ทดลองอ่าน Master of My Own ขอโทษที ฉันไม่ใช่เลขาคุณแล้ว บทที่ 7-บทที่ 8

บทที่ 7 เวลาสามเดือน

คำพูดอาจหาญของหนิงเหมิงทำให้ลู่จี้หมิงระเบิดเสียงหัวเราะเยาะออกมา

“ดูไม่รู้เลยนะหนิงเหมิง ใจกล้าไม่ใช่เล่น คุณก็กล้าคิดนะ!” ลู่จี้หมิงกำมือเคาะโต๊ะ “ผมบอกให้รู้นะ ตอนนี้คุณมีเพียงสองทางเลือก ถ้าไม่ไปทำหน้าที่เลขาฯ ให้ดีๆ ก็ไม่ต้องทำแล้ว กลับบ้านไปเลย!”

หนิงเหมิงมองดูลู่จี้หมิง เบื้องหลังเลนส์แว่นคือดวงตาที่สว่างสดใสของเธอ ทันทีที่เขายื่นคำขาดออกมา ใจเธอกลับนิ่ง ไม่ตื่นตระหนกอีกแล้ว

เธอเฝ้าดูลู่จี้หมิงอย่างเงียบๆ ใช้คำตอบที่มีน้ำเสียงอ่อนโยนของเธอทิ่มแทงความมั่นใจและหยิ่งยโสของอีกฝ่ายว่าเธอจะไม่กล้าลาออก

“ได้ค่ะท่านประธานลู่ งั้นฉันไม่ทำแล้ว” หนิงเหมิงพูดทีละคำ

ลู่จี้หมิงอยู่ตรงนั้นและมองจ้องเธอเป็นเวลาสองวินาทีเต็ม

วินาทีที่สามเขาตบโต๊ะอย่างแรงแล้วเขวี้ยงปากกาลงกับพื้น ชี้ไปที่หนิงเหมิงและตะโกน

“ออกไป! ผมจะรอจดหมายลาออกของคุณ!”

หนิงเหมิงหันหลังเดินออกไป

ขณะที่ประตูปิดอยู่ข้างหลัง เธอได้ยินเสียงเขวี้ยงแก้วน้ำลงบนพื้น

เมื่อได้ยินเสียงนั้นหนิงเหมิงก็อดหัวเราะอย่างช่วยอะไรไม่ได้

…นี่ก็สปอยล์กันจนเคยตัว โตขนาดนี้แล้ว เป็นเจ้าของบริษัทใหญ่แท้ๆ ยังมาระบายอารมณ์แบบนี้ ต้องขนาดนั้นไหม

หนิงเหมิงนั่งลงที่โต๊ะทำงาน เปิดไฟล์งานขึ้นและเริ่มพิมพ์จดหมายลาออก

เมื่อพิมพ์คำว่า ‘จดหมายลาออก’ ลงไป ใจยังรู้สึกลังเลและเสียดายอยู่บ้าง แต่เธอค้นพบอารมณ์ที่ตัวเองควรมี เธอตั้งใจมั่น เริ่มพิมพ์เนื้อหาในจดหมายลาออกลงไปอย่างแน่วแน่

ด้านในก็เริ่มเขวี้ยงแก้วเสียงดังให้เธอได้ยินอีกแล้ว

ถึงขนาดนี้แล้ว ลาออกก็ลาออก จะเสียใจภายหลังไม่ได้

หนิงเหมิงใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็พิมพ์จดหมายลาออกออกมา

ไม่ว่าเป็นเรื่องอะไร เมื่อตัดสินใจแน่แล้ว พอลงมือทำประสิทธิภาพก็จะสูงขึ้น

สองนิ้วเธอหนีบจดหมายลาออกที่เพิ่งออกจากพริ้นเตอร์และยังมีไอร้อนอยู่

จดหมายลาออกที่เพิ่งออกจากเตา ทั้งร้อนและสดใหม่

ความคิดที่ตลกขบขันนี้แวบเข้ามาในหัวของหนิงเหมิง ทำให้ความเครียดที่จะเคาะประตูและเผชิญหน้ากับนักตะคอกหายไป

ทว่าสิ่งที่ได้เผชิญกลับทำให้เธอประหลาดใจ

เมื่อเข้าไปในห้องทำงานท่านประธานอีกครั้ง ลู่จี้หมิงที่อยู่ด้านหลังโต๊ะก็มีสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีใครโวยวาย ไม่มีใครเคาะโต๊ะ ไม่มีใครขว้างปากกาหรือถ้วย

ลู่จี้หมิงที่ไม่อาละวาดต่อเหมือนเคยทำให้หนิงเหมิงไม่รู้ว่าจะรับมืออย่างไรในตอนนี้

หญิงสาวดันแว่นตาขึ้นแล้วก้าวไปข้างหน้า ยื่นจดหมายลาออกให้ชายหนุ่มบนโต๊ะทำงาน

ลู่จี้หมิงไม่มองแม้แต่น้อยพลางยกมือปาดออกไป กระดาษแผ่นนั้นก็กึ่งเลื่อนกึ่งลอยออกไปด้านข้าง

หนิงเหมิง “…”

นี่คือทิศทางการพัฒนาแบบไหน

ลู่จี้หมิงจับจ้องเลขาฯ ที่อยู่หน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ โต๊ะไม้เนื้อแข็งขนาดใหญ่และโอ่อ่า เมื่อเทียบกับหญิงสาวที่สวมกระโปรงทรงแคบ เธอก็ดูผอมบางอย่างชัดเจน

การเปรียบเทียบนี้ทำให้ลู่จี้หมิงมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอยู่บ้าง

ทำเหมือนเขากับโต๊ะตัวใหญ่ร่วมมือกันรังแกคนอย่างนั้น…

ลู่จี้หมิงเลิกคิ้วขึ้น ใบหน้าของเขาสงบราวกับว่าเมื่อครู่ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

เขาไม่ได้อาละวาด ไม่ได้ข่มขู่ และไม่ได้เขวี้ยงแก้วเพราะประชดใคร

“หนิงเหมิง ผมคิดแทนคุณดูแล้ว ผมคิดว่าเมื่อครู่คุณหุนหันพลันแล่นเกินไป” บอสลู่พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

หนิงเหมิง “…” หุนหันพลันแล่นน่ะคุณต่างหาก พี่ชาย!