ทดลองอ่าน ข้ามเวลามาเป็นแพทย์ทหารหญิง บทที่ 1

บทที่ 1

หลังจากซูชิงชิงฟื้นขึ้นมาอยู่ในร่างของหญิงสาวคนนี้เวลาก็ผ่านไปสามวันแล้ว

ตอนนี้เธอนอนอยู่บนเตียง ส่วนม่านหน้าเตียงนั้นเปิดออก หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ข้างโต๊ะชิดผนังฝั่งตรงข้ามกำลังจ้องมองเธออยู่

ชั่วขณะนี้เธอไม่รู้ว่าควรทำตัวเช่นไรดี จึงค่อยๆ ดึงผ้าห่มขึ้นบังใบหน้าไว้มากกว่าครึ่งแล้วแกล้งหลับ แต่ก็หรี่ตาขึ้นนิดหนึ่งลอบมองสำรวจไปรอบๆ

ผู้หญิงคนนี้มีอายุประมาณสี่สิบกว่าปี รวบผมขึ้นมุ่นเป็นมวยกลมเดี่ยวไว้ตรงท้ายทอยอย่างเรียบร้อย แม้แต่ไรผมที่หน้าผากก็ยังทาน้ำมันใส่ผมเป็นเงางามแล้วหวีจนเรียบกริบไม่กระดิกสักเส้น เธอสวมเสื้อสาบรัดตามประเพณีโผล่พ้นออกมานอกชายกระโปรง เท้าทั้งสองข้างสวมรองเท้าหนังกลับปักลาย ถึงแม้จะแต่งตัวแบบคนมีอายุ แต่เพราะเรือนผมดกหนา ผิวพรรณขาวผ่อง ส่งผลให้รูปโฉมแลดูอ่อนวัย เธอมีดวงหน้ารูปไข่ที่ยังคงเค้าความงามอยู่ หน้าผากโหนกนูน สองคิ้วเรียวสวย ดวงตารียาวละม้ายตาหงส์ ปลายหางตาเฉียงขึ้นชี้ไปทางจอนผม

ด้วยรูปลักษณ์นี้เมื่อสมัยยังสาวผู้หญิงคนนี้จึงน่าจะเป็นคนเจ้าเสน่ห์อย่างแน่นอน กระนั้นหลังผ่านการเคี่ยวกรำของกาลเวลามาจนบัดนี้ นัยน์ตาทั้งคู่ของเธอกลับหลงเหลือเพียงแววเข้มงวดและเฉียบคม

ความทรงจำบางส่วนของเจ้าของร่างเดิมในหัวสมองของซูชิงชิงบอกเธอว่าหญิงวัยกลางคนคนนี้ก็คือแม่ของตัวเธอเองในตอนนี้ ชื่อว่าเยี่ยอวิ๋นจิ่น เป็นนายห้างหญิงของห้างค้ายาสมุนไพรเทียนเต๋อแห่งสกุลซู

เยี่ยอวิ๋นจิ่นจ้องมองลูกสาวที่หลับตาซุกตัวนิ่งอยู่ใต้ผ้าห่มไม่กระดุกกระดิก หัวคิ้วสองข้างของเธอค่อยๆ ย่นเข้าหากันทีละน้อย

เมื่อยี่สิบแปดปีก่อน เธอในวัยสิบหกปีแต่งเข้าสกุลซู จนกระทั่งถึงปีที่สิบถึงได้ตั้งท้องในที่สุด แต่ไม่กี่เดือนต่อมา สามีก็จากไป เธอไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วว่าถ้าได้ลูกสาว คนอื่นจะมองว่าเธอและสามีไม่มีผู้สืบสกุลและต้องโดนจ้องฮุบทรัพย์สมบัติแน่ๆ จึงเตรียมแผนสำรองไว้พร้อมพรักตั้งแต่ก่อนคลอด ภายหลังพอเด็กคนนี้คลอดออกมาเป็นลูกสาวจริงๆ เธอจึงบอกกับคนภายนอกว่าเธอได้ลูกชายและตั้งชื่อว่า ‘เสวี่ยจื้อ’

ส่วนเรื่องที่นายน้อยสกุลซูความจริงแล้วเป็นผู้หญิงนั้น นอกจากหงเหลียนและซูจงหนึ่งสาวใช้หนึ่งพ่อบ้านที่ซื่อสัตย์ภักดีต่อเยี่ยอวิ๋นจิ่น รวมทั้งป้าอู๋ภรรยาของเขาแล้ว ก็ไม่มีใครอื่นที่ล่วงรู้อีก

ในเวลานั้นอาจจะแก้ไขปัญหาไปได้ แต่ก็บ่มเพาะเภทภัยที่จะตามมาในวันหน้าไว้ด้วย

หลังจากลูกสาวสกุลซูเติบโตขึ้นก็ได้ไปเรียนหนังสือที่เมืองเฉิงตู ประจวบเหมาะกับบ้านเมืองเข้าสู่ยุคเปลี่ยนแปลง ได้เห็นโลกภายนอกกว้างขึ้น ทั้งยังได้รับอิทธิพลจากแนวความคิดสมัยใหม่ เธอจึงเริ่มไม่พอใจที่แม่คอยบงการชีวิตของตนมากขึ้นทุกที ฝ่ายคนเป็นแม่ก็ไม่รู้เลยว่าลูกสาวไปหลงรักชายคนหนึ่ง เมื่อสาวน้อยมีรักครั้งแรกก็อาศัยจังหวะวิทยาลัยปิดภาคเรียนเมื่อสามวันก่อน ออกจากเมืองกลับบ้านมาคุยเปิดอกกับแม่ ขอกลับมาอยู่ในสถานะผู้หญิงทันที

เยี่ยอวิ๋นจิ่นซึ่งไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจไว้แม้แต่น้อยย่อมไม่อาจตอบตกลงเป็นธรรมดา สองแม่ลูกมีปากเสียงกันอย่างหนัก ซูเสวี่ยจื้อพูดจาก้าวร้าวขึ้นทุกที เป็นเหตุให้เยี่ยอวิ๋นจิ่นตบหน้าลูกสาวฉาดหนึ่งเพราะโกรธจัดจนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่

ซูเสวี่ยจื้อวิ่งผลุนผลันออกนอกประตูตรงดิ่งไปกระโดดลงแม่น้ำหน้าบ้านทันใด

หลายวันก่อนมีฝนตกลงมาตลอด กระแสน้ำจึงไหลเชี่ยวพอสมควร ตอนเธอถูกคนในครอบครัวที่ไล่ตามออกมาช่วยขึ้นจากแม่น้ำก็สลบไสลไปแล้ว และนอนไม่ได้สติอยู่หนึ่งคืนก่อนฟื้นขึ้นมา

พอเยี่ยอวิ๋นจิ่นรู้ว่าลูกสาวไม่เป็นอะไรมากก็โล่งอก เธอรู้สึกทั้งโชคดีทั้งหวาดผวาไม่หาย แต่ครั้นยิ่งคิดยิ่งขุ่นใจ ประกอบกับมีงานยุ่ง จึงให้หงเหลียนคอยเฝ้าอย่างใกล้ชิดไม่ให้คลาดสายตา จะได้ไม่เกิดเหตุการณ์คาดไม่ถึงขึ้นซ้ำสอง อีกทั้งยังจงใจไม่แยแสลูกสาวนานสามวัน ตั้งใจจะทิ้งให้อยู่คนเดียว คิดไม่ถึงว่าหงเหลียนจะบอกว่าสองสามวันมานี้ซูเสวี่ยจื้อไม่ร้องไห้โวยวาย แค่นอนอยู่เฉยๆ บอกให้กินข้าวก็กินข้าว ให้ดื่มยาก็ดื่มยา เยี่ยอวิ๋นจิ่นจึงรู้สึกว่านี่มันผิดปกติเกินไปจริง