ทดลองอ่าน ดวงใจกลางสายลม

บทนำ

ณ หอชุนเจียง เมืองหยางโจว

หอสุราที่ต้อนรับเฉพาะแขกร่ำรวยสูงศักดิ์ ไม่วุ่นวายแออัดเหมือนโรงเตี๊ยมธรรมดาทั่วไป ทั้งสามชั้นของหอชุนเจียงจัดแบ่งเป็นห้องส่วนตัว แต่ละห้องงดงามวิจิตร เครื่องเรือนทุกชิ้นล้วนเป็นของชั้นเลิศ ทั้งชุดเครื่องแก้ว ฉากบังลมหินอ่อน โต๊ะเก้าอี้ไม้แดงแกะสลัก รวมไปถึงแจกันกระเบื้องเคลือบ บนผนังแขวนลายมือของจิตรกรชื่อดัง บนโต๊ะวางถ้วยชามเครื่องเคลือบลงยาสีชมพูดอกกุหลาบครบชุด

แขกที่มาเยือนหอชุนเจียงหากมิใช่ยศศักดิ์สูงส่งก็ร่ำรวยมั่งคั่ง ลำดับชั้นในหอสุราแห่งนี้ ยิ่งสูงเท่าไรก็ยิ่งหรูหราเท่านั้น แต่น้อยคนนักที่จะรู้ว่าเหนือชั้นสามมีชั้นลับใต้หลังคาด้วย ทั้งชั้นแบ่งออกเป็นสองห้องซึ่งตกแต่งอย่างงามสง่า แฝงกลิ่นอายที่ลึกลับปกปิด เป็นที่พักผ่อนของเจ้าของหอชุนเจียงโดยเฉพาะ

ภายในห้องใต้หลังคายามนี้ ห้องส่วนตัวทั้งสองห้องล้วนเปิดอยู่ ห้องหนึ่งในนั้นมีเสียงสนทนาของบุรุษดังออกมา แทรกด้วยเสียงหัวเราะลั่นเป็นระยะ

ตรงกันข้าม อีกห้องหนึ่งกลับเงียบสนิท หน้าประตูมีองครักษ์หน้าตาดุดันสี่คนยืนถือดาบเฝ้าอยู่ ภายในห้องก็ล้อมรอบด้วยองครักษ์อีกสี่คน ทั้งยังมีสาวใช้วัยเยาว์สองคนคอยปรนนิบัติอยู่ใกล้โต๊ะกลม

ทว่าคนคนเดียวที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะกลมตัวใหญ่อันหรูหรากลับเป็นเด็กชายอายุราวสิบขวบคนหนึ่ง

ใบหน้าเล็กขาว ตาคมคิ้วงาม ฟันสะอาดริมฝีปากแดง ราวกับหลุดออกมาจากสมุดภาพก็ไม่ปาน เวลานี้เขานั่งหลังตรงอยู่บนเก้าอี้ มองดูสาวใช้คีบกับข้าวมาจานหนึ่ง ตักน้ำแกงเติมข้าวมาวางข้างหน้าเขา

“พอแล้ว เอาเท่านี้ก่อน” เขายกมือให้สาวใช้ซ้ายขวาถอยไป แล้วยกถ้วยกระเบื้องลายครามขึ้นมาคีบกับข้าวกินเองด้วยท่วงท่างามสง่ายิ่ง กินอย่างไม่รีบไม่ร้อน แม้กระทั่งเสียงซดน้ำแกงก็ไม่มีหลุดลอด ทั่วกายเขาราวกับปกคลุมด้วยแสงจันทร์ โดดเด่นด้วยลักษณะสุขุมเกินกว่าอายุ เสริมเข้ากับรูปลักษณ์ภายนอกที่งดงามหมดจด

พินิจให้ละเอียดกว่านั้น เขาใส่ชุดผ้าแพรสีฟ้าหม่นสลับสีไข่มุก เท้าสวมรองเท้าหุ้มข้อหนังแกะสีขาว เอวคาดสายผ้าสีเงินลายเมฆ สวมหมวกลำลองผ้าแพรต่วนสีดำฝังหยก พกกระบี่สั้นเล่มหนึ่งไว้ข้างมือ บนฝักกระบี่ที่ทำจากเงินประดับด้วยอัญมณีหนึ่งเม็ดที่เป็นสีแดงสุกสว่าง ส่องสะท้อนวูบวาบบนใบหน้าอ่อนวัยนั้น

เมื่อมองจากที่ไกลๆ เปรียบประหนึ่งภาพวาดอันงดงามประณีต ชวนให้คนมองดูจนเพลิดเพลิน…

ปัง!

บรรยากาศอันเงียบสงัดหายวับไปกับตา เมื่อประตูห้องติดกันถูกผลักเข้ามาอย่างแรงโดยไม่ทันตั้งตัว ทุกคนต่างตะลึงงัน เด็กชายหยุดมือที่กำลังคีบอาหารแล้วเงยหน้ามองอย่างตกใจ

“ที่นี่เงียบดีจริงๆ!”

เสียงเล็กบางดังขึ้น แทบจะพร้อมกันนั้น คนที่ส่งเสียงก็วิ่งตื๋อเข้ามาที่โต๊ะกลม มองดูเด็กชายอย่างสนอกสนใจ

“นายน้อย ขออภัยด้วยขอรับ คือว่า…” องครักษ์ที่อยู่นอกประตูวิ่งตามแขกไม่ได้รับเชิญเข้ามาอย่างตะลีตะลาน

เด็กชายมองดูแขกไม่ได้รับเชิญตรงหน้าซึ่งเป็นเด็กหญิงอายุประมาณห้าหกขวบ ก็พบว่าอีกฝ่ายกำลังจ้องมองตนอยู่เช่นกัน ใบหน้านั้นออกจะคล้ำไปหน่อยสำหรับเด็กหญิง พวงแก้มกลมตึงคล้ายกำลังอมอะไรอยู่ในปาก ดวงตาถูกก้อนเนื้อบนใบหน้าเบียดขึ้นไปจนเล็กหยี แต่แววตากลับสดใสเป็นประกายอย่างยิ่ง

“ข้ากินนี่ได้หรือไม่” สายตาของเด็กหญิงเลื่อนไปมองบนโต๊ะ จับจ้องที่จานลูกชิ้นกุ้งที่อยู่ท่ามกลางจานอีกหลายใบ

“นายน้อย ให้ข้าน้อยพานางกลับไปที่ห้องข้างๆ หรือไม่ขอรับ” องครักษ์พูดเสียงอ่อย

เด็กชายโบกมือพลางส่ายหน้า “ช่างเถอะ ไม่เป็นไร เจ้าออกไปก่อน”

ถึงแม้เขาจะไม่ชินกับการถูกคนรบกวนในเวลากินอาหาร แต่บิดาของเด็กหญิงเป็นสหายรักที่รู้จักกับท่านพ่อของเขามานานหลายปี ครั้นจะไล่นางออกไปก็คงไม่ดีนัก

“ช่วยเอาถ้วยกับตะเกียบมาเพิ่มให้คุณหนูเฟิ่งด้วย” เขาออกคำสั่ง