ทดลองอ่าน DEAD MAN SWITCH ฝ่าวิกฤตปิดสวิตช์ตาย เล่ม 1 บทที่ 2.1 ถึง 2.3 #นิยายวาย

ทดลองอ่าน DEAD MAN SWITCH ฝ่าวิกฤตปิดสวิตช์ตาย เล่ม 1

Chapter 2-2

 

แสงไฟนีออนจากโถงทางเดินสาดส่องเข้ามาผ่านบานประตูที่เปิดออกจนภายในห้องนั้นสว่างขึ้นอย่างสลัวๆ ทว่าแสงไฟรางๆ นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผมเห็นสภาพภายในห้องที่เลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปด้วยกองเลือด ภายในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เละเทะไปหมดมีศพสามศพนอนแน่นิ่งอยู่ตามมุมต่างๆ ในสภาพน่าสยดสยอง

ชเวดาบินยังคงไม่ปล่อยมือที่ตะครุบปิดปากของตัวเองเอาไว้ เธอนั่งตัวสั่นงันงกพลางก้มหน้างุดพิงล็อกเกอร์อยู่ เสียงร้องสะอึกสะอื้นดังลอดออกมาจากฝ่ามือ

“อุบ แหวะ!”

เสียงคลื่นเหียนดังมาจากมุมหนึ่งไกลๆ ซึ่งมันเป็นเสียงของยุนจุนซอก

ผมกวาดตามองไปทั่วห้องที่ถูกละเลงไปด้วยสีแดงฉานอย่างเหม่อลอย รู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก แต่ขณะเดียวกันร่างกายก็รู้สึกอ่อนระโหยโรยแรงไปหมด

“อา…”

เข่าของผมทรุดฮวบลง ภาพตรงหน้าติดๆ ดับๆ พร้อมกับเสียงอื้ออึงที่ดังก้องอยู่ข้างหู ร่างกายซวนเซพานจะล้มคว่ำจนผมต้องยันมือกับพื้นอย่างหมดท่า ผมสัมผัสได้ถึงความอุ่นและเหนอะหนะของเลือดที่อยู่ใต้ฝ่ามือ ก่อนจะรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังพรูลมหายใจสั่นๆ ออกมาอย่างสะอิดสะเอียน

“ไอ้นี่แม่งใช้การไม่ได้แล้วแฮะ”

รุ่นพี่พึมพำด้วยสีหน้าเฉยชา ขวานที่เขาถืออยู่ในมือเปื้อนเลือดกับเศษเนื้อจนเละไปหมด

“ก็จับถนัดมือดีอยู่หรอก แต่คมขวานมันทื่อไวไปหน่อย”

เขาโยนขวานที่ใช้การไม่ได้แล้วทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ขวานนั้นกระเด็นไปตกข้างๆ ศพของพัคกอนอูที่ล้มฟุบอยู่ในท่าที่แขนขาบิดเบี้ยวอย่างน่าประหลาด

“…”

ผมขนลุกกับการกระทำที่ดูไม่สะทกสะท้านกับอะไรเลยของเขา รุ่นพี่น่ากลัวกว่าพวกซากศพคนตายที่โผล่ออกมาในหนังเกรดต่ำกระจอกๆ พวกนั้นซะอีก

ถึงยังไงพวกเขาก็เป็นคน แม้ว่าจะติดเชื้อไวรัสปริศนาจนกลายร่างอย่างพิสดาร แต่ครั้งหนึ่งพวกเขาก็เคยเป็นคน และหนึ่งในพวกนั้นก็เป็นคนที่เคยหายใจ พูดคุย และนอนในพื้นที่เดียวกันจนกระทั่งไม่นานมานี้เอง

และทั้งที่เป็นแบบนั้น แต่รุ่นพี่กลับฟันคอและแขนขาของพวกเขาเป็นท่อนๆ โดยปราศจากความลังเลได้ยังไงกัน เขาเหมือนกับฆาตกรโหดที่เข่นฆ่าคนเพราะเบื่อหน่าย คนปกติหรือนักศึกษาทั่วไปที่มีประสบการณ์ฆ่าคนจากแค่ในเกมคงไม่มีทางทำแบบนั้นได้ลงคอหรอก

ผมหลับตาลงแน่นพลางขบกรามที่กำลังสั่นกระทบกัน ตอนนี้ผมต้องตั้งสติ ก่อนอื่นเลยต้องลุกขึ้นมาจัดการกับคนรอบตัว ต้องทำให้ชเวดาบินกับยุนจุนซอกสงบลงก่อน จากนั้นค่อยหารือกันเกี่ยวกับแผนการ แล้วต่อไปก็…

ไม่สิ…ผมทำแบบนั้นไม่ได้ มาทำเอาตอนนี้มันจะไปมีประโยชน์อะไร ผมแค่อยากถอดใจยอมแพ้ไปเฉยๆ ถ้าได้นั่งสติหลุดลอยไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็มีใครสักคนเสนอแผนการอะไรขึ้นมาเองนั่นแหละ

อีกใจหนึ่งผมคิดแบบนั้น เพราะถึงแม้จะดิ้นรนทำอะไรไปมาก แต่ปลายทางก็คงมีแต่ความสิ้นหวังอยู่ดี ถ้าอย่างนั้นแล้วผมจำเป็นต้องดิ้นรนมุ่งร้ายใส่คนอื่นเพื่อเอาชีวิตรอดด้วยหรือไง ต่อให้พยายามแค่ไหน สุดท้ายก็คงมีสภาพไม่ต่างจากซากศพพวกนั้นอยู่ดี

“คุณรุ่นน้อง”

เสียงของเขาราบเรียบไร้ซึ่งความสั่นเครือ เมื่อผมลืมตาขึ้นก็เห็นรุ่นพี่กำลังก้มมองลงมานิ่งๆ

“เนื้อตัวเปื้อนเลือดหมดแล้ว ไปอาบน้ำไป”

เขายื่นมือออกมา มันคือมือข้างที่ใช้เขวี้ยงขวานที่เหนียวเหนอะราวกับเพิ่งเอาขึ้นมาจากบ่อเลือด ผมยกมือขึ้นอย่างว่าง่าย ก่อนจะพบว่าสภาพตัวเองในตอนนี้ไม่ได้ต่างอะไรไปจากเขาเลย ฝ่ามือและนิ้วมือของผมเป็นสีแดงฉานเพราะเพิ่งเอามือยันพื้นที่เจิ่งไปด้วยกองเลือดเมื่อครู่

“อุบ…!”

ผมรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด ก่อนจะโก่งคอทำท่าคลื่นไส้พะอืดพะอม แต่เป็นเพราะไม่มีอาหารตกถึงท้องมานานเลยไม่ได้ขย้อนอะไรออกมา หลังจากนั้นพักใหญ่ผมก็ค่อยๆ ยันเข่าที่สั่นเทากับพื้นแล้วลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล รุ่นพี่ยืนรอผมอยู่เงียบๆ สุดท้ายแล้วผมก็ไม่ได้เอื้อมมือไปจับมือของเขา

 

ฝักบัวนับสิบแขวนเรียงกันอยู่ในห้องอาบน้ำที่มืดมิดเพราะไม่ได้เปิดไฟ ผมสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกที่อวลอยู่ภายในพร้อมกับกลิ่นคลอรีนของน้ำประปา ทั่วทั้งห้องอาบน้ำราวกับเป็นท่อที่เจาะเป็นรูๆ ไว้ให้น้ำไหลออกมา ผมแบกร่างตัวเองเดินเข้าไปด้านในอย่างอิดโรย

ผมหยุดยืนอยู่หน้าฝักบัวแล้วเปิดวาล์วน้ำด้วยความเคยชิน

ซ่า…

น้ำเย็นไหลลงมาบนหัว ผมยืนเหม่อลอยรับน้ำอยู่อย่างนั้นโดยไม่หลบเลี่ยงอะไร กระทั่งสายน้ำนั้นไหลลงมาตามเรือนผมจนค่อยๆ บดบังทัศนวิสัยตรงหน้าไปทีละนิด

“ใจลอยไปถึงไหนกัน จะอาบน้ำก็ถอดเสื้อผ้าออกก่อนสิ”

ข้อมือของผมถูกคว้าหมับ รุ่นพี่ดึงผมให้หันกลับไปโดนไม่สนใจสายน้ำที่สาดกระเซ็นลงมา ใบหน้าของเขาขาวตัดกับพื้นหลังของห้องอาบน้ำที่มืดสนิท เขายื่นมือมาดึงปกคอเสื้อเชิ้ตที่ผมสวมอยู่ ก่อนที่กระดุมเม็ดบนสุดจะถูกปลดออก

มือนั้นคือมือเดียวกันกับมือที่ตัดหัวคนไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ และเลือดของคนที่ตายไปเมื่อครู่ก็กระเด็นมาโดนเสื้อที่ผมสวมอยู่ พอคิดแบบนั้นขึ้นมาผมก็รู้สึกราวกับว่ากลิ่นเลือดคาวคลุ้งได้แทรกซึมเข้าไปทั่วระบบทางเดินหายใจของผม

“หยุดนะ!”

ผมตะโกนเสียงเฉียบขาดออกมา ร่างกายของผมสั่นเทาไปหมด ทว่ามันไม่ได้สั่นเพียงเพราะเปียกน้ำ

“หยุด…หยุดทีเถอะครับ”

“ชองโฮฮยอน”

“ปล่อยผม!”

ผมผลักรุ่นพี่ออกไป ทั้งที่แผ่นอกถูกผลักอย่างแรง แต่เขากลับไม่สะเทือนเลยแม้แต่น้อย เขาจ้องมองผมผ่านความมืดอันอับชื้นและเย็นยะเยือกพลางถามขึ้นเสียงเรียบ

“นายเกลียดฉันขนาดนั้นเลยเหรอ”

หยาดน้ำหยดลงบนผมด้านหน้าทำให้ผมมองเห็นเขาได้ไม่ชัด ผมเสยผมที่เปียกโชกขึ้นไปอย่างหงุดหงิด ก่อนจะซ่อนมือที่สั่นเทาไว้หลังศีรษะพลางสูดหายใจเข้าอย่างแรง

“จะเกลียดหรือไม่เกลียดไม่ใช่ปัญหาหรอกครับ แต่นั่นคนตายทั้งคนเลยนะครับ พี่ทำลงไปได้ยังไง!”

“นี่นายยังไม่เข้าใจสถานการณ์อีกหรือไง พวกนั้นไม่ใช่คน ต้องให้ฉันบอกอีกกี่ครั้งนายถึงจะเข้าใจ เลิกทำตัวขี้แยแล้วก็ตั้งสติได้แล้ว เข้าใจไหม”

“การตั้งสติที่รุ่นพี่ว่านี่มันหมายถึงการฆ่าคนที่ขวางหูขวางตาตัวเองอย่างนั้นสินะครับ หมายถึงการใช้คนอื่นเป็นเหยื่อล่อเพื่อเอาตัวรอดแบบนั้นใช่ไหมครับ ถ้าผมต้องรอดด้วยวิธีการแบบนั้น ผมขอ…”

“พูดมาสิ ผมขออะไร”

“…”

“คุณรุ่นน้อง นายนี่มีพรสวรรค์ในการทำให้คนอื่นดูเป็นไอ้งั่งซะจริงๆ เลยนะ”

“…”

“ลองพูดเรื่องไร้สาระพรรค์นั้นอีกสักครั้งดูสิ รู้เอาไว้เลยนะว่าฉันจะฆ่านายด้วยมือของฉันเอง”

รุ่นพี่กระชากคอเสื้อผมจนได้ยินเสียงสวบสาบมาจากปกเสื้อ ผมที่ทนไม่ไหวจึงยกแขนขึ้นสะบัดมือเขาออก

“ดูสภาพนายตอนนี้สิ”

เขายิ้มอย่างมีเลศนัย ก่อนที่ปลายลิ้นของเขาจะลอบเลียริมฝีปากล่างของตัวเองช้าๆ วินาทีถัดมาเขาก็จับข้อมือผมด้วยแรงที่ทำให้ผมเจ็บจนน้ำตารื้น ผมถูกผลักติดกำแพงในท่าที่แขนถูกจับรวบขึ้นไปไว้ด้านบน วาล์วของฝักบัวกระแทกเข้ากับแผ่นหลัง ทำเอาผมร้องออกมาด้วยความเจ็บทันที

“อึก!”

สายน้ำที่หยุดไปครู่หนึ่งเริ่มไหลบ่าลงมาอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่แค่ผมที่เปียก ไม่นานรุ่นพี่เองก็เนื้อตัวเปียกโชกไม่ต่างกัน

“นี่ นายเกลียดฉันเข้าไส้เลยสินะ”

เขาทำให้ระยะห่างระหว่างเราแคบลงโดยการยื่นใบหน้าเรียบนิ่งนั้นเข้ามา แข้งขาของเราเกี่ยวกัน รวมถึงแผ่นอกของเราเองก็แนบชิดกันจนผมหายใจไม่ออก

“สีหน้าของนายมันบอกชัดเจนมากอยู่แล้วว่าเกลียดฉันจนแทบคลั่ง แต่ก็ไม่เห็นจะพูดคำว่าเกลียดออกมาสักแอะเลยแฮะ ถึงนายจะตีหน้าซื่อยิ้มให้ฉันอยู่ตลอด แต่ก็เห็นๆ กันอยู่ว่านายฝืนยิ้มเพื่อเอาใจฉัน”

เขาเค้นเสียงลอดไรฟันออกมา เสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยความเดือดดาล ระหว่างนั้นเลือดที่เปื้อนอยู่เต็มตัวเราก็ค่อยๆ ถูกสายน้ำอุ่นชะล้างออกไปทีละนิด

“แค่อยากเอาตัวรอดไปให้ได้อย่างปลอดภัย ไม่ชอบเรื่องน่ารำคาญ แล้วก็ไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตาใคร นายแม่งก็เป็นแบบนั้นมาตลอดทุกครั้งเลยนี่ ทั้งที่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้แล้วยังทำตัวสูงส่งห่วงศีลธรรมห่าเหวอะไรนั่นอยู่อีก”

ในบรรดาคำพูดของรุ่นพี่นั้นมักจะมีแต่คำพูดที่ผมไม่อาจเข้าใจได้อยู่เสมอ แต่คราวนี้มันกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น ผมรู้สึกเจ็บราวกับถูกแทงเข้าที่ซอกหนึ่งของหัวใจ เพราะสิ่งที่เขาพูดมานั้นถูกต้องทุกคำ

จนถึงตอนนี้ผมก็คิดเพียงแค่ว่าต้องการที่จะมีชีวิตรอดและไม่ต้องออกหน้าโดดเด่นอะไรกับใครเขา ผมรู้สึกกดดันกับสถานการณ์ที่ต้องตัดสินใจเรื่องสำคัญจึงปล่อยให้ทุกอย่างผ่านเลยไป ผมตำหนิรุ่นพี่ว่าฆ่าคนตายทั้งคนแล้วยังนิ่งเฉยขนาดนั้นได้ยังไง แต่พอถึงคราวคับขันจวนตัวจริงๆ ผมกลับเอาแต่หลบอยู่ข้างหลังเขาอย่างสบายใจ อย่างตอนที่ซ่อนตัวอยู่ในห้องของหอพัก ผมก็ดึงดันที่จะออกไปช่วยคนที่ตะโกนขอความช่วยเหลือข้างนอกนั่น แต่สุดท้ายแล้วผมก็ต้องพึ่งพารุ่นพี่อยู่ดี

ที่เขาพูดมันก็ถูกต้องแล้วล่ะ…อย่างน้อยผมก็ไม่มีสิทธิ์ไปถามเขาว่าทำไมถึงได้ทำตัวโหดร้ายแบบนั้น

“เลิกเสแสร้งทำตัวเป็นคนดีสักทีเถอะ อยากเป็นคนดีจนนาทีสุดท้ายของชีวิตเลยหรือไง ต่อให้ตัวเองกำลังจะตายห่าอยู่แล้วเนี่ยนะ? รู้ตัวไหมว่านายทำให้ฉันต้อง…”

เขาเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะกระซิบด้วยเสียงที่แหบพร่าเล็กน้อย

“รู้อะไรไหม ชองโฮฮยอน นายแม่ง…โคตรใจร้ายเลยว่ะ”

ผมพยายามบิดแขนออกจากมือของเขา แต่เขากลับกำมันแน่นขึ้นราวกับเป็นการตอกย้ำว่าผมไม่มีทางหนีเขาได้ แรงมือของเขาดุดันรุนแรงราวกับจะบดขยี้กระดูกของผมให้แตกเป็นเสี่ยงๆ จนผมต้องร้องโอดครวญออกมาเบาๆ

มือที่เคยกำอยู่รอบข้อมือผมค่อยๆ เคลื่อนขึ้นมาข้างบน เขาสอดนิ้วเข้ามาในช่องว่างระหว่างนิ้วของผมแล้วประสานมือกันอย่างแนบแน่น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสายน้ำที่ไหลอาบลงมาอย่างต่อเนื่องหรือเปล่า ผมถึงสัมผัสได้ถึงไออุ่นที่แผ่ออกมาจากมือของเขา ทั้งที่ปกติแล้วอุณหภูมิร่างกายของเขาค่อนข้างต่ำ

เราสบตากันในระยะที่ใกล้กันมากจนหยาดน้ำที่ไหลผ่านขนตาของเขาหยดลงบนแก้มของผม น้ำที่ไหลเทลงมาจากฝักบัวหยุดไหลไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจรู้ได้ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังทำอะไรเขาไม่ได้อยู่ดี ต้นขาของเขาบดเบียดเข้ามาตรงหว่างขาของผม กล้ามเนื้อที่หนั่นแน่นไปทั่วทั้งตัวของเขาทำเอาผมตัวแข็งทื่อด้วยความเกร็ง ก่อนที่ลมหายใจหนักหน่วงของเราจะดังขึ้นท่ามกลางหยาดน้ำที่ไหลหยดลงมา

ความรู้สึกแปลกๆ เริ่มจู่โจมเข้าที่ส่วนล่างของผม ตอนแรกผมก็คิดว่าตัวเองเข้าใจผิด คงเป็นเพราะร่างกายที่กำลังแข็งทื่อเลยทำให้ความเข้าใจคลาดเคลื่อนไป แต่ยิ่งเวลาผ่านไป ความรู้สึกนั้นก็ยิ่งชัดเจนขึ้น แม้ว่าจะพยายามเมินเฉยยังไงก็ไม่อาจทำได้ ในขณะที่ต้นขาบดเบียดกันแนบแน่น ตัวตนของอีกฝ่ายก็มีเลือดคั่งและแข็งตัวขึ้นเรื่อยๆ มันเป็นความรู้สึกที่หากเป็นผู้ชายก็คงไม่มีทางที่จะไม่รู้จัก

“…”

ผมอึ้งสนิทจนริมฝีปากเผยออ้าออกน้อยๆ ส่วนรุ่นพี่ที่สังเกตเห็นผมทำหน้าเลิ่กลั่กก็ยกยิ้มอย่างย่ามใจ

“รุ่นพี่ครับ”

“มีอะไรเหรอ คนสวย”

อีกแล้ว…เป็นคำเรียกที่ชวนให้ขนลุกซะจริง รุ่นพี่คงไม่ได้กำลังเข้าใจผิดว่าผมเป็นคนรักของเขาหรอกนะ ไม่สิ…เป็นไปไม่ได้หรอก ในโลกนี้จะมีคนบ้าที่ไหนที่เห็นคนรักแล้วลากขวานวิ่งไล่กันบ้างล่ะ เท่านั้นไม่พอยังด่ากราดใส่คนรักอย่างคล่องปากอีก ขืนทำแบบนั้นเดี๋ยวก็ได้โดนตบหน้าซ้ายขวาห้าสิบฉาดหรอก

“เดี๋ยวก่อนครับ ช่วยขยับขาออกไปหน่อย”

“ไม่ชอบหรือไง”

ผมควบคุมสีหน้าไม่ได้เลย บรรยากาศชวนหวาดเสียวราวกับระเบิดที่ก่อตัวขึ้นจากความตึงเครียดที่คุกรุ่นเมื่อครู่ตอนนี้กลับกลายเป็นล่อแหลมไปในทางอื่น ผมกะพริบตาปริบๆ อย่างลนลาน หยดน้ำร่วงผ่านขนตาที่เปียกปอนลงมา ผมพยายามถดส่วนล่างที่แนบชิดกันหนีออกมา ทว่าข้างหลังกลับมีผนังกับฝักบัวขวางกั้นอยู่เลยทำแบบนั้นไม่ได้

“รุ่นพี่ครับ ช่วยหลีกทางให้ผมหน่อยได้ไหมครับ”

ผมถามอย่างสุภาพและอ่อนน้อมที่สุด ทั้งที่รู้ว่าท่าทางแบบนั้นดูขี้ขลาดมาก แต่มันก็ช่วยไม่ได้นี่ ขืนปล่อยไว้แบบนี้ต่อให้เป็นผู้ชายทั้งแท่งอย่างผมก็คงได้เผลอตอบสนองต่อแรงปลุกเร้าที่คอยกระตุ้นนี้อย่างแน่นอน

“อืม ฉันจะหยุดให้ก็ได้นะ…ถ้านายปลอบฉันด้วยร่างกาย”

“กอดเหมือนครั้งก่อนก็พอใช่ไหมครับ”

“ไม่สิ ไม่เอาแบบนั้น”

“ครับ?”

“เรื่องที่นายจินตนาการตอนนั้นน่ะ คราวนี้ขอทำแบบนั้นหน่อยสิ”

บางสิ่งแวบเข้ามาในหัวของผมอย่างฉับพลัน…นิ้วของรุ่นพี่ที่สอดแทงเข้าไปในนิ้วที่ทำเป็นรูปวงกลม ไม่นะ หยุดคิดเดี๋ยวนี้เลย ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น

“ผมไม่เข้าใจว่ารุ่นพี่หมายถึงอะไร”

“นายรู้ดีอยู่แล้วน่า แบบนี้ไง”

เขากดมือของผมแนบกับกำแพง ก่อนจะกระชับมือที่ประสานกันให้แน่นขึ้น เขาขยับช่วงเอวสอบเข้ามาจนร่างกายท่อนล่างบดเบียดกันอย่างแนบแน่น

“อึก…!”

อวัยวะที่แข็งตัวเต็มที่เบียดเข้ามากลางหว่างขาของผม มันทั้งอวบและแข็งชวนอึดอัดจนรู้สึกเจ็บ ถึงจะไม่ค่อยอยากยอมรับเท่าไหร่ แต่ความมั่นอกมั่นใจของเขาก็มีเหตุผล

เราฟัดกับพวกซากศพที่อยู่ข้างนอกจนกลิ่นคาวเลือดเหม็นคลุ้ง แต่ผู้ชายที่เนื้อตัวเปียกปอนกลับนัวเนียกับรุ่นน้องแล้วแข็งโด่ขึ้นมาได้เนี่ยนะ? นึกคำไหนไม่ออกนอกจากคำว่าบ้าจริงๆ ตั้งแต่เจอกันมาจนถึงตอนนี้เขาก็ทำตัวบ้ามาตลอด แต่ผมก็ไม่นึกว่าเขาจะบ้าได้ถึงขนาดนี้ รุ่นพี่คียองวอนนี่แม่งเป็นคนที่บ้ามากจริงๆ

“อย่าจ้องกันแบบนั้นสิ คิดจะยั่วกันหรือไง”

“ระ…รุ่นพี่ อึก ได้โปรดหยุดเถอะ”

“ว้าว ขี้ยั่วจังนะ ชักไม่มั่นใจแล้วสิว่าจะทนไหว”

ผมได้แต่อึ้งจนพูดไม่ออก ยั่วห่าเหวอะไรกันล่ะ ผมหอบแฮกๆ อย่างกับหมา ทั้งที่ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็หายใจหอบซะแล้ว รุ่นพี่สังเกตผมที่ตัวสั่นด้วยความตกใจและอึดอัดอย่างนึกสนุก ก่อนที่รอยยิ้มของเขาจะเลือนหายไป ทันทีที่สีหน้านั้นหายไปจากใบหน้าที่ดูโฉดชั่ว บรรยากาศก็พลันเย็นยะเยือกมากขึ้นกว่าเดิม

“โฮฮยอนอา”

น้ำเสียงของเขาต่างจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง ผมจึงตัวเกร็งขึ้นมาทันทีโดยอัตโนมัติ

“ครับ”

“สัญญาก่อนสิ สัญญากับฉันว่านายจะไม่พูดพล่อยๆ ว่าจะไปตาย และนายจะไม่ยอมถอดใจตายไปง่ายๆ”

“…”

“สัญญาสิ…แล้วฉันจะปล่อยนายไป”

“…ผมสัญญาครับ”

“รักษาสัญญาเอาไว้นะ ถึงนายจะจำไม่ได้ แต่ฉันยังจำได้อยู่ เพราะงั้นต้องรักษามันให้ได้ด้วย”

ผมไม่อาจพูดว่าจะไม่รักษาสัญญาเล่นๆ ได้ ต่อให้จะเป็นการพูดเล่นก็ตามที ผมเลยได้แต่พยักหน้ารับอย่างช้าๆ รุ่นพี่ถอนตัวออกไปทันทีราวกับไม่เคยบดเบียดเข้ามาจนผมหายใจไม่ออกมาก่อน ทั้งที่ผมล้างตัวด้วยน้ำอุ่น แต่บรรยากาศรอบข้างกลับเย็นยะเยือกอย่างน่าประหลาด

“รุ่นพี่ครับ ผมขอโทษ”

ผมรีบเปิดปากพูดฉับไวราวกับมีอะไรมาดลใจ ผมก็แค่รู้สึกว่าต้องพูดแบบนั้น

“ถึงผมจะไม่ได้เข้าใจที่รุ่นพี่พูดทุกอย่าง แต่ก็มีบางเรื่องที่ผมเห็นด้วย รุ่นพี่พูดถูกครับ ผมมันแย่เอง ที่ผ่านมาผมเอาแต่ซุกหัวหลบอยู่ข้างหลังรุ่นพี่แล้วทำตัวงี่เง่ามาจนถึงตอนนี้ เพราะผมไม่อยากแบกรับภาระเลยเอาแต่วิ่งหนี”

“…”

“แต่ผมก็ไม่เคยเข้าใจเลยครับว่ารุ่นพี่ต้องการอะไรจากผม ทำไมถึงโกรธผมขนาดนั้น ว่ากันตามตรงแม้แต่ตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจอะไรเลย แต่ผมคงจะเคยทำผิดกับรุ่นพี่โดยไม่รู้ตัวสินะครับ ยังไงผมก็ขอโทษสำหรับเรื่องนั้นด้วยนะครับ”

หลังจากที่ผมพูดจบไปพักหนึ่ง รุ่นพี่ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาอะไร เขาเพียงแค่จ้องหน้าผมด้วยใบหน้าเซ็งๆ ผมจึงรู้สึกเสียใจขึ้นมาตงิดๆ ไม่น่าพูดออกไปเลย นี่ผมคงไม่ได้ถูกด่าหรือถูกคุมคามชีวิตเพราะดันไปพูดอะไรไม่เข้าหูเขาหรอกนะ

“ชองโฮฮยอน”

มือแกร่งกำหลังมือของผมแน่น ตอนนี้อุณหภูมิร่างกายของเขาสูงกว่าผม ตำแหน่งที่ถูกจับเลยร้อนเหมือนถูกไฟลวก เขาดึงมือผมออกมาทั้งที่ยังกำมือผมไว้แน่น ทำให้ระยะห่างระหว่างเราแคบลงอย่างกะทันหัน ซึ่งมันใกล้มากจนเห็นรูม่านตาของรุ่นพี่ที่หดเล็กลงข้างในนัยน์ตาสีดำ

“นายนี่มันจริงๆ เลยนะ…นายทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน”

รุ่นพี่เหยียดยิ้ม ทว่ามันกลับไม่ใช่รอยยิ้มเถื่อนๆ ที่มักจะเย้ยหยันผมเหมือนอย่างเคย ริมฝีปากที่ยกยิ้มอย่างฝืนใจนั้นดูบิดเบี้ยว

“พูดแบบนั้น…แล้วก็ปล่อยให้ฉันรออยู่เรื่อยเลยไม่ใช่หรือไง”

“…”

คำพูดนั้นมันหมายความว่ายังไงกันแน่ ขณะที่ในหัวมึนตึ้บจนไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไป เขาก็ปล่อยมือของผมออก และถึงแม้ว่าเขาจะเดินออกไปแล้ว แต่ผมก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิมอีกสักพักใหญ่

Chapter 2-3

 

“พี่คะ พี่โฮฮยอน! ออกมาหรือยังคะ”

ระหว่างที่ผมใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมที่เปียกชุ่มแบบลวกๆ และกำลังจะเดินออกไป ชเวดาบินก็ตะโกนเรียกผมเสียงดัง ก่อนที่ผมจะเห็นเธอวิ่งปรี่เข้ามาหาอย่างรวดเร็ว

เธออยู่ในหลืบด้านในสุดของห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ตรงนั้นมีหัวมุมบังอยู่เลยมองไม่เห็นบริเวณโถงทางเข้า ดูเหมือนว่าเธอตั้งใจจะหลีกหนีจากสถานที่เกิดเหตุที่มีศพนอนเกลื่อนและยังไม่ถูกเคลื่อนย้ายออกไป

“พี่ควรมาดูอะไรนี่หน่อยค่ะ”

“มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ”

“พี่จุนซอกเขามีอาการแปลกๆ น่ะค่ะ หายใจผิดปกติมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว แถมดูไม่ค่อยมีสติด้วย น่าจะป่วยเป็นอะไรสักอย่างนะคะ”

ชเวดาบินไม่ได้พูดต่อให้จบ ผมมองตามไปยังจุดที่เธอชี้ไป ก่อนจะเห็นยุนจุนซอกนอนขดตัวโดยคลุมตัวด้วยเสื้อนวมกันหนาวเปื้อนเลือดชั้นหนึ่ง เขาอยู่ในสภาพนั้นมาตั้งแต่การต่อสู้อันดุเดือดจบลง

“พี่ พี่ครับ? พี่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

ผมเดินไปหยุดอยู่ข้างๆ เขาแล้วคุกเข่าลง แม้จะลองเรียกชื่อใกล้ๆ ดูแล้ว แต่ก็ยังไม่มีการตอบสนองกลับมา ผมเลยลองเขย่าตัวเขาดู แล้วก็ได้ลมหายใจแรงๆ ที่ลอดออกมาจากข้างใต้เสื้อนวมตัวหนาแทนคำตอบ

ผมเปิดเสื้อนวมกันหนาวออก ผิวหนังของเขาค่อนข้างหมองคล้ำและซีดเผือด บริเวณใบหน้าและลำคอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ผมลองวัดไข้เขาแทนชเวดาบินที่ไม่กล้าแตะตัวเขา ปรากฏว่าทั้งตัวของเขาร้อนผ่าวราวกับลูกไฟ

“ตัวร้อนมาก”

“จับไข้งั้นเหรอคะ”

“คงจะเป็นอย่างนั้นแหละ ไม่มีอะไรตกถึงท้อง แถมยังเพิ่งจะผ่านเรื่องลำบากมาอีกนี่นา”

“ยาลดไข้น่าจะมีอยู่ที่สำนักงานดูแลความปลอดภัยชั้นหนึ่งนะคะ อ๊ะ ไม่สิ แค่ยาแก้หวัดทั่วไปที่ร้านสะดวกซื้อก็น่าจะ…”

ชเวดาบินสาธยายอย่างจริงจังก่อนจะปิดปากฉับลง คำว่าร้านสะดวกซื้อคงทำให้เธอนึกถึงใครอีกคนหนึ่งโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว เด็กสาวที่ถูกฟันคอแล้วล้มลงนอนจมกองเลือด เธอนั่งขดตัวในท่ากอดเข่า ก่อนที่เนื้อตัวจะเริ่มสั่นเทาขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งเสียงคร่ำครวญเคล้าเสียงสะอึกสะอื้นเล็ดลอดผ่านริมฝีปากที่เม้มแน่นออกมา

ผมเข้าใจความรู้สึกนั้นดี ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่พอหลับตาลงแล้วภาพของคนที่พบจุดจบอย่างน่าสลดใจก็ลอยเด่นขึ้นมาอย่างชัดเจน ทุกครั้งที่หายใจก็รู้สึกเหมือนมีกลิ่นคาวเลือดโชยมาแตะปลายจมูกจนรู้สึกคลื่นไส้ ผมทนนึกถึงภาพในหัวอันน่าสยดสยองแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว

“เราลองมาทำเท่าที่ทำได้กันเถอะ ก่อนอื่นฉันจะไปเอาผ้าขนหนูชุบน้ำเย็นมาให้ ว่าแต่รุ่นพี่ล่ะ”

“รุ่นพี่คียองวอนน่ะเหรอคะ”

“อืม”

ในนี้ยังมีรุ่นพี่คนอื่นอีกหรือไงล่ะ ผมอยากจะพูดออกไปแบบนั้น แต่ก็ทำได้แค่นิ่งเงียบ พอพูดถึงรุ่นพี่คนนั้น สีหน้าของชเวดาบินก็พลันมืดมนลงอย่างผิดหูผิดตาราวกับกำลังหวาดกลัวและไม่พอใจในที

“พี่เขาออกไปข้างนอกพักหนึ่งแล้วค่ะ เห็นบอกว่าจะไปสำรวจรอบๆ แล้วเดี๋ยวจะกลับมา”

“งั้นเหรอ”

“เอ่อ…พี่โฮฮยอนคะ ที่ฉันพูดก็เพราะว่าตอนนี้มีเราอยู่กันแค่สองคนนะคะ”

“อื้อ”

“รุ่นพี่คนนั้น…เขาไม่ดูแปลกๆ ไปหน่อยเหรอคะ”

เธอหลุบตาต่ำแล้วพูดต่อ

“ก่อนหน้านี้ก็ครั้งหนึ่งแล้ว ที่ฉันเคยบอกว่าปกติรุ่นพี่เขาไม่ได้มีนิสัยแบบนี้น่ะค่ะ ไม่ว่าจะคิดยังไงมันก็ดูแปลกๆ อยู่นะคะ”

“ที่ว่าแปลกนี่ยังไงเหรอ”

“เขาดูชินชามากเลยนะคะ ทั้งที่ทุกคนอยู่ในสภาพสติแตกจนจะบ้าตายกันอยู่แล้ว โดยที่ไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น แต่รุ่นพี่กลับทำตัวเหมือนคนที่กำลังเล่นเกมอะไรบางอย่างอยู่คนเดียว”

“ดาบิน เธอกำลังจะบอกว่าเธอสงสัยรุ่นพี่คนนั้นเหรอ”

ผมโพล่งคำถามที่อาจจะขัดใจเธอออกมา ผมฟังเองก็ยังรู้สึกว่ามันดูฉุนเฉียวเกินความจำเป็น

“เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้จะสื่ออย่างนั้น ถ้าเมื่อกี้ไม่มีรุ่นพี่คียองวอนอยู่ด้วยเราคงได้ตายแพ็กคู่แน่ๆ แต่ฉันก็แค่…”

เธอยักไหล่น้อยๆ โดยที่สายตายังคงก้มมองพื้นด้านล่าง

“ฉันก็แค่รู้สึกขนลุกน่ะค่ะ”

“…”

ถ้าเป็นตัวผมเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้คงจะเห็นด้วยกับคำพูดนั้นแบบไม่เผื่อใจ เพราะคนที่รู้สึกสงสัยในตัวรุ่นพี่มากที่สุดจนถึงตอนนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากผม ผมกล้าพูดอย่างมั่นใจเลยว่าคนคนนั้นน่ะทั้งบ้าทั้งเพี้ยน

แต่น่าแปลกที่ผมไม่นึกอยากคล้อยตามคำพูดของเธอ คำพูดที่เห็นด้วยกับเธอจึงลอยวนอยู่แค่ในปาก โดยที่ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร

“อือ…อึก”

ความเงียบชวนอึดอัดที่ไหลผ่านตัวผมกับชเวดาบินไปถูกพังทลายลงทันทีเมื่อจู่ๆ ยุนจุนซอกก็ร้องครางอย่างเจ็บปวด ริมฝีปากซีดจางของเขาเผยออ้าเล็กน้อย ถึงจะเป็นคนที่ทำตัวเฮงซวยขนาดไหน แต่พอเห็นอีกฝ่ายนอนซมอยู่ในสภาพนั้นผมก็อดรู้สึกเวทนาไม่ได้

“ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้แล้ว เดี๋ยวฉันไปเอาผ้าขนหนูชุบน้ำมาก่อนนะ”

ผมหยัดกายขึ้นตั้งท่าจะเดินไปที่ห้องอาบน้ำ ในขณะที่ยุนจุนซอกร้องโอดครวญพร้อมกับพลิกตัว และแล้วตอนนั้นผมก็ได้เห็นอะไรบางอย่าง ภายใต้ชายเสื้อยืดที่ถลกขึ้นมามีรอยฟันสีแดงช้ำปรากฏชัดอยู่ตรงสีข้างของเขา เขาคงถูกกัดอย่างแรง เนื้อตรงนั้นเลยถูกครูดออกไปจนแหว่ง หากมองเพียงผิวเผินก็จะเห็นเนื้อสีแดงสดตามรอยฟันที่เป็นรูปวงกลม

ในตอนที่ต่อสู้กันก่อนหน้านี้ ยุนจุนซอกสติหลุด เขาทรุดตัวลงกับพื้นอยู่คนเดียวในสภาพที่ชีวิตของตัวเองแขวนอยู่บนเส้นด้ายและไม่คิดจะลุกขึ้นมา บางทีเขาอาจจะได้บาดแผลมาในตอนนั้น

“อือ แค่กๆ”

เสียงแหบแห้งที่เหมือนเสียงขากเสมหะดังสลับกับเสียงร้องโอดโอย ร่างกายของเขาที่นอนหันหลังสั่นเทิ้มอย่างรุนแรง หากมองผ่านๆ ก็เหมือนกับผู้ป่วยที่นอนซมด้วยพิษไข้ แต่พอพินิจมองอย่างละเอียดแล้วจะเห็นว่าแขนขาของเขากระตุกเกร็งอย่างน่ากลัวอยู่บ่อยๆ ผมพลันรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันที ชเวดาบินเองก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกตินั้นเลยเดินเข้ามาประชิดตัวติดผม

“พะ…พี่คะ”

ผมพยายามใช้หัวคิดอย่างรวดเร็ว จะให้อยู่ในพื้นที่เดียวกันกับยุนจุนซอกแบบนี้ต่อไปเห็นทีคงจะไม่ได้แล้ว มีทางเลือกแค่ต้องไล่เขาออกไปหรือไม่เราก็ต้องเป็นฝ่ายที่ออกไปเอง

ผมได้เรียนรู้จากประสบการณ์ที่ผ่านมา คนที่ถูก ‘ไอ้ตัวพวกนั้น’ กัดตายจะกลายร่างในไม่ช้า เหมือนอย่างพัคกอนอูที่ถูกคนรักกัดทึ้งคอจนฟื้นคืนชีพขึ้นมาในสภาพน่าสยดสยอง แต่แล้วก็ได้ตายอีกเป็นครั้งที่สองด้วยน้ำมือของรุ่นพี่ ขืนปล่อยไว้แบบนี้ผมกับดาบินก็อาจจะมีจุดจบในสภาพแบบเดียวกัน

ยุนจุนซอกรูปร่างสูงและตัวหนักมาก คาดว่าน้ำหนักตัวคงเกินเก้าสิบกิโลกรัม ยิ่งหมดสติและตัวอ่อนปวกเปียกแบบนี้แล้ว ดูท่าคงจะต้องใช้แรงมากกว่าเดิม ต่อให้ชเวดาบินกับผมร่วมแรงกัน การที่จะแบกเขาผ่านห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ากว้างๆ ออกไปข้างนอกก็นับว่าเป็นงานช้างอยู่ดี และต่อให้มันจะเป็นทางเลือกที่เป็นไปได้ ถึงยังไงก็คงต้องใช้เวลาน่าดู แถมยังไม่มีอะไรมารับประกันว่าเขาจะไม่กลายร่างแล้วพุ่งเข้ามาขย้ำในระหว่างที่ผมกำลังแบกเขาขึ้นหลัง เพราะแบบนั้นมันจึงอันตรายเกินไป

ผมยังมีทางเลือกอื่นอยู่อีก นั่นคือต้องฆ่าเขาให้ตายก่อนที่เขาจะกลายร่างโดยสมบูรณ์ แต่มันก็แน่นอนอยู่แล้วว่า…ผมไม่กล้าทำ ถึงจะติดเชื้อไปแล้ว แต่ยุนจุนซอกก็ยังเป็นมนุษย์คนหนึ่ง คนที่เจ็บปวดทรมานเพราะพิษไข้ ถ้าเป็นรุ่นพี่ก็คงเลือกที่จะฟันคอเขาอย่างไม่ลังเล แต่ผมไม่สามารถทำแบบรุ่นพี่ได้

“ดูนั่นสิคะ พี่จุนซอกเขา…”

ชเวดาบินไม่กล้าพูดต่อให้จบ ยุนจุนซอกที่ก่อนหน้านี้ชักดิ้นชักงอด้วยความเจ็บปวดพลันแน่นิ่งไป

ร่างกายของเขาไม่ขยับเขยื้อนอีกต่อไป เขาเพียงแค่นอนอยู่บนพื้นในท่าตะแคงขดตัว ต่อให้ไม่ต้องเข้าไปใกล้ๆ เพื่อเพ่งมองให้ชัดก็พอจะรู้ เขาหยุดหายใจไปแล้ว เขาไม่ใช่คนที่มีชีวิตอีกต่อไป และเขาก็คงจะกลายร่างในไม่ช้าเหมือนอย่างพัคกอนอู

ผมหันไปมองข้างหลังโดยอัตโนมัติ ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าที่มืดมิดนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งและศพที่นอนตายเกลื่อนพื้นซึ่งเปรอะไปด้วยเลือดกับเศษเนื้อ ผมควรต้องเลือกทางไหน แล้วต้องทำยังไงต่อไปดี ตอนนี้ไม่มีพวกรุ่นพี่ที่ตะเบ็งเสียงใส่กันและคอยชี้นิ้วอีกแล้ว แถมยังไม่มีโอกาสเลือกอะไรครึ่งๆ กลางๆ โดยใช้การลงมติตามเสียงข้างมากมาเป็นโล่กำบังตัวเองอีกแล้วด้วย ผมจะมัวชักช้าแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว

“เราจะทำยังไงกันดีคะ”

ชเวดาบินที่อยู่ในภาวะตื่นตระหนกเอ่ยถามอย่างลนลาน แต่เสียงของรุ่นพี่กลับดังกลบเสียงของเธอ

‘เลิกเสแสร้งทำตัวเป็นคนดีสักทีเถอะ อยากเป็นคนดีจนนาทีสุดท้ายของชีวิตเลยหรือไง ต่อให้ตัวเองกำลังจะตายห่าอยู่แล้วเนี่ยนะ?’

ผมเกลียดเรื่องน่ารำคาญ ซึ่งการวิ่งพล่านหาเรื่องใส่ตัวเองก็รวมอยู่ในนั้นด้วย ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์แบบไหนก็ขอให้มีชีวิตรอดอยู่ให้ได้นานที่สุด นั่นคือคติประจำใจของผม วันโลกาวินาศจากซอมบี้? นักศึกษาติดอยู่ในวิทยาเขตแห่งนี้แล้วถูกฆ่าตายเป็นเบือ? เรื่องพวกนั้นมันไม่ตลกเลยสักนิด

ปกติผมไม่ได้ดูหนังหรือเล่นเกมเกี่ยวกับเรื่องพวกนั้นเลย แค่ดูของพรรค์นั้นผ่านหน้าจอผมก็รู้สึกเหมือนถูกสูบพลังชีวิตแล้ว ผมเคยพูดเล่นๆ กับเพื่อนว่าถ้าซอมบี้ออกอาละวาดจริงๆ ผมจะขอติดเชื้อคนแรกแล้วใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในหมู่เพื่อนพ้องซอมบี้ด้วยกัน แต่ตอนนี้ผมกลับต้องเป็นตัวละครในหนังนั้นซะเองราวกับเป็นเรื่องโกหก

“…”

ผมสูดหายใจเข้าลึกแล้วลูบหน้าเพื่อควบคุมหัวใจที่เต้นตุบๆ ให้สงบลง ภายในหัวที่เคยยุ่งเหยิงถึงได้นิ่งสงบลงมาก

“ไปกันเถอะ”

ชเวดาบินเงยหน้ามองผมอย่างตกใจ

“คะ?”

“เราต้องออกไปจากที่นี่ ไปรวมตัวกับรุ่นพี่กันก่อน”

“แต่ว่าข้างนอกนั่น…”

“อันตรายหรือเปล่าเราไม่มีทางรู้จนกว่าจะได้เห็นด้วยตาตัวเอง แต่ข้างในนี้น่ะอันตรายแน่ๆ ร้อยเปอร์เซ็นต์เลยนะ”

“แต่ว่าพี่คะ…”

“ถ้าพี่จุนซอกลุกขึ้นมาอีกครั้ง เธอจะสู้สุดใจเพื่อฆ่าเขาไหม เธอจะถือขวานไปจามหัวเขาแบบที่รุ่นพี่ทำได้หรือเปล่า”

ผมจับมือของชเวดาบินที่ไม่ได้ตอบอะไรกลับมาแล้วรีบพาเธอออกมา เธองุนงงแต่ก็ยอมเดินตามมาอย่างว่าง่าย เราเดินผ่านห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าที่มืดมิดออกมา วินาทีนั้นผมรีบมากจนไม่คิดที่จะคลำหาสวิตช์หลอดไฟนีออนที่ติดอยู่บนผนัง

“อ๊ะ!”

พื้นเจิ่งนองไปด้วยเลือด ชเวดาบินเลยผงะเซไปเบาๆ ผมจึงกระชับมือที่จับเธอให้แน่นขึ้น

“ไม่เป็นไรนะ”

“ค่ะ แค่เท้ามันลื่นน่ะค่ะ”

“ระวังหน่อย เดินตามมาดีๆ”

ผมอาศัยเงาที่เห็นตะคุ่มๆ เดินไปจนถึงทางออก ตอนนี้ขอเพียงแค่กดปุ่มดิจิตอลดอร์ล็อกที่ประตูแล้วออกไปข้างนอกให้ได้ก็พอ

“กึก…กรรร!”

เสียงแห่งลางร้ายดังมาจากทางด้านหลัง ทำเอาหัวใจผมพลันร่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม

“ดาบิน ประตู!”

“ฉันหาไม่เจอ มองไม่เห็นปุ่มเลยค่ะ!”

กรอบ…แกรก…

เสียงน่าขนลุกของข้อต่อที่ขยับไปมาดังขึ้น มันคือเสียงของคนที่หยุดหายใจนอนตัวแข็งทื่อแล้วฟื้นกลับขึ้นมามีชีวิตอีกครั้ง เหงื่อของผมแตกพลั่ก

“รอเดี๋ยว”

ผมยืนละล้าละลังแล้วฉุกคิดถึงโทรศัพท์ที่ซุกไว้ในกระเป๋า ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาแล้วเปิดหน้าจอ ทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่ผมก็ดันร้อนใจจนขยับมือมั่วซั่วไปหมด ผมอาศัยแสงไฟริบหรี่จากหน้าจอโทรศัพท์เปิดประตูอย่างทุลักทุเล ก่อนที่ทั่วทั้งห้องจะสว่างจ้าขึ้นพร้อมกับภาพเบื้องหน้าที่ขาวโพลน แต่จังหวะที่กำลังจะวิ่งออกจากประตูที่เปิดกว้างนั้น จู่ๆ เงาสีดำก็พุ่งพรวดเข้ามาจากทางด้านหลัง

“อึก…!”

ผมหมุนตัวหลบไปอยู่ที่ด้านข้างของประตูอย่างรวดเร็ว ร่างกายหนักๆ จึงกระแทกกับผนังเข้าอย่างจังจนเกิดเสียงดังสนั่น ยุนจุนซอกที่วิ่งชนผนังยืนโซเซ ก่อนจะกลับมาตั้งหลักได้อีกครั้ง เสียงกระดูกคอลั่นดังพร้อมกับองศาคอที่บิดเบี้ยวผิดรูป

เขาหันมาหาเราด้วยใบหน้าไร้อารมณ์แบบคนตาย เส้นเลือดฝอยแตกเป็นเส้นลามไปทั่วใบหน้าขาวซีด ด้วยเมื่อครู่นี้เขายังเป็นคนที่มีชีวิตและหายใจอยู่ ร่างกายเลยยังไม่เน่าเปื่อยแบบอียูจินหรือซออินกยู แต่รูปร่างของเขาก็ดูน่าขนลุกไม่น้อยเลยทีเดียว

ยุนจุนซอกเดินโขยกเขยกเข้ามาใกล้ ผมไม่มีเวลามาสลดใจกับโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นกับเขาจึงรีบวิ่งไปตามโถงทางเดินทันที

“พี่จะวิ่ง…แฮกๆ ไปที่ไหนคะ”

“ทิ้งระยะห่างให้ได้ก่อน เราไม่มีอาวุธ…แฮกๆ ตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้นอกจากหนี”

ยิ่งวิ่งหนี ทั้งผมกับชเวดาบินก็ยิ่งหอบกระชั้น ผมขาดออกซิเจนจนมึนหัว ทั้งยังรู้สึกเหมือนปอดกำลังจะทะลักออกมานอกปาก ถึงจะเค้นพลังสุดแรงเกิดในภาวะคับขัน แต่เดิมทีเราสองคนก็เป็นแค่นักศึกษาธรรมดาๆ จึงไม่แปลกที่จะเหนื่อยหอบกันขนาดนี้ ด้วยความที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ตั้งอยู่ในหุบเขาเลยไม่มีที่ให้เที่ยว ผมที่เคยออกกำลังกายหลายอย่างเพื่อฆ่าเวลาเล่นจึงอาจได้เปรียบกว่าชเวดาบินอยู่นิดหน่อย

ถึงจะบอกว่าต้องทิ้งระยะห่างให้ได้ก่อน แต่เราก็คงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งอย่างนี้ไปตลอดไม่ได้ ขืนวิ่งแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ฝ่ายที่จะเสียเปรียบก็คงมีแต่พวกเรา เพราะทางนั้นวิ่งเท่าไหร่ก็ดูเหมือนจะไม่เหน็ดเหนื่อยเลยสักนิด

เมื่อวิ่งมาจนสุดโถงทางเดินก็พบเจอกับบันได ผมไม่มีเวลามาลังเลอะไรอีกแล้วจึงรีบก้าวเหยียบบันไดและวิ่งลงไปชั้นล่างในทันที ในสถานการณ์ที่สมองตันอย่างหนักจนคิดอะไรไม่ออก ยุนจุนซอกก็กำลังสาวเท้าไล่ตามเรามา ผมเหลือบมองราวบันไดของชั้นล่างและชั้นถัดลงไปผ่านช่องว่างระหว่างราวบันไดที่มีรูปร่างเหมือนตัวอักษรทีกึด* ที่ซ้อนทับกันเป็นชั้นๆ พอเห็นอย่างนั้นแล้วความคิดหนึ่งก็ผุดวาบเข้ามาในหัว

“เราวิ่งไปที่บันไดอีกฝั่งกันเถอะ”

“แฮกๆ”

ผมลากเธอวิ่งผ่านโถงทางเดินชั้นล่างเพื่อย้อนกลับไปทางเดิม ก่อนจะรู้สึกได้ว่าร่างกายของเธอที่วิ่งตามมาอย่างสุดกำลังนั้นใกล้จะหมดแรงลงทุกทีๆ

“อีกเดี๋ยว…ฉันจะ…ปล่อยมือเธอ”

“คะ?”

“แล้วเธอก็…ไปหาอะไรที่พอจะใช้ฟาดได้มา”

“นั่นมัน…หมายความว่ายังไงกันคะ”

ไม่มีเวลามาอธิบายให้เธอฟังเป็นฉากๆ อีกแล้ว ผมเหลียวไปมองข้างหลังแวบหนึ่ง ก่อนจะเห็นยุนจุนซอกที่อยู่ห่างออกไปประมาณสิบเมตรกำลังไล่ตามมา ดวงตาของเขาแดงก่ำ และมีน้ำลายเหนียวข้นย้อยลงมาจากริมฝีปากที่อ้าออกกว้าง

คนที่ถูกกัดก่อนหน้านี้อาจจะเป็นผมก็ได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง คนที่ไล่ตามผู้รอดชีวิตมาจนถึงตอนนี้ก็คงจะไม่ใช่ยุนจุนซอก แต่เป็นผม เหตุผลที่ผมรอดชีวิตมาได้ แต่ยุนจุนซอกต้องตายไปนั้นไม่ใช่ว่าผมแข็งแกร่งหรืออยู่เหนือกว่าเขา แต่เป็นเพราะผมแค่ดวงดีกว่าเขานิดหน่อยก็เท่านั้นเอง พอคิดได้อย่างนั้นผมก็รู้สึกสยองขึ้นมาทันที

พวกเราวิ่งไปจนสุดทางเดินอีกฝั่ง โถงทางเดินในหอพักทั้งฝั่งซ้ายขวานั้นสมมาตรและมีบันไดทั้งสองฝั่งเหมือนกัน ผมเห็นราวบันไดที่เหมือนกับเมื่อครู่เป๊ะๆ

“ดาบินอา ตอนนี้แหละ!”

ผมสะบัดมือของชเวดาบินที่เผ่นหนีมาด้วยกันแล้วผลักเธอออกไปจนเธอเซกระเด็นไปยังริมโถงทางเดิน ถึงแม้ว่าชเวดาบินที่วิ่งหนีมาด้วยกันจะหลุดออกไปนอกระยะสายตาแล้ว แต่ยุนจุนซอกก็ยังคงเพ่งเล็งมาที่ผมราวกับว่าเขาหมายหัวผมแค่คนเดียวมาตั้งแต่แรก

ก็นับว่าโชคดีล่ะนะ เพราะถ้าเป็นสถานการณ์ที่กลับกันล่ะก็คงจะลำบากน่าดูทีเดียว

“กรรร!”

ยุนจุนซอกพุ่งเข้ามาพร้อมกับส่งเสียงคำรามน่ากลัว ผมมองดูเขาใกล้เข้ามาเรื่อยๆ โดยที่ยืนนิ่งไม่ทำอะไรทั้งสิ้น ทั้งที่ในใจอยากจะเผ่นแน่บไปซะเดี๋ยวนี้ แต่ผมก็ข่มร่างกายที่สั่นระริกเอาไว้แล้วรอคอยอย่างใจเย็น มันยังไม่ถึงเวลา ทนอีกหน่อย อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น…

ระยะทางร่นเข้ามาเรื่อยๆ จนในที่สุดก็เห็นฟันกับเหงือกสีแดงในปากที่อ้ากว้างของเขา ตอนนี้แหละ ผมย่อตัวลงแล้วม้วนตัวหลบไปด้านข้าง เมื่อผมเบี่ยงตัวหลบออกไปแล้ว แต่ยุนจุนซอกกลับไม่สามารถชะลอความเร็วลงได้ ร่างของเขาเลยชนกับราวบันไดเหล็กเข้าอย่างจัง

ปึง!

เสียงปึงดังกึกก้องไปทั่วโถงทางเดิน ด้วยความที่ราวบันไดนั้นสูงระดับเอวของเขา จุดศูนย์ถ่วงของร่ายกายท่อนบนจึงถ่วงออกไปด้านนอกในชั่วพริบตา ตอนนี้ยุนจุนซอกอยู่ในสภาพที่ยื่นแขนทั้งสองข้างออกไปนอกราวบันไดและกำลังดิ้นตะเกียกตะกายอย่างหมดหนทาง

“นี่ค่ะ!”

ชเวดาบินวิ่งรี่เข้ามา มือของเธอถือหนังสือเตรียมสอบเล่มหนาที่ไม่รู้ว่าไปหามาจากไหน ผมขอให้เธอไปหาของที่พอจะใช้ฟาดได้มาให้ ถึงหนังสือนี่จะไม่ได้จัดอยู่ในหมวดหมู่สิ่งของที่คาดหวังเอาไว้ แต่ก็ถือว่าเอามาใช้ได้ไม่เลวเหมือนกัน เธอเงื้อหนังสือขึ้นแล้วฟาดไปที่หัวของยุนจุนซอกอย่างไม่ยั้งมือ

“ตาย! ไปตายซะ ไอ้เฮงซวย!”

ชเวดาบินแผดเสียงดังลั่น ผมเหลือบไปมองปกหนังสือที่เธอถืออยู่ ‘โทอิคพาร์ตฟัง เก็งแม่นในเล่มเดียว’ เลือดสีแดงฉานกระเซ็นเป็นจุดๆ ใส่ตรงคำว่า ‘เก็งแม่น’ ราวกับเป็นฉากตลกร้ายที่น่าสะอิดสะเอียนฉากหนึ่ง ผมใช้จังหวะนี้เตะตัดขายุนจุนซอกอย่างแรงจนเท้าของเขาลอยหวือขึ้นกลางอากาศ

“กรรร…”

ร่างกายเขาที่โคลงเคลงอยู่บนราวบันไดค่อยๆ โน้มทิ่มลงไปข้างล่าง ยิ่งน้ำหนักตัวมาก ความเร็วขณะตกลงไปก็ยิ่งเพิ่มขึ้นตามกฎแรงโน้มถ่วงอย่างช่วยไม่ได้ ไม่นานนักร่างของเขาก็หายลับไปจากราวบันได

ตุบ!

เสียงทุ้มหนักดังสะท้อนก้องไปรอบทิศ ชเวดาบินที่ฟาดหนังสือลงไปอย่างบ้าคลั่งราวกับถูกอะไรเข้าสิงและผมที่เตะตัดขาเขาอย่างไม่ออมแรงต่างก็ยืนนิ่งงันไปพร้อมกัน

“…”

“…”

พวกเราไม่อาจดื่มด่ำกับความสุขของชัยชนะในครั้งนี้ได้ลง ทันทีที่ความตึงเครียดและความลุ้นระทึกหายไป ความละอายใจก็พลันแทรกซึมเข้ามาแทนที่ เมื่อครู่นี้ผมได้ทำเรื่องที่อำมหิตมากๆ ลงไป ถึงความสัมพันธ์ของเราจะย่ำแย่ แต่ผมก็ได้ผลักเพื่อนมนุษย์ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกันในห้องห้องหนึ่งให้ตกลงไปด้วยน้ำมือของตัวเอง ต่อให้จะแก้ตัวว่าเขาเป็นคนที่ตายแล้วฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้งหรือเขาเป็นแค่ซากศพที่เดินได้ แต่ความจริงที่ว่าผมได้ฆ่าใครบางคนไปแล้วนั้นก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง

ยุนจุนซอกตกจากชั้นนี้ดิ่งลงไปจนถึงชั้นล่างสุด ร่างกายของเขาไม่น่าจะสมประกอบแล้วแน่ๆ แขนขาอาจจะหักหรือลำไส้อาจจะทะลักออกมาก็เป็นได้ แต่ยังไงซะ…

“เดี๋ยวเขาก็กลับมา”

“คะ?”

“อีกเดี๋ยวพี่จุนซอกจะกลับมา เราต้องหนี”

รุ่นพี่เคยบอกเอาไว้ว่าต้องเผาร่างจนเหลือแต่ขี้เถ้าหรือไม่ก็เด็ดหัวออกจากร่าง พวกนั้นถึงจะไม่ฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีก

“ถูกต้องนะครับ ต้องหนี ฉลาดดีนี่ โฮฮยอนของฉัน”

ผมได้ยินเสียงหัวเราะดังแว่วมาจากข้างหลัง แต่ยังไม่ทันได้หันกลับไปก็มีแขนข้างหนึ่งยื่นมาโอบรอบเอวของผมเอาไว้ก่อนจะดึงตัวผมเข้าไป ในระหว่างที่การต่อสู้เพิ่งจะจบลงและทุกคนกำลังโล่งใจกันอยู่นั้น ทั้งผมและชเวดาบินต่างก็สะดุ้งโหยง

เจ้าของเสียงนั้นคือรุ่นพี่ มือข้างหนึ่งของเขาถือกล่องใบหนึ่งแทนขวานดับเพลิงที่ปกติแล้วมักจะถือติดตัวเอาไว้ตลอด จู่ๆ ผมก็นึกถึงบทสนทนาที่พูดกับชเวดาบินก่อนหน้านี้ พอแอบนินทาเขาลับหลังโดยไม่ได้ตั้งใจ ผมก็รู้สึกละอายใจที่จะมองหน้าเขาอย่างบอกไม่ถูก

รุ่นพี่ซบหน้ากับไหล่ของผมแล้วยิ้มอยู่เงียบๆ โดยไม่สนว่าผมจะตกใจหรือเปล่า

“พาฉันไปด้วยคนสิ หืม?”

  

 

* ตัวอักษรทีกึด (ㄷ) คือพยัญชนะในภาษาเกาหลี

  

ติดตามเรื่องราวทั้งหมดได้ใน

DEAD MAN SWITCH ฝ่าวิกฤตปิดสวิตช์ตาย เล่ม 1

 

วางจำหน่ายแบบรูปเล่มที่เว็บไซต์ Jamsai Store, ร้าน Jamclub และร้านหนังสือทั่วไป

 

รวมถึงในรูปแบบอีบุ๊กที่

Meb / OOKBEE / Pinto E-book by Fictionlog / Naiin App / SE-ED / Hytexts / comico และ ARN