ทดลองอ่าน ข้ามเวลามาเป็นแพทย์ทหารหญิง บทที่ 2

บทที่ 2

แม้ว่าเมืองซวี่จะมีลักษณะพื้นที่เป็นแอ่งกระทะลึกเข้ามาในแผ่นดินและล้อมรอบด้วยเทือกเขาสลับซับซ้อนกับสายน้ำเชี่ยวกราก แต่ก็ได้อาศัยภูมิประเทศที่ดีเลิศของแม่น้ำสองสายซึ่งมาบรรจบกันไหลออกสู่แม่น้ำฉางเจียง กลายเป็นศูนย์กลางเส้นทางสัญจรทางน้ำไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ ส่งผลให้ที่นี่เป็นชุมทางการค้ามาตั้งแต่ยุคโบราณ อำเภอที่ขึ้นอยู่กับเมืองซวี่มีอยู่ยี่สิบกว่าอำเภอ มีผู้คนอยู่อาศัยหนาแน่น การค้าขายคึกคักเฟื่องฟู

ที่นี่มีห้างร้านสารพัดตั้งแต่เกลือ เหล็ก สุรา ใบชา ตลอดจนยารักษาโรค ตอบสนองตามปัจจัยสี่ของชีวิตมนุษย์ทุกคนที่ต้องเกิดแก่เจ็บตาย สกุลซูก็เป็นหนึ่งในบรรดาผู้ประกอบกิจการค้ายาสมุนไพรจำนวนมากของเมืองซวี่

จวบจนมาถึงรุ่นปู่ของซูเสวี่ยจื้อ ห้างค้ายาสมุนไพรเทียนเต๋อของอำเภอเป่าหนิงก็จัดได้ว่ามีชื่อเสียงเป็นอันดับต้นๆ ในแวดวงกิจการค้ายาสมุนไพรน้อยใหญ่นับร้อยแห่งในเมืองซวี่ ถึงแม้หลังจากเขาตายไป กิจการจะตกต่ำซบเซาลงหลายปี กระนั้นสกุลซูก็ยังเป็นตระกูลใหญ่แถวหน้าเสมอมา เหมือนสำนวนที่ว่าอูฐผอมแห้งก็ยังตัวใหญ่กว่าม้า*

เมื่อสิบปีที่แล้ว ในช่วงที่เยี่ยอวิ๋นจิ่นเริ่มจะมีเงินหมุนเวียนในมือ เธอตัดสินใจเด็ดขาดซื้อเรือนพักอาศัยส่วนที่ก่อนหน้านี้สามีแอบแบ่งขายไปครึ่งหนึ่งกลับมาในราคาสูง หลังจากนั้นก็เชื่อมต่อกลับมาเป็นหลังเดียวกัน ให้มันกลับคืนสู่สภาพเดียวกับสมัยที่พ่อสามียังมีชีวิตอยู่ แม้จะมีคนนินทาลับหลังว่าเธอทำอย่างนี้เพียงเพื่อซื้อใจคนในสกุลซู แต่ใครจะนินทาก็ช่าง ถึงอย่างไรนับจากนี้คนในสกุลซูก็ได้ลืมตาอ้าปากอีกครั้ง พวก ‘ผู้อาวุโสที่น่านับถือ’ เหล่านั้นก็ปิดปากเงียบสนิท ไม่กล้าชี้นิ้วสั่งเธออีกต่อไป

ด้วยเหตุนี้บ้านของสกุลซูในขณะนี้เป็นแบบเรือนคั่นสี่คั่นห้าซึ่งมีความลึกมาก ประกอบด้วยลานเรือนเรียงซ้อนต่อกันเป็นชั้นๆ

ซูชิงชิงอาศัยความทรงจำคลำทางไปถึงด้านหน้าในที่สุด เธอหยุดยืนอยู่หลังประตูข้างของห้องโถงซึ่งกำลังชุลมุนวุ่นวายอยู่

คุณลุงของเธอเยี่ยหรู่ชวนถูกคนหามไปที่โถงข้าง เขานอนอยู่บนตั่งยาวตัวหนึ่ง แม้ว่าสภาพของเขาจะไม่ได้เป็นอย่างที่เสี่ยวชุ่ยบรรยายเสียจนเกินจริง แต่ดูท่าทางจะบาดเจ็บไม่น้อย เห็นตรงหน้าผากมุมหนึ่งเป็นแผลฉีกขาดเนื้อแหว่งไป คราบเลือดเกรอะกรังทั่วใบหน้าและศีรษะ ขาข้างหนึ่งบิดงอดูเหมือนจะบาดเจ็บเหมือนกัน

ด้านข้างประตูใหญ่ของสกุลซูเปิดเป็นห้างค้ายา มีหมอแซ่ติงอยู่ประจำทุกวันรับตรวจโรคให้ทั้งคนในคนนอก เขารุดมาถึงแต่แรก กำลังล้างแผลตรงหน้าผากที่โดนดาบเฉือนจนเนื้อหลุดไปชิ้นหนึ่งอย่างคล่องแคล่วว่องไว ปากก็พูดไปด้วยว่า “นายท่านเยี่ย ทนเจ็บหน่อยนะขอรับ วันนี้ท่านดวงแข็งจริงๆ แผลนี้ลึกเห็นกระดูกแล้ว โชคดีที่ฟันเฉียดไป คนโบราณว่าไว้ยมบาลเดินผ่านหน้าไปครั้งหนึ่ง วันหลังต้องมีโชคมีลาภครั้งใหญ่แน่”

เยี่ยหรู่ชวนตระเวนขึ้นเหนือล่องใต้มาตั้งแต่วัยหนุ่ม กรำแดดกรำฝนจนผิวหน้าคล้ำเกรียมเป็นสีทองแดง ทว่าตอนนี้ใบหน้ากลับเหลืองซีด เขาหลับตาขยับปากยิ้มฝืดๆ พูดเสียงอ่อนระโหยว่า “ขอให้สมพรปาก”

หลังทำแผลตรงหน้าผากเสร็จ หมอติงก็จับขาของเยี่ยหรู่ชวนแล้วเริ่มจัดกระดูกให้เข้าที่ สร้างความเจ็บปวดให้เขาแทบเป็นแทบตาย ดีที่เมื่อครู่นี้ได้กินยาฝิ่นสำหรับแก้ปวดที่หงเหลียนหยิบมาให้ไปเม็ดหนึ่ง พอรักษาเสร็จ เขาก็สะลึมสะลือหลับไปด้วยฤทธิ์ยา

ดวงตาของเยี่ยอวิ๋นจิ่นแดงเรื่อ เธอใช้ผ้าเช็ดหน้าซับหางตา และลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป