ทดลองอ่าน Master of My Own ขอโทษที ฉันไม่ใช่เลขาคุณแล้ว เล่ม 3 บทที่ 72

บทที่ 72 เป็นคืนส่งท้ายปีอีกแล้ว

แม้ว่าหลิ่วหมิ่นฮุ่ยจะมีความเป็นเจ้าหญิงน้อยอยู่ในใจ แต่จริงๆ แล้วเขาเป็นชายหนุ่มอกสามศอกพูดจริงทำจริง

นับตั้งแต่นั้นวันรุ่งขึ้นเขาก็เริ่มส่งดอกไม้ไปให้หนิงเหมิงจริงๆ

ศิลปะภาพยนตร์และโทรทัศน์ไม่แบ่งแยก คนทำหนังและทีวีพอจะอาร์ตขึ้นมาก็เอิกเกริกเหลือเกิน คนอื่นส่งดอกไม้เป็นช่อ หลิ่วหมิ่นฮุ่ยส่งดอกไม้เป็นกระถางซึ่งขนาดใหญ่ใกล้เคียงกับไหผักดองที่บ้านคุณตาน้องชายคุณยายของเธอที่อยู่ฝั่งตงเป่ย ดินในกระถางมีดอกกุหลาบปักอยู่หลายร้อยดอก โดยมีกุหลาบแดงอยู่วงในสุด กุหลาบขาวอยู่วงนอก แล้วอีกวงก็เป็นกุหลาบแดง อีกวงก็เป็นกุหลาบขาว…ศิลปะการจัดดอกไม้เป็นเหมือนกับเป้ายิง ทำให้หนิงเหมิงมีความรู้สึกอยากยิงปืนเข้าเป้าขึ้นมาทีเดียว

หนิงเหมิงไม่รู้ว่าช่วงนี้หลิ่วหมิ่นฮุ่ยได้อ่านนิยายของจางอ้ายหลิง*  รึเปล่า ถึงได้ปักใจกุหลาบแดงและกุหลาบขาวนัก แต่เธอรู้ดีว่ากระถางกุหลาบพวกนี้ได้เรียกความสนใจจากคนรอบข้างขึ้นมาแล้ว

หลังจากหลิ่วหมิ่นฮุ่ยส่งดอกไม้มาติดกันสามวัน ไม่เพียงแต่ทุกคนบนชั้นยี่สิบของบริษัทอิงสืออินเวสเมนต์ที่รู้เรื่องนี้ แม้แต่พนักงานชั้นยี่สิบเอ็ดของบริษัทจี้หมิงแคปปิตอลต่างก็พากันลงมาล้อมดูดอกไม้ด้วย

ตอนเลิกงานในเย็นวันหนึ่งไม่รู้ว่าทำไมถึงบังเอิญนัก หนิงเหมิงเจอกับลู่จี้หมิงในลิฟต์ เขายิ้มประชดพร้อมเอ่ย

“ได้ข่าวมาว่าคุณได้รับกุหลาบกระถางนึงเหรอ พฤติกรรมเชิงศิลป์หรือไง จุ๊ๆ คนวงการบันเทิงนี่หยอกล้อกันเก่งจริงๆ”

หนิงเหมิงตอกกลับอย่างมีเทคนิคเบาๆ ว่า “มีความคิดสร้างสรรค์ดีนะ หลังจากดอกไม้เหี่ยวแล้วฉันยังเอากระถางมาทำโหลดองผักได้ จากจุดนี้ก็เห็นได้ว่าหลิ่วหมิ่นฮุ่ยคือผู้ชายที่รู้จักใช้ชีวิตเป็นอย่างดี”

ดวงตาลู่จี้หมิงเกือบถลนออกมา “คนโง่สติไม่ดีแบบนั้นจะรู้จักใช้ชีวิตได้ยังไง เหอะ ผมยังนับถือสายตาตัวเองที่เลือกเลขานุการเมื่อสามปีก่อน!” ผ่านไปสักพักลู่จี้หมิงก็เปลี่ยนเสียงสูงกะทันหัน “คุณกับเจ้าล่ำบึ้กเอาจริงเหรอ”

หนิงเหมิงยิ้มออกมา “ประธานลู่คะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน แม้แต่เจ้านายฉันยังไม่สน คุณก็ไม่ใช่เจ้านายฉัน นี่มันยุ่งเรื่องคนอื่นมากไปหรือเปล่าคะ”

ลิฟต์ลงมาถึงชั้นหนึ่ง หนิงเหมิงเดินนำออกมาก่อน เธอเดินมุ่งตรงออกจากประตูใหญ่ของอาคาร ลู่จี้หมิงเปลี่ยนตัวเองเป็นลำโพงตัวใหญ่อยู่ข้างหลังเธอ ตะโกนถามอย่างโกรธเคือง

“คุณทำกับอดีตเจ้านายของคุณแบบนี้เหรอ! คุณมีจิตสำนึกบ้างไหม ที่คุณมีวันนี้ได้ไม่ใช่เพราะผมเหรอ! ถ้าหากผมเป็นคุณ ผมคงจะรีบกลับมายอมตายเพื่อตอบแทนพระคุณนายเก่าแล้ว! เอ่อ สัญญาจ้างงานของคุณใกล้จะจบแล้วใช่ไหม…”

หนิงเหมิงมองบน ในใจก็ท่องว่า ไม่ต้องฟัง ไม่ต้องฟังคำพูดคนเลว เดินพุ่งออกจากสำนักงานไป

ตอบแทนพระคุณนายเก่าเหรอ

เชอะ

หนิงเหมิงส่งข้อความถึงหลิ่วหมิ่นฮุ่ยตอนอยู่ในรถไฟใต้ดิน บอกให้เขาเลิกพฤติกรรมส่งดอกไม้มาเป็นไหๆ…เป็นกระถางๆ นี้เสียที

หลิ่วหมิ่นฮุ่ยโทรหาเธอ ถามว่า “ทำไมเหรอ คุณไม่ชอบดอกไม้หรือไม่ชอบผม?”

หนิงเหมิงตอบอย่างสัตย์จริงว่า “ฉันชอบคุณในสถานะหุ้นส่วนความร่วมมือทางธุรกิจเท่านั้นค่ะ”

หลิ่วหมิ่นฮุ่ยไม่สะดุ้งสะเทือนเลยสักนิด “ก็คือไม่ชอบผมในฐานะที่เป็นผู้ชายสินะ ไม่เป็นไรเลย เป็นเรื่องปกติ ถ้าคุณชอบผม แล้วผมจะมาตามจีบคุณทำไมกันเล่า แรงผลักดันของพฤติกรรมการตามจีบก็คือทำให้คนที่ไม่ชอบผมแบบคุณเปลี่ยนใจชอบผมขึ้นมา”

หนิงเหมิงพบว่าเธอน่าจะคุยกับหลิ่วหมิ่นฮุ่ยไม่รู้เรื่อง คนบันเทิงคนทำศิลปะเวลาดื้อดึงขึ้นมา นักโต้วาทีระดับโลกก็ต้องหลบไปยืนข้างๆ

หนิงเหมิงจึงต้องอาศัยท่าไม้ตายนำเรื่องของการงานมากดดัน “หากคุณยังใช้เงินฟุ่มเฟือยแบบนี้ ฉันก็จะเข้าใจว่าคุณมีเงินทุนไม่ขาดมือ คราวหลังไม่ต้องมาอ้อนวอนให้ฉันช่วยหานายทุนมาลงทุนในโปรเจ็กต์หนังละครของคุณแล้วนะ”

หลิ่วหมิ่นฮุ่ยยอมจำนนในทันที

แต่ว่าเขาก็ไม่ยอมเลิกตื๊อง่ายๆ ไม่เสียเงินส่งดอกไม้จริงก็เริ่มต้นส่งดอกไม้ออนไลน์มาให้ หนิงเหมิงมาถึงที่บริษัท นั่งลงดื่มชาแล้วเธอก็จะได้รับสติ๊กเกอร์ดอกกุหลาบแบบต่างๆ เหมือนที่คนแก่ส่งกันอย่างตรงเวลาทุกวัน

หนิงเหมิงตัดสินใจปล่อยให้หลิ่วหมิ่นฮุ่ยทำไป เธอเชื่อว่าเขาทำอะไรเธอไม่ได้ และเธอก็จัดการเขาไม่ได้เหมือนกัน ดังนั้นจึงปล่อยให้เขาบ้าบอไป หากวันไหนสติ๊กเกอร์หมด อาการบ้าคลั่งของเขาก็จะได้รับการบรรเทาด้วยตนเอง

ลู่จี้หมิงมาคุยธุระกับสืออิง หลังจากคุยเสร็จขณะเดินผ่านโต๊ะทำงานของหนิงเหมิง เขาก็อดไม่ได้ที่จะปากเสียพ่นความคิดไม่ดีออกมา

“ดอกไม้ล่ะ ไม่มีดอกไม้แล้วเหรอ หึ คนวงการบันเทิงไม่น่าเชื่อถือสินะ ความสม่ำเสมอมันมีแค่ไม่กี่วันเอง!”

หนิงเหมิงไม่สนใจเขา บอกในใจว่าดอกไม้ไม่เคยขาดเลยสักวัน สติ๊กเกอร์ดอกกุหลาบในมือถือฉันถ้าพริ้นต์ออกมาก็สามารถนำมาฝังกลบคุณได้เลย!