ตอนนี้คงไม่มีมากกว่ารักเรื่องไหนมาแรงเท่า ‘เงาเพลิงสะท้านปฐพี’ อีกแล้ว เรียกว่ามีแต่นักอ่านถามหาจนวันนี้ต้องขอหยิบโมเมนต์ฟินๆ ชวนเขินมาพูดถึงสักหน่อย หลายคนอ่านไปเล่มสองเล่มแล้วอาจจะรู้สึกว่าเงาเพลิงฯ มีความแฟนตาซี จนหาความหวานไม่ค่อยเจอ แต่บอกเลยว่า พอเข้าเล่ม 4 จะรู้สึกว่านี่แหละนิยายมากกว่ารัก ที่นอกจากจะมีความแฟนตาซีเข้มขน ตามแบบฉบับเงาเพลิงสะท้านปฐพีแล้ว ยังมีความหวานชวนเขินแบบนิยายมากกว่ารักอีกด้วย มีตัวอย่างโมเมนต์อะไรบ้างไปดูกันเลย

#1 จะดูแลเจ้าไปชั่วชีวิต

อิ่นจื่อจางพาจูจูกลับไปยอดเขาอิ้งปั้ง เส้นทางขึ้นเขาขรุขระอิ่นจื่อจางจึงแบกจูจูขึ้นไป ทั้งสองต่างก็เงียบงันไปตลอดทาง

เดินมาได้สักพักหนึ่งในที่สุดจูจูก็ทนไม่ไหว สูดจมูกพลางว่า “ข้าจะบอกให้อาจารย์อย่าไปไกลนัก ท่านว่างก็นั่งกระสวยดั้นเมฆมาเยี่ยมข้า... ถ้าท่านไม่ด่าข้าว่าหมูโง่เง่า ข้าจะทำของอร่อยๆ ให้ท่าน”

อิ่นจื่อจางจึงว่า “ต่อให้ข้าด่าเจ้าว่าหมูโง่เง่า หมูโง่ หมูทึ่ม หมูขี้เกียจ เจ้าก็ต้องทำของอร่อยให้ข้า!”

“ข้าจะไปแล้ว ท่านยังจะด่าข้าอีก!” ในเสียงขอจูจูเจอสะอื้น เจ้าคนโฉดชอบรังแกนางถึงเพียงนี้ นางหลุดพ้นไปจากเงื้อมมือมารได้ก็ควรยินดีจึงจะถูก ทำไมต้องร้องไห้ด้วยเล่า!

อิ่นจื่อจางระบายสมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนเอ่ยขึ้นอย่างคล้ายว่าตัดสินใจอะไรได้ “วางใจเถอะ ข้ารับปากท่านยายของเจ้าแล้วว่าจะดูแลเจ้าไปชั่วชีวิต”

#2 เจ้ามีประโยชน์หรือไม่มีก็ล้วนเป็นหมูโง่เง่าของข้า

“หมูโง่เง่า หมาบ้าพวกนั้นก็เห่าไปเรื่อย เจ้าจะร้องไห้ทำไม” อิ่นจื่อจางเดินมาเหมือนคนไม่มีอะไรทำ ยื่นมือมาเขกศีรษะนางไปทีหนึ่ง

จูจูสะอื้นฮักพลางว่า “ขะ...ข้าไร้ประโยชน์มากใช่หรือไม่”

อิ่นจื่อจางถอนหายใจ “ใช่แล้ว!”

อย่าพูดตรงเพียงนี้ได้หรือไม่เล่า! ปลอบนางสักสองประโยคเนื้อจะถูกเฉือนหายไปหรืออย่างไร!

จูจูเบิกสองตาแดงก่ำกว้าง เอ่ยแย้งเสียงเบา “ข้าหลอมโอสถเป็น ทำกับข้าวเป็น ทำงานบ้านเป็น...”

อิ่นจื่อจางเขกศีรษะนางอีกทีหนึ่งก่อนพูดอย่างอ่อนอกอ่อนใจ “เจ้ามีประโยชน์หรือไม่มีก็ล้วนเป็นหมูโง่เง่าของข้า”

#3 ข้าไม่มีทางปล่อยให้เจ้าตกลงมาหรอก

จูจูมองแท่นเวทีที่หนึ่งของตนเองซึ่งอยู่เบื้องหน้าห่างไปไม่ไกล ก่อนหันหน้ากลับไปมองอิ่นจื่อจางอีกครั้ง

“ไปเถอะ!” ในดวงตาทั้งสองของอิ่นจื่อจางสะท้อนเงาร่างผอมบางของนาง ในเสียงคล้ายว่ามีพลังอันไร้รูปแฝงอยู่ จูจูค่อยๆ หมุนตัวกลับไปก่อนยกเท้าขวาก้าวออก

ความรู้สึกเย็นเฉียบส่งมาจากใต้เท้า จูจูหลับตาลงก่อนยกเท้าซ้ายก้าวไปข้างหน้าต่อ ใต้เท้ามีแต่ความเย็น นางหลับตาก้าวออกไปทีละก้าวๆ ยังคงรู้สึกว่าตนเองคล้ายเหยียบลงบันไดอันมั่นคงแข็งแรงที่ก่อขึ้นจากก้อนน้ำแข็ง นางรู้ว่านี่เกิดจากอิ่นจื่อจางร่ายอาคมทำขึ้น ริมหูมีคำพูดที่เขาพูดเมื่อครู่ดังสะท้อน... ‘ข้าไม่มีทางปล่อยให้เจ้าตกลงมาหรอก’

#4 เช่นนั้นก็รอให้เจ้าชอบข้าอีกครั้ง

อิ่นจื่อจางก้มหน้าเหลือบมองลูกหมูที่กำลังไกวแขนเสื้ออีกข้างของเขาเล่นต่างชิงช้าแวบหนึ่ง ก่อนแค่นเสียงว่า “มีหมูโง่เง่าอย่างเจ้าแค่ตัวเดียวก็พอแล้ว มีเพ่ิมขึ้นหรือน้อยลงตัวหนึ่งเกี่ยวอะไรกันด้วย”

พูดไปพูดมาก็ยังหาว่าข้าเป็นหมูอยู่ดี! เจ้าคนโฉด!

“ถ้าข้าลืมท่านจะทำอย่างไร” จูจูยังคงวุ่นวายใจกับเรื่องนี้อย่างมาก

“โง่จนเป็นเช่นนี้ ข้าไม่เอาเจ้าก็จบแล้ว” อิ่นจื่อจางยกมือขึ้นดีดศีรษะนางทีหนึ่ง

จูจูขยี้จุดที่ถูกเขาดีดพลางพูดด้วยความโมโห “ข้าพูดจริงๆ นะ!”

“เช่นนั้นก็รอให้เจ้าชอบข้าอีกครั้ง แล้วข้าจะค่อยๆ บอกเรื่องในอดีตกับเจ้า” อิ่นจื่นจางทำเป็นพูดอย่างไม่ใส่ใจ

เจ้าคนยโสโอหังสุดกู่นี่! จูจูไม่รู้ว่าควรโมโหหรือควรขำดี

“ถ้าข้าไม่ชอบท่าน แตไปชอบคนอื่นเล่า” จูจูซักต่อ

อิ่นจื่อจางถลึงตาใส่นาง “สายตาเจ้าไม่น่าจะแย่ถึงขั้นนั้น”

แค่อ่านบางส่วนยังรู้สึกเขิน ถ้าได้อ่านตั้งแต่เล่มแรกจนถึงเล่มสี่คงอิน ฟินสุดๆ ไปเลยว่าไหม ตามไปอินกันต่อได้ใน ‘เงาเพลิงสะท้านปฐพี’ ช็อปได้ที่ JamShop, JamClub, บูธแจ่มใส และร้านหนังสือชั้นนำทั่วประเทศ