ทดลองอ่าน กล่อมเกลาปราชญ์หญิง บทที่ 3

จวนตัวประกันตั้งอยู่ไม่ห่างจากวังหลวง นี่คงเป็นเพียงจุดเดียวที่สร้างความพอใจให้จ้าวจ้งเจียวได้บ้าง ท่ามกลางความไม่พอใจนานัปการ

กว่าอี้เจียงจะไปถึง ฟ้าก็เกือบมืด เนื่องจากเผยยวนหมดสติ นางจึงต้องเสียเวลาหว่านล้อมตันคุยอยู่นาน เขาถึงยอมทิ้งความรังเกียจ แบกเผยยวนออกจากโรงเตี๊ยมจุดพักม้า

จวนตัวประกันไม่ใช่คฤหาสน์ใหม่ การตกแต่งก็เทียบจวนฉางอันจวินที่แคว้นจ้าวไม่ได้ ห้องโถงด้านหน้าเล็กเสียจนน่าเวทนา แต่ก่อนเคยได้จุดตะเกียงสว่างไสวเต็มห้อง ตอนนี้ได้จุดแค่สองดวง จ้าวจ้งเจียวแต่งชุดสตรีนั่งอยู่ในนั้นยังตกอยู่ในเงามืดเสียครึ่งร่าง

พออี้เจียงเดินผ่านหน้าห้อง เขาก็เงยหน้าขึ้นมาเรียกเอาไว้ “ผู้ทรงภูมิอย่าเพิ่งไป”

เมื่อตอนกลางวันอี้เจียงได้รับความอับอายในโรงเตี๊ยมจุดพักม้า ทั้งยังโดนกงซีอู๋เห็นเข้า นางจึงถลกชายเสื้อคลุมก้าวเข้าไปในห้องโถงอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

“นายท่านมีอะไรจะกล่าวหรือ”

จ้าวจ้งเจียวเห็นนางไม่ยอมคำนับเขาด้วยซ้ำก็แค่นจมูกดังหึ “ตอนนั้นเจ้าบอกว่าการมาเป็นตัวประกันอยู่ในแคว้นฉีมีประโยชน์ต่อข้าในระยะยาว ไหนลองอธิบายให้ข้าฟังโดยละเอียดซิว่ามีประโยชน์อย่างไร”

อี้เจียงเชิดหน้า “ปราชญ์วางแผนเพื่อคนรู้ใจ นายท่านเห็นข้าเป็นแค่ทาสสำหรับระบายโทสะเท่านั้น แล้วเหตุใดข้าต้องเปลืองสมองวางแผนเพื่อนายท่านด้วย”

จ้าวจ้งเจียวมุมปากกระตุก เกือบอาละวาดใส่นางอยู่แล้ว “ทำไม ต้องให้ข้าขอขมาเจ้าหรือ!”

อี้เจียงยกมือปราม “เช่นนั้นข้าจะแจกแจงส่วนได้ส่วนเสียให้ฟังก่อน หากนายท่านเห็นว่ามีเหตุผล ค่อยขอขมาข้าก็ยังไม่สาย”

ฝ่ายตรงข้ามกลอกตา ยิ่งดูมีจริตเย้ายวนเมื่ออยู่ในชุดสตรี “ว่ามาสิ”

นางกล่าว “นายท่านมาอยู่แคว้นฉีครั้งนี้ แม้จะเป็นตัวประกัน แต่ความจริงแล้วคือมาสร้างผลงาน ความดีความชอบของท่านมีได้ถึงสองประการ ประการแรกหากองทัพไปช่วยแผ่นดินเกิด แก้ปัญหาเร่งด่วนที่สุดให้แคว้นจ้าว ประการที่สองกระชับความสัมพันธ์ระหว่างแคว้นฉีและแคว้นจ้าวให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น วันข้างหน้าเมื่อนายท่านกลับไป ก็จะมีสถานะที่มั่นคงจากความดีความชอบสองประการนี้ ยังไม่เรียกว่าเป็นประโยชน์อีกหรือ”

สีหน้าของจ้าวจ้งเจียวเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เขาเหลือบตามองนางหลายครั้งขณะเม้มปากนิ่ง

อี้เจียงรู้ว่าเขาคล้อยตาม แต่ทำวางท่าไม่ยอมรับ นางอยากดัดนิสัยเด็กนี่มานานแล้ว จึงถลกแขนเสื้อก้าวเข้าไปถอดเสื้อคลุมเขา

“ในเมื่อนายท่านเข้าใจภาระหน้าที่ของตนเองแล้วก็ควรปรับปรุงตัวเสียใหม่ สำรวมตัวอย่างเคร่งครัด อย่าทำอะไรให้คนแคว้นฉีจับผิดได้ ท่านมาอยู่ที่นี่ในฐานะตัวแทนแคว้นจ้าวนะ!”

จ้าวจ้งเจียวตกตะลึงอ้าปากค้าง ยกมือสองข้างขึ้นกอดอกโดยไม่รู้ตัวแล้วพูดตะกุกตะกักเป็นครั้งแรกในชีวิต “จะ…เจ้า…นี่เจ้าถอดเสื้อข้าหรือ!”

อี้เจียงพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “นายท่านยังติดค้างคำขอขมาข้า ข้าจะจำไว้”

ถึงนางจะเดินออกไปแล้ว จ้าวจ้งเจียวก็ยังได้แต่มองตามตาค้าง ไม่ได้สติกลับมา