ทดลองอ่าน จุดจอดหัวใจปักหมุดไว้ที่เธอ บทที่ 1-2

การประชุมความร่วมมือก่อนเที่ยวบินนี้เกิดขึ้นเนื่องจากในรายชื่อผู้โดยสารคนสำคัญมีฟู่หมิงอวี่รวมอยู่ด้วย กัปตันจึงให้ความสำคัญเป็นพิเศษและชี้แจงนานกว่าปกติถึงยี่สิบนาที

เมื่อประชุมเสร็จสิ้นก็ควรได้ขึ้นเครื่อง แต่กลับได้รับประกาศจากหอบังคับการบินเนื่องด้วยการควบคุมการจราจร ทำให้พวกเขาต้องล่าช้าออกไปประมาณหนึ่งชั่วโมง

สถานการณ์ผ่อนคลายลงอีกครั้งอย่างกะทันหัน กัปตันจึงลุกขึ้นยืนยืดเส้นยืดสายครู่หนึ่งและกล่าวกับนักบินผู้ช่วยสองคนข้างๆ

“ไปซื้อของกินกันไหม”

ทั้งสามคนจึงลุกออกไป ทิ้งพวกลูกเรือไว้ในห้องประชุม

ดีเลย์อีกแล้ว ทุกคนล้วนต้องรอ นี่ยังไม่นับรวมเวลาบิน ในห้องประชุมจึงค่อยๆ มีเสียงบ่นขึ้นมาเบาๆ

ในตอนนี้หร่วนซือเสียนออกไปรับโทรศัพท์ ยังไม่ทันวางสายก็ได้ยินเสียงพูดคุยในห้องคึกคักมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับกำลังสนทนาหารือเรื่องบางอย่างกันด้วยความสนุกสนาน

“พวกเธอกำลังคุยอะไรกันอยู่เหรอ” หร่วนซือเสียนผลักเปิดประตู “ฉันอยู่ข้างนอกได้ยินเสียงพวกเธอหมดแล้ว”

เจียงจื่อเยวี่ยเอาเอกสารรายชื่อของผู้โดยสารขึ้นมากดตรงขมับ เอียงศีรษะยิ้มพลางกล่าว “พวกเธอกำลังเดิมพันกันว่าวันนี้ใครจะสามารถเอาเบอร์โทรศัพท์ของรองประธานฟู่มาได้”

หร่วนซือเสียนส่งเสียง “อืม” อย่างงุนงง “เอาไปทำไมเหรอคะ”

“เธอคิดว่ายังไงล่ะ แน่นอนว่าต้องจีบเขาน่ะสิ!”

“ไม่ง่ายที่จะได้อยู่เที่ยวบินเดียวกับเขา โอกาสหายากนะยะ ตอนนี้ไม่ลุยแล้วจะรอเมื่อไร!”

“เดินทางไกลสิบกว่าชั่วโมงเลยนะ ฉันไม่เชื่อว่าจะหาโอกาสขอช่องทางติดต่อไม่ได้ ถ้าไม่ได้จริงๆ ฉันจะลองทำเป็นกาแฟหกหรืออะไรทำนองนั้นแบบคนอื่นดู ฮ่าๆๆๆ”

“ทำกาแฟหกมันอันตรายเกินไป ฉันคิดว่ารอฉวยโอกาสตอนที่เครื่องบินโคลงเคลงทำเป็นหกล้มเถอะ จะได้ล้มลงไปในอ้อมกอดของเขาพอดี”

ทำกาแฟหก…หกล้ม…

เมื่อหร่วนซือเสียนได้ยินหางตาก็กระตุกทันที

ละครรักวัยรุ่นเมื่อสิบปีที่แล้วก็ไม่แสดงแบบนี้แล้วนะ

แต่ในเมื่อทุกคนพูดแบบนี้ก็ฟังออกเช่นกันว่าแค่กำลังล้อเล่นกันอยู่ หร่วนซือเสียนจึงยิ้มและนั่งลงพลางใช้มือเกาขมับ

“พวกเธอฝันอะไรกันน่ะ” พูดจบก็ตะลึงงันไปครู่หนึ่ง

ทำไมถึงพูดความในใจออกมาซะล่ะ

บรรยากาศในห้องประชุมเงียบไปชั่วขณะ แต่ไม่นานก็คึกคักขึ้นมาอีกครั้งด้วยคำพูดที่ไม่แยแสเลยแม้แต่น้อย

“การฝันไม่ได้ทำผิดกฎหมายซะหน่อย อีกอย่างนะ…” คนคนนั้นลดเสียงลง “พี่ชายของรองประธานฟู่ซึ่งเป็นรองประธานอีกท่านหนึ่งก็มีคู่หมั้นเป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน และทั้งสองก็รู้จักกันบนเครื่องบิน นี่เรียกว่าอะไร ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีความเป็นไปได้ทั้งนั้น”

“พูดไว้ตรงนี้เลยนะ ต่อไปถ้าใครกลายเป็นบอสหญิงแล้ว อย่าลืมเลื่อนตำแหน่งให้ฉันเชียว อย่างอื่นไม่ต้องพูด ให้ฉันเป็นหัวหน้าพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินก่อน”

“โอ้ เห็นแก่ครั้งที่แล้วที่เธอช่วยแลกไฟลต์กับฉัน ถ้าฉันเป็นบอสหญิงแล้ว เธอจะได้เลื่อนขั้นเป็นหัวหน้าพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินทันที”

“งั้นดิฉันต้องขอขอบพระคุณท่านล่วงหน้าค่ะ แต่ถ้าหากว่าฉันได้เป็นบอสหญิงล่ะ”

หร่วนซือเสียนฟังมาครึ่งค่อนวันก็ยิ่งมึนงงขึ้นทุกที “ไม่ใช่ ทำไมพวกเธอถึงตื่นเต้นกันขนาดนี้ ถ้าอีกฝ่ายเป็นตาแก่พุงใหญ่กว่าผู้หญิงท้องล่ะ พวกเธอก็จะจีบเหรอ”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ทุกคนต่างหัวเราะจนกิ่งบุปผาสั่นไหว

หร่วนซือเสียนยิ่งงงหนัก “พวกเธอหัวเราะอะไรกัน”

“ไอ้หยา ดูเหมือนว่าสองหูของหร่วนหร่วนเราจะไม่ได้ยินเรื่องราวนอกหน้าต่างเลยจริงๆ มา พี่สาวจะให้เธอดูภาพ”

เจียงจื่อเยวี่ยใช้มือหนึ่งเกี่ยวคอหร่วนซือเสียน อีกมือหนึ่งล้วงโทรศัพท์ออกมาค้นหาภาพให้เธอดู

ภาพนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นภาพแอบถ่าย ฟู่หมิงอวี่สวมชุดสูทเรียบกริบหรูหราตลอดทั้งตัว ด้านนอกคลุมด้วยเสื้อโค้ตสีดำ ดูเหมือนกำลังรีบเดินไปยังประตูสำนักงานใหญ่ของบริษัท

เขามีไหล่ที่กว้างและขายาว ทำให้เขามีจังหวะการก้าวเท้าที่ยาวมาก แผ่นหลังเหยียดตรง ส่วนขาเรียวยาวได้สัดส่วน และเสื้อผ้าล้วนส่งเสริมกันจนทำให้เขาโดดเด่นมากยิ่งขึ้น และดึงดูดสายตาคนเหมือนรังสีทะลุออกมาจากภาพถ่าย ราวกับทำให้ผู้คนโดยรอบหายไปก็มิปาน

ถึงแม้ภาพนี้จะถ่ายเห็นใบหน้าของเขาไม่ชัดเลยก็ตาม

มิน่าล่ะ พวกแอร์โฮสเตสถึงตื่นเต้นกันขนาดนี้ ดูจากสภาพการณ์แล้วก็พอจะเข้าใจได้

เพียงแค่มองแวบเดียว หร่วนซือเสียนก็ลบคำว่า ‘เข้าถึงง่ายและใจดี’ ที่อยู่ในใจเธอออกไปจนหมดสิ้น

เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด

สองคำนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลย