ทดลองอ่าน Master of My Own ขอโทษที ฉันไม่ใช่เลขาคุณแล้ว เล่ม 3 บทที่ 73

บทที่ 73 ผมกลับมาหาคุณ

หนิงเหมิงแหงนหน้ามองลู่จี้หมิง

ไฟเซ็นเซอร์บนทางเดินบันไดสาดแสงสีเหลืองนวลลงมา บรรยากาศราวกับอบอุ่นขึ้นด้วยแสงนี้ แสงไฟตกกระทบลงบนหัวไหล่ของลู่จี้หมิงทำให้ลายเส้นบนตัวเขาดูอ่อนโยนขึ้นมา

เขานั่งอยู่ตรงนั้น มองลงมาเบื้องล่าง แววตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจและความสับสน

แสงเหลืองนวลของดวงไฟและชายหนุ่มที่อยู่ใต้แสงอำพันนี้ที่กำลังมองลงมา ทำให้ช่วงเวลาการเริ่มต้นปีใหม่ถูกย้อมด้วยความรู้สึก

หนิงเหมิงกระแอม เธอยืนอยู่ด้านล่างเปล่งเสียงทักทายคนที่นั่งอยู่ด้านบน

ลู่จี้หมิงเลิกคิ้วถามตรงๆ “ไปเคานต์ดาวน์กับคนเขามาแล้ว?”

หนิงเหมิงคิดทบทวนดู ตัวเองได้ไปร่วมเคานต์ดาวน์กับคนเขาจริงๆ ไปกับคนแปลกหน้ากลุ่มหนึ่ง

ดังนั้นเธอจึงตอบว่า “ใช่”

หางตาลู่จี้หมิงกระตุกแล้วกระตุกอีก ทำเหมือนไม่ใส่ใจแล้วก็เริ่มงานสำรวจสำมะโนประชากร

“ไปกันกี่คนล่ะ สนุกกันไหม”

“หลายคนเลย แถมยังสนุกมากด้วย”

หางตาลู่จี้หมิงกระตุกต่อไปไม่หยุด หนิงเหมิงสงสัยว่าเมื่อคืนเขานอนไม่หลับตลอดคืนเลยหรือเปล่า

ลู่จี้หมิงถามต่ออีกว่า “ไปกับพวกรุ่นพี่ของคุณเหรอ”

เขาแทบจะทำตัวเหมือนพวกปาปารัซซี่ไปแล้ว การก้าวล่วงเรื่องส่วนตัวของคนอื่นได้เริ่มต้นขึ้น

หนิงเหมิงตัดสินใจยุตินิสัยเสียของลู่จี้หมิงที่เอาแต่พูดเรื่องส่วนตัวของคนอื่นไม่หยุด ใช้วิธีการเดียวกันมาถามบ้าง

“ฉลองปีใหม่ทั้งที ทำไมคุณถึงมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ ไม่ไปอยู่ฉลองกับนางฟ้าของคุณเหรอ”

เธอล้ำเส้นเข้าไปในโลกส่วนตัวของเขาเล็กน้อย อาศัยการล้ำเส้นคนอื่นเพื่อปกป้องโลกส่วนตัวของตัวเอง

แต่ลู่จี้หมิงกลับไม่สนใจ เขาตอบคำถามอย่างเปิดเผยว่า “เธอไม่ค่อยสบาย ยังไม่ถึงสี่ทุ่มก็กินยานอนหลับไปแล้ว”

เขายอมสละเส้นแบ่งความเป็นส่วนตัวของเขาให้คนอื่นรุกเข้าไป แต่หนิงเหมิงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไป

เมื่อคิดได้แล้วเธอก็ถามว่า “เมื่อกี้ทำไมถึงได้โทรมาหาฉันล่ะ”

ลู่จี้หมิงจ้องเขม็งด้วยอาการตกตะลึง “มีเหรอ” จากนั้นเขาก็วกกลับมายังหัวข้อที่ถูกเบี่ยงประเด็นไปก่อนหน้าอย่างดึงดัน “แล้วคุณล่ะ คุณยังไม่ได้บอกเลย กับรุ่นพี่ของคุณเที่ยวกันสนุกไหม”

ลู่จี้หมิงนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่ร้องไม่ตะโกน ไม่เหวี่ยงไม่วีน เขานั่งนิ่งๆ และถามต่อด้วยท่าทางที่ดึงดันและเชื่อฟังไปด้วย

ผิดไปจากสภาวะปกติของเขาโดยสิ้นเชิง ราวกับว่าเขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

ราวกับว่าเปลี่ยนไปเป็นอีกคน…

หนิงเหมิงคาดเดาเอาว่าคืนนี้ลู่จี้หมิงดื่มเหล้ามาแน่ๆ เลย

ลู่จี้หมิงที่ดื่มเหล้าไม่เป็นอันตราย หลังจากดื่มเขาจะปล่อยพื้นที่ส่วนตัวออกมาบ้างก็ไม่เป็นไร

หนิงเหมิงตอบเขา “ไม่ได้ไปกับรุ่นพี่ เขาไม่ได้อยู่ที่ปักกิ่ง”

ลู่จี้หมิงเปล่งเสียงโอ้ออกมา ดวงตาเป็นประกาย จากนั้นเขาก็สวมวิญญาณปาปารัซซี่มือสมัครเล่นให้ถึงที่สุด “งั้นก็ไปกับพวกหนุ่มล่ำบึ้กจากบริษัทมีเดียใช่รึเปล่า”

หนิงเหมิงครุ่นคิด คิดว่าลู่จี้หมิงกำลังพูดถึงหลิ่วหมิ่นฮุ่ย

“ก็เปล่านะ”

ลู่จี้หมิงเปล่งเสียงโอ้ออกมาอีกครั้ง เสียงโอ้ที่ออกมาครั้งนี้เหมือนจะอารมณ์ดี

“งั้นก็ดี” คำพูดนี้เขาพูดออกมาเหมือนกับถอนหายใจเบาๆ

หนิงเหมิงฟังไม่ถนัดจึงถามเขา “เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ”

ลู่จี้หมิงยืนยันไปว่า “ไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย”

หนิงเหมิงรู้สึกว่าการสนทนานี้เข้าสู่โหมดกระอักกระอ่วน ในเมื่อกระอักกระอ่วนก็น่าจะรีบตัดบทให้เสร็จสิ้นโดยเร็ว

เธอมุ่งหน้าเดินขึ้นบันไดไปเพื่อกลับเข้าบ้าน ระหว่างก้าวขึ้นบันไดก็ถามไปด้วยว่า “ทำไมคุณมานั่งอยู่นี่ ไม่กลับบ้านกลับช่อง”

“ในห้องเสียงดังเอะอะมากเลย”

หนิงเหมิงก้าวขึ้นไปอีกสองขั้น

โอ้ ใช่ เสียงดังมากจริงๆ ก่อนหน้านี้ที่เธอกำลังลงจากตึกก็ได้ยินเสียงแล้ว เธอคิดว่าน่าจะเหมือนปีที่ผ่านมาที่มีผู้คนกลุ่มหนึ่งเปิดปาร์ตี้ในห้องรับแขกของเขา

ขณะหนิงเหมิงกำลังก้าวขึ้นบันไดก็พูดอีกว่า “ถ้าส่งเสียงดังมากก็ไล่พวกเขาออกไปซะก็หมดเรื่องไม่ใช่เหรอ” ปีที่แล้วก็ไล่ออกไปนี่

ลู่จี้หมิงตอบเสียงเบา “แบบนั้นก็จะเงียบมากน่ะสิ”

หนิงเหมิง “…”

คาดไม่ถึงจริงๆ โลกใบนี้จะมีผู้ชายหาเรื่องงี่เง่าแบบนี้ได้ยังไง