ทดลองอ่าน ณ ภวังค์สุดฝั่งฟ้า บทที่ 4

…แล้วเธอก็มองเห็น แสงสลัวกับเส้นไฟสีแดงหม่นปาดป่ายในฟลอร์เต้น นำพาผู้คนให้เคลื่อนไหวไปกับจังหวะเพลงละตินอันเร่าร้อน กวินยืนอยู่ตรงนั้น โดดเด่นท่ามกลางความไม่แน่นอนของค่ำคืน ราวเป็นคนของดินแดนปริศนาจากโลกคู่ขนานอีกฟากฝั่ง…เหมือนปีศาจซึ่งแฝงกลืนอยู่ในหมู่ผู้คน และยังมีร่างอิ่มของเกวราเกี่ยวก่ายเคลียเคล้าอยู่ไม่ห่าง ดวงหน้างามหลับตาพริ้ม ชัดเจนว่ากำลังบรรเจิดเพลิดเพลินอยู่กับแสงไฟและคนข้างกาย

มาลารินขยี้ตา จับจ้องเข้าไปในภาพความเคลื่อนไหวตรงหน้าจนรู้สึกคล้ายจะวิงเวียนขึ้นมาตงิดๆ ครั้นลอบเหลือบไปมองประณตก็เห็นเขายังชะงักค้างอยู่เช่นนั้น ซ้ำยังไม่อาจอ่านสีหน้าได้เลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“พี่…ณตคะ”

หญิงสาวแสร้งสะกิดอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว หากก็โมโหตัวเองนิดหน่อยที่น้ำเสียงแหลมสูงเกินพอดี

“นู่นแน่ะพี่ภพ ดิ้นอย่างกับโดนน้ำร้อนลวก”

ใช้เวลาสักพักประณตจึงผละสายตาจากทั้งสองและมองตามคำกล่าวของเธอ ชัดเจนว่าคงตั้งใจจะทำเป็นมองไม่เห็นเช่นกัน

“ภพเมาแล้วรึเปล่าน่ะ”

“เดี๋ยวลีไปดูให้ค่ะ พี่ณตรอตรงนี้แหละ”

มาลารินตั้งใจจะเป็นหน้าด่านปกป้องคนเป็นเจ้านายอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง หญิงสาวพาตัวเองแทรกผ่านหลากหลายร่างซึ่งกำลังยักย้ายตามเสียงดนตรีอย่างลื่นไหล หลบท่าเต้นสะเปะสะปะจนไปถึงร่างบึกบึนของเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่และผองเพื่อนของเขา ก่อนสะกิดแขนยิกแล้วป้องปากเรียกแข่งกับเพลงอึกทึก

“พี่ภพ! เมารึยาง!”

“ฮะ?”

“เมายาง! โอเคป่าว!”

หญิงสาวว่าพลางทำมือโอเคเป็นเชิงถาม ขณะที่เจ้าของวันเกิดเพิ่งจะเข้าใจความหมายพร้อมทำท่าทางแบบเดียวกันตอบกลับ ทั้งที่ยังไม่หยุดออกสเต็ปสักจังหวะเดียว

มาลารินไม่อยากกวนเวลาคนกำลังสนุก เธอพยักหน้ารับหากก็มิวายเอ่ยย้ำ

“ลีกับพี่ณตอยู่ชั้นดาดฟ้านะ ถ้าเมาก็ขึ้นไปหา อย่ากลับเอง”

“คร้าบโผม!”

ภพหัวเราะเอิ๊กอ๊ากพร้อมยกนิ้วรับทราบเรียบร้อย ขณะที่คนเป็นน้องไม่อาจเลือกทางใดได้อีกนอกจากพยักหน้าหงึกหงักวางใจ หญิงสาวหันหลังกลับไปเบียดขอทางออกอีกครั้งและเกือบจะไปถึงประณตอยู่แล้วตอนที่มือหนาของใครบางคนพลันคว้าแขนเธอไว้แน่น กระชากรั้งจนต้องหันกลับไปมองก่อนได้ให้สะดุ้งโหยง

…โดยไม่ได้ตั้งใจ เธอก็ร่วงหล่นลงไปในม่านสีเทาราวควันบุหรี่ซึ่งจับจ้องโดยไร้สุ้มเสียง ท่ามกลางวูบไหวของแสงไฟราวภาพลวง แล้วมาลารินก็เพิ่งจะสังเกตตอนนั้นเองว่าภายในดวงตาของกวินช่างเวิ้งว้าง ราวกับมรสุมหลงฤดูซึ่งสะบัดคว้างอย่างเดียวดายในจักรวาล มันดิ่ง ลึก ไม่อาจสะท้อนอะไรได้เลยกระทั่งตัวเขาเอง…