ทดลองอ่าน ข้ามเวลามาเป็นแพทย์ทหารหญิง บทที่ 5

เยี่ยเสียนฉีดึงเขาออกไปตรงดาดฟ้าเรือแล้วชี้ไปชั้นบนสุด “ลุงจง รู้ไหมว่าใครเหมาห้องไป เมื่อวานผมลองถามดูแล้ว ด้านบนมีห้องพักทั้งหมดสิบกว่าห้อง นับรวมคนรับใช้ผู้ติดตามก็แค่หกเจ็ดคน นี่เขาคิดจะนอนวนให้ครบทุกห้องหรือไง”

ซูจงตอบ “นายน้อย เมื่อวานตอนคุณบอกผมเรื่องนั้น ผมก็คิดแบบนี้ เลยรีบไปสอบถามต้นเรือทันที ทีแรกคิดว่าจะจ่ายเงินเล็กน้อยขอให้คนชั้นบนแบ่งให้สักสองห้องได้ไหม แต่ต้นเรือบอกว่าจ่ายมากแค่ไหนก็ไม่ได้ ส่วนลูกค้าเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ ที่เหมาทั้งชั้นเพราะต้องการความสงบเงียบ เขาสุดปัญญาจริงๆ”

ซูจงพูดพลางย่นหัวคิ้วเข้าหากัน

นายน้อยเยี่ยยังพอทำเนา แต่นายน้อยหญิงของเขาเป็นหญิงสาวยังไม่แต่งงาน จะให้พักอยู่ติดกับคนประพฤติตัวเละเทะ ทั้งยังดื้อด้านพูดกันไม่รู้เรื่อง…

“เอาอย่างนี้เถอะ นายน้อยกลับไปก่อน ผมจะไปถามคนอื่นๆ ดู ลองเสนอเงินเพิ่มให้นิดหน่อย ไม่ว่าอย่างไรคราวนี้ต้องเปลี่ยนห้องให้พวกคุณให้ได้ขอรับ” ว่าแล้วซูจงก็เดินไปอย่างเร่งรีบ

ซูเสวี่ยจื้อนอนถึงเกือบเที่ยงวันก็ถูกเสียงเคาะประตูปลุกให้ตื่น ดูเหมือนเป็นซูจงมาหา เธอรีบใช้แถบผ้ารัดหน้าอกให้เรียบร้อยแล้วสวมเสื้อผ้าเดินไปเปิดประตู

ที่แท้ซูจงหาคนเต็มใจแลกห้องกับพวกเธอได้แล้ว เป็นผู้ชายวัยกลางคนท่าทางยังโสดอยู่ จิตใจดี ไม่เพียงไม่ถือสาที่ห้องด้านข้างทำเสียงดังรบกวน ยังเต็มใจแลกห้องอย่างเอื้อเฟื้อมาก ซูจงไม่ต้องเพิ่มเงินให้เขาด้วยซ้ำ

ซูเสวี่ยจื้อย่อมชอบใจเป็นธรรมดา แต่พอไม่เห็นเยี่ยเสียนฉีอยู่กับเขา เธอจึงเอ่ยปากถามหา

ซูจงตอบว่าเขาพบนายน้อยเยี่ยตอนเช้าครั้งหนึ่งแล้วก็ไม่เห็นหน้าอีกเลย ไม่รู้ว่าไปที่ไหน เขาเรียกให้คนตามหาตัวอยู่ เจอแล้วจะได้บอกข่าวดีนี้กับเธอ

ซูเสวี่ยจื้อเลยเก็บข้าวของก่อน

เวลานี้เยี่ยเสียนฉีที่เดินวนเวียนไปมาอยู่ด้านล่างมองขึ้นไปชั้นบนสุดอยู่ตลอดทั้งเช้า กำลังอยู่ตรงเชิงบันไดชั้นสองขึ้นสู่ชั้นสาม ครั้นย่ำเท้าขึ้นบันไดไปได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกชายหนุ่มฉกรรจ์ที่โผล่มาจากไหนก็สุดรู้จับแขนเขาไพล่หลังแล้วดันตัวไปชิดกำแพงจนหน้าแนบติดขยับเขยื้อนไม่ได้

เขาร้องอุทาน “โอ๊ย! ปล่อยนะ ผมมีธุระ”

ชายคนนั้นไม่แยแส หันหน้าไปบอกกับอีกคนหนึ่งข้างหลัง “ขึ้นไปเรียกพี่เป้ามา”

ไม่ถึงครู่หนึ่ง ‘พี่เป้า’ ซึ่งอยู่ข้างบนก็ลงมา เขามีรูปร่างสูงใหญ่บึกบึน ศีรษะล้าน ไว้หนวดเหนือริมฝีปาก หน้าตาไม่เป็นมิตร เอ่ยถามว่ามีเรื่องอะไร

“พี่เป้า เจ้าหนุ่มนี่เดินป้วนเปี้ยนไปมาตั้งแต่เช้า มองไปข้างบนตลอด น่าสงสัยมาก”

เยี่ยเสียนฉีเห็นดวงตาทั้งคู่ของ ‘พี่เป้า’ ตวัดมองมายังตนอย่างเย็นชา เขาสะดุ้งเฮือกก่อนพูดเสียงรัวเร็ว “ผมพักอยู่ชั้นสอง แซ่เยี่ย ผมมาที่นี่เพราะมีธุระจริงๆ” พูดจบแล้วยังบอกชื่อเสียงเรียงนามของพ่อตนเองด้วย

ชายคนนั้นมองเขาแวบหนึ่งก่อนจะโบกมือบอกให้ปล่อยตัว “มีธุระอะไร”

เยี่ยเสียนฉีถอนหายใจโล่งอก “ผมอยากจะถามว่าทางพวกคุณพอจะช่วยแบ่งห้องให้สักสองห้องได้ไหม ผมกับน้องพักอยู่ข้างล่าง ตอนดึกห้องด้านข้างทำเสียงดังจนทนไม่ไหว แทบไม่ได้หลับได้นอนเลย ลูกพี่ลูกน้องของผมสุขภาพไม่ค่อยดี…”

เขายังพูดไม่จบ ‘พี่เป้า’ คนนั้นก็ตอบเสียงห้วน “ไม่ได้ กลับไป” ว่าแล้วก็เดินไปเลย

เยี่ยเสียนฉีไม่ถอดใจ เขาไล่ตามขึ้นไป

“นี่ เท่าไรผมก็ยอมจ่ายนะ ช่วยกันหน่อย…”

“ขืนไม่ไปอีกก็จับโยนลงไปเลย” พี่เป้าพูดโดยไม่หันหน้ามา

คนที่ตรึงตัวเยี่ยเสียนฉีไว้กับกำแพงเมื่อครู่เริ่มหงุดหงิดแล้ว “ไอ้หนุ่ม แกจะไปหรือไม่ไป”

“เอ่อ… ไปก็ได้ ฉันไปแล้ว พอใจไหม”

“ไปเร็วสิ! ถ้ายังไม่ไปอีก จะไม่เกรงใจแล้วนะ” ชายคนนั้นตวาดด้วยสีหน้าท่าทางดุร้ายโหดเหี้ยม

เยี่ยเสียนฉีมองออกแล้วว่าคนข้างบนเป็นพวกตอแยไม่ได้ เขาได้แต่ล้มเลิกความคิด หมุนตัวเตรียมจะออกเดินไปอย่างห่อเหี่ยวใจ จังหวะนี้เองเขาก็ได้ยินเสียงดังขึ้นด้านหลัง

“เป้าจื่อ ทำอะไรกันอยู่ หนวกหูขนาดนี้”

เขาหันหน้าไปเห็นคนผู้หนึ่งเดินมาจากเชิงบันได