ทดลองอ่าน ข้ามเวลามาเป็นแพทย์ทหารหญิง บทที่ 6

ผ่านไปอย่างนี้หลายวัน คืนนี้เธอขึ้นเตียงพักผ่อนแต่หัวค่ำ ป้าหวังคนนั้นมาเคาะประตู เธอไม่ได้ยกอาหารมื้อดึกมาให้ แต่บอกว่าคุณชายหวังให้เธอไปที่ห้องเล่นไพ่บริดจ์

ความคิดแรกในหัวของซูเสวี่ยจื้อคือญาติผู้พี่ไปล่วงเกินอีกฝ่ายตรงไหนโดยไม่ทันระวังหรือเปล่า ส่งผลให้กระวนกระวายใจเล็กน้อย เธอจัดการธุระส่วนตัวครู่หนึ่งแล้วแต่งตัวตรงไปที่นั่นอย่างรีบร้อน

พอไปถึงแล้วจึงรู้ว่าตนคิดมากไปเอง

คุณชายหวังคนนี้ชอบเล่นไพ่บริดจ์มาก ตอนพักอยู่ในชนบทก่อนหน้านี้ก็สอนคนรอบตัวเล่นไพ่บริดจ์เป็นการฆ่าเวลา ในบรรดาคนร่วมเดินทางมาครั้งนี้ ผู้คุ้มกันสองคนของเขาก็คือขาไพ่ตอนอยู่ชนบท ตอนแรกขาดคนหนึ่งจึงตั้งวงไม่ได้ สองวันก่อนมีเยี่ยเสียนฉีอีกคนเลยครบขาพอดี ใครจะรู้ว่าคืนนี้ผู้คุ้มกันคนหนึ่งจะถูกเป้าจื่อเรียกไปอยู่ข้างล่างเป็นการเสริมกำลังคน ทางนี้จึงขาดไปขาหนึ่งอีกแล้ว

คุณชายหวังไม่เห็นด้วยอย่างมากที่เป้าจื่อจัดการแบบนี้ แต่จะเรียกตัวคนกลับมาก็ไม่ดีเพราะเกรงใจ ‘พี่สี่’ ส่วน ‘พี่สี่’ คนนั้นก็ไม่ยอมมาเล่นไพ่ด้วย คุณชายหวังคันไม้คันมืออยากเล่นไพ่เลยคิดถึงญาติผู้น้องของเยี่ยเสียนฉี บอกให้เรียกตัวมาให้เยี่ยเสียนฉีสอนเล่น พอเล่นเป็นแล้วก็ให้เล่นแทนเลย

เยี่ยเสียนฉีลำบากใจ เพราะแต่ก่อนญาติผู้น้องไม่เคยรู้จักของพวกนี้ กลัวจะสอนให้เธอเล่นเป็นในเวลาสั้นๆ ไม่ได้ เมื่อครู่เขาพูดบ่ายเบี่ยงจนคุณชายหวังทำหน้าบึ้งตึงคล้ายจะไม่พอใจแล้ว

อาศัยใต้ชายคาคนอื่นจะไม่ก้มหัวให้ก็ไม่ได้

เขาดึงตัวซูเสวี่ยจื้อไปด้านข้างแล้วเล่าสถานการณ์ให้ฟัง ยังเล่าไม่ทันจบ คุณชายหวังก็เอานิ้วเคาะพื้นโต๊ะ พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดว่า “มัวคุยซุบซิบอะไรกันอยู่ คนก็มาถึงแล้วยังไม่รีบสอนอีก ตอนนั้นผมหัดแค่ครึ่งชั่วโมงก็นั่งลงร่วมวงแล้ว” เขาพูดจบก็บอกให้ผู้คุ้มกันที่เหลืออยู่อีกคนไปเล่นสนุกเกอร์ที่อยู่ด้านข้างกับตน

เยี่ยเสียนฉีจนปัญญาได้แต่ขอร้องให้ญาติผู้น้องหัดเล่นเร็วๆ พอเข้าใจกติกาแล้วร่วมวงเล่นรับหน้าไปก่อน รอไว้ผู้คุ้มกันคนนั้นกลับมาก็ไม่ต้องให้เธอเล่นแล้ว

“ฉันผิดเอง ถ้ารู้แต่แรกก็คงไม่ขึ้นมาพักชั้นบนแล้ว” เขาแอบพูดเบาๆ ลับหลังคุณชายหวังด้วยสีหน้าขัดเคืองใจอยู่สักหน่อย

ซูเสวี่ยจื้อเห็นแล้วแจ่มแจ้งโดยสิ้นเชิง

คุณชายหวังคนนี้ไม่ได้ ‘อัธยาศัยดี’ อย่างที่เยี่ยเสียนฉีบอกไว้ก่อนหน้านี้แต่อย่างใด

นิสัยแท้จริงของเขาเป็นพวกหยิ่งยโสไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตาสักนิด ส่วนพวกเธอเป็นแค่เพื่อนเล่นประเภทที่อยากให้มาก็มาอยากให้ไปก็ไป

แต่เธอไม่ได้รู้สึกโกรธแค้นเหมือนโดนหยามศักดิ์ศรีอย่างรุนแรงอะไรทำนองนั้น

มันเป็นเรื่องยากมากที่คนธรรมดาๆ จะอยู่โดดเดี่ยวตัดขาดจากสังคม ไม่ว่าจะมีมุมมองความคิดหรือศีลธรรมอยู่ในระดับไหนก็ตาม

ยุคสมัยขณะนี้เพิ่งก้าวพ้นจากระบอบกษัตริย์ที่พบหน้าทักทายด้วยการคุกเข่าโขกหัวกันอยู่เลย แล้วจะเอาอะไรไปพูดเรื่องความเท่าเทียมให้เกียรติซึ่งกันและกันเล่า

ไม่มีความสามารถก็อย่าหวังว่าจะได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียมและให้เกียรติ

เหนือสิ่งอื่นใด อย่าว่าแต่ยุคนี้เลย ต่อให้เป็นอีกร้อยปีให้หลัง เรื่องการแบ่งชนชั้นวรรณะก็คงอยู่ในสภาพไม่ต่างกันนัก แค่ว่าไม่ได้แสดงออกอย่างเปิดเผยโจ่งแจ้งขนาดนี้ หากแต่เปลี่ยนไปใช้วิธีการที่แนบเนียนมิดชิดมากกว่าเท่านั้นเอง

ตราบเท่าที่ไม่ล้ำเส้น เธอไม่จำเป็นต้องถือเป็นเรื่องเป็นราวเกินไป

คุณชายหวังอาจจะฝืนใจคนอื่นไปบ้าง แต่เรื่องนี้ไม่นับว่าเกินกว่าเหตุ อีกทั้งสำหรับเธอแล้วก็ง่ายดายเหลือเกิน

เยี่ยเสียนฉีไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วเธอเล่นเป็น ไม่เพียงเล่นเป็น ยังมีฝีมือพอตัวอีกด้วย

ในชีวิตก่อนสมัยอยู่มหาวิทยาลัย เธอเคยเข้าร่วมชมรมแค่ชมรมเดียวนั่นคือชมรมไพ่บริดจ์และหมากกระดาน

จุดที่ยุ่งยากที่สุดคงเป็นไพ่บริดจ์ยุคนี้น่าจะเป็นการเล่นแบบ Auction Bridge ซึ่งแตกต่างเล็กน้อยกับ Contract Bridge ที่เธอคุ้นเคย

แต่นี่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่นัก