บทที่ 1
การล่อลวงของไซเรน
แม้จะเป็นฤดูหนาวที่หนาวเหน็บ แต่พยองชังในเดือนมกราคมก็ยังเนืองแน่นไปด้วยผู้คน โดยเฉพาะวันนี้ยิ่งเยอะเป็นพิเศษ ผู้คนเบียดเสียดกันมากจนเจ้าหน้าที่ตำรวจต้องมาคอยดูแลจัดระเบียบ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่อาจต้านแรงมหาศาลของฝูงชน
และชินกำลังนั่งอยู่ในรถที่จอดอยู่ท่ามกลางฝูงชนนั้น
“อ๊ะ ชิน!”
“ชิน! คิมชิน”
เสียงตะโกนดังขึ้น
“ตายแล้ว ทำไงดีล่ะนี่”
ผู้จัดการหันไปถามชิน พวกเขามาที่นี่เพื่อถ่ายทำละคร แต่ต้องพบกับผู้คนมากมายกว่าที่คาด แม้อยากจะยื่นเท้าออกไปนอกรถสักก้าว แต่ก็กลัวร่างกายจะถูกฉีกกระชากออกจากกัน
“กรุณาหลบด้วยครับ หากพวกคุณยังทำแบบนี้ ทางเราก็จะถ่ายทำไม่ได้นะครับ”
ทีมงานช่วยกันตะโกนแต่ก็ไม่บังเกิดผลอันใด พวกเขายังคงยืนหยัดโบกไม้โบกมือพลางกรีดร้องใส่รถตู้ที่ชินกำลังนั่งอยู่
“คงไม่ได้การ เอาเป็นว่าวันนี้เราคงต้องยกเลิกการถ่ายทำ แล้วพรุ่งนี้ค่อยออกมาถ่ายใหม่ตอนเช้ามืด”
ผู้กำกับไม่อาจรอได้อีกต่อไป จึงหันไปตะโกนสั่งให้ทีมงานแยกย้าย
“จะให้ขนย้ายอุปกรณ์มากมายมาอีกรอบน่ะเหรอ”
“แล้วทีมงานตั้งหลายคนจะให้ไปนอนที่ไหนกัน”
เสียงบ่นอย่างไม่พอใจเริ่มดังขึ้นในหมู่ทีมงาน
“ชิน ผู้กำกับสั่งยกเลิกกองถ่ายแล้วให้มาใหม่เช้ามืดพรุ่งนี้”
ผู้จัดการกดวางโทรศัพท์ แล้วหันไปบอกชิน
“ไม่ได้ เช้ามืดพรุ่งนี้ผมต้องไปที่อื่น”
“พูดอะไรน่ะ จะให้ถ่ายตอนนี้คงไม่ไหวหรอก แล้วก็…”
ชินเปิดประตูรถออกก่อนที่ผู้จัดการจะพูดจบ
“เฮ้! ชิน นายบ้าไปแล้วรึไง!”
ผู้จัดการตะโกนเสียงดัง
ทันทีที่เห็นชินในชุดโค้ตยาวกระโดดลงจากรถ ฝูงชนก็พากันกรีดร้อง สมาร์ตโฟนที่ถูกชูขึ้นเหนือศีรษะต่างแข่งกันรัวแสงแฟลช ชินมองฝูงคนที่กำลังเบียดเสียดกันอยู่ตรงหน้าเขาก่อนจะพูดออกไปว่า
“ผมอนุญาตให้ทุกคนถ่ายรูปได้ตามต้องการ พวกคุณอุตส่าห์เดินทางไกลมาถึงที่นี่ในวันที่อากาศหนาวขนาดนี้ การได้มาทักทายและถ่ายรูปร่วมกันกับพวกคุณเป็นความสุขของผมเหมือนกัน แต่ก่อนอื่นต้องขอทำงานของผมในวันนี้ให้เสร็จเสียก่อนนะครับ”
ชินผายมือไปที่ด้านซ้าย เนินลาดชันถูกปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลนซึ่งไร้ร่องรอยการเหยียบย่ำของผู้คน วันนี้ชินได้รับบทแสดงเป็น ‘แฮชัน’ นักกีฬาสกีระดับประเทศ และคู่แข่งของเขาในละครก็คือยุนชองโฮที่เป็นนักกีฬาระดับประเทศจริงๆ ยุนชองโฮอุตส่าห์เลื่อนตารางซ้อมทั้งหมดเพื่อการถ่ายทำในวันนี้ และได้เดินทางมาถึงตั้งแต่สองชั่วโมงก่อนแล้ว
“วันนี้ผมมีนัดถ่ายฉากเล่นสกีกับคุณยุนชองโฮนักกีฬาระดับประเทศที่ทุกคนรู้จักดี แต่เมื่อกี้ผมเพิ่งได้รับแจ้งว่าการถ่ายทำอาจจะถูกยกเลิก…น่าเสียดายจริงๆ ครับ”
ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นท่ามกลางกลุ่มแฟนคลับ “ไม่ได้นะ” ชินฉีกยิ้มให้ทันที และเมื่อเห็นรอยยิ้มที่เผยให้เห็นฟันขาวสะอาด และดวงตาที่ขยิบลงข้างหนึ่ง แฟนคลับก็พากันกรีดร้อง
“ผมควรจะกลับหรือทุกคนจะช่วยเปิดทางให้ผมได้เข้าไปถ่ายทำดีครับ”
เมื่อเห็นชินมีสีหน้าหม่นหมอง แฟนคลับก็รับรู้ได้ว่าชินต้องการอะไร
“ไปถ่ายทำเถอะ คิมชิน!”
“กรี๊ดดด ชิน! ได้โปรดมองมาทางนี้หน่อยค่ะ”
เสียงตะโกนของแฟนคลับดังระงม
“ไปถ่ายเถอะค่ะ”
ชินส่งยิ้มพร้อมกับโบกมือเบาๆ ทุกครั้งที่เขายิ้ม แสงแดดที่เจิดจ้าก็ส่องกระทบฟันขาวสะอาดจนเป็นประกายแสบตา
คิมชิน
อายุยี่สิบห้าปี สูงหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร
ช่วงที่เพิ่งเข้าวงการตอนอายุสิบห้าหลายคนพูดว่าเขาเป็นเหมือน ‘ดาวหาง’ แม้ไม่ได้ย้อมสีผม แต่เส้นผมของเขากลับมีสีน้ำตาลเงางามดั่งขนของราชสีห์ ผลงานแรกของเขาคือการได้รับบทเป็นเพื่อนพระเอกละครในเรื่อง ‘School Zone’ แม้จะเป็นการแสดงครั้งแรก แต่ด้วยรูปลักษณ์ที่โดดเด่นและความสามารถในการแสดงที่ไม่เหมือนคนเพิ่งเข้าวงการก็ทำให้ผู้คนเริ่มให้ความสนใจ เรตติ้งของเขาพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ว่าตัวประกอบแสดงดีกว่าตัวเอก คอลัมน์ต่างๆ ก็เริ่มหันมาเขียนถึงเขา แล้วคิมชินก็ได้รับรางวัลนักแสดงหน้าใหม่ยอดเยี่ยม พร้อมทั้งได้รับการยอมรับในฐานะนักแสดงวัยรุ่นมากฝีมือ จากนั้นไม่นานผู้คนก็เริ่มหันมาเรียกชินว่า ‘การล่อลวงของไซเรน’*
ทันทีที่แฟนคลับพากันขยับคนละนิดคนละหน่อยเพื่อให้มีช่องว่าง ชินก็รีบสาวเท้าเดินผ่านไปอย่างไม่ลังเล ระหว่างทางแฟนคลับบางคนกระโดดออกมาจับตัวเขา แต่เขาก็ไม่ว่าอะไร ชินเพียงแค่หยุดเดินชั่วครู่แล้วส่งยิ้มให้ ก่อนจะเดินต่อไป
มันช่างเหมือนกับภาพที่ชาวประมงติดกับดักของนางไซเรนเสียจริงๆ
***
“ระวังด้วยล่ะ ทางลาดชันนี้ยาวถึงหนึ่งกิโลเมตรเลยนะ พอเอาธงลงแล้วก็เริ่มได้เลย เข้าใจมั้ย”
ผู้กำกับพูดกับชินผ่านทางวิทยุสื่อสาร แม้ทีมงานจะหาสตั๊นต์แมนมาแล้ว แต่ชินก็ปฏิเสธ และขึ้นลิฟต์พาตัวเองขึ้นไปบนยอดเสียแล้ว ชุดสกีสีขาวลายเรขาคณิตสีฟ้าครามขับผิวของเขาให้ดูขาวผ่องขึ้นไปอีก ชินเลื่อนแว่นลงมาเพื่อปกป้องดวงตาจากแสงแดดและลม สวมถุงมือสกีสีขาว ล็อกรองเท้ากับกระดานสกีให้แน่นหนา
“คงไม่เป็นไรนะ เคยได้ยินมาว่าเขามีความสามารถด้านกีฬามากกว่าคนอื่น แต่ว่าเนินเขาที่นี่ก็ลาดชันเอาการอยู่”
ผู้กำกับหันไปเอ่ยถามผู้จัดการด้วยแววตาเป็นกังวล
“ชินบอกว่าไม่เป็นไร คงต้องลองดูสักตั้งนะ คุณผู้กำกับ”
“แต่ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาล่ะก็ เป็นข่าวดังไปทั่วประเทศแน่ ผมว่าใช้สตั๊นต์แมนเถอะ ลองถามชินดูอีกสักครั้งดีมั้ย”
อาจจะเพราะเป็นกังวลอยู่แล้วพอได้ยินผู้กำกับเอ่ยถามอีกครั้ง ผู้จัดการก็รีบหยิบมือถือขึ้นกดอย่างไม่ลังเล แต่หลังจบการสนทนา ผู้จัดการก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ว่าไง จะใช้สตั๊นต์แมนมั้ย”
ผู้จัดการส่ายหน้าเมื่อได้ยินผู้กำกับเร่งเอาคำตอบ
“ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่เขามั่นใจแน่นะ”
“ดูโน่น! ชินกำลังลงมาแล้วครับ!”
ผู้จัดการชี้ไปที่เนินเขา
“ว่าไงนะ ลงมาแล้วเหรอ”
“เมื่อกี้บอกว่าอยากลงมาซ้อมเพื่อยืดเส้นยืดสายสักรอบก่อน และอยากให้คุณผู้กำกับเห็นฝีมือของเขาด้วยครับ”
ผู้จัดการอธิบายพร้อมโบกมือให้ชินที่กำลังไถลลงมา
“นั่นชินลงมาแล้ว!”
พื้นหิมะขาวเนียนเกิดเส้นสองเส้นตามร่างของชินที่ไถลลงมา แฟนคลับพากันตะโกนเสียงดังเมื่อเห็นชิน
“กรี๊ด!”
พอลงมาได้ประมาณครึ่งทาง ชินก็เอียงตัวเพื่อจะทำ Carving Short Turns ร่างที่โน้มลงแทบจรดพื้นฉวัดเฉวียนซิกแซ็กไปมา ท่าทางที่คล่องแคล่วนั้นดูสง่างามมาก พอไถลลงมาถึงข้างล่าง ชินก็ค่อยๆ หมุนตัวแล้วรวบขาทั้งสองข้างเข้าหากัน ภาพที่เขาเคลื่อนไหวมาดมั่นท่ามกลางหิมะถูกโพสต์ลงโลกโซเชียลอย่างรวดเร็ว
“ชะ…ชิน…ชิน”
“เท่มาก”
“สุดยอดไปเลย”
ทุกคนพากันอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง
***
“ขอบคุณมากนะครับ”
ชินค้อมศีรษะลงต่ำพร้อมกับเอ่ยคำขอบคุณ ทีมงานที่ต้องอดทนถ่ายทำท่ามกลางความหนาวเหน็บบนพื้นหิมะและพื้นน้ำแข็งย่อมลำบากกว่าเขาที่เป็นนักแสดง
“ชิน รีบดื่มนี่สิ”
ผู้จัดการยื่นกาแฟร้อนให้ ชินจึงยื่นมือออกไปรับ
“ผู้กำกับชวนดื่มด้วยนะคืนนี้” ผู้จัดการลองเอ่ยชวนดู
“ถ้าอยากไปพี่ก็ไปเถอะ วันนี้ผมขอบาย”
ชินหัวเราะก่อนจะขึ้นรถ ผู้จัดการที่รู้สึกเปรี้ยวปากอยากดื่มจึงมองตามชินอย่างเซ็งๆ
“พวกผมไปก่อนนะครับ คืนนี้ขอให้สนุกกันนะครับ”
ผู้จัดการหันไปโบกมือและตะโกนล่ำลาทีมงานอย่างเสียดายที่คืนนี้ไม่ได้ไปสังสรรค์ด้วย ทว่าทันทีขึ้นรถ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น แล้วชื่อบนหน้าจอก็ทำให้สีหน้าของผู้จัดการเคร่งเครียดทันที
‘ประธานลี…’
***
“จะกลับบ้านเลยใช่มั้ย”
“หืม? เอ่อ…”
ผู้จัดการมีอาการลังเล แล้วละมือข้างหนึ่งที่จับพวงมาลัยไปหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดฝ่ามือที่ชุ่มเหงื่อ
“เอ่อ ชิน…”
“ชู่ว แป๊บนึง”
สายตาของชินจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างของรถที่กำลังจอดติดไฟแดง ภาพหน้าจอขนาดใหญ่สะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา ชินรีบเลื่อนกระจกรถลงทันที
“เมื่อเที่ยงคืนที่ผ่านมานี้นายชิมได้ถูกทำร้ายจนเสียชีวิต จากคำให้การของผู้เห็นเหตุการณ์เบื้องต้นได้เล่าว่า คนร้ายสวมเสื้อกันฝนสีดำ ใส่หน้ากากและสวมหมวกปิดบังใบหน้าใช้อาวุธทำร้ายนายชิมที่เพิ่งลงจากรถ”
ชินเลื่อนกระจกขึ้น ประจวบเหมาะกับที่สัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนสีพอดี รถจึงเคลื่อนตัวออกไป
“ฮีโร่…”
ชินหลับตาลงแล้วพึมพำเบาๆ
“เมื่อเวลาประมาณห้านาฬิกาของวันนี้ นายโอผู้ต้องสงสัยคดีฆ่าชิงทรัพย์ในเขตมาโพถูกมัดมือมัดเท้า และนำตัวมาทิ้งไว้หน้าสถานีตำรวจเขตคังนัมในกรุงโซล ผู้คนพากันเรียกคนที่จับตัวคนร้ายมาให้ตำรวจคนนี้ว่าฮีโร่ ซึ่งฮีโร่คนนี้เป็นคนลึกลับที่ไม่เคยปรากฏตัวให้ใครเห็น เราลองมาสืบหาตัวตนของเขากันดีมั้ยคะ”
เสียงที่ดังมาจากวิทยุทำให้ความคิดของชินจมดิ่ง
ตัวตนของฮีโร่ที่ใครๆ ต่างก็พูดถึง
เหมือนกับผู้ชายคนนั้นที่ช่วยเขาจากกองเพลิง
ในวันนั้น…
ความทรงจำในอดีตพลันปรากฏขึ้นในสมอง
* ไซเรน (Siren) ปีศาจสตรีแห่งตำนานเทพปกรณัมกรีก ผู้มีมนตราแห่งเสียงเพลงเป็นอาวุธร้าย พวกนางอาศัยอยู่บนเกาะเล็กๆ และใช้เสียงเพลงหลอกล่อมนุษย์ที่ล่องเรือผ่านมาให้ตกอยู่ในมนตร์สะกดเพื่อจับมนุษย์เหล่านั้นกินเป็นอาหาร
โปรดติดตามตอนต่อไป…
Comments
comments