บทที่ 2
ของขวัญวันเกิด
“คืนนี้ไม่เมาไม่กลับ!”
‘โตโต้’ ฝ่ายตัดต่อมือฉกาจประจำบริษัทพูดขณะชูแก้วขึ้นก่อนที่พนักงานหนุ่มคนอื่นๆ จะชูแก้วตามแล้วร้องเฮพร้อมๆ กันราวกับเชียร์กีฬา นานๆ จะได้กินฟรีทีมันต้องจัดหนัก
“เบาหน่อยๆ ไอ้คนที่มันพูดนั่นแหละเมาเป็นหมาก่อนเพื่อนทุกที” ปฏิภาณแซวลูกน้องแต่ก็ยกแก้วเบียร์ขึ้นกระดกอีกอึกใหญ่ “อย่าให้เห็นนะว่าแกหลับอยู่แถวนี้”
“ถ้าผมหลับอยู่แถวนี้ก็น่าจะหลับข้างๆ คุณพีคนั่นแหละ” โตโต้แซวคืน
ปฏิภาณไม่ใช่เจ้าของบริษัทที่ภาพลักษณ์ดีนัก มีข้อเสียก็หลายอย่าง แต่เขารักบริษัทและพนักงานทุกคน เรื่องการทำงานไม่มีข้อบกพร่อง แถมยังเป็นคนตรงไปตรงมา เวลาที่เขาตำหนิตรงๆ ก็ไม่ทำให้พนักงานถือโทษโกรธเคือง เพราะทุกคนเคารพและถือว่าเป็นพี่ใหญ่ในบ้าน ที่สำคัญเขายังเป็นกันเอง อยู่กันเหมือนพี่เหมือนน้อง พนักงานสามารถพูดเล่นกับเขาได้ แต่ต้องไม่ลามปามเกินไป
“แต่แฟนคุณพีคท่าทางจะดุ คุณพีคคงไม่กล้าเมาจนกลับดึก” กนกพลแซวบ้าง “ว่าแต่…ทำไมวันนี้คุณภาไม่มากินเลี้ยงกับพวกเราล่ะครับ จะว่าไปคุณพีคก็ไม่ค่อยพาแฟนมาที่บริษัทแฮะ”
คนถูกแซวชะงักไปครู่หนึ่ง…ไม่ใช่ว่าปฏิภาณไม่อยากพาอรรัมภามาสนุกกับพนักงาน แต่เธอเป็นคนค่อนข้างไว้ตัวและบอกกับเขาไว้เองว่าไม่อยากมาคลุกคลีกับลูกน้องของเขามากนัก ยิ่งกว่านั้นคือทั้งสองคนเพิ่งจะทะเลาะกันและยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกันเลย
นับตั้งแต่วันที่อรรัมภาเดินหนีปฏิภาณไปในวันนั้น เขาก็พยายามโทรไปง้อแต่เธอไม่ยอมรับสาย พอเขาส่งไลน์และข้อความไปหาเธอก็ไม่ยอมอ่าน ใจจริงเขาอยากไปหาเธอที่บ้านแล้วจับเข่าคุยกันให้รู้เรื่อง แต่…เขายังไม่มีคำตอบเรื่องแต่งงานให้เธอ เขารู้ว่าต่อให้เขาไปหาเธอมันก็คงไม่มีความหมาย
สุดท้าย…ทั้งสองคนก็จะมีปากเสียงกันอยู่ดี
ชายหนุ่มอึดอัดกับสถานการณ์นี้อย่างบอกไม่ถูก เขาไม่เคยคบกับผู้หญิงคนไหนแล้วหายใจไม่สะดวกอย่างนี้มาก่อนเลย หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงขอยุติความสัมพันธ์ไปแล้ว แต่…อรรัมภาเป็นคนที่เขาอยากจริงจังด้วย แม้ภาพลักษณ์เขาอาจดูเป็นเพลย์บอย แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนไปมากแล้ว
อย่างน้อยๆ เขาก็คบกับเธอนานกว่าผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมา
“ผมเข้าใจนะครับว่าแฟนคุณพีคสวยมาก แต่ก็ไม่เห็นต้องหวงขนาดนี้เลย พวกเราไม่กล้าตีท้ายครัวคุณพีคหรอกคร้าบบบ” โตโต้ร่วมด้วยช่วยเพื่อนแซวลูกพี่ใหญ่อีกคน
“ปากวอนโดนตีนนักนะไอ้โต้!”
ปฏิภาณดึงสติกลับมาแล้วชี้หน้าลูกน้องเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะเขาไม่อยากให้พนักงานรับรู้ว่าเขามีปัญหากับคนรัก อีกฝ่ายเห็นท่าทีเขาขึงขังก็ยกมือไหว้จนเกิดเสียงหัวเราะเฮฮา
แล้วตอนนั้นเอง…รุ่งรัตน์ก็เข้ามาหาปฏิภาณเหมือนมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย
“คุณรัตน์มีอะไรหรือเปล่า”
ชายหนุ่มถามเลขาฯ คู่ใจ รุ่งรัตน์เป็นคนเดียวในบริษัทที่อายุมากกว่าเขา ปฏิภาณรู้นิสัยตัวเองดีว่าเขาเป็นคนเบื่อหน่ายกับการจัดตารางชีวิตและไม่ค่อยรอบคอบในเรื่องการนัดหมายหรือเจรจากับใคร จึงจำเป็นต้องหาคนละเอียดและมีประสบการณ์ในการทำงานสูงมาทำหน้าที่เหล่านี้แทน
แน่นอนว่ารุ่งรัตน์ตอบโจทย์สำหรับปฏิภาณ ทั้งสองคนต่างให้เกียรติซึ่งกันและกัน และความสัมพันธ์ดูจะออกมาในรูปแบบเจ้านายกับพนักงานมากกว่าคนอื่นๆ ที่สนิทสนมกันแบบพี่น้อง
“คุณภามาหาคุณพีคค่ะ ตอนแรกเธอจะรออยู่ในรถ รัตน์ก็เลยขอให้เธอไปรอที่ห้องรับแขก”
รุ่งรัตน์บอกเมื่อเดินมาหาร่างสูง เลขาฯ สาวรู้ดีว่าเขาไม่ค่อยชอบให้พนักงานยุ่งเรื่องส่วนตัวจึงบอกเสียงเบาแทบกระซิบ แต่พนักงานหลายคนก็ยังคงจับตามองอยู่
“ภานี่นะมาหาผม!” ปฏิภาณถามอย่างไม่เชื่อหู
แน่ล่ะ! เขากับอรรัมภาเพิ่งจะทะเลาะกันเมื่อสัปดาห์ก่อน เธอยื่นคำขาดกับเขาถึงขนาดนั้น ชายหนุ่มจึงไม่เชื่อว่าคนอย่างเธอจะยอมอ่อนข้อและเป็นฝ่ายมาหาเขาถึงที่นี่
หรือว่า…เธอจะมาที่นี่เพราะจุดประสงค์บางอย่าง!
ปฏิภาณใช้ความคิดได้เพียงไม่กี่วินาที กนกพลที่นั่งอยู่ใกล้ระเบียงก็มองไปเห็นอรรัมภาที่เพิ่งลงจากรถแล้วก้าวมายังเรือนไทย เขาผิวปากแซวเจ้านายทันทีเพราะไม่รู้ว่าทั้งคู่ทะเลาะกัน
“พูดถึงก็มาหากันเลยนะครับ โหๆๆๆ วันนี้คุณภามาอวยพรวันเกิดให้คุณพีคแหงๆ เลย แล้วจะมีของขวัญพิเศษอะไรหรือเปล่าน้าาา คนมีแฟนนี่มันน่าอิจฉาจริงจริ๊งงง”
“เมาแล้วก็เงียบไปเลยไอ้พล!”
ปฏิภาณหันไปบอกอีกฝ่ายให้หุบปาก สีหน้าจริงจังของเขาทำเอาลูกน้องงุนงงจนถึงขั้นเกาหัว แต่ก็ไม่กล้าเสี่ยงตายพูดหรือแซวเขาอีกแล้ว จากนั้นชายหนุ่มก็หันกลับมาคุยกับเลขาฯ ต่อ
“ขอบคุณครับคุณรัตน์ เดี๋ยวผมจะไปคุยกับภาเดี๋ยวนี้แหละ”
“คุยกันดีๆ อย่ามีเลิฟซีนนะครับ เดี๋ยวมดแถวนั้นมันกระอักความหวาน” โตโต้เสี่ยงตายแซวอย่างปากกล้าทั้งๆ ที่เมื่อกี้กนกพลเพิ่งจะโดนด่าให้เห็นคาตาไปหยกๆ
“ทะลึ่งใหญ่แล้วนะ ฉันเป็นเพื่อนเล่นแกเหรอวะ!”
ปฏิภาณส่งสายตาอาฆาตให้กับลูกน้อง แต่เขาไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงกับพวกขี้เมาอีกแล้ว ร่างสูงรีบลุกขึ้นแล้วลงไปหาอรรัมภาที่ห้องรับแขกชั้นล่างในทันที
มีเพียงเหมือนไหมที่เฝ้ามองปฏิกิริยาของชายหนุ่มเงียบๆ เท่านั้นที่สังเกตเห็นว่าแววตาของเขาไม่สดใสเมื่อเอ่ยถึงคนรักทำให้เธอแอบสงสัยว่าทั้งสองคนอาจจะมีปัญหากันอยู่ก็เป็นได้
ขณะเดียวกันในใจของปฏิภาณก็ยังเต็มไปด้วยคำถามว่าทำไมอรรัมภาถึงมาหาเขาที่นี่ทั้งๆ ที่ปกติแล้วเธอก็ไม่อยากมาสักเท่าไหร่…ลางสังหรณ์บอกเขาว่าการมาของเธอไม่ธรรมดา!
ห้องรับแขกบริษัท Talent Film อยู่ใต้ถุนของเรือนไทยหลังใหญ่ สระน้ำในสวนหย่อมเล็กๆ ติดกับห้องรับแขกใสจนเห็นปลาสวยงามที่เลี้ยงเอาไว้ ผนังโดยรอบนั้นเป็นกระจก ตอนกลางวันจะดึงม่านพับขึ้นไว้เรียบร้อย แต่ตอนกลางคืนจะดึงม่านพับลงทุกด้าน ภายในห้องเปิดแอร์ให้เย็นฉ่ำเพื่อต้อนรับแขกที่เพิ่งมาเยือน นอกจากนี้ยังมีนิตยสารตกแต่งบ้านที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหน้าโซฟาเพื่อให้แขกอ่านฆ่าเวลา ทว่าอรรัมภากลับไม่คิดจะหยิบมันขึ้นมาอ่านหรือชื่นชมบรรยากาศเลย
เธอกำลังนั่งกอดอกพิงพนักโซฟาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก
ทีแรกปฏิภาณคาดหวังไว้ลึกๆ ว่าหญิงสาวอาจเห็นข้อความที่เขาส่งไปแล้วอารมณ์ดีขึ้นบ้าง แต่ดูเหมือนว่าเขาจะคิดผิด เพราะนอกจากจะไม่อารมณ์ดีแล้ว เธอยังอารมณ์ขุ่นเคืองขึ้นอีกหลายระดับจนเขางุนงงไปหมดว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงได้กลายเป็นผู้หญิงเจ้าอารมณ์ขนาดนี้
ร่างสูงนิ่งคิดกับตัวเองอยู่เป็นนาทีก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหาเธอ
“ผมเซอร์ไพรส์มากเลยนะที่ภามาหาผมที่นี่”
ชายหนุ่มสะกดความสงสัยและความขุ่นมัวต่างๆ ไว้แล้วฝืนยิ้มทักทายคนรักเพื่อแสดงความยินดีที่ได้พบหน้าเธอ…อรรัมภามาหาเขาก็ดีแล้ว ทั้งสองจะได้ปรับความเข้าใจ ถึงแม้เขาจะยังไม่มั่นใจเรื่องแต่งงาน แต่เขาคิดว่าถ้าขอเวลาเธอคิดอีกสักปีสองปีก็น่าจะทำให้เธอมั่นใจขึ้นว่าเขาไม่ได้คบเธอแค่เล่นๆ
“ภาก็เซอร์ไพรส์เหมือนกันค่ะ คุณจะจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิด แต่ไม่เห็นบอกภาสักคำ” หญิงสาวบอกด้วยสีหน้าเย็นชา เธอโกรธที่ปฏิภาณไม่ให้ความสำคัญใดๆ กับเธอเลย
“ผมไลน์บอกภาไปแล้ว” ชายหนุ่มบอกด้วยความสัตย์จริง เขานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเหยียดยิ้มบางๆ แต่เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความขมขื่น “หรือว่าภาบล็อกผมแล้วถึงไม่เห็นข้อความที่ผมส่งไป”
อรรัมภานิ่งงันราวกับปฏิภาณถามได้ตรงจุด
ใช่…เธอเบื่อที่เขาส่งข้อความมาซ้ำๆ ก็เลยบล็อกเขาไปแล้ว
“ความผิดของผมมันมากมายถึงขนาดนั้นเลยเหรอ…”
“ช่างเรื่องที่ผ่านไปแล้วเถอะค่ะ รื้อฟื้นไปก็จะยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่ต่อกันเปล่าๆ ที่ภามาเจอคุณวันนี้ก็เพราะมีเรื่องสำคัญอยากคุยกับคุณ”
หญิงสาวเกริ่นเข้าเรื่องเหมือนกับว่าเธอไม่อยากเสียเวลาทะเลาะกับปฏิภาณอีก เพราะเธอคิดและทบทวนความรู้สึกอย่างดีแล้วถึงได้ตัดสินใจมาหาเขา
“ถ้าเป็นเรื่องแต่งงาน…”
“ไม่ใช่ค่ะ เรื่องของเราต่างหาก” อรรัมภาพูดตัดบทราวกับไม่อยากฟังเหตุผลหรือการบ่ายเบี่ยงใดๆ จากเขาอีกแล้ว “ภาเลิกหวังว่าคุณจะแต่งงานกับภาไปหลายวันแล้วล่ะ”
“เรื่องของเราทำไม”
ปฏิภาณย้อนถามด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น เขารู้สึกได้ว่าอรรัมภาไม่เหลือเยื่อใยใดๆ กับเขาอีกต่อไปแล้ว และนั่นทำให้รอยยิ้มฝืดฝืนในตอนแรกเลือนหายไปจากใบหน้าหล่อเหลา
“ภามาคิดดูแล้ว…เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมดีกว่านะคะ”
อรรัมภาบอกปฏิภาณอย่างไม่อ้อมค้อมขณะมองหน้าเขาด้วยสายตาเด็ดเดี่ยวราวกับจะย้ำให้เขารับรู้ว่าเธอตัดสินใจมาอย่างดีและจะไม่มีวันเปลี่ยนใจอย่างเด็ดขาด
หญิงสาวย้อนกลับไปนึกถึงเหตุการณ์วันแรกที่รู้จักกับปฏิภาณ…
ตอนนั้นนิตยสารฉบับหนึ่งติดต่อให้เธอไปลงปก แต่ตากล้องที่เธอขอไปไม่มีคิวว่าง ทาง บ.ก. จึงเสนอว่าจะให้ปฏิภาณซึ่งเป็นทั้งผู้กำกับชื่อดังและมีชื่อเสียงในเรื่องการถ่ายภาพมาเป็นช่างภาพให้แทน เธอจึงตอบตกลง เมื่อได้ร่วมงานกัน เขากับเธอก็เข้ากันได้ดีกว่าที่คิด มันเป็นวันที่เธอมีความสุขมากจนเผลอคิดถึงเขาบ่อยๆ แล้วหลังจากนั้นทั้งสองก็ได้พบกันอีกครั้งในงานปาร์ตี้ของเพื่อนคนหนึ่ง
อรรัมภาคิดว่าปฏิภาณคือผู้ชายที่เธอตามหา เมื่อเขาให้ความสนใจและชวนเธอออกมาดินเนอร์หรือปาร์ตี้ด้วยกันเธอจึงไม่ปฏิเสธ จากเพื่อนห่างๆ ก็เริ่มพัฒนาความสัมพันธ์จนสนิทสนม และในที่สุดทั้งสองคนก็ตกลงปลงใจคบกันในฐานะคนรัก จะว่าไปแล้วตลอดสองปีที่คบหากันปฏิภาณก็ดูแลเธออย่างดี พยายามหาเวลาให้เธอเท่าที่เขาจะทำได้ แต่…เธอกลับรู้สึกได้ว่านานวันเข้าเขายิ่งมีแพชชั่นกับเธอน้อยลง
แน่นอนว่าเธอก็มีแพชชั่นกับเขาน้อยลงเช่นกัน
ที่สำคัญหากเขายังไม่พร้อมจะจริงจัง เธอคิดว่ามันควรถึงเวลาแล้วที่เธอกับเขาจะหยุดความสัมพันธ์กันสักที เธอจะได้เปิดโอกาสให้ตัวเองได้ลองศึกษาคนใหม่ๆ ที่พร้อมจะจริงจังกับเธอ
“อะไรนะ! ภาพูดใหม่อีกทีซิ!”
ปฏิภาณถามราวกับได้ยินในสิ่งที่อีกฝ่ายพูดไม่ชัดเจนทั้งๆ ที่เขาได้ยินมันเต็มสองรูหู…นี่อรรัมภามาที่นี่เพื่อจะบอกเลิกเขาอย่างนั้นหรือ!
“ภาพูดว่าเราควรจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมดีกว่า คบกันต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกค่ะ คุณกับภาดูจะเข้ากันไม่ค่อยได้ และความคิดเราก็แตกต่างกันเกินไปจริงๆ”
“แต่เราคบกันมาสองปีแล้วนะภา ครอบครัวคุณกับครอบครัวผมก็เห็นดีเห็นงามด้วย ตอนแรกเราเข้ากันได้ดีมาก แล้วจู่ๆ จะมาบอกว่าเราเข้ากันไม่ได้ได้ยังไง ตลกแล้ว”
ปฏิภาณแค่นหัวเราะ เขากับอรรัมภาใกล้ชิดกันมาสองปี…ผู้ชายที่ดูแลและเอาอกเอาใจผู้หญิงขนาดนี้ ยอมเลิกกับผู้หญิงที่เกี่ยวพันทุกคนแบบนี้…ไม่มีคนไหนต้องการเป็นแค่เพื่อนหรอก
“เพราะคบกันมาสองปีแล้วไงคะ ภาถึงได้รู้ซึ้งทุกอย่างแล้ว และภาก็ไม่อยากรอคุณอีกต่อไป ภาอยากแต่งงาน ภาอยากมีครอบครัว ไม่ใช่คบกันแบบเลื่อนลอยและไร้อนาคตเหมือนที่คบกับคุณ!”
ปฏิภาณนิ่งเงียบไปเหมือนพูดไม่ออก แต่ไม่ใช่ว่าเขายอมจำนนให้กับเหตุผลของเธอ เขากำลังสะกดความโกรธเอาไว้ต่างหาก เพราะในหัวกำลังย้อนไปนึกถึงข่าวซุบซิบต่างๆ ที่ผ่านมา…
“คงไม่ใช่เพราะภาแอบคุยกับคนอื่นลับหลังผมหรอกนะ”
ชายหนุ่มย้อนถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ แต่ดวงตาคมกริบที่เต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธกำลังจ้องมองใบหน้าอรรัมภาอย่างเอาเรื่อง
“พอมั่นใจว่าเขาจะยอมลงเอยกับภาแน่ๆ ถึงได้มาบอกเลิกผม แล้วทำเหมือนว่าเลิกกับผมก่อนแล้วค่อยไปคุยกับเขา”
จริงอยู่ว่าปฏิภาณเคยคิดว่าคนอย่างอรรัมภาคงรักศักดิ์ศรีมากจนไม่มีทางคบซ้อนให้คนอื่นประณาม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะแอบคุยกับคนอื่นลับหลังเขาไม่ได้ อีกอย่างเธอบอกเลิกเขาอย่างกะทันหันทั้งๆ ที่สัปดาห์ก่อนเพิ่งอยากจะแต่งงานกับเขาเหมือนใจจะขาดแบบนี้…มันผิดปกติเกินไป
ยิ่งกว่านั้นคือคนอย่างอรรัมภาไม่มีทางบอกเลิกเขาแล้วอยู่เป็นโสดให้เพื่อนในกลุ่มเย้ยหยันเอาหรอก เธอต้องมาบอกเลิกเขาเพราะมี ‘เป้าหมายใหม่’ ที่ชัดเจนแล้วแน่นอน
“ไอ้นพนันท์อะไรนั่นใช่มั้ย!”
ชายหนุ่มถามด้วยความกรุ่นโกรธขณะเอื้อมมือไปกระชากต้นแขนหญิงสาวราวกับต้องการเค้นเอาความจริงจากปากเธอให้ได้ อันที่จริงอรรัมภาจะปฏิเสธว่าเขาใส่ร้ายเธอก็ได้ แต่เธอคิดว่าสักวันเขาก็คงรู้ความจริง อีกอย่าง…เธอก็อยากให้เขารับรู้ด้วยว่าผู้หญิงอย่างเธอไม่ใช่ ‘ของตาย’ สำหรับใคร
ปฏิภาณไม่ให้ความสำคัญกับอรรัมภา มันก็ถูกแล้วที่เธอจะทิ้งเขาไปมีคนใหม่ที่ให้ความสำคัญกับเธอมากกว่า…คนเราเมื่อมีโอกาสเลือกสิ่งที่ดีกว่า ทำไมจะต้องทิ้งโอกาสนั้นด้วยเล่า!
“อย่าหยาบคายกับเขานะ” หญิงสาวสลัดมือเขาทิ้งอย่างไม่ไยดี
อรรัมภาออกตัวปกป้องนพนันท์ขนาดนี้มันก็ชัดเจนแล้วว่าสิ่งที่ปฏิภาณสงสัยเป็นเรื่องจริง ใช่! ข่าวซุบซิบพวกนั้นมีมูล…เธอแอบคุยกับไฮโซคนนั้นลับหลังเขาจริงๆ
ในขณะที่ชายหนุ่มเปลี่ยนแปลงตัวเอง เลิกเจ้าชู้ คบกับเธอจริงจัง และตั้งใจทำงานเพื่ออนาคตที่มั่นคง อีกทั้งยังไม่สนใจข่าวซุบซิบต่างๆ เพราะเชื่อใจคนรัก ทว่า…เธอกลับหักหลังเขาอย่างเลือดเย็น
อรรัมภาไม่เห็นคุณค่าความเชื่อใจที่เขามีให้เธอเลยสักนิด!
ปฏิภาณเจ็บใจยิ่งกว่าโดนใครสักคนเหยียบหน้าอย่างรุนแรง หากทั้งสองเลิกกันเพราะเข้ากันไม่ได้หรือเธอรอให้เขาพร้อมจะแต่งงานไม่ไหวจริงๆ เขาก็จะไม่ว่าอะไรเลย แต่นี่มันไม่ใช่!
เหตุผลเหล่านั้นเป็นข้ออ้าง ความจริงแล้วหญิงสาวแอบคุยกับคนอื่นมานานแล้ว พักหลังๆ เธอจึงพยายามสร้างสถานการณ์และหาเรื่องชวนทะเลาะเพื่อเลิกกับเขาโดยที่ตัวเองไม่ผิด แถมยังได้โยนความผิดมาให้เขาอีกต่างหาก…เธอพยายามกลับดำเป็นขาว นี่เขาควรจะรู้สึกยังไงกับเธอดี!
“คุณทำแบบนี้กับผมได้ยังไง”
“ภาหาทางออกที่ดีที่สุดให้กับเราแล้วนะคะ”
“ทางออกที่ดีงั้นเหรอ พูดออกมาได้ไง”
“ก็คุณยังไม่พร้อมที่จะแต่งงาน ภาก็เลยต้องมองหาคนอื่นไง”
“มองหาคนอื่นทั้งๆ ที่คุณยังไม่เลิกกับผมเนี่ยนะ แล้วมันต่างอะไรกับการนอกใจ”
“แล้วภาผิดตรงไหนล่ะ” อรรัมภาย้อนถามเสียงแข็งบอกได้ว่าเธอไม่คิดว่าตัวเองผิดเลยจริงๆ “ภาก็แค่เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง คุณนพเขาพร้อมกว่าคุณ ภาผิดเหรอที่เลือกเขา”
“ภาไม่ผิดหรอก อยากไปคบกับเขาก็เชิญ!”
ปฏิภาณบอกอย่างเด็ดขาดและไม่มีความลังเลหลงเหลืออยู่เลยเช่นกัน เพราะพูดไปอรรัมภาก็ไม่มีทางยอมรับความผิด และเขาก็ไม่เห็นประโยชน์ที่จะเหนี่ยวรั้งเธอเอาไว้…วินาทีนี้ต่อให้หญิงสาวจะยอมกลับมาคบกันต่อ ความรู้สึกที่เขามีต่อเธอก็ไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
คนอย่างปฏิภาณไม่ใช่ผู้ชายสิ้นไร้ไม้ตอกที่จะต้องอ้อนวอนขอความรักจากผู้หญิงทรยศ ที่สำคัญความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีให้เธอมันก็เลือนหายไปจนหมดสิ้นเพราะการกระทำของเธอ
“ผมขอให้คุณได้แต่งงานในเร็ววันและสมหวังอย่างที่คุณตั้งใจเอาไว้ก็แล้วกัน!”
ปฏิภาณอวยพรทิ้งท้าย เขาจ้องหน้าอดีตคนรักพร้อมรอยยิ้มเหยียด อรรัมภายอมรับว่าเธอเจ็บใจและผิดหวังลึกๆ เพราะคิดว่าชายหนุ่มจะเสียใจมากกว่านี้ แต่…ได้เห็นท่าทีเขาเย็นชาอย่างนี้แล้ว เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าตนเองตัดสินใจถูกที่เลือกจะเลิกกับเขาแล้วไปคบกับนพนันท์
สิ่งที่ทำให้อรรัมภาเสียใจที่สุดคือเวลาที่คบหากับปฏิภาณนานถึงสองปี!
“ขอบคุณค่ะ ภาก็หวังว่าคุณจะได้เจอผู้หญิงที่ยินดีจะรอให้คุณพร้อมเหมือนกัน!”
พูดจบอรรัมภาก็เดินออกมาโดยไม่เหลียวหลัง เป็นการปิดฉากความสัมพันธ์ของเขากับเธอ ปฏิภาณได้แต่มองตามเธอไปจนลับตา ก่อนที่เขาจะสบถเสียงดังลั่นระบายความรู้สึกที่ปั่นป่วนในใจ
ชายหนุ่มทั้งโกรธทั้งเจ็บใจที่ถูกอดีตคนรักหักหลัง…พรุ่งนี้เป็นวันครบรอบวันคล้ายวันเกิดของเขา มันควรจะเป็นวันที่เขามีความสุขที่สุด แต่เธอกลับทำลายมันจนสิ้น
อรรัมภาทำอย่างนี้กับเขาได้ยังไงกัน!
ผู้หญิงเฮงซวย!
(ตอนต่อไปพบกันวันที่ 24 มีนาคม)
Comments
comments