สำหรับหลายคนที่ได้อ่านนิยายวายเรื่องล่าสุดของ everY อย่าง A piece of cake ซึ่งเป็นผลงานล่าสุดของ afterday กันไปแล้ว
แน่นอนว่าย่อมหลงใหลในความละมุนรสหวานนุ่มกันอย่างเต็มเปาใช่มั้ยล่ะ และเพื่อตอกย้ำให้รู้ว่าเรื่องนี้น่ะหวานนุ่มจริงๆ เราลองไปส่องโมเมนต์สุดคิวต์ระหว่างพี่แทนและน้องเพียงที่ปรากฏในเรื่องกันเลยดีกว่า งานนี้เราก็หยิบตัวอย่างบางส่วนมาฝากนาจา
#โมเมนต์ชวนเขิน ขอเบอร์กันตรงๆ แบบนี้ก็ได้เหรอ
“นี่ที่มาส่งผมเพราะเป็นห่วงรุ่นน้องหรือไง ความจริงแล้วพี่ก็ใจดีสินะ”
“ไม่ได้ห่วง แค่กลัวจะถูกจับไปแล่ ยิ่งดูเนื้อเยอะๆ อยู่”
“นี่ตั้งแต่ขึ้นรถมาด่าซะผมไม่เหมือนคนแล้วนะ”
“หมู”
“ฮะ”
“อ้วนเป็นหมู แถมยังเป็นหมูแคระด้วย”
“อ้วนบ้าอะไร”
“แก้มเป็นลูกเลย”
“แก้มนี่มีตั้งแต่เกิดแล้ว” ใครจะดูดีไปทั่วทุกตารางนิ้วของใบหน้าเหมือนพี่ล่ะวะ “หอข้างหน้านี้อ่ะพี่”
อีกฝ่ายพยักหน้าแล้วหักพวงมาลัยจอดเทียบที่หน้าประตูทางเข้า
“ขอบคุณนะครับ”
“บอกชื่อมาหน่อย”
“ผมเหรอ”
“อยู่กันสองคนจะให้ถามชื่อใคร สงสัยอะไรไร้สาระ ขึ้นรถมาตั้งนานยังไม่ยอมแนะนำตัว ขี้เหร่แล้วยังไม่รู้จักมารยาทอีก”
“นี่ถ้าปากพี่เป็นมีด ป่านนี้ผมตัวพรุนไปหมดแล้วนะ”
“ชื่อ”
“เพียงครับ”
“เพียง” พี่แทนกระตุกยิ้มมุมปาก “ชื่อเหมือนสาว”
ติมันได้ทุกเรื่องสิน่า “ลงแล้วนะครับ”
“อืม เดินดีๆ”
“ขอบคุณอีกทีนะครับ”
“เดี๋ยว”
“ครับ”
“เอาเบอร์มาหน่อย”
เบอร์ผมเหรอ...ผมเกือบหลุดพูดออกไปแล้ว มีหวังเดี๋ยวโดนด่าอีกแน่
อยู่กันสองคนจะให้ขอเบอร์ใครล่ะ บลาๆๆ
“เอาไปทำไมอ่ะพี่”
“ถามมากทำไม” เขาว่าแล้วยื่นมือถือมาให้ผม “กดมา”
ผมรับมือถือมากดเบอร์ตัวเองลงไปแล้วส่งคืนให้เขา “นี่ครับ”
#โมเมนต์ชวนเขิน เหมือนจะปากหนัก แต่ใจน่ะคิดอะไรอยู่น้า
“ผมไปแล้วนะ”
“อืม”
“ฝันดีนะพี่แทน”
เขาพยักหน้า ผมเลยเปิดประตูลงไปยืน ปิดประตูแล้วโบกมืออีกที แต่คนบนรถก็เลื่อนกระจกลงไม่ยอมขับออกไปสักที
“กลม” เรียกอะไรแบบนี้อีกละ
“อะไรอีกอ่ะ”
“พรุ่งนี้น่าจะเลิกช้า มีตรวจงาน”
“ผมกลับเองได้”
“รอหน่อยจะพาไปห้อง”
“จะไป...”
“ฝันดี” พูดจบพี่แกก็เลื่อนกระจกปิดแล้วขับรถออกไปเลย เอาแต่ใจโคตร
ถึงได้บอกไงว่าหล่อเสียของ!
#โมเมนต์ชวนเขิน รุ่นน้องขอชมรุ่นพี่แบบตรงๆ ได้มั้ยล่ะ
เขาเหลือบตามองผม "เพื่อนใช้ให้มาพูดเรื่องถ่ายวีทีอาร์ล่ะสิแคระ"
"เฮ้ย ทำไมพี่รู้"
"หน้าแบบนี้มองก็รู้แล้ว"
"หน้าผมทำไม"
"โง่"
"พี่แทน" ผมมุ่ยหน้า "ไม่ด่าผมสักวันจะตายเหรอ"
"ไว้วันไหนไม่ได้เจอก็รอดูแล้วกันว่าตายไหม"
พี่แม่ง... "แต่ก็นั่นแหละ" ผมกัดริมฝีปากเล็กน้อยก่อนพูดต่อ "แค่ถ่ายวีทีอาร์เอง ถือว่าช่วยคณะช่วยมหา'ลัยไม่ได้เหรอ"
"ไม่"
"ทำไมอ่ะ"
"ขี้เกียจ ยุ่งยาก วุ่นวาย คนเยอะ มีแต่กล้องรุม แสบตา ไม่ชอบ รำคาญ"
อื้อหือ คอมโบอารมณ์ "..." ผมเหงื่อตก "แต่ว่า...แป๊บเดียวเอง"
"..." เขาสบตากับผม ไม่ได้พูดอะไร สีหน้าไม่แสดงความรู้สึก
"เห็นเพื่อนผมบอกว่าตอนปีหนึ่งพี่ยังทำได้เลย"
"นั่นเพราะหน้าที่ นี่ไม่ใช่แล้ว ให้เดือนปีนี้ทำดิ"
"ก็พี่หล่ออ่ะ"
เขาเลิกคิ้ว มีความขบขันในแววตา
เห็นหนทางรำไร รีบหยอดต่อ "ไม่มีใครหล่อเท่าพี่แล้วอ่ะ"
"หึ"
นั่น มีหัวเราะในลำคอด้วย "ช่วยเพื่อนผมหน่อยนะพี่แทน"
"..." เขาเหล่มอง เราสบตากัน แล้วผมก็รีบทำหน้าอ้อน
"นะพี่"
อีกฝ่ายถอนหายใจยาว ตักข้าวเข้าปากแล้วทำหน้าแหย "ไม่อร่อยโคตรๆ"
ถึงพี่แม่งจะยังไม่ตอบ แต่ผมว่าก็พอมีหวังล่ะวะ เพราะเขาก็ไม่ใช่คนใจร้ายอะไร ถ้าถามว่าผมรู้ได้ยังไง ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน
ก็คงจากที่พี่แทนกินข้าวไข่เจียวของผมที่ตัวเองบ่นว่าทั้งเค็มทั้งมันจนหมดจานเนี่ยแหละ...
สามารถหาซื้อ A piece of cake ได้แล้ววันนี้ที่ร้านหนังสือชั้นนำทั่วประเทศ, JamClub หรือสั่งซื้อได้ที่ JamShop
Comments
comments
No tags for this post.