บทที่ 6
เวรแล้ว! เวรแล้ว! เวรแล้ว!
ชายหนุ่มเสยผมที่เปียกชื้นกลางสายฝน ความโมโหและยึดมั่นในตัวเองที่น่ารังเกียจคุกกรุ่นอยู่ในอก เขาไม่ควรพูดแบบนั้นออกไป เขาไม่ควรประชดเธอ
‘ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด’
เธอพูด
‘ฉันไม่ได้ฆ่าคน’
ผู้หญิงคนนั้นไม่เข้าใจสถานการณ์ เธอไม่เข้าใจว่าเขาโกรธอะไร ก็เหมือนกับที่เธอไม่เข้าใจว่าเธอจะดูแลตัวเองปกป้องตัวเองอย่างไร
ในอดีตเธอเติบโตขึ้นมาในสภาพแวดล้อมที่ถูกปิดกั้น ทำให้เธอรู้สึกแปลกแยก หลายปีนี้เธอพยายามจะเรียนรู้ แต่เรื่องบางเรื่องเธอก็เหมือนกับเด็กเล็กๆ
เธอบอกว่าเธอไม่ได้โง่ จริงๆ แล้วเธอก็ไม่ เธอแค่โง่เรื่องความรัก แล้วหลายปีที่ผ่านมาเขาก็ตั้งใจทำให้เธอเป็นแบบนี้
เพราะแบบนี้ถึงจะปลอดภัยที่สุด ปลอดภัยที่สุดสำหรับเขา
เขาต้องกันไม่ให้ตัวเองเข้าไปใกล้ชิดเธอมาก พยายามรักษาความสัมพันธ์ด้านการทำงานไว้
เขาก็ไม่เคยคิดว่าจะมีวันหนึ่งที่เขาจะเปลี่ยนมาเอาใจใส่ มีสักวันที่เรื่องนี้กลายเป็นสิ่งที่รบกวนจิตใจเขา
เขาแอบสบถทีนึง แล้วก็ลงจากต้นไม้ไป ตามเธอก่อนที่เธอจะหายไปได้ทัน
เธอไม่ได้หยุดฝีเท้ายังคงเดินต่อไป
“ฉันไม่ได้ขอร้องให้คุณมาปกป้อง ฉันไม่ได้ขอร้องให้คุณมาที่นี่”
เธอไม่ควรทำแบบนี้ ไม่ควรเดินหนีไป ไม่ควรพูดกับเขาแบบนี้ ไม่ควรโมโหใส่เขา แต่ก้อนแข็งๆ ที่ติดอยู่ในใจทำให้เธอพูดออกมา
เธอควรจะควบคุมตัวเองให้ได้ การฝึกของเธอทั้งหมดก็เพื่อให้เธอทำเรื่องพวกนี้ เธอต้องสงบนิ่ง แม่นยำ ไร้ความรู้สึก หลายปีที่ผ่านมาเธอสามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้
จนกระทั่งตอนนี้
เธอทั้งเหนื่อยและหิว ตอนที่เธอรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ ตอนที่เธอรู้ว่าเขามาหาเธอ ตอนนั้นเธอรู้สึก…ดีใจมาก
ถูกต้อง เธอควรจะดีใจมากสิ ดีใจเหมือนที่เขาให้ลูกอมมิ้นต์กับเธอทุกปี
หลายวันที่ผ่านมาเธออยากจะเจอเขามาก
ก่อนหน้านี้เธอไม่รู้เลยว่าเขาครอบครองพื้นที่ส่วนใหญ่ในหัวใจของเธอไปแล้ว
ตอนที่เธอรู้ว่ามีระเบิดติดตัวอยู่ เธอคิดว่าตัวเองจะไม่กลัว แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยหวาดกลัว ความหวาดกลัวไม่มีประโยชน์ ความหวาดกลัวคือสิ่งที่ขัดขวางการทำงาน แต่เมื่อภาพของเขาโผล่เข้ามาในหัว เธอก็รู้ว่าไม่ว่าเธอจะพยายามยังไงก็ไม่อาจลบเขาออกจากหัวใจเธอหมดสิ้นได้
ในเวลานั้นเธอถึงรู้ว่า…แท้จริงแล้วเธอก็กลัวเป็น
เธอกลัวว่าจะไม่ได้เจอเขาอีก กลัวว่าจะไม่ได้กลับไปที่บ้านเรือนั่นอีก
ความหวาดกลัวแล่นผ่านเข้ามา เข้าไปเกาะกุมในหัวใจ กำลังยื้อยุดเธอ แต่เมื่อเขาปรากฏตัวขึ้นจริงๆ กลับมีแต่คำด่าว่า
อารมณ์หงุดหงิดที่อัดแน่นอยู่ในใจเธอพยายามกดไว้แต่ก็กดไม่อยู่ ทันใดนั้นไอร้อนผะผ่าวก็พุ่งขึ้นมาถึงดวงตา
อะไรกันนี่
เธอตกใจนิ่ง รีบยกมือขึ้นเช็ดออก ตั้งใจจะให้น้ำตาหยุดไหล แต่น้ำอุ่นๆ นั่นกลับไม่เป็นไปอย่างใจเธอ มันไหลออกมาไม่ได้หยุด
เมื่อเป็นแบบนี้เธอจึงรีบก้าวเท้าให้เร็วขึ้น เดินย่ำไปบนพื้นโคลนอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น หลุดปากด้วยความโมโหว่า
“ฉันทำเรื่องที่อยากจะทำ เรื่องที่สมควรจะทำ ถ้ามันทำให้คุณไม่พอใจ คุณก็ไล่ฉันออก กลับไปหาคนบ้าที่โง่เง่าและมุทะลุทางอินเตอร์เน็ตเถอะ”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นจัด ชายหนุ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ แล้วให้ตายสิ! ในเสียงที่แหบนั่นยังแอบซ่อนความรู้สึก…
ไม่ เป็นไปไม่ได้ เธอไม่เป็นอย่างนั้นหรอก
“ผมไม่ได้อยากจะหาคนบ้าที่งี่เง่าแล้วก็มุทะลุอีกคน” เขาก้าวยาวๆ ตามเธอทัน ยื่นแขนไปคว้าตัวเอาไว้ด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน
พื้นดินลื่นอยู่แล้วตอนที่เธอถูกเขาดึงจึงทำให้เสียหลัก เธอรีบคว้าตัวเขาไว้เพื่อไม่ให้ล้มลงไป เขายื่นมือทั้งสองดึงเธอเข้ามาแนบอก ศีรษะเธอกระแทกโดนกับอกเขา ตอนนี้เองที่เขาเห็นใบหน้าเธอเต็มไปด้วยน้ำตาอย่างชัดเจน
บ้าเอ๊ย ให้ตายสิ
เขาหงุดหงิด หัวใจกระตุก
เธอผงะถอยหลังอย่างรวดเร็ว แต่เขาโอบแขนทั้งสองข้างกอดเธอให้แน่นขึ้น
เธอตกใจยืนนิ่ง คิดจะดิ้นรนแต่ก็กลัวว่าจะทำให้เขาล้ม จากที่เดินมาทั้งบ่ายทำให้เธอรู้ว่าพื้นดินในป่าดิบชื้นแห่งนี้เต็มไปด้วยก้อนหิน โคลน และใบไม้เน่าเปื่อย
หากลื่นล้มในความมืด ศีรษะกระแทกจนเลือดออกก็คงไม่แปลก
เธอจึงได้แต่ยืนรอให้เขาปล่อยมือ แต่เขาไม่เพียงไม่ยอมปล่อยมือ ยังกดศีรษะเธอให้ซุกเข้าไปที่หน้าอกเขาอีก
หัวใจเธอเต้นแรง หน้าร้อนฉ่า แต่เธอก็บอกตัวเองว่าเขามองไม่เห็น
“ฉันยืนได้แล้ว” เธอเบี่ยงหน้าออกร้องเตือนเขา
“ผมรู้” เสียงแหบห้าวตอบ
ถึงแม้จะพูดแบบนี้ แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ ยังกดศีรษะของเธอไว้จนใบหน้าด้านหนึ่งของเธอแนบติดอยู่ที่หน้าอกอบอุ่น ได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้น
ทั้งสองคนยืนเปียกปอนท่ามกลางสายฝนโปรยปราย
ตั้งแต่รู้จักเธอมา มีเพียงไม่กี่ครั้งที่เธอจะแสดงอารมณ์ เธอถูกฝึกมาเป็นอย่างดี เขาไม่เคยเห็นเธอร้องไห้มาก่อน ไม่เคยเห็นเธอน้ำตาไหล เมื่อเขารู้สึกได้ถึงน้ำตาของเธอ เมื่อเขาแน่ใจว่ามันคือน้ำตา เขารู้สึกว่าจิตใจสับสนยิ่งนัก
เขากอดหญิงสาวในอ้อมแขนแน่นขึ้นอีก รู้สึกถึงอารมณ์สับสนมากมายที่ตีกันอยู่ในอก หงุดหงิด โมโห ไม่สบอารมณ์ สงสาร หวาดกลัว แต่ก็ยังมีความสบายใจอย่างประหลาด เหมือนกับน้ำแกงหม้อใหญ่ที่กำลังเดือดพล่าน เครื่องปรุงต่างๆ ผสมปนเปกัน มันทำให้เขาทำอะไรไม่ถูก
ไม่ควรจะเป็นแบบนี้…
เขาคิดอย่างหงุดหงิด แต่เมื่อเธอเข้ามาในอ้อมกอด รู้สึกถึงความอบอุ่นของเธอ เสียงหัวใจเต้นของเธอ ได้กลิ่นของเธอที่คุ้ยเคยมานาน ความไม่สบายใจในหลายวันที่ผ่านมาในที่สุดก็สงบลง
ไม่ควรจะเป็นแบบนี้…
เขาหลับตาลงพลางคิด อดที่จะก้มหน้าลงสูดกลิ่นกายของเธอเข้าไปในปอดไม่ได้ รู้สึกถึงเสียงหัวใจเต้นของเธอที่แนบกับหน้าอกเขา สัมผัสได้ถึงไออุ่นจากตัวเธอ
หญิงสาวกัดริมฝีปาก กลั้นน้ำตา ใจเต้นรัว ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ไม่รู้ว่าตกลงเขาเป็นอะไร ความรู้สึกโมโหและหงุดหงิดกลับลดลงเพียงเพราะเขาไม่ยอมปล่อยมือ
เธอซุกหน้าเข้าที่อกเขา แอบดึงเสื้อที่เปียกชื้นของเขาอย่างไม่รู้ตัว ซึมซับความอบอุ่นจากร่างกายเขา
น้ำตายังคงคลอเบ้า ผสมกับสายฝน แต่ก็ถือว่าค่อยๆ หยุดลงแล้ว
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด เธอรู้สึกได้ถึงหัวใจของเขาและเธอที่ค่อยๆเต้นช้าลง อารมณ์ตื่นเต้นค่อยๆ สงบลง อาจเป็นเพราะความหนาวเหน็บ ความเหนื่อยล้า ความเจ็บปวดและความหิวโหยที่เริ่มแสดงฤทธิ์เดชอีกครั้ง
จังหวะเดียวกับตัวเธอเริ่มสั่นเพราะความหนาว เขาก็อุ้มเธอขึ้นมาและพาเธอกลับไป
เธอเกร็งตัวเล็กน้อย กำลังคิดจะเอ่ยปากให้เขาปล่อยเธอลง เธอไม่ชินที่จะให้ใครมาอุ้มแบบนี้ แต่เธอเหนื่อยแล้ว และเธอไม่อยากทำให้เขาโมโหอีก ร่างกายเขาช่างอบอุ่น เธอจึงเกาะมือไปที่ไหล่เขา ให้เขาอุ้มเธอได้ตามสบาย
เขาพาเธอไปใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีใบหนาทึบ รากต้นไม้ใหญ่โตมาก เหมือนกับไม้กระดานที่ตั้งสูงหลายสิบเซ็น ยิ่งบริเวณที่ใกล้ลำต้นก็ยิ่งใหญ่ ใหญ่กว่าต้นขาเธอซะอีก ดูเหมือนกับกำแพงไม้ที่ธรรมชาติสร้างขึ้น
เขาให้เธอนั่งอยู่ด้านบน ล้วงเอาอาหารอัดแท่งจากกระเป๋าส่งให้ เธอคลำเพื่อฉีกห่ออาหารในความมืด กัดเข้าไปคําหนึ่งแล้วค่อยๆ เคี้ยว
ในขณะที่เธอกำลังกินอาหาร ฝนก็ค่อยๆ หยุดตก เขาหันหลังเดินจากไป แต่ไม่นานนักก็กลับมา
วินาทีถัดมา บริเวณเท้าของเธอมีแสงสลัวๆ ขึ้น เขานั่งยองๆ อยู่ตรงนั้น มือก็หยิบผ้าขนหนูออกมาจากเป้กันน้ำสีเขียวเข้มส่งให้เธอ
เธอรู้ว่าเขากลัวว่าจะถูกค้นพบเข้าจึงไม่ได้เปิดไฟให้สว่างมากนัก ร่างกายของพวกเขาทั้งสองกับความสูงของต้นไม้ช่วยปิดบังแสงไฟส่วนใหญ่ ไม่ได้ทำให้แสงสลัวนี้ลอดออกไป
พอไฟสว่างขึ้นเขาถึงได้เห็นเธอชัดเจน
ผู้หญิงตรงหน้านี้ก็เหมือนกับแมวที่ตกน้ำ ซูบผอม ซีดเซียว และเปียกปอนไปทั้งตัว
หลังจากผ่านความทรมานมาหลายวัน กระดุมเสื้อเชิ้ตเธอหลุดไปหลายเม็ด แขนขาและใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยบาดแผล หน้าผากบริเวณไรผมของเธอยังเห็นรอยบาดที่ค่อนข้างใหญ่ มีเลือดซึมออกมาบ้าง เสื้อเชิ้ตตรงเอวขวามีรอยฉีกขาดและยังเปื้อนเลือดอีกด้วย
เธอยังคงก้มหน้าค่อยๆ เคี้ยวอาหารแท่งที่รสชาติแย่ ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเขา
ชายหนุ่มหยิบกระเป๋ายาออกจากเป้กันน้ำ ทำความสะอาดและใส่ยาที่แผลบนหน้าผากให้เธอ
เธอไม่ได้ขัดขืน ไม่แม้แต่จะชะงัก ตอนที่เขาพยายามจะถอดเสื้อของเธอออก เธอก็ยกแขนขึ้นถอดเสื้อตัวนั้นเอง แล้วยื่นมือมารับกระเป๋ายาจากเขา ลงมือทำความสะอาดบาดแผลตัวเอง
เธอยังสวมเสื้อชั้นในอีกตัวหนึ่ง ไม่ได้เปลือยท่อนบน แต่การที่เธอถอดเสื้อผ้าต่อหน้าเขาอย่างสบายๆ มันทำให้มุมปากเขากระตุก
เขาสงสัยว่าเธอไม่ได้รู้เลยว่าไม่ควรทำอะไรบ้างต่อหน้าผู้ชาย บางทีเขาไม่ควรจะสนใจ ใช่ว่าเขาจะไม่เคยเห็นผู้หญิงโป๊ เขาทำงานสายนี้ไม่ว่าจะคนระดับไหนเขาก็รู้จัก ผู้หญิงที่เปลือยทั้งตัวเขาก็เห็นมาไม่น้อย แต่สำหรับเธอที่ไม่รู้สึกถึงความแตกต่างระหว่างชายหญิง กลับเป็นความอึดอัดของเขาในหลายปีนี้
ตอนนี้เองเขาสังเกตไหล่ขวาของเธอมีรอยบวมแดงขนาดใหญ่ เขารู้ดีว่าอาการบาดเจ็บแบบนี้อีกสองวันก็จะกลายเป็นรอยช้ำเขียวน่ากลัว
ความกังวลใจก่อตัวขึ้นอย่างไม่รู้ตัว หนังตากระตุก เขากำมือแน่น สูดลมหายใจลึกระงับอารมณ์โกรธที่พลุ่งพล่านขึ้นมาอีกกลับลงไป
มันเห็นชัดเจนอยู่แล้วว่าโมโหใส่เธอก็ไม่มีประโยชน์ ตอนนี้สิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่อารมณ์โมโหของเขา
เขาสงบลงอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอใส่ยาเรียบร้อยก็จะสวมเสื้อเชิ้ตที่ขาดวิ่นตัวนั้นกลับไป เขาออกปากรั้งเธอ
“หันหลังไปถอดเสื้อชั้นในออก แล้วเช็ดตัวให้แห้งซะ”
เธอมองเขาครู่หนึ่งแล้วทำตามที่เขาบอก เอาผ้าขนหนูที่อยู่บนศีรษะมาเช็ดตัวให้แห้ง
ด้านหลังของเธอมีรอยจ้ำแดงขนาดใหญ่ซึ่งจะเขียวช้ำในไม่ช้า และก็อยู่ที่ตำแหน่งไหล่ขวา นอกจากรอยบวมแดงยังมีบาดแผลอีกด้วย
“หัวไหล่โดนอะไรมา”
“โดนกระแทก” เธอตอบง่ายๆ
เขาขมวดคิ้ว “โดนกระแทกทั้งหน้าทั้งหลังเลย?”
เธอตอบง่ายๆ โดยที่ไม่ได้คิดอะไรมาก “ตอนที่ฉันได้สติขึ้นมาก็อยู่ริมน้ำ บนภูเขามีฝนตกหนัก น้ำไหลบ่ามาเร็วจนขึ้นฝั่งไม่ทัน ตอนที่อยู่ในน้ำโดนท่อนไม้ที่ลอยมากระแทกไหล่หลุด แล้วฉันก็ยังต้องการใช้มือขวา ก็เลยหาวิธีกระแทกให้มันกลับมาเหมือนเดิม”
คำตอบของเธอทำให้เขาเม้มปากแน่น หนังตากระตุก
เขาไม่ได้พูดอะไรอีก แต่เพราะคำถามของเขาทำให้เธอคิดถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา
“คุณตามหาฉันเจอได้ยังไง” คอนแทกเลนส์พิเศษที่เกาอี้ให้ลอยไปกับน้ำแล้ว เธอยังคิดว่าคนของเรดอายไม่น่าจะรู้ตำแหน่งของเธอ
“ผมเป็นนักสืบ” เขาพูดเรียบๆ “ผมมีความสามารถในการหาคน”
เธอรู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นนักสืบ แล้วก็รู้ด้วยว่าเขามีความสามารถในการหาคน แต่เธอคิดว่านั่นมันเฉพาะในเมือง ที่นี่ไม่ใช่เมือง ไม่ได้มีผู้คนมากมายให้เขาไปสอบถามหรือสืบหา
เธอยังอยากจะถามต่อไปอีก แต่ชายหนุ่มกลับพูดต่อว่า “พวกเราต้องขึ้นไปบนต้นไม้ ตรงนี้ไม่ปลอดภัย”
เธอเห็นด้วยจึงได้สวมเสื้อผ้าที่เปียกชื้นแล้วใส่ไม่สบายตัว แต่ดีกว่าไม่มีใส่
เพราะไม่อยากให้เสื้อที่เปียกแนบไปตามตัวเธอจึงไม่ได้ติดกระดุม เพียงแค่ม้วนแขนเสื้อขึ้นแล้วดึงชายเสื้อมาผูกเป็นปมไว้ด้านหน้า
เมื่อเธอสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้วหันกลับมา เขาสะพายเป้นั่งยองๆ ลงที่พื้น สองมือประสานกันไว้ด้านหน้า ท่าทางที่บอกให้เธอเหยียบมือเขาขึ้นไป
เธอก้าวเท้าไปที่มือนั่น เขาช่วยส่งตัวเธอขึ้นไปบนต้นไม้ เมื่อจับกิ่งไม้ได้เธอม้วนตัวขึ้นอย่างคล่องแคล่ว จับกิ่งไม้ที่ใหญ่กว่าเหวี่ยงตัวขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่อีกต้น
เธอหันกลับมามอง เห็นเขาไม่ได้ตามขึ้นมา ยังคงนั่งอยู่ที่พื้น แต่แล้วเพียงแค่ชั่วอึดใจเขาก็ปีนขึ้นต้นไม้มา เธอจึงเห็นว่าเขาเกลี่ยใบไม้ที่เน่าเปื่อยเพื่อกำจัดร่องรอยของทั้งคู่ที่เหลืออยู่ในบริเวณนั้น และที่เมื่อครู่เขานั่งยองๆ อยู่ที่พื้นก็เพื่อทำเรื่องเดียวกันนี้
ต่อมาเขาก็ดับไฟสลัวนั่น
บริเวณรอบๆ ตกอยู่ในความมืดมิด เธอหยุดรอ เขามาอยู่ข้างๆ อย่างรวดเร็ว อยู่ข้างหลังเธอ เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจและไออุ่นจากร่างกายเขา
และก็เป็นอีกครั้งที่เธอรู้สึกสงสัยว่าเขารู้ได้อย่างไรว่าเธออยู่ที่ไหน เธอมั่นใจว่าตอนที่เขาดับไฟนั้นเขาไม่เห็นเธอ เธอเองก็ไม่ได้ส่งเสียงอะไรด้วย
แต่เขาก็หาเธอพบ เหมือนกับครั้งที่แล้ว
“ตามผมมา”
เขาบอกกับเธอเสียงเบา ผ่านหน้าเธอไปเหมือนกับเป็นวิญญาณ
เธอมองไม่เห็น ไม่เข้าใจว่าเขาสามารถเคลื่อนไหวในความมืดได้อย่างไร แต่เธอก็ตามไป เธอมีประสาทสัมผัสทั้งห้าที่ดีมาก ต่อมาถูกฝึกฝนจนยอดเยี่ยม การเคลื่อนไหวในความมืดสำหรับเธอแล้วไม่ใช่เรื่องยาก แต่เคลื่อนไหวบนต้นไม้ในความมืดก็ย่อมมีความลำบากอยู่บ้าง
ถึงแม้ต้นไม้จะมีขนาดใหญ่ ทว่าก็มีตะไคร่น้ำเกาะอยู่ไม่น้อย มันทั้งชื้นและลื่น เธอไม่อาจเดินต่อไปได้เร็วนัก แตกต่างกับเขาที่เคลื่อนไหวบนต้นไม้ได้คล่องแคล่วเหมือนนี่เป็นสวนหลังบ้านของเขา ทุกครั้งที่เธอเริ่มจะตามเขาไม่ทัน เขาก็จะหยุดรอเธอ
เมื่อเธอเหยียบไปที่ตะไคร่น้ำจนเสียหลัก เขาก็หันมาดึงเธอไว้ได้ทันราวกับว่ามีตาหลัง
เธอค่อยๆ เห็นเงารางๆ แล้วก็เห็นกิ่งไม้ที่อยู่ใต้เท้า เธอค่อยๆ ปรับสายตาเข้ากับความมืดแล้วจึงพบว่าบนต้นไม้สูงแบบนี้ไม่เหมือนป่าดิบชื้นด้านล่าง ข้างบนนี้ไม่ได้มืดมิดเสียทั้งหมด
เมฆบนท้องฟ้าเริ่มสลายตัว พระจันทร์ถูกเมฆที่ยังหลงเหลืออยู่บดบังเห็นเพียงเงารางๆ ส่องแสงสลัวๆ ออกมา
จากนั้นเขาก็หยุดอยู่ตรงรอยแยกของกิ่งไม้ที่กว้างพอให้คนนั่งห้อยขาได้อย่างสบายๆ ด้านหลังยังมีลำต้นให้พิง ที่นี่สบายกว่าที่ที่เธอหาเจอเมื่อครู่มากนัก ใหญ่กว่า มั่นคงกว่า แล้วก็ปลอดภัยกว่า
คืนนี้อากาศออกจะชื้นและน่าอึดอัด
เขาปลดเป้นั่งลงแล้วมือยื่นมาหาเธอ
เธอไม่ควรที่จะใกล้ชิดกับใครสักคนขนาดนี้ แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยชิน แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะเลือกอะไรได้ ดังนั้นเธอจึงขยับตัวไปจับมือของเขาไว้แน่น
เขาให้เธอนั่งอยู่ด้านหน้าเขา เธอนั่งลงบนเป้กันน้ำ แต่แล้วเขาก็ยื่นมือดึงให้เธอนั่งถอยหลังมาอีก
เธอไม่ได้ขัดขืน กระเถิบเข้าไปพิงเขาไว้อย่างตามที่เขาต้องการ แล้วก็รู้สึกว่านั่งท่านี้ไม่เลว เหมือนกับกึ่งนั่งกึ่งนอน
เขาพิงอยู่กับต้นไม้ ส่วนเธอพิงเขาไว้
จากมุมนี้เธอสามารถมองผ่านใบไม้เห็นท้องฟ้ายามค่ำคืน มองเห็นเมฆและดวงจันทร์รางๆ
แล้วเขาก็ยื่นมือมาปิดตาเธอ
“นอนซะ”
เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นเบาๆ ข้างหู
แม้จะสงสัยว่าตัวเองจะนอนหลับได้ไหม แต่เธอก็เอียงหน้าเล็กน้อยแล้วหลับตาลง
เสียงหัวใจเต้นของเขาดังขึ้นข้างหูอีกครั้ง ผ่านไปครู่หนึ่งเธอถึงได้รู้ตัวว่าใบหน้าของตนแนบสนิทอยู่กับหน้าอกเขา ไม่รู้ว่าเขาถอดเสื้อตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือว่าเขาก็ไม่ได้ใส่เสื้อตั้งแต่ต้นกันแน่?
เธอนึกไม่ออก
เธออยากจะถอดเสื้อและเสื้อชั้นในที่เปียกชื้นนี่ออก แล้วยังกางเกงที่เปียกจนแนบติดลำตัวนี่ด้วย แต่ที่เธอไม่ชอบมากกว่าก็คือโดนยุงกัด
เธอขยับตัวเอนลงนอนตะแคง หาท่าที่สบายขึ้นและระบายอากาศได้ดีขึ้น
เขาปล่อยเธอตามสบาย เพียงแค่ยื่นมือโอบเอวเธอไว้เพื่อให้มั่นใจว่าเธอจะไม่ตกลงไป
พอได้นอนตะแตงแล้วรู้สึกดีขึ้นมาก ด้านล่างไม่มีลมพัดเลยแม้แต่น้อย แตกต่างจากบนนี้ที่มีลมพัดมาเบาๆ เป็นครั้งคราว ซึ่งดีกว่าไม่มีเลย
เธอแอบถอนใจเบาๆ อยู่ๆ ก็คิดถึงการกระทำของเขาเมื่อครู่
“คุณตามหาฉันเจอได้ยังไง”
เขาไม่ได้ตอบ มีเพียงแต่เสียงหัวใจเต้นของเขาที่ดังอยู่ข้างหูเธอ
เธอคิดว่าเขาจะไม่พูดอะไร แต่เมื่อผ่านไปครู่ใหญ่ถึงได้ยินเขาเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ “อาเจิ้นบอกสัญญาณตำแหน่งสุดท้ายของคุณให้ผมรู้ เมื่อผมไปที่ฝั่งน้ำนั้นผมได้ยินเสียงปืนดังขึ้น”
เธออึ้งไปเล็กน้อยก่อนบอกกับเขาด้วยเสียงแหบหน่อยๆ
“คนของหน่วยเนวี่ซีล”
“ผมเห็นแล้ว”
แขนเขาพาดอยู่ที่เอวของเธอ เธอรับรู้ได้ว่าเขาสูดหายใจเข้าลึกเพื่อระงับอารมณ์โกรธ แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอ
เธอเข้าใจเรื่องที่เขาไล่ตามเสียงจนหาชายคนนั้นเจอ แต่มันก็ไม่อาจอธิบายได้ว่าหลังจากนั้นเขาหาเธอเจอได้อย่างไร แล้วนี่ก็เป็นเรื่องที่คาใจเธออยู่
ถ้าเขาหาตัวเธอเจอได้ นั่นก็หมายถึงคนอื่นก็อาจจะหาเจอได้เหมือนกัน
“มืดขนาดนี้ทำไมคุณถึงรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน”
เขามองเมฆและดวงจันทร์บนท้องฟ้ายามค่ำคืน นิ่งไปครู่ เขารับรู้ถึงความกังวลใจของเธอ หากไม่ได้คำตอบเธอไม่อาจวางใจ
“ผมโตมาบนภูเขา” เขาบอกกับเธอ “พ่อผมเป็นนายพราน พ่อสอนให้ผมตามรอยสัตว์ สอนให้ล่าสัตว์ที่วิ่งอยู่บนพื้น ว่ายอยู่ในน้ำ บินอยู่บนท้องฟ้า แล้วก็สัตว์ป่าที่มีความปราดเปรียวว่องไว สำหรับร่องรอยของคน…ยิ่งเห็นได้ง่ายมาก”
นี่อธิบายได้เพียงบางเรื่อง
ประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้เธอไม่อาจเชื่อใจใครได้ ดังนั้นจึงระมัดระวังตัวอยู่ตลอดเวลา แม้จะเป็นเขาก็เหมือนกัน นิสัยนี้มันไม่ดีเลย ทำร้ายจิตใจคนได้ เธอรู้ แต่เธอเปลี่ยนแปลงไม่ได้
เมื่อคิดทบทวน ดูเหมือนนี่จะเป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินเขาพูดเกี่ยวกับของตัวเอง
“คุณไม่ได้ทำอะไรผิด” เขาใช้นิ้วสางผมชื้นเล็กน้อยของเธอ แล้วพูดอย่างเปิดอก “ผมใช้เวลานานกว่าปกติในการตามหาตัวคุณเจอ”
เธออึ้งไปเล็กน้อย ก้อนแข็งๆ ที่ติดแน่นอยู่ในอกอยู่ๆ ก็สลายไป เธอค่อยๆ สูดลมหายใจแล้วก็ผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ ร่างกายผ่อนคลายลงอย่างไม่รู้ตัว
เธอได้ยินเสียงหัวใจเขาที่กำลังเต้นอย่างสม่ำเสมอ รู้สึกได้ถึงผิวอันอบอุ่นของเขา
ลมพัดมาอีก ทำให้เธอผ่อนลมหายใจออกช้าๆ
เขารับรู้ได้ว่าเธอผ่อนคลายลง กล้ามเนื้อคลายตัว ลมหายใจค่อยๆ ช้าลงและยาวขึ้น เธอไม่ได้นอนหลับไปจริงๆ เขารู้ว่าเธอนอนหลับไม่ลึก ยังคงมีสติรับรู้อยู่ตลอดเวลา ถึงแม้จะอยู่ในบ้านเรือก็เหมือนกัน
กลิ่นเลือดจางๆ ยังติดปลายจมูก
เธอมีแผลมากกว่าที่เขาคิดไว้มาก
เขาไม่ชอบแบบนี้เลย
อยู่ๆ เสียงระเบิดเมื่อตอนบ่ายก็ผุดขึ้นมาในสมอง หัวใจเขากระตุก หางตาก็กระตุกขึ้นเช่นกัน
ตอนนั้น ในวินาทีนั้นเขารู้ว่าอาจจะเป็นเธอก็ได้
นกบินหนีเพราะตกใจเสียงระเบิด กลิ่นควันระเบิดเหม็นคลุ้งไปทั่วทุกทิศทาง
เขาไม่กล้าคิดอะไร ทำได้เพียงไปถึงที่นั่นให้เร็วที่สุด บริเวณนั้นถูกระเบิดจนเป็นหลุมขนาดใหญ่ ต้นไม้ใบหญ้ารอบๆ อยู่ท่ามกลางกองเพลิง คนที่ถูกระเบิดจนร่างกายกระจัดกระจายมองรูปร่างหน้าตาไม่ออก แต่ท่อนขาที่ขาดนั้นเป็นขาของผู้ชายและสวมรองเท้าบูตของผู้ชายด้วย ซึ่งไม่ใช่ขนาดของเธอ
หัวใจเขาเต้นแรง เหงื่อไหลออกมา
มันอาจจะเป็นเธอก็ได้
ดวงจันทร์มองเห็นได้รำไรจากในหมู่เมฆ ผู้หญิงในอ้อมอกขยับตัวเล็กน้อย เขาดึงสติกลับมาถึงได้รู้ว่าตัวเองกำหมัดแน่น ดึงเส้นผมเธออย่างไม่รู้ตัว
เขาบังคับตัวเองให้คลายกำปั้นออก ก้มหน้าลงมองเธอ เธอยังคงหลับตาอยู่ มือซ้ายที่สวมกำไลข้อมือและนาฬิกาวางไว้อยู่บนอกเขา มือขวาที่ซุกไว้ยังกำมีดสั้นที่บริเวณเอวไว้แน่น
แม้จะนอนหลับ แต่ใจกลับไม่สงบ
แม้ว่าจะเป็นเขา เธอก็ยังไม่วางใจ
เขายกมือกุมมือของเธอที่วางอยู่บนอกเขาอย่างไม่ทันรู้ตัว
นิ้วมือของเธอกระตุกเล็กน้อย สุดท้ายก็ยอมรับการกุมมือของเขา
มือข้างนั้นเต็มไปด้วยแผลเป็น หว่างนิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้มีรอยด้านที่เกิดจากการถือปืนไม่ต่างกับเขา
ห้าปีแล้ว เขาคิดว่ารอยด้านนั้นจะหายไป แต่ไม่เลย
‘เธอมีปัญหาของตัวเองที่จะต้องเผชิญหน้า…เรื่องพวกนี้มันไม่พอหรอก สำหรับเธอแล้วมันไม่พอ…’
แม้จะไม่อยากยอมรับ แต่เขาก็รู้ดีว่าหานอู่ฉีพูดถูก
เธอไม่อาจจะปล่อยวางได้ ไม่อาจลืมเรื่องที่ผ่านมา จึงไม่สามารถเปลี่ยนความเคยชินเก่าๆ นี้ได้ เธอใช้อุปกรณ์ออกกำลังกายบนบ้านเรือมากกว่าเขาเสียอีก
เขากุมมือเธอเบาๆ รู้สึกได้ถึงความเย็นจากมือเล็กๆ ของเธอที่ใหญ่ไม่ได้ครึ่งของเขา
เล็กจัง
จริงๆ แล้วก็เล็กแค่นี้
มือเล็กซีดขาวนี้ไม่สวยเลยสักนิด ข้อนิ้วก็โปนออกมา มีรอยแผลเป็นทั้งเก่าและใหม่เต็มไปหมด มันควรเป็นมือเล็กๆ ที่อ่อนนุ่ม แต่การฝึกมาหลายปีทำมือคู่นี้ให้ทั้งหยาบและแข็งกระด้าง
ไม่เหมือนมือที่ผู้หญิงควรจะมี
หลายปีที่ผ่านมานี้เขาไม่ได้มองเธอเป็นผู้หญิง เป็นแค่คู่หู แค่ผู้ช่วย เธอสามารถดูแลตัวเองได้ เธอไม่มีความเป็นผู้หญิงเลยสักนิด ยิ่งไปกว่านั้นเธอเรียกร้องไม่เป็น
เธอไม่เข้าใจเรื่องที่ผู้หญิงธรรมดาทั่วไปเข้าใจ เธอไม่รู้จักแต่งตัว ไม่รู้จักแต่งหน้า ไม่รู้จักแสดงออกถึงความอ่อนแอ ไม่รู้จักงอน ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือเธอไม่รู้ว่าจะหัวเราะยังไง
ตั้งแต่เด็กเธอถูกฝึกฝนให้กลายเป็นคนที่แข็งยิ่งกว่าเหล็ก มีความเฉียบคม เมื่อคนเห็นถึงความแตกต่างในตัวเธอก็รู้ว่าเธอมีความสามารถทำได้ถึงระดับไหน ทำให้คนลืมไปว่าเธอก็มีเลือดเนื้อ มีน้ำตา เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง
ผู้หญิงบอบบางตัวเล็กๆ
กลางดึกคืนนั้น เมฆและฝนสลายไปหมด ดวงจันทร์ลอยเด่นอยู่เหนือศีรษะ
เขามองเห็นหน้าเธอได้อย่างชัดเจน แล้วก็มองเห็นแผลบนใบหน้าซีดขาวนั่นด้วย
เธอทั้งบอบบางและโง่งม
ตอนที่เขาตามเสียงปืนนั่นไป เขาเห็นหน่วยเนวี่ซีลนั่น เขาแทบจะไม่เชื่อสายตาว่าเธอเพียงแต่จับผู้ชายคนนั้นมัดไขว้หลังแล้วโยนทิ้งไว้ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเธอไม่เพียงจัดการคนพวกนั้นได้โดยลำพัง แต่เธอยังไว้ชีวิตพวกเขาอีกด้วย
‘ฉันไม่ได้ฆ่าคน’
เสียงตอบโต้ของเธอยังดังอยู่ข้างหู เขาหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าลึก แต่ไม่อาจกดความหวาดกลัวกลับลงไปได้
เคยเข้าใจว่าเขาไม่สนใจ เคยคิดว่าจะไม่สนใจใคร
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาเก็บเรื่องของเธอไว้ในส่วนลึกจิตใจ
ฟังเสียงหายใจของเธอ เขาค่อยๆ กระชับมือเล็กที่อยู่ในอุ้งมือตัวเองแล้วเลื่อนขึ้นวางทับไว้ที่ตำแหน่งของหัวใจ
เธอตื่นขึ้นมาก่อนฟ้าจะสว่าง
ลมฝนเมื่อคืนสลายไปนานแล้ว มีแต่เพียงลมเย็นยามเช้าที่พัดเข้ามาเบาๆ
เสียงหัวใจเต้นสม่ำเสมอของเขายังคงดังอยู่ข้างหู ร่างกายเขาคอยส่งผ่านไออุ่นผ่านเข้ามาที่ผิว สร้างความอบอุ่นให้กับร่างกายเธอ
เธอไม่ได้ขยับ ไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอตื่นขึ้นมาแล้ว
เธอไม่เคยรู้เลยว่าร่างกายของคนเราจะอบอุ่นขนาดนี้ ลูบไล้ไปที่ผิวหนังแล้วจะรู้สึกดีอย่างนี้ ไม่เคยรู้เลยว่าการที่ถูกคนกอดไว้แนบอกจะรู้สึกดีแบบนี้
เธอไม่อยากจะตื่น แต่เธอยังจําได้ว่าตัวเธออยู่ที่ไหน
เธอค่อยๆ สูดหายใจเต็มปอดแล้วบังคับให้ตัวเองลืมตาขึ้น
เขากุมมือเธอไว้เบาๆ ภาพนั้นอยู่ตรงหน้า
เธอไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถูกคนกุมมือเอาไว้แล้วยังไม่รู้สึกตัว และไม่ได้สติตื่นขึ้นมาอีกด้วย
มือเขาใหญ่มาก ถึงแม้จะหยาบกระด้างไปบ้างแต่ก็หนักแน่นและอบอุ่น
พระจันทร์กำลังจะตกทางทิศตะวันตก แสงจันทร์ส่องมาที่หลังมือของเขาก่อนจะหายไปท่ามกลางแมกไม้
เธอมองเห็นปลายนิ้วของเธอที่โผล่ออกมาจากมือเขา เห็นว่ามันเต็มไปด้วยรอยด้าน มันวางพาดอยู่บนผิวหนังที่อบอุ่นของเขา เธอรู้สึกได้ถึงสัมผัสของเขาจากปลายนิ้ว และเสียงหัวใจเต้นที่แข็งแกร่งและมีพลังของเขา
ทันใดนั้นด้านบนก็มีเสียงดังขึ้น
เธอหันขวับไปมอง เห็นงูตัวหนึ่งแขวนตัวอยู่บนต้นไม้เหนือศีรษะเธอ แลบลิ้นขู่ออกมา
เธอไม่ได้ขยับ ไม่กล้าทำให้เขาตกใจ ได้แต่กลั้นลมหายใจ
เดิมทีเธอคิดว่าจะรอให้มันจากไปเอง แต่งูสีเขียวเข้มตัวนั้นเห็นเธอกับเขาแล้ว มันสัมผัสได้ถึงกลิ่นและความร้อนของร่างกายที่ปล่อยออกมา มันแลบลิ้น ค่อยๆ เลื้อยลงมา เข้ามาใกล้จนเธอสามารถเห็นเกล็ดและดวงตาสีดำของมันได้
งูตัวนั้นอาจจะมีพิษ แต่แม้จะไม่มีพิษเธอก็ไม่อยากจะถูกมันกัด
ในขณะที่เธอกำลังคิดจะดึงมือออกจากมือของเขาเพื่อจัดการมันนั้น ผู้ชายที่อยู่ใต้ร่างเธอยกมือซ้ายขึ้นมาอย่างรวดเร็วดั่งสายฟ้า จับหัวงูด้านหลังไว้ได้ งูตัวนั้นตกใจอ้าปากกว้าง ทำให้เห็นเขี้ยวอันแหลมคมและดุร้าย ดูเหมือนมันกำลังจะพันมือเขา ในเสี้ยววินาทีนั้นเขาก็จัดการเขวี้ยงมันออกไป งูตัวนั้นม้วนตัวกลางอากาศแล้วตกไปที่พื้น มันรีบเลื้อยหนีเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว หายตัวไปในชั่วพริบตา
ตั้งแต่ต้นจนจบหัวใจเขาไม่ได้เต้นเร็วขึ้นเลย ลมหายใจก็ยังปกติ มือข้างซ้ายที่เพิ่งจับงูตัวนั้นค่อยๆ วางกลับมาที่เอวของเธอ
เธอดันตัวขึ้นจากเขา ลุกขึ้นนั่ง ก้มหน้าลงมองชายผู้ซึ่งตื่นอยู่ตลอดเวลา
เขาเองก็เงยหน้ามองเธอ มือข้างหนึ่งอยู่ที่เอวของเธอ ส่วนมืออีกข้างก็ยังกุมมือเธอไว้อยู่ที่หน้าอก
เธอไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ รับรู้ได้แค่เสียงหัวใจเต้นของเขาที่อยู่ใต้ฝ่ามือเธอ จนกระทั่งตอนนี้มันถึงได้เริ่มเต้นเร็วขึ้น ทำให้มือค่อยๆ ร้อนขึ้น อยู่ๆ หัวใจเธอก็เต้นเร็วไปด้วยอย่างไม่มีเหตุผล
ฟ้าสว่างมากแล้ว
มือของเขาที่กุมมือเธอไว้ร้อนมาก เขามองตาเธอ มองทะลุไปยังอารมณ์ที่เธอไม่อาจอธิบายได้ ทำให้เธอรู้สึกไร้เรี่ยวแรง
ในขณะนั้นเอง ทุกอย่างที่เป็นตัวเขาก็ชัดเจนขึ้น ความร้อนของร่างกาย กลิ่น เสียงหัวใจเต้น ใบหน้ากว้าง ผิวหยาบกระด้าง แล้วยังดวงตาที่จ้องเธออีกเล่า
ในวินาทีนั้นเธอทำอะไรไม่ถูกจนกระทั่งเธอเห็นว่ามือขวาของตัวเองที่เดิมเคยจับมีดสั้นยกขึ้นมาลูบที่ใบหน้าและริมฝีปากเขา
เขาไม่ขยับ มีเพียงดวงตาดำเข้มคู่นั้นจ้องมองเธออยู่
เธอนิ่งงัน ดึงมือที่อยู่บนตัวและบนหน้าเขากลับมา จากนั้นม้วนตัวลงไปใต้ต้นไม้ แล้วเดินจากไป
ปลายนิ้วยังร้อนจัด ราวกับยังวางอยู่บนใบหน้าเขา ราวกับกำลังสัมผัสริมฝีปากเขา ไอร้อนที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนไหลขึ้นมาที่หน้า ย้อมหูทั้งสองให้เป็นสีแดง ทำให้หัวใจเต้นเร็วจนเหมือนกับจะระเบิดออกมา
เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอไม่รู้ว่าเมื่อกี้เธอตั้งใจจะทำอะไรกันแน่
หน้าและหูของเธอแดงจัด เธอซ่อนปลายนิ้วร้อนนั่นด้วยการกำหมัด เดินต่อไป ไม่ยอมหันหลังกลับมา
ปลายขอบฟ้ามีแสงเรืองรอง
แม้ว่าจะอยู่ในป่าดิบชื้น แต่อุณหภูมิตอนเช้าตรู่ที่ลดต่ำลงก็ทำให้รู้สึกสบายตัว
หัวใจดวงหนึ่งยังคงเต้นแรงอยู่ในทรวงอก
เขาลุกขึ้นนั่ง มองตามผู้หญิงคนนั้นที่เดินจากไป ไม่ได้ลุกตามไปในทันที เธอไม่ไปไหนไกล แล้วเขาก็ต้องการเวลาสงบนิ่งสักเล็กน้อย
เขาคิดไม่ถึงว่าเธอจะแสดงอารมณ์แบบนั้นออกมา เขายังสงสัยว่าแม้แต่ตัวเธอเองก็คงไม่รู้จักตัวเองในแบบนี้
…ประหลาดใจ งุนงง เปราะบาง คาดหวัง
เธอยื่นมือออกมาสัมผัสใบหน้าเขา ริมฝีปากเขา สัมผัสอย่างระมัดระวัง เหมือนกับจะไม่รู้สึกตัว เมื่อเธอได้สติกลับมาก็ดึงมือกลับ เขาถึงได้รู้ว่าก่อนหน้านี้เธอไม่รู้สึกตัวจริงๆ ว่ากำลังทำอะไร
เขาในตอนนั้นหัวใจเต้นเร็วขึ้น รู้สึกร้อนขึ้นมาทั้งตัว
ผู้หญิงคนนั้นความรู้สึกช้า เธอยื่นมือมาสัมผัสเขา เข้ามาใกล้ ไม่มีสติ ปล่อยไปตามธรรมชาติ
เธอเดินไปแล้ว เขาอยากจะตามไปทันทีเพื่อยืนยันทุกอย่าง แต่ก็รู้ว่าถ้าทำอย่างนั้นยิ่งจะทำให้เธอตกใจ ก็เหมือนกับที่เขาตกใจ เพราะเธอทำให้เขาเกิดอารมณ์และความปรารถนา
คิ้วขมวดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เขาสูดหายใจลึก ขอบฟ้าอีกด้านสว่างเรืองรองมากขึ้น เขาพยายามสงบใจลงแล้วจึงกระโดดลงมาใต้ต้นไม้ หามุมจัดการธุระส่วนตัวจากนั้นจึงเดินไปหาเธอ
เขาเดินตามร่องรอยของเธอผ่านต้นไม้ไป เริ่มได้ยินเสียงน้ำ แล้วก็ค่อยเห็นผู้หญิงคนนั้น
เธอถอดเสื้อเชิ้ตและยกทรงออก ยืนอยู่กลางลำธารเล็กๆ แสงแดดที่ลอดผ่านต้นไม้ส่องลงมาที่ตัวเธอ
เขายืนนิ่ง ไม่อาจก้าวขาต่อไป
เธอยืนหันหลังให้เขา กำลังก้มหน้าตรวจดูแผลบริเวณเอว
ผมของเธอเปียกชื้น เปียกอีกแล้ว
ก่อนหน้าที่เขาจะหาเธอเจอ เธอกำลังอาบน้ำชำระร่างกาย
แสงแดดส่องสว่างมาที่ร่างกายของเธอ เห็นรอยนูนของกระดูกหัวไหล่รวมทั้งรอยบวมช้ำตรงไหล่ขวา แขนที่กล้ามเนื้อกระชับและดูมีกำลังวังชา แผ่นหลังซีดขาว เส้นโค้งของสะโพกและบั้นท้ายที่ซ่อนตัวอยู่ในกางเกงแสนจะดึงดูด มองแล้วไม่อยากละสายตา
ร่างกายของเธอก็เหมือนกับมือที่มีรอยแผลเต็มไปหมด ไม่สวยเลยสักนิด แม้ว่าเมื่อคืนเขาจะเห็นแล้ว แต่ตอนนั้นไม่ได้สว่างขนาดนี้
ท่ามกลางแสงแดดยามเช้า รอยแผลเป็นต่างๆ ชัดเจนมาก ทำให้เขาหัวใจกระตุก
เขารู้อยู่แล้วว่ามือและเท้าของเธอมีแผลเป็น แต่ไม่รู้ว่าบนตัวเธอมีแผลเป็นที่หนักหนากว่า
ลอนดอนเป็นเมืองที่มีอากาศหนาว แม้ว่าจะเป็นฤดูร้อนก็อุณหภูมิอยู่ที่ยี่สิบกว่าองศา ส่วนใหญ่เธอจะสวมเสื้อแขนยาว กางเกงขายาว
แผลเป็นพวกนั้นส่วนใหญ่สีจางลง แต่ก็มันก็ยังน่าตกใจอยู่ดี ผู้หญิงคนหนึ่งไม่ควรจะมีแผลเป็นมากขนาดนี้ ไม่ควรจะบาดเจ็บมากขนาดนี้
อยู่ๆ ก็เหมือนรู้สึกได้ว่ามีคนอยู่ใกล้ๆ เธอจึงหันกลับไป คว้ามีดสั้นที่อยู่ตรงเอวขึ้นมาภายในพริบตา เธอดูจะไม่สนใจที่จะปกปิดร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าของเธอ ดวงตาดำขลับคู่นั้นเยือกเย็นเหมือนก้อนน้ำแข็ง
เธอนิ่งงันเมื่อเห็นเขา ลดมือที่ถือมีดสั้นลง สายตาเย็นชายังคงเหลือร่องรอยอยู่บนใบหน้า อยู่ในดวงตาคู่นั้น
ความโกรธ ความสงสาร ความปรารถนาที่อธิบายไม่ถูกผสมปนเปกันอยู่ในใจ
นักฆ่าแห่งแบล็กแชโดว์
เขารู้เรื่องนี้มาตลอด เขารู้ว่าเธอเป็นอะไร หรือว่าเธอเจออะไรมาบ้าง แต่เมื่อเขาเห็นรอยแผลทั่วตัวเธอ มองเห็นปฏิกิริยาโต้ตอบของเธอ มองเห็นดวงตาอันเยือกเย็นที่ไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา เขาถึงได้รู้ว่าจริงๆ แล้วเธอถูกทรมานมาอย่างไร
ห้าปีแล้ว เธอยังไม่ลืม
คนพวกนั้นฝึกเธอ ปิดกั้นเธอ ให้เธอกินยา ล้างสมองเธอ พรากแม้แต่ความรู้สึกความนึกคิดอย่างคนธรรมดาไปจากเธอ
สิ่งที่ทำให้เขาโมโหที่สุดก็คือถึงแม้จะรู้แบบนี้แล้ว หลายปีที่ผ่านมาเขาก็ยังโง่ที่ปล่อยให้ตัวเองหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเธอ โง่เง่าที่คิดว่าด้วยฝีมือระดับเธอต้องสามารถปกป้องดูแลตัวเองได้
แต่เธอไม่สามารถ เธอไม่เข้าใจ เธอไม่รู้ว่าจะปกป้องร่างกายได้อย่างไร ยิ่งไม่มีวิธีรักษาจิตใจของตัวเอง
ไม่มีใครเคยสอนเธอ
ไม่มีใครบอกเธอว่าไม่ต้องถือมีดอีก ไม่มีใครบอกเธอว่าเธอสามารถหันหลังให้อดีต ไม่มีใครบอกเธอว่าโลกนี้ไม่ได้มีแค่สีขาวและดำ ไม่มีใครบอกเธอว่าเธอทำได้ เธอมีค่าที่จะมีชีวิตต่อไป
วันเวลาที่ผ่านมา ตั้งแต่ต้นจนจบมันเลือนรางไม่ชัดเจน ทำให้เขาไม่กล้าเผชิญหน้ากับความรู้สึกนี้ แต่แล้วในเวลาสั้นๆ ไม่กี่วันกลับบีบบังคับให้เขาเปิดเผยมันออกมา
เขาเดินขึ้นไปข้างหน้า เธอยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับตัวไปไหน
ตัวเธอยังมีรอยน้ำ เส้นผมก็ยังมีน้ำหยด ริมฝีปากสีชมพูและคางเล็กน่ารักยังคงมีหยดน้ำเกาะอยู่ แล้วมันก็ร่วงหล่น ไหลไปตามร่างกายของเธอ
ร่างกายที่ทั้งงดงามและอัปลักษณ์ ทั้งอ่อนโยนและหยาบกระด้าง
เขาเดินตรงเข้ามาหาเธอ ใกล้จนรู้สึกได้ถึงความร้อนจากตัวเธอ
เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ สูงเพียงปลายคางของเขา เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ เธอต้องเงยหน้าขึ้นมองเขา
เขาก้มหน้าลง สองตามองมือเธอที่ยังกำมีดสั้น ถึงแม้ว่าเธอจะทิ้งมือลงข้างกายแล้ว แต่ก็ยังคงกำมันไว้แน่น
มีเพียงแค่ดวงตาคู่นั้นกับใบหน้าเล็กที่มีผมหยักศกเปียกล้อมรอบ กำลังแสดงอารมณ์ของการล่อลวงคนขึ้นมาอีกครั้ง
หลงใหล…
เขาค่อยๆ ก้มหน้าลง เธอกลั้นลมหายใจ แต่ก็ไม่ได้หลีกหนีไป
ประหลาดใจ…
ดวงตาที่มองเขาอยู่คู่นั้นหลุบลง บอกถึงความหวั่นไหวอันน้อยนิด อาจเป็นเพราะยังสับสน แล้วยัง…
ปรารถนา…
เขาเข้าไปใกล้ขึ้นอีก ก้มหน้าลงเลียน้ำที่เกาะริมฝีปากเธอ
ดวงตาของเธอสั่นไหว ปากเล็กๆ เผยอขึ้น สูดลมหายใจเข้าไปเบาๆ
เขาล่อลวงเธอ ใช้ริมฝีปากลูบไล้ริมฝีปากเธอ
เธอสูดหายใจเข้า ตัวสั่นนิดๆ ดวงตาดำยิ่งล้ำลึกเพราะความต้องการ มันเป็นปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติ ริมฝีปากสีชมพูที่อ่อนนุ่มเปียกชื้นนั้นเผยอออกโดยไม่รู้ตัว
เขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนๆ ของเธอ ริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธอ ร่างกายที่สั่นเทา ความร้อนของร่างกายที่ล่อลวงคน
เขาเปิดปากเว้าวอนให้เธอเปิดปากด้วย แล้วยื่นลิ้นเข้าไปหยอกล้อ จนกระทั่งเธอยอมรับเขา ให้เขาครอบครองตามอำเภอใจ
ทันใดนั้นเธอก็ตัวแข็งไปเล็กน้อยเพราะเขาจับมือของเธอที่กำลังกุมมีดสั้นไว้
เขาหยุดจูบ ดวงตาดําเธอขุ่นมัว ใบหน้าเล็กเป็นสีแดงแสดงถึงความปรารถนาที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
เขาจ้องมองเธอแล้วบีบมือซ้าย บอกความต้องการโดยไร้เสียง เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเขาก็เห็นว่าเธอค่อยๆ ผ่อนคลายลง
เขาจับมีดสั้นของเธอ แต่ไม่ได้ดึงออกไป เพียงแค่ช่วยเธอเก็บมันกลับไปที่ซองหนังบริเวณเอวเท่านั้น
มองสายตาของเธอที่ไม่ได้เย็นชาอีกต่อไป ใบหน้าก็ไม่ได้ไร้ความรู้สึกแล้ว เขายกมือขึ้นสัมผัสไปที่ริมฝีปากแดงระเรื่ออันอ่อนนุ่มอีกครั้ง แล้วก็อีกครั้ง
“ผมไม่ใช่ศัตรูของคุณ”
เธอถอนหายใจตอบว่า “ฉันรู้ค่ะ”
“คุณไม่ต้องถือมีดใส่ผม”
“ฉันรู้ค่ะ” เธอตอบเสียงเบา
“คุณไม่ได้ติดหนี้บุญคุณหานอู่ฉีหรือคนของเรดอาย”
เธอหลุบตาลง ตอบด้วยเสียงแหบพร่า “ฉันต้องทำเรื่องที่ถูกต้อง”
“หยิบมีดขึ้นมาแล้วกลับก็ไปในสนามรบไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง”
“ฉันฆ่าคนตาย” เธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยแววตาที่ไม่ขุ่นมัว มองเขาแล้วพูดว่า “หลายคน”
“นั่นไม่ใช่ความผิดของคุณ คุณถูกสะกดจิตล้างสมอง ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่”
เธอจ้องมองเขานิ่ง พูดด้วยเสียงอันเบาว่า “แต่ยังไงซะฉันก็ฆ่าคนตาย คนที่ตายแล้วไม่อาจฟื้นคืนได้ ฉันทำผิด ฉันต้องทำอะไรชดใช้ความผิดที่เคยทำมา”
“แต่ต้องไม่ใช้แบบนี้”
“ฉันรู้จักวิธีนี้เพียงวิธีเดียว” เสียงเบาตอบกลับ
เขามองดวงตาที่แสดงออกถึงความเจ็บปวดของเธอ ฟังเสียงแหบแห้งที่สารภาพความรู้สึก นอกจากยืนนิ่งเขาก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้อีก
เธอทุกข์ทรมานมาก ทุกข์ทรมานมาโดยตลอด เขารู้ว่าเธอยังจำเรื่องราวที่ผ่านมาได้ทั้งหมด เรื่องเลวร้ายในวันเก่าๆ
เธอมักจะฝันร้าย ไม่ว่าจะเป็นกลางวันหรือกลางคืน เธอมักจะตกใจตื่นอยู่เสมอ แม้ว่าจะพยายามกลบเกลื่อนอย่างสุดกำลัง แต่ก็ไม่อาจปกปิดมันได้ทั้งหมด ทุกครั้งที่ดูทีวีตามข้างท้องถนนแล้วเห็นพวกผู้ต้องหา เห็นภาพคนที่โศกเศร้าเพราะสูญเสียญาติ ใบหน้าคนที่มีความทุกข์ เธอมักจะยืนนิ่งดูมันตั้งแต่ต้นจนจบ จากนั้นในยามค่ำคืนก็จะตื่นตกใจเพราะฝันร้ายในเรื่องเก่าๆ
“แบล็กแชโดว์บอกว่าฉันเป็นมีด” เธอพูดด้วยแสงเสียงแหบแห้ง “เป็นมีดที่ดีที่สุดที่เขาเคยใช้มา”
คำพูดนี้ทำให้หัวใจเขากระตุก
เขาเคยเห็นข้อมูลนั้น ข้อมูลจากชายที่ฝึกฝนและใช้ประโยชน์จากเธอได้เหลือทิ้งไว้ เขียนประโยคที่น่าสะอิดสะเอียน
“คุณไม่ใช่มีด” เขามองดูเธอพร้อมกับบอก “คุณคือฮั่วเซียง”
เธอมองเขานิ่งแล้วตอบว่า “ใช่ค่ะ ฉันคือฮั่วเซียง”
“ฮั่วเซียงเป็นสมุนไพรใช้รักษาโรค” เขาใช้คำพูดที่เธอเคยพูดเตือนสติเธอ
เธอใช้เสียงแหบแห้งตอบอีกว่า “โลกใบนี้ป่วย คนพวกนั้น คนที่สร้างเกมนี้ขึ้นมา คนที่มาเป็นนักล่า ล้วนแล้วแต่เป็นเซลล์ที่ผิดปกติ พวกมันคือมะเร็งร้าย เหมือนกับแบล็กแชโดว์”
คำพูดของเธอทำให้เขานิ่งงัน
ดวงตาดำกระจ่างจ้องมองที่เขา พูดขึ้นด้วยเสียงเรียบๆว่า “ฉันจะลงมือตัดเนื้อร้ายนี้ด้วยตัวเอง นี่เป็นเรื่องที่ฉันสามารถแก้ไขได้ เป็นเรื่องที่ฉันสามารถชดเชยได้”
นี่ต้องเป็นความคิดของไอ้สารเลวหานอู่ฉีที่กรอกหูเธอแน่ๆ เขาอยากจะจับไหล่ของเธอแล้วเขย่าแรงๆ แต่เขารู้ดีว่าเขาไม่อาจจะเอาความคิดนี้ออกจากหัวเล็กๆ ของเธอได้
เพราะไอ้หัวหน้าโจรแซ่หานแทงตรงลงไปที่จุดตายของเธอ ไอ้สารเลวนั่นถนัดในการชักใยคน หมอนั่นรู้ว่าทำอย่างไรถึงจะทำให้คนอื่นทำตามในสิ่งที่ตนต้องการได้
เธอมีอะไรที่ต้องทำอีกมาก มากกว่าตอนที่เป็นผู้ช่วยเขาที่บ้านเรือนั่น
เมื่อเธอหลุดพ้นจากการควบคุมของเงามืด ความรู้สึกผิดของเธอก็ผุดขึ้นมาทีละเรื่องๆ วันแล้ววันเล่า
ยิ่งมีสติก็ยิ่งดำดิ่ง ดังนั้นความรู้สึกผิดจึงฉุดรั้งเธอลงไป จนกระทั่งเธอจมหายไปทั้งตัว
“นี่เป็นเรื่องที่ฉันจะต้องทำ” เธอบอกพร้อมกับจ้องมองเขา “ฉันติดหนี้อยู่”
มองสีหน้าสงบนิ่งของเธอ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าไม่ว่าตัวเองจะพูดอะไรก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของเธอได้
เธอเชื่อว่าตัวเองมีความผิด เธออยากจะล้างความผิด
เขาดึงมือตัวเองที่อยู่บนแก้มเธอกลับ เม้มปากแน่นด้วยอารมณ์โมโหและหงุดหงิด ในหัวมีแต่เรื่องที่อยากจะสับหานอู่ฉีออกเป็นชิ้นๆ และจัดการให้เธอหมดสติ จะได้แบกผู้หญิงดันทุรังคนนี้ออกไปจากเกมบ้าๆ นี่เสียที
ราวกับเธออ่านความคิดเขาออก เธอเอ่ยต่อว่า
“ฉันรู้ว่าตอนที่คุณอยู่ที่เรดอาย คุณได้อ่านข้อมูลของฉันที่พวกคุณดาวน์โหลดออกมาจากคอมพิวเตอร์ขององค์กรแบล็กแชโดว์ ฉันเชื่อว่าคุณคงรู้ว่าฉันสามารถปกป้องตัวเองได้ เหมือนกับที่คุณเคยพูดไว้ คุณให้ฉันอยู่ที่บ้านเรือ ให้ฉันเป็นผู้ช่วยของคุณก็เพราะฉันสามารถดูแลตัวเองได้”
เขายิ่งหงุดหงิดขึ้น คิ้วขมวดกันแน่น สองมือกำหมัดแล้วกัดฟันพูด
“ผมเคยคิดว่าคุณทำได้ แต่เห็นอยู่แล้วว่า…”
“ฉันทำได้ ฉันรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่” เธอพูดขัดขึ้น แล้วพูดต่ออย่างรวดเร็วว่า “คุณก็รู้ว่าฉันทำอะไรได้บ้าง ข้อมูลพวกนั้นเป็นเรื่องจริง ฉันไม่เคยทำงานผิดพลาดมาก่อน”
เขานิ่งงัน
“ไม่เคยเลย” เธอจ้องเขาอย่างจริงจัง
ดวงตาดำของเธอเย็นชาขึ้นมาอีกครั้ง แต่เขามองเห็น รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างที่แทรกตัวออกมา
ขมขื่น โกรธแค้น รู้สึกผิด…
อารมณ์ความรู้สึกเหล่านี้กัดแทะเธอ กัดแทะจิตวิญญาณของเธอเป็นชิ้นๆ
เขาจึงไม่พูดอะไรต่อ ทำได้เพียงแค่นิ่ง
“นี่ไม่ใช่เรื่องของคุณ ฉันไม่ใช่ความรับผิดชอบของคุณ คุณควรจะออกจากที่นี่ไป”
เธอเตือนเขาด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก “ตอนเจ็ดโมงเช้ากำไลข้อมือนี้จะแสดงเป้าหมายของเกมเลเวลสอง ข้างบนนี้มีกล้องจับภาพขนาดเล็กอยู่ สามารถจับภาพจากข้อมือฉัน ฉันต้องหยุดการส่งสัญญาณรบกวนของถูเจิ้นถึงจะรับข้อมูลได้ ฉันเชื่อว่ากำไลข้อมือนี้มีการติดตั้งระบบตรวจสอบ สามารถส่งภาพและเสียงกลับไปต้นทาง ถ้าคนพวกนั้นรู้ว่าคุณอยู่ที่นี่ พวกมันก็จะรู้ว่าตอนนี้สถานการณ์ผิดปกติ”
ปากเธอพูดในสิ่งที่น่าโมโหออกมา ใบหน้าที่สงบนิ่งของเธอก็ทำให้เขาหงุดหงิด แต่เขากลับไม่อาจโมโหใส่เธอได้
‘นี่เป็นเรื่องที่ฉันสามารถแก้ไขได้ นี่คือสิ่งที่ฉันสามารถชดเชยได้’
เธอพูดไว้
‘นี่เป็นเรื่องที่ฉันต้องทำ’
สงบนิ่งและแน่วแน่
เขาไม่ถกเถียงกับเธอต่อ เพียงแค่หันหลังแล้วจากไป
Comments
comments
No tags for this post.