ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย เล่ม 7 บทที่ 163

บทที่ 163

เฉิงเซ่าซางสิ้นแรงนั่งทึ่มทื่อ แผ่นหลังพิงกับโต๊ะที่เมื่อครู่ถูกเตะล้มคว่ำระหว่างสู้กัน หอบหายใจพลางมองดูฮั่วปู้อี๋พันแผลให้นาง แถบผ้าถูกพันบนต้นแขนไปรอบแล้วรอบเล่าอย่างเรียบร้อยเข้าที ผ้าป่านเนื้อละเอียดที่มีความหนาทว่าระบายอากาศได้ดีนี้เป็นสีขาวเมล็ดข้าวที่ดูสบายตา ตัดกับแขนของนางที่ในสีขาวยังมีอมเขียว ทว่าฮั่วปู้อี๋เองก็ถูกจิกทึ้งอย่างหนักจนเรือนผมยุ่งเหยิง ตามใบหน้ากับลำคอมีรอยข่วนเป็นริ้วแดงกระจายเกลื่อน บนหลังมือซ้ายยังมีรอยกัดอีกหนึ่งรอยที่กระทบตาแล้วสะท้านถึงใจ…ความจริงเมื่อก่อนนางกับเขาเคยหยอกกันตีกันมาหลายหน ทว่าไม่เคยเห็นเลือดเห็นเนื้อเช่นหนนี้

สายตาของเฉิงเซ่าซางเลื่อนลงไป พบถุงแพรสีขาวใบหนึ่งนอนนิ่งอยู่บนพื้นกระดาน ถุงแพรชนิดนี้นางคุ้นเคยยิ่ง ขนาดดูไม่ใหญ่แต่กลับใส่ของได้หลายอย่าง นางเคยเห็นเซียวฮูหยินทำเองกับมือมาหลายครั้ง เริ่มจากนำแถบผ้าป่านเนื้อละเอียดมาซักให้สะอาด ผึ่งแห้ง รีดเรียบ แล้วพันจนเป็นม้วนแน่น บรรจุเข้าถุงแพรชนิดนี้ไปพร้อมกับยาสมานแผลชั้นดี

คนในกองทัพเกิดแผลภายนอกได้ง่าย ต่อให้ไม่เข้าสนามรบ การประลองฝีมือในสนามฝึกยุทธ์ก็ง่ายมากที่จะบาดเจ็บ ผู้คนยุคนี้รู้แล้วว่าการใช้สิ่งที่ไม่สะอาดมาพันแผลไม่สมควรอย่างยิ่ง ดังนั้นเหล่านักรบจึงพกสิ่งของเหล่านี้ติดกายเสมอ

ฮั่วปู้อี๋สังเกตเห็นสายตานาง ก็คลี่ยิ้มเอ่ย “เจ้ารับปากว่าจะทำให้ข้าใบหนึ่ง กลับไม่เห็นนำออกมาเสียที”

เฉิงเซ่าซางเรียกสติคืนมา เห็นว่าพันแผลไปพอสมควรแล้วจึงเอ่ยเสียงเย็นชา “เสร็จได้แล้วกระมัง ข้าต้องไปแล้ว”

ฮั่วปู้อี๋ใช้มือเดียววางกดบนหัวไหล่นาง “สิ่งที่ข้าต้องการจะพูดยังไม่ได้พูดเลย”

เฉิงเซ่าซางโกรธจนหายใจติดขัด จึงหัวเราะประชด “ได้ ท่านพูดสิ ข้าฟังอยู่” หากนางพูดว่า ‘ไม่ฟังๆ อย่างไรก็ไม่ฟัง’ แล้วเขาจะรามือหรือไร ไม่เห็นหรือว่าเขากดมือบนไหล่นางเบาๆ นางก็ขยับไปที่ใดไม่ได้แล้ว

ฮั่วปู้อี๋งอเข่านั่งลงเคียงกายนาง ก่อนทอดถอนใจเบาๆ “ได้พานพบเจ้า ข้าไม่คาดคิดมาก่อน”

ไม่กี่คำอันเรียบง่ายนี้ กลับทำให้เฉิงเซ่าซางหลั่งน้ำตาในพริบตา นางเบือนหน้ากล่าว “คำพูดนี้ข้าเชื่อ ได้พานพบท่าน…เป็นเคราะห์กรรมของข้า ได้พานพบข้า…ก็เป็นโชคร้ายของท่าน”

“ไม่ การได้พานพบเจ้า…คือเรื่องดีที่สุดนับแต่ข้าอายุหกขวบ” ฮั่วปู้อี๋ไม่ได้มองนาง กลับกันเขามองไปยังริ้วแสงบนพื้นซึ่งอยู่ถัดไปไม่ไกล แสงตะวันอ่อนๆ ลอดผ่านลายฉลุโค้งบนหน้าต่าง ทอดแสงลงมาดูทั้งอ่อนช้อยทั้งงามสดใส ดุจเดียวกับคิ้วตาของนางยามทอยิ้ม

เฉิงเซ่าซางหัวเราะถากถาง “นั่นสินะ ข้ายังต้องหักล้างคดีเลือดของสกุลฮั่วแทนท่านเบื้องพระพักตร์ฝ่าบาทด้วย”

ฮั่วปู้อี๋คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “เจ้าพูดได้ถูกต้อง”

เฉิงเซ่าซางเพิ่งตอบสนองได้ จึงพูดอย่างหงุดหงิด “ไม่ถูกสักหน่อย ต้องนับว่าท่านช่วยชีวิตข้าไว้ก่อน อย่างน้อยๆ นับแค่ที่ท่านลุงวั่นถูกดักฆ่าบนทางแคบกลางป่าทึบหนนั้น หากไม่มีท่านช่วยไว้ ข้าก็คงไม่รอดชีวิตแล้ว”

สองคนอยู่ร่วมกันมาเพียงหนึ่งปี ทว่าไล่เรียงโดยละเอียดแล้วกลับคล้ายผ่านวันคืนมาหนึ่งช่วงชีวิต โยงใยพัวพันกันจนสุดจะแยกให้กระจ่างได้

“ตัวข้าแบกความแค้นอันลึกล้ำ ไม่เคยคิดที่จะแต่งงาน ตลอดมาเพียงกลุ้มใจว่าจะต้านทานน้ำพระทัยอันล้นเหลือของฝ่าบาทเช่นไรดี” ฮั่วปู้อี๋เอาอย่างเฉิงเซ่าซาง พิงแผ่นหลังกับโต๊ะที่ล้มคว่ำตัวนั้นบ้าง “ตอนที่ได้ยินว่าเจ้าหมั้นกับโหลวเหยา ทีแรกในใจข้ารู้สึกโล่งอก หาไม่คงกระอักกระอ่วนน่าดู อันที่จริงข้าชื่นชมโหลวเหยามาก ถึงเขาจะมีความสามารถธรรมดา แต่ก็เป็นคนผ่าเผย ประพฤติชอบ รักษาจารีต เพียงแต่ต่อมาได้ยินเจ้าเลียนอย่างเขา เรียกข้าว่า ‘พี่ชาย’ ทุกคำ ข้ากลับอยากจะบีบคอเขาให้ตายไปเสีย”

เฉิงเซ่าซางยืดตัวตรง น้ำเสียงเน้นหนัก “อาเหยาเป็นคนดี”

“อืม ดังนั้นเขาจึงรอดปลอดภัยดีอยู่ ข้ายังตั้งใจไว้ว่าจะไปร่วมงานมงคลของพวกเจ้าด้วย”

ย้อนนึกถึงวันวาน เสมือนหนึ่งชาติปางก่อน เฉิงเซ่าซางถอนใจออกมาเบาๆ