ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 3-บทที่ 4

บทที่ 3

จึกๆ… จึกๆๆๆ…

ฝ่ามือที่ทั้งเย็นและเล็กกำลังแตะแก้มของฉันอยู่

จึกๆ…

“ฮิๆ”

ระหว่างนั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กน้อย เหมือนเด็กน้อยคนนี้กำลังปลุกฉันที่นอนหลับลึกอยู่

“อิๆๆๆ”

พอฉันค่อยๆ ลืมตาทั้งสองข้างขึ้น เด็กผู้ชายอายุสักสี่ห้าขวบที่สวมเสื้อผ้าไหมตัวยาวทับลงบนเสื้อหลายชั้น และสวมหมวกขนสัตว์ก็ทำตาโตแล้ววิ่งออกไปข้างนอกอย่างตกใจ

ที่ด้านนอกหิมะกำลังตกอยู่…

ฉันมั่นใจว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในยุคโชซอนแล้ว เสียงตะโกนของอายังคงดังก้องอยู่ในหู ฉันดึงผ้าห่มออกเพื่อที่จะลุกออกไปดูข้างนอก แต่แล้วฉันก็ต้องตกใจ เพราะร่างของฉันกำลังสวมชุดฮันบกสีขาว ฉันจำได้ว่าตัวเองไม่ได้เปลี่ยนชุดฮันบกก่อนมาที่นี่นี่นา

แล้วที่นี่คือที่ไหน ไม่ใช่บ้านคนธรรมดาแน่นอน เพราะเป็นบ้านหลังคามุงกระเบื้อง แล้วเด็กน้อยคนเมื่อครู่คือใครกัน

ตอนนั้นเองใครสักคนก็เดินเข้ามา ดูจากการแต่งกายแล้วเหมือนซังกุงนางในเดินเข้ามานั่งบนเตียงตรงปลายเท้าของฉัน

“ตื่นแล้วรึ”

“เอ่อ…ค่ะ”

“ถ้าเช่นนั้นเก็บเครื่องนอน แล้วเปลี่ยนเครื่องนุ่งห่ม”

“เครื่องนุ่งห่มหรือคะ”

ซังกุงตั้งใจจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่ยอมเอ่ยปาก นางลังเลอยู่สักพักก่อนจะพูดคำอื่นออกมาที่ไม่ใช่คำพูดที่นางอยากพูดในตอนแรก

“ที่นี่ไม่มีใครรู้จักเจ้าเลย ดังนั้นเจ้าต้องเปลี่ยนมาใส่เครื่องนุ่งห่มของนางในก่อนที่คนอื่นๆ จะมาพบเจอเจ้า”

“ที่นี่คือวังหรือคะ”

“ที่นี่คือพระราชวังชั่วคราว”

ถ้าบอกว่าเป็นพระราชวังชั่วคราวก็เท่ากับว่านี่คือวังชั่วคราวที่พระราชาใช้เสด็จแปรพระราชฐานสินะ ถ้าพระราชาประทับอยู่ที่นี่ แม้จะเป็นเพียงบ้านธรรมดาๆ ก็ยังถูกเรียกว่าวังอยู่ดี สิ่งก่อสร้างนี้มีโครงสร้างใกล้เคียงกับบ้านหลังคามุงกระเบื้องของขุนนางมากกว่าจะเป็นพระราชวังภายในวัง

ซังกุงหยิบเสื้อสีเขียวหยกกับกระโปรงสีฟ้าอมม่วงยื่นให้ฉัน แล้วยังมีเสื้อคลุมตัวนอกอีกหนึ่งตัวด้วย นี่เป็นชุดของซังกุงในสมัยโชซอนอย่างแท้จริง แต่ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนชุด ฉันอยากถามอะไรอีกสักอย่าง แน่นอนว่าตอนนี้ฉันอยู่ในโชซอน แต่ฉันมาฟื้นในวังนี้ได้อย่างไรกัน

“คือ… ฉันมาอยู่ที่นี่ได้…ยังไงคะ”

“รีบเปลี่ยนชุดก่อนเถิด ผู้ที่จะแจ้งเรื่องราวต่างๆ กับเจ้ากำลังมา” ซังกุงพูดพลางพับผ้าห่มที่ฉันใช้ห่มเมื่อครู่ พอฉันเปลี่ยนชุดเสร็จ ซังกุงก็พับผ้าห่มเสร็จเรียบร้อยพอดี

“สิ่งที่ข้าจะบอกไป เจ้าต้องจำให้ขึ้นใจและจงปฏิบัติตาม” สีหน้าและน้ำเสียงของนางแฝงไปด้วยความหมายล้ำลึก