อาจารย์อาเรียกเขาไปตอนนี้ คิดดูก็รู้ว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ แปดส่วนคงต้องการบงการเด็กๆ อย่างพวกเขา วางแผนกลั่นแกล้งอาจิ้งน่ะสิ ดีไม่ดีคนที่ปรากฏตัวจะต้องแต่งกับศิษย์น้องหญิงผู้นั้นจริงๆ
ในเมื่อตอนนี้เขาถูกข่มขู่ เขาไม่ไปย่อมไม่ใช่ความผิดของเขา
ดังนั้นเขาจึงจับเชือกบังเหียนบังคับให้ลาน้อยหันหลังกลับไปบนเส้นทางเล็กๆ ด้วยความเต็มใจ
ลาน้อยแม้จะไม่พอใจ แต่ไม่แสดงออก เพียงลากรถเดินกลับทางเดิมอย่างยอมรับชะตากรรม ออกห่างจากหมู่บ้านที่เดิมทีเข้าใกล้แล้วไปเรื่อยๆ
ผิวน้ำสะท้อนแสงจันทร์เป็นประกายระยิบระยับ ดอกอ้อยังคงปลิวไปตามสายลม
“แม่นาง ถ้าเจ้ากระหายน้ำ กระบอกไม้ไผ่ด้านข้างมีน้ำสะอาดอยู่”
นางไม่ขยับ มีดเล็กคมกริบยังคงพาดอยู่บนคอเขา
ซ่งอิ้งเทียนอมยิ้ม เอ่ยซ้ำอีกครั้ง “ถ้าเจ้าไม่กระหายน้ำ ช่วยยื่นกระบอกไม้ไผ่ที่บรรจุน้ำให้ข้าหน่อยได้หรือไม่”
นางยังคงไม่ขยับ ทว่าลมหายใจแผ่วลงกว่าเดิม
ฟังเสียงลมหายใจอ่อนระโหยของนางแล้ว เขารู้ว่าหญิงสาวข้างหลังแทบจะพิงผนังรถอยู่ทั้งตัว แต่นางยังคงถือมีดเล็กเล่มนั้นไว้อย่างดึงดัน
เดิมทีเขาคิดว่านางพร้อมจะหมดสติไปได้ทุกเมื่อ
ใครจะคิดว่าเหตุการณ์หาได้เป็นเช่นนั้น
หนึ่งลี้ สองลี้ผ่านไป สามลี้สี่ลี้ผ่านไป สิบลี้ผ่านไปแล้ว ดวงจันทร์บนท้องฟ้าเคลื่อนจากทิศตะวันออกไปทิศตะวันตก ทว่านางยังคงไม่เอ่ยอะไร ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย ใบมีดเย็นเฉียบที่แนบลำคอเขาถูกอังจนอุ่น เขายังคิดว่านางหมดสติไปแล้ว จังหวะที่ลองหันกลับไปดู มีดเล็กเล่มนั้นกลับกดลงบนผิว ทำให้เลือดซึมออกมาทันที เกิดรอยแผลหนึ่งขีด
ชั่วเวลานั้นเขาก็คว้ามือนางที่กำมีดอยู่
นางหมดแรงไปนานแล้ว เขาแทบไม่ต้องออกแรง แค่กุมมือนางไว้ก็สามารถหยุดนางได้แล้ว
เขาหันกลับไปท่ามกลางแสงจันทร์ เห็นหญิงสาวที่อ่อนแอผู้นั้นใช้นัยน์ตาแดงก่ำดุจโลหิตจ้องเขาเขม็ง ดวงหน้าเล็กของนางถูกกัดแทะจนเละเทะ
เรือนผมดำขลับของนางยาวสยาย บดบังใบหน้างดงามน่าเศร้าทั้งยังน่าสยดสยองไปครึ่งหนึ่ง แม้รูม่านตาของนางจะเป็นสีดำ แต่ตาขาวกลับแดงเพราะโลหิต แดงราวกับอาจมีโลหิตซึมออกมาได้ทุกเมื่อ
สภาพของนางดูเหมือนผีหญิงที่ตายอย่างไม่เป็นธรรมอย่างไรอย่างนั้น หากคนอื่นเห็นเข้าจะต้องตกใจจนสามวิญญาณออกจากร่าง เจ็ดจิตลอยขึ้นไปบนสวรรค์เป็นแน่แท้ แต่ตลอดหลายวันคืนที่อยู่ร่วมกัน เขาตระหนักดีว่านางไม่ใช่ผี
ภายใต้แสงจันทร์ นางพิงผนังรถทั้งตัว ฝืนประคองตัวเองไว้ด้วยลมหายใจเฮือกสุดท้าย มือเล็กในมือเขาเย็นเยียบดุจหิมะ
ซ่งอิ้งเทียนดึงมือนางออกจากลำคอของตัวเอง นางไม่มีเรี่ยวแรงจะต่อต้าน ทว่าดวงตาแดงฉานดุจโลหิตกลับสะท้อนไอสังหารเยียบเย็นกว่าเดิม
เขาไม่ตกใจและไม่หวาดกลัว เพียงยิ้มน้อยๆ ดึงมีดคมเล่มนั้นออกจากมือนางอย่างไม่เกรงใจ
“แม่นาง ขออภัยด้วย มีดเล่มนี้เป็นของที่อาจารย์อามอบให้ข้า บนนี้มีชื่อของข้าอยู่ มิอาจมอบให้เจ้าได้” เขาเก็บมีดเล็กลงในลิ้นชักไม้ที่นางดึงออกมาและยังไม่ได้ปิด จากนั้นก็ปิดลิ้นชักพลางพูด “แต่ถ้าเจ้าชอบ ครั้งหน้าถ้าไปหยางโจวสามารถไปสั่งทำที่ร้านมีดและเครื่องเหล็กหนึ่งหทัยได้ ถ้าเจ้าไม่ชอบหยางโจว เยวี่ยโจวก็มีร้านสาขาอยู่ร้านหนึ่ง”
นางมองเขาวางมีด ปิดลิ้นชัก ดวงตาที่เต็มไปด้วยโลหิตหรี่ลงเล็กน้อย
เขาไม่ได้มองนางอีก เพียงหยิบกระบอกไม้ไผ่บรรจุน้ำด้านข้างขึ้นมา หยิบถ้วยกระเบื้องออกมาจากลิ้นชักอีกช่องแล้วรินน้ำใส่ถ้วย ก่อนจะวางลงบนมือเล็กที่เขาจับอยู่
“ดื่มน้ำหน่อยเถอะ” เขายิ้มพูด “น้ำนี้หวานมาก อร่อยทีเดียว”
นางไม่ขยับ ไม่มีแรงจะขยับ หากไม่เพราะมือเขาจับมือนางไว้ เกรงว่านางคงถือถ้วยไว้ไม่อยู่ เขารู้ ดังนั้นจึงช่วยนางยกมือขึ้น ทำให้ถ้วยน้ำขยับไปชิดริมฝีปากแห้งผากและมีแผลของนาง ทว่านางยังคงไม่อ้าปาก เอาแต่จ้องมองเขาอย่างเย็นชา
“แม่นาง” เขาเห็นแล้วก็ยิ้ม ก่อนจะพูดต่อ “ถ้าเจ้าไม่หิวน้ำ งั้นน้ำนี้ข้าไม่เกรงใจนะ”
นางยังคงไม่อ้าปาก เขาก็ไม่นึกโกรธ หยิบถ้วยออกจากมือนางแล้วกระดกใส่ปากตัวเอง
สายตานางเย็นเยียบกว่าเดิม หางตากระตุกทีหนึ่ง
ซ่งอิ้งเทียนรินน้ำให้ตัวเองอีกถ้วย
เขารู้ว่านางกระหายน้ำมาก เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่อยากดื่มน้ำ สตรีผู้นี้หมดสติไปตั้งหลายวัน ล้วนอาศัยเขาป้อนข้าวป้อนน้ำ แต่ถึงอย่างไรนั่นก็มิใช่การกินอาหารด้วยตัวเอง ตอนนี้เกรงว่านางคงทั้งหิวทั้งกระหาย ที่ไม่ยอมดื่มน้ำ แปดส่วนคงกลัวว่าเขาจะวางยาพิษกระมัง
เขาดื่มน้ำอีกถ้วยและอีกถ้วย จากนั้นก็วางถ้วยลง ยิ้มเอ่ยว่า “ข้าว่าดึกมากแล้ว ขืนเดินทางต่อไปลาตัวนี้ของข้าอาจจะทนไม่ไหว ให้มันพักสักครู่เถอะ พวกเราจอดรถริมทางข้างหน้าแล้วพักผ่อนกัน”
