ทดลองอ่าน ข้ามเวลามาเป็นแพทย์ทหารหญิง บทที่ 125

บทที่หนึ่งร้อยยี่สิบห้า

หลายวันก่อนตอนรอเขากลับมา ซูเสวี่ยจื้อเคยมโนภาพหลายครั้งมากว่าคนทั้งคู่จะพบหน้ากันแบบไหน

แต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่าหลังจากผ่านไปหนึ่งเดือนครึ่งเธอกับเขาจะได้พบกันอีกครั้งในสถานการณ์เช่นนี้

เฮ่อฮั่นจู่เอาตัวเธอขึ้นรถแล้วขับรถพาเธอเข้าเมือง

ซูเสวี่ยจื้อตั้งตัวติดในที่สุด หัวใจที่เต้นถี่รัวเมื่อแรกเห็นเขาปรากฏตัวเมื่อครู่นี้ค่อยๆ กลับเป็นปกติ

ชั่วขณะเดียวมีถ้อยคำผุดขึ้นในหัวหญิงสาวนับไม่ถ้วน แต่พอเห็นท่าทางเขาเป็นแบบนี้ ดูเหมือนเธอไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดีเหมือนกัน

“คุณเพิ่งมาจากเมืองหลวงหรือคะ” เธอเบือนหน้าไป ดวงตาจับจ้องเสี้ยวหน้าด้านข้างที่อยู่ในเงามืดครึ่งหนึ่งกลางม่านราตรีของชายหนุ่มข้างตัว ปริปากถามเสียงเบาในที่สุด

เขาทำเสียงตอบในลำคอคำหนึ่ง

“คุณจะพาฉันไปไหน” เธอตวัดตามองถนนที่ไม่ค่อยคุ้นตาทางนอกหน้าต่าง

ถึงมาเมืองเทียนเป็นระยะเวลาไม่นับว่าสั้นนัก แต่ปกติส่วนใหญ่เธอมักจะอยู่ในวิทยาลัย เวลากลับเข้าเมืองไม่มีธุระปะปังอะไรก็ไม่ออกไปเถลไถลข้างนอก นอกจากถนนสายหลักไม่กี่สายกับบางที่ที่ไปตามกิจวัตรประจำวันแล้ว มีเส้นทางมากมายที่เธอไม่รู้จักเลย

เขาไม่ตอบคำถามเธอ

ซูเสวี่ยจื้อก็ไม่ถามอีก ปล่อยให้เขาขับรถพาเธอลัดเลาะไปตามถนนหนทางในเมืองเทียนที่ห่มคลุมด้วยผืนความมืดจนเข้าสู่เขตเมืองใหม่แล้วหยุดจอดในที่สุด

เขาลงรถมาเปิดประตูให้

เธอเหลือบตาขึ้นมองเห็นสถานที่แปลกตาแห่งหนึ่ง เป็นตึกฝรั่งหลังย่อมๆ ประตูรั้วปิดสนิท มีต้นไม้แผ่กิ่งก้านร่มครึ้มทั้งสี่ทิศ เห็นเงาไม้ไหววูบวาบ บรรยากาศเงียบสงัดอย่างยิ่ง

ประตูเปิดออกอย่างรวดเร็ว

ซูเสวี่ยจื้อคาดไม่ถึงเมื่อเห็นคุณถังเดินออกมาจากข้างในอย่างปราศจากสุ้มเสียง เธอพูดเสียงเบาด้วยรอยยิ้มน้อยๆ “คุณชายซู เชิญข้างในค่ะ พอรู้ว่าคุณจะมา ตอนนี้ที่นี่เลยสงบเงียบมากค่ะ”

เธอมองเฮ่อฮั่นจู่แวบหนึ่ง

เขาพาเธอเข้าไปส่งถึงที่ห้องห้องหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยกำชับว่า “คุณพักผ่อนอยู่ที่นี่อย่างสบายใจสักสองสามวันก่อน อย่าเพิ่งไปไหนทั้งสิ้น ต้องการอะไรก็บอกกับคุณถังได้ทุกอย่าง รอผมกลับมาแล้วจะอธิบายให้คุณฟังอีกทีนะ”

ชายหนุ่มพูดจบ มองเธอนิ่งๆ ชั่วอึดใจแล้วหมุนตัวออกเดินไป

เธอเข้าใจแล้ว เป็นไปได้ว่าศพที่ถูกพบโดยบังเอิญเมื่อกลางวันอาจก่อคลื่นลมปั่นป่วนขึ้น แต่กระแสลมจะพัดไปทิศทางใดนั้นเธอยังไม่รู้ แต่เธอรู้ว่าเบื้องหลังของมันเต็มไปด้วยความสกปรกโสมมเป็นแน่

เขาอยากกันเธอไว้นอกวง

ซูเสวี่ยจื้อส่งเสียงเรียกเขาไว้ “เพราะศพที่เจอในโรงงานผลิตยาใช่ไหมคะ”

เขาชะงักฝีเท้า

“ต้องปกปิดเรื่องที่ให้ใครรู้ไม่ได้อีกแล้วสินะ?” เธอมองแผ่นหลังเขาพลางถามต่อเสียงแผ่วเบา

เขายืนอยู่ที่เดิมครู่หนึ่งถึงหันกลับมาช้าๆ “ขอโทษที่ทำให้คุณผิดหวัง”

หญิงสาวนิ่งเงียบไปชั่วครู่ มองตาเขาพร้อมกับพูดว่า “ถ้าทำได้ เมื่อจบเรื่องแล้ว โปรดจัดการศพอย่างที่พึงจะเป็นด้วยค่ะ ศพนั้นควรค่าที่จะได้รับการจัดการอย่างสมเกียรติในฐานะเพื่อนมนุษย์คนหนึ่ง”

เขาสบตากับเธอโดยไม่พูดอะไรสักคำ จากนั้นหันหลังจากไปอย่างเร่งรีบ

ด้วยเหตุนี้ซูเสวี่ยจื้อจึงพักอยู่ในตึกฝรั่งที่เห็นชัดว่าเป็นบ้านส่วนตัวของคุณถังหลังนี้นานสามวัน

ภายในบ้านพรั่งพร้อมด้วยสิ่งอำนวยความสะดวก บ่งบอกได้ว่าคุณถังเป็นผู้หญิงที่รู้จักหาความสุขในชีวิต ถึงแม้ปกติเธอจะแต่งกายด้วยชุดจีน แต่บ้านที่อาศัยอยู่กลับตกแต่งแบบตะวันตก ไม่เพียงมีอ่างอาบน้ำ ฝักบัวอาบน้ำแบบปรับเป็นน้ำร้อนได้ และโถส้วมชักโครก ยังติดตั้งกระทั่งเครื่องทำความร้อนด้วย

ในระหว่างนี้เธอไม่ได้ย่างเท้าออกจากห้องสักก้าวเดียว

เหตุผลข้อแรกเพราะด้านนอกมีคนเฝ้าอยู่ ไปไหนไม่ได้ ข้อสองเพราะในเมื่อเขาจัดแจงแบบนี้ เธอย่อมไม่ดื้อแพ่งจะออกจากที่นี่จนขัดความประสงค์ของเขาเป็นธรรมดา

ตลอดสามวันนี้คุณถังเจ้าของบ้านหลังนี้ดูแลเธอเป็นอย่างดี ถึงเวลาก็ยกอาหารมาให้ด้วยตนเอง ส่วนเวลาอื่นๆ จะไม่มารบกวนเธอเด็ดขาดราวกับล่องหนหายตัวไปกระนั้น

เธอขอให้เอาหนังสือพิมพ์มาให้ทุกวัน คุณถังก็ทำตามที่เธอบอก

กลางดึกของวันที่สี่ซูเสวี่ยจื้อได้ยินเสียงเคาะประตู จึงเดินไปเปิดประตู

คุณถังยืนอยู่หน้าห้อง อมยิ้มกล่าวว่า “คุณชายซู คุณไปได้แล้วค่ะ”

ซูเสวี่ยจื้อก้าวออกจากบ้านตึกหลังเล็กที่อยู่มาสามสี่วัน

รถยนต์คันหนึ่งจอดอยู่นอกประตูใหญ่ ติงชุนซานรอเธออยู่ เขาเห็นเธอออกมาก็สาวเท้าเร็วรี่มาต้อนรับ จากนั้นส่งเธอกลับไปที่วิทยาลัย

ในช่วงเวลาไม่กี่วันอันแสนยาวนานนี้ ขณะที่เธอใช้การฝึกสมาธิฆ่าเวลาอยู่ภายในบ้านตึกหลังนั้น ข้างนอกเกิดเหตุการณ์วุ่นวายใหญ่โตเกี่ยวพันกับการพบศพศพนั้นโดยบังเอิญ