงหน้าเขา รีบโยนปืนของตัวเองลงพื้น “มา เก็บ AKM ของฉันไปสิ”

เมื่อนึกถึงที่มาของปืนกระบอกนี้ เผยหรานจึงบอกว่า “ไม่ต้องหรอก ฉันจะใช้ M4 ของเหยียนจุ่น”

ปัง!

มอเตอร์ไซค์ของเหยียนจุ่นเพิ่งขับออกไปได้ไม่กี่สิบเมตร ผู้ขับขี่ก็สูญเสียการควบคุม หน้ารถชนเข้ากับต้นไม้อย่างจัง

บทที่ 02

“เหยียนจุ่น ทำไมเลือดนายหายไปครึ่งนึงเลยล่ะ” หลัวชิงซานมองมุมซ้ายล่างก่อนถาม

เหยียนจุ่นตอบว่า “ชนต้นไม้”

หลัวชิงซานหัวเราะ “มือโปรอย่างนายก็ชนต้นไม้กับเขาด้วยเหมือนกันเหรอ…ว่าแต่ที่รักไปรู้จักชื่อเสี่ยวจุ่นมาจากไหนเนี่ย”

เผยหรานรีโหลดกระสุนให้ปืนไรเฟิลอัตโนมัติ M416 “เคยได้ยินนายเรียก”

หลัวชิงซานเปิดช่องเก็บของ “งั้นก็ได้ ปืน AKM ไม่ค่อยนิ่ง นายอาจจะใช้ไม่ถนัด มา เก็บด้ามจับปืนบนพื้นไปแต่งปืนสิ”

“ไม่ต้องหรอก” เผยหรานเลียนแบบท่าทางเมื่อครู่ของเหยียนจุ่นกระโดดหน้าต่างออกจากบ้านไป “ปืนที่เหยียนจุ่นให้มาแต่งไว้เต็มแล้ว”

เหยียนจุ่นจอดรถไว้ใต้ต้นไม้สักต้นหนึ่ง ขณะที่หยิบน้ำแร่ข้างกายขึ้นมาเปิดฝาดื่มหนึ่งอึก

วง** บีบเข้ามาอย่างไม่เป็นมิตรต่อกันเลยแม้แต่น้อย หลัวชิงซานเปิดดูแผนที่ก็พบว่าพวกเขาต้องข้ามไปกว่าครึ่งแผนที่ถึงจะเข้าเซฟโซนได้

ที่น่าโมโหที่สุดคือแม้แต่รถคันอื่นตามถนนก็ถูกระเบิดยางไปหมดแล้ว ไม่ใช่แค่คันที่เขาเพิ่งเจอเมื่อกี้

“เวร ใครมันไร้ศีลธรรมถึงกับระเบิดล้อรถหมดแบบนี้วะ?!” หลัวชิงซานวิ่งหนีวงไปก่นด่าไป “ทีมอื่นในฐานทัพอากาศถูกพวกเรายิงหมดแล้วไม่ใช่เหรอ หรือว่ามีหมาป่าเดียวดาย* หลุดไปได้?”

“ปกติตอนพี่วิ่งหนีวงก็ชอบระเบิดล้อรถข้างถนนหมดเหมือนกันไม่ใช่เหรอ” ซูเนี่ยนกล่าว

หลัวชิงซานหัวเราะ พูดว่า “แม่ง” หนึ่งที ก่อนจะพบว่าไอคอนเบอร์สองยังหยุดอยู่ในฐานทัพอากาศ “ที่รัก ทำอะไรอยู่ ยังไม่รีบหนีอีก”

เมื่อรออยู่นานอีกฝ่ายก็ยังไม่ตอบ หลัวชิงซานจึงเหลือบมองหลอดเลือดของเขา “ซูเนี่ยนเข้าวงไปก่อนเลย เขาน่าจะหลุด ฉันจะกลับไปช่วยเขาก่อน เจอรถตามถนนแล้วนายค่อยขับมารับพวกเรา…”

เผยหรานวางสายพอดี “ไม่ต้อง ฉันกลับมาแล้ว นายหนีไปก่อนเถอะ”

หลัวชิงซานจึงถามว่า “มียาหรือเปล่า”

“มี” เผยหรานกดใช้ชุดปฐมพยาบาล

หลัวชิงซานได้ยินเช่นนั้นถึงค่อยวางใจ เขากดดูแผนที่อีกครั้ง “เหยียนจุ่น นายเจอรถสี่ล้อตามทางบ้างมั้ย”

“ไม่”

“งั้นอย่างน้อยก็มารับไปสักคนสิ หนีเข้าวงไปคนเดียวมันใช่เรื่องมั้ยเนี่ย”

“มาแล้ว” มอเตอร์ไซค์ของเหยียนจุ่นหักเลี้ยวทันที

ซูเนี่ยนอยู่ใกล้เขาที่สุด ตอนที่มอเตอร์ไซค์ขับเข้ามาใกล้ ซูเนี่ยนตั้งใจหยุดฝีเท้าเตรียมจะขึ้นรถ แต่กลับพบว่ามอเตอร์ไซค์ไม่ได้ลดความเร็วลงเลยแม้แต่เสี้ยววินาที มันวิ่งตรงดิ่งผ่านไปทันที

เผยหรานมองรถมอเตอร์ไซค์ของเหยียนจุ่นบินออกมาจากยอดเขา ตอนเบรกรถยังดริฟต์สะบัดท้ายอย่างสวยงามอีกด้วย

“ขึ้นมา”

เผยหรานรีบขึ้นไปนั่ง “ขอบคุณ”

นี่เป็นคำว่า ‘ขอบคุณ’ ครั้งที่สามแล้วที่เขาบอกกับเหยียนจุ่น

เหยียนจุ่นขับมอเตอร์ไซค์ทั้งเร็วทั้งนิ่ง เผยหรานเมื่อไม่มีอะไรทำก็สลับการมองไปเป็นมุมมองบุคคลที่หนึ่ง ดูแล้วก็เร้าใจใช่ย่อย

จากนั้นเผยหรานก็เข้าเซฟโซนไปพร้อมเหยียนจุ่นอย่างปลอดภัย พวกเขายังไม่เจอฐานที่มั่นดีๆ ทางฝั่งหลัวชิงซานก็เจอเหตุการณ์เล็กน้อย

เขากับซูเนี่ยนจะวิ่งเข้าวงตรงหน้าได้อยู่แล้ว แต่สุดท้ายก็ถูกทีมที่ซุ่มดักอยู่ขอบวงเก็บคิลล์ไปจนได้ ผู้รอดชีวิตในทีมตอนนี้จึงมีแค่เผยหรานกับเหยียนจุ่น

“กะแล้วเชียว…” หลัวชิงซานสางผมด้วยอารมณ์หงุดหงิด “รู้งี้ไม่น่าเข้าวงตรงนั้นเลย…นายสองคนไปซ่อนเถอะ หาทางเอาตัวรอดไปก่อน ฉันขอไปสูบบุหรี่แป๊บ”

ซูเนี่ยนพูดขึ้นว่า “หยุดสูบเลย เดี๋ยวฉันไปหาก็เจอแต่กลิ่นบุหรี่ฟุ้งทั่วห้องอีก”

“ห้องพวกเราเปิดหน้าต่างอยู่น่า”

“ก็เหม็นอยู่ดีอะ”

“นายนี่มันลูกคุณหนูจริงๆ จะมากี่โมงเนี่ย ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว”

“สักสองทุ่มครึ่งมั้ง จริงสิพี่ ดูวีแชตเร็ว นี่เพิ่งไปเจอคลิปตลกๆ มา แชร์ไปให้พี่ละ”

เผยหรานปล่อยตัวละครในเกมให้หมอบอยู่ในบ้าน แล้วสลับหน้าจอออกไปเบาเสียงคอมฯ ลง

เมื่อสลับกลับมา เขากลับถูกใครคนหนึ่งยิงหัว ตัวละครล้มลงไปกองกับพื้นในฉับพลัน

“รอก่อนนะ” เหยียนจุ่นเปิดไมค์

ว่าแล้วก็แปลก หลัวชิงซานกับซูเนี่ยนยังคงเปิดไมค์คุยกันอยู่ เสียงของเหยียนจุ่นนั้นแทบจะถูกเสียงของพวกเขากลบมิด แต่เผยหรานกลับได้ยินชัดเจนเต็มสองหู

เผยหรานเล่นไม่เก่งนักแต่ก็ไม่ใช่มือใหม่ ไม่นานก็เจอศัตรูที่ส่องปืนสไนเปอร์ยิงเขา “อย่ามาเลย พวกเขามีอย่างน้อยสองคน กำลังเล็งฉันอยู่”

“เข้าไปหลบมุม” เหยียนจุ่นพูดขึ้นอีกครั้ง “รอฉัน”

น่าเสียดายมุมที่เผยหรานอยู่ไม่ค่อยดีนัก แล้วพอตัวละครน็อกดาวน์จะเคลื่อนย้ายไปไหนก็ช้าสุดๆ เขาอยากหลบแต่ศัตรูกลับไม่ให้โอกาสเขาเลย คนที่ซุ่มส่องสไนเปอร์อยู่ยิงเขาซ้ำหลายนัดจนตายทันที

เผยหรานกดชมการแข่ง

เหยียนจุ่นมาช้าไปก้าวเดียว ตอนนี้กำลังยืนอยู่หน้ากล่องของเขา

“ตำแหน่งนี้คนฝั่งตรงข้ามยิงมาได้” เผยหรานเตือนอีกฝ่าย “กล่องของฉันไม่มีอะไรให้เก็บหรอก แม้แต่ยาก็ยังไม่มี”

เหยียนจุ่นอืมรับคำ แต่ตัวละครในเกมกลับทำท่าเก็บของในกล่อง

เผยหรานเอนพิงเบาะ เขาไม่ค่อยคุ้นชินกับเกมนี้นัก มองไม่ออกว่าเหยียนจุ่นเอาของสำหรับแต่งไอเทมหรือปืนอะไรไปจากเขาบ้าง

“ซูเนี่ยน ฉันโอนค่าข้าวไปให้แล้ว กดรับด้วย…” หลัวชิงซานยังพูดไม่ทันจบคำก็หัวเราะออกมาสั้นๆ “เดี๋ยวๆ เหยียนจุ่น นายเก็บชุดที่รักของฉันไปทำไม เบื่อชุดแพงๆ อยากกลับไปลองรสชาติของชุดเริ่มต้นอีกรอบเหรอ”

เผยหรานเลิกคิ้ว แล้วก็เห็นชุดบนตัวละครของเหยียนจุ่นกลายเป็นเสื้อยืดสีขาวแล้วจริงๆ

เหยียนจุ่นย้ายตำแหน่ง คำพูดกระชับรวบรัด “กดผิด”

เผยหรานอารมณ์ไม่ดี ตอนแรกยังคิดจะกดปิดเกม แต่สายตาเขาหยุดอยู่ที่เหยียนจุ่นครึ่งค่อนวันแล้วก็ยังไม่กดปุ่มออกจากเกมเสียที สุดท้ายจึงหักใจดูต่อไปเสียเลย

เขานึกว่าเหยียนจุ่นจะหนี เพราะอย่างไรในทีมก็เหลือแค่เขาคนเดียว แต่เหยียนจุ่นกลับไม่ได้ทำเช่นนั้น เขาย้ายห้องแล้วเริ่มส่องกล้องซุ่มยิงฝั่งตรงข้าม

กระทั่งเหยียนจุ่นล้มศัตรูได้ในนัดที่สี่ ศัตรูถึงตัดสินใจถอยทัพไปวางแผนใหม่ได้ในที่สุด แต่คนที่เพิ่งกระโดดลงมาจากอาคารก็ถูกเหยียนจุ่นเปลี่ยนปืนแล้วสาดกระสุนใส่จนตาย

แม้แต่นู้บ* อย่างเผยหรานก็ยังมองออกว่าเหยียนจุ่นเก่งมากจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายอยู่ห้องเดียวกับหลัวชิงซาน เขาก็คงสงสัยว่าคนคนนี้เป็นโปรเพลเยอร์ไปแล้ว

แต่เก่งก็ส่วนเก่ง ศัตรูยังมีเพื่อนร่วมทีมอีก ถึงล้มก็ดึงขึ้นมาได้ อยากจะทำให้พวกเขาตกรอบจริงๆ ก็ยากมากๆ

“ช่างเถอะเสี่ยวจุ่น เข้าวงไปก่อนเถอะ เสียเวลากับพวกเขาไปก็ไม่ใช่เรื่องดีหรอก วงรอบนี้นายจะกินไก่ไหวเหรอ” หลัวชิงซานออกไอเดียให้เขา “นายเข้าวงไปหาฐานที่มั่นดีๆ ตอนนั้นก็เหลือไม่กี่สิบคนแล้ว”

หลัวชิงซานเพิ่งพูดจบ เหยียนจุ่นก็เอียงตัวไปทางขวาแล้วอัดกระสุนใส่ฝั่งตรงข้ามไปอีกนัด

“ไม่เข้า” เหยียนจุ่นกล่าว “ตายมันให้หมดตรงนี้นี่แหละ”

ผ่านไปไม่กี่นาที คิลล์ฟีด** มุมขวาบนก็มีแจ้งเตือนคนถูกคัดออกจากเซฟโซนเด้งขึ้นมาสามบรรทัด

ทีมตรงข้ามทั้งสามคนถูกเหยียนจุ่นยิงให้เลือดหมดตายทั้งอย่างนั้น

“เจ๋งโคตร” ซูเนี่ยนตื่นเต้นไม่น้อย “เหยียนจุ่นรีบใช้ยาเร็ว ยังมียาหรือเปล่า”

เหยียนจุ่นยืนนิ่งไม่ขยับและไม่ตอบเขาเช่นกัน กระทั่งสิบวินาทีต่อมาก็ถูกวงฆ่าตาย เกมจบลง

เผยหรานอึ้งเล็กน้อย เขาเพิ่งเคยดูมุมกล้องที่น่าตื่นเต้นขนาดนี้เป็นครั้งแรก

กระทั่งกลับมาหน้าล็อบบี้แล้ว สายตาของเผยหรานก็ยังคงค้างอยู่ที่ตัวละครของเหยียนจุ่นด้วยซ้ำ

“โอเค เลิกเล่นแล้ว เล่นนานจนชักจะเวียนหัว” หลัวชิงซานบิดขี้เกียจ “ที่รัก ปะ วิดีโอคอลล์กัน”

ฉับพลันตัวละครของเหยียนจุ่นก็หายวับ…เขาออกจากทีมไปแล้ว

ทันทีที่เผยหรานกดปิดเกม หลัวชิงซานก็โทรแบบวิดีโอเข้ามาทันที

หลัวชิงซานเป็นคนหล่อแบบเพลย์บอย สมัยมัธยมก็ไม่ใช่นักเรียนดีเด่นอะไร สูบบุหรี่ดื่มเหล้าไม่ขาดตกสักอย่าง ทั้งยังเคยต่อยตีเพื่อเผยหรานด้วย เรื่องเส็งเคร็งๆ ก็นับว่าทำมาเกือบหมดทุกอย่างแล้ว

หลังจากคบกับเผยหรานถึงได้รู้จักประพฤติตัวดีๆ บ้าง เขาเรียนอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อให้สอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับเผยหรานได้ ตอนนี้พอไม่มีความตึงเครียดนั้นแล้วก็ดูจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมนิดๆ

“ที่รัก” หลัวชิงซานยืนริมระเบียง “จะกลับมอเมื่อไหร่เหรอ ฉันจะไปรับนายเอง”

เผยหรานเอ่ย “รถเที่ยวเย็นพรุ่งนี้”

“เย็นเหรอ” หลัวชิงซานขมวดคิ้ว

“มีอะไรหรือเปล่า”

“เปล่า…” หลัวชิงซานละล้าละลังอยู่ครึ่งค่อนวัน “แค่ตอนแรกนัดกับซูเนี่ยนว่าจะไปเล่นบาสกันพรุ่งนี้เย็น”

เผยหรานวางโทรศัพท์ไว้ตำแหน่งที่ไม่ค่อยดีนัก เมื่อได้ฟังคำพูดเขาก็เหลือบมองไปที่หน้าจอ

“นายไม่ต้องมารับฉันหรอก ไม่ได้มีสัมภาระอะไรสักหน่อย”

“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวฉันจะเลื่อนแข่งบาสออกไป”

“ไม่ต้อง” เผยหรานกล่าว “นายไปเถอะ พรุ่งนี้ถึงแล้วฉันค่อยไปหา”

เมื่อวางสายแล้ว เผยหรานหยัดกายลุกขึ้นไปอาบน้ำ หลังจากออกมาก็ล้มนอนบนเตียง ไถหน้าฟีดโมเมนต์* ไปเรื่อยเปื่อย

 

‘หลัวชิงซาน สภาพความยากจนของหนุ่มมหา’ลัยยุคนี้ [รูปภาพ]’

 

ในรูปคือมื้อเย็นของหลัวชิงซาน ได้แก่ข้าวเปล่าหนึ่งกล่อง เนื้อสัตว์สองกล่อง ข้างๆ มีผักกวางตุ้งอีกหนึ่งชุด

เขาเพิ่งโพสต์ได้ไม่นาน ใต้โพสต์ล้วนเป็นคอมเมนต์จากคนคนเดียว

 

sn มีผักมีเนื้อ ยากจนตรงไหน [โกรธสุด]

sn หมายความว่าฉันคือผู้ช่วยเหลือผู้ยากไร้เหรอ [หัวเราะน้ำตาเล็ด]

 

เผยหรานคล้ายจะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง เขารีเฟรชหน้าฟีดโมเมนต์อีกรอบ แล้วก็เห็นโพสต์ใหม่ปรากฏขึ้นอย่างที่คิด

 

‘sn ในจอนั่งบ่น นอกจอนั่งฟิน [อีโมจิ][รูปภาพ]’

 

รูปที่โพสต์คือรูปหลัวชิงซานกำลังก้มหน้ากินข้าว

เผยหรานมองด้วยสีหน้าเฉยชาหลายวินาที ก่อนจะกดเข้าไปหน้าข้อมูลของ ‘sn’ แล้วเปลี่ยนชื่อเป็น ‘ซูเนี่ยน’ ให้ถูกต้องตามชื่อจริง

 

ตอนที่เผยหรานมาถึงมหาวิทยาลัยท้องฟ้าก็มืดสนิทแล้ว เขาโทรหาหลัวชิงซานซึ่งอยู่ริมสนามบาสที่มีเงาคนบางเบา เมื่ออีกฝ่ายกดรับก็ยังคงหอบหายใจ

“ที่รัก…มาถึงแล้วเหรอ”

เผยหรานอืมรับคำ “ไม่เห็นนายเลย”

“เมื่อกี้ซูเนี่ยนขาพลิกตอนเล่นบาสอะ ฉันพาเขามาห้องพยาบาลของมอ กำลังทายาอยู่” หลัวชิงซานกล่าว “ไม่งั้นก็ขึ้นไปรอฉันที่หอก่อนมั้ย ห้องข้างๆ กำลังยืมคอมฯ ฉันใช้พอดี ประตูเปิดทิ้งไว้อยู่”

ครั้นเผยหรานมาถึงก็พบว่าประตูห้องพักแง้มไว้เล็กน้อย ไม่ได้ปิดสนิทอยู่จริงๆ

ด้วยความที่หลัวชิงซานบอกไว้ล่วงหน้าแล้ว เผยหรานจึงไม่ได้เคาะประตูแล้วตรงดิ่งเข้าห้องไปเลย

ประตูพลาสติกโครงเหล็กของห้องน้ำถูกผลักเปิดในเวลาเดียวกัน ไอร้อนแข่งกันพวยพุ่ง จากนั้นคนคนหนึ่งก็ก้าวออกมา

เหยียนจุ่นเพียงพันผ้าขนหนูปิดท่อนล่างไว้หลวมๆ รูปร่างของเขาโดดเด่น เส้นกล้ามเนื้อหน้าท้องดูสมูธ แข็งแรง และยังคงมีหยาดน้ำเกาะตามผิว เมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว เขาก็หันหน้ามาทันที

ทั้งคู่สบตากันและตะลึงงันไปสองวินาที

เผยหรานรีบหลุบตาหนีทันที “ขอโทษที…ฉันเห็นว่าประตูไม่ได้ปิดก็เลยเข้ามาเลย”

ความตะลึงและงงงันของเหยียนจุ่นหายวับไปในพริบตา เขาพยักหน้า เดินไปที่หัวเตียงตัวเองด้วยความเป็นธรรมชาติอย่างยิ่งยวด หยิบเสื้อยืดขึ้นมาสวมบนตัว

สวมเสื้อผ้าเสร็จ เหยียนจุ่นก็หันมามองเขาอีกรอบ “ยืนอยู่ตรงนั้นทำไม เข้ามาก่อนสิ”

เผยหรานถูกไอน้ำรมจนเริ่มร้อนนิดๆ

ตอนนี้ในอากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นของเหยียนจุ่น เป็นกลิ่นครีมอาบน้ำซึ่งมีกลิ่นโคโลญของผู้ชายที่ได้กลิ่นอยู่บ่อยๆ ติดมาด้วยเล็กน้อย

ทันใดนั้นเผยหรานก็ถึงกับเกิดภาพลวงตาขึ้นมาว่าคนที่ตัวเองมาหารอบนี้ไม่ใช่หลัวชิงซาน แต่เป็นเหยียนจุ่น

 

* PUBG ย่อมาจาก PlayerUnknown’s Battlegrounds หรือเรียกง่ายๆ ว่าพับจี ถือเป็นเกมแนว Survival ที่ได้รับความนิยมมากที่สุดเกมหนึ่งในปัจจุบัน รูปแบบของเกมคือผู้เล่นจะต้องเอาตัวรอดให้ได้จนเป็นคนหรือทีมสุดท้ายจากทั้งหมด 100 คน บนแผนที่ใหญ่ๆ ที่จะถูกบีบพื้นที่เล่นเข้ามาเรื่อยๆ

** เกม MOBA (Multiplayer Online Battle Arena) หรือเกมประเภทวางแผนเรียลไทม์

** กินไก่ มาจากข้อความในเกม PUBG ที่เมื่อชนะแล้วระบบจะขึ้นข้อความว่า ‘ชนะ! เย็นนี้กินไก่!’ หรือ ‘Winner Winner Chicken Dinner!’

*** กระโดดร่ม เป็นช่วงเริ่มต้นของเกม ผู้เล่นจะอยู่บนเครื่องบินลำเดียวกันและจะต้องกระโดดร่มลงไปกำจัดศัตรูทีมอื่น

**** โซนป่า หรือนอกเมือง คือโซนที่อยู่รอบนอกเมืองใหญ่ๆ ในแผนที่ มักมีไอเทมให้เก็บน้อยกว่าเมืองใหญ่ๆ จึงค่อนข้างปลอดภัยเพราะมีคนมาเก็บไอเทมในป่าน้อย

***** ฐานทัพอากาศ อยู่บนเกาะ Sosnovka ทางใต้ของแผนที่ ERANGEL

****** ทีมสี่คน เป็นหมวดหนึ่งในเกมพับจี ซึ่งในเกมจะมีอยู่สามโหมด คือโหมดเดี่ยว (Solo) โหมดทีมคู่ (Duo) และโหมดทีมสี่คน (Squad)

******* คิลล์ หมายถึงฆ่า ต้องโจมตีศัตรูจนตายถึงจะนับว่าได้แต้มคิลล์

* ลูต (Loot) คือการเก็บของโดยชิงมาจากผู้เล่นคนอื่น

** กล่อง ในเกม PUBG ผู้ที่ถูกคิลล์แล้ว ศพของตัวละครในเกมจะกลายเป็นกล่องซึ่งมีไอเทมของผู้ที่ถูกคิลล์ให้เก็บ

*** M4 หรือปืนไรเฟิลอัตโนมัติ M416 สามารถยิงได้ในทุกระยะ มีอัตราการลั่นกระสุนค่อนข้างเร็ว

**** AKM หรือปืนไรเฟิลอัตโนมัติ AKM สามารถสร้างแดเมจได้สูงแต่ก็มีแรงถีบปืนสูงมากเช่นกัน ทำให้คุมปืนยาก จึงเหมาะกับการยิงในระยะประชิดตัวและระยะกลาง

***** ฟาร์ม คือการเก็บของต่างๆ ในเกมตามพื้นที่

****** น็อกดาวน์ หรือเรียกอีกอย่างว่าล้ม เกิดขึ้นเมื่อตัวละครถูกยิงจนเลือดลดลงน้อยกว่าครึ่ง ตัวละครจะเข้าร่วมการต่อสู้ต่อไม่ได้และเลือดจะค่อยๆ ลดลงไปช้าๆ แต่ก็ยังสามารถคลานเคลื่อนไหวได้ครู่หนึ่ง

* ปืนสไนเปอร์ Kar98k เป็นปืนที่นิยมใช้ในเกม ไม่จำเป็นต้องใช้อุปกรณ์เสริมเยอะ แต่จำนวนกระสุนน้อยและแดเมจขึ้นอยู่กับระยะการยิง

******* เฮดชอต หมายถึงยิงหัว เป็นการยิงโดนจุดสำคัญที่ทำแดเมจสูงสุดหรือตายได้ในนัดเดียว

******** ใช้โปร หมายถึงการใช้โปรแกรมโกงในการเล่นเกม

* ดึง เป็นคำศัพท์ในเกม หมายถึงการช่วยดึงเพื่อชุบชีวิตเพื่อนในทีมที่ล้มลงก่อนที่เลือดจะลดจนหมด เพื่อให้เพื่อนร่วมทีมกลับมาเล่นต่อได้

* เสี่ยว มักใช้เรียกคนอายุน้อยกว่าหรือคนที่สนิทสนม

** วงในเกม PUBG มีเพื่อให้ผู้เล่นไม่กระจัดกระจายกันมากเกินไปและเพื่อบีบให้ผู้เล่นมาอยู่รวมกัน หลังจากเริ่มเกม 120 วินาที ในเกมก็จะเริ่มมีโซนสีฟ้าขึ้นมา หากผู้เล่นอยู่นอกวงเลือดก็จะค่อยๆ ลดลงจึงต้องรีบเข้าไปอยู่ในเซฟโซน และวงจะบีบให้เซฟโซนนี้เล็กลงเรื่อยๆ

* หมาป่าเดียวดาย หมายถึงผู้เล่นที่เหลือรอดอยู่เพียงคนเดียวของทีม

* นู้บ (NOOB) หมายถึงคนที่ขาดประสบการณ์ ไม่มีฝีมือในการเล่น

** คิลล์ฟีด ระบบที่แจ้งการคิลล์และการน็อกดาวน์ผู้เล่นในเกมโดยอัตโนมัติ โดยจะระบุไอดีผู้โจมตี อาวุธที่ใช้ และไอดีผู้ถูกโจมตี

* โมเมนต์ (Moment) คือฟีเจอร์หนึ่งของวีแชต เป็นพื้นที่สำหรับแชร์ข้อความหรือรูปภาพลงบนไทม์ไลน์ และยังสามารถคอมเมนต์ใต้โพสต์ผู้ใช้ที่เป็นเพื่อนกันได้

 

โปรดติดตามตอนต่อไป…

ติดตามบทต่อไป ได้ในวันที่ 24 มี.ค. 66