ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย บทที่ 136

“เขาต้องการทำอันใด นับแต่รู้ว่าหลิงอี้ไปจัดงานวันเกิดที่คฤหาสน์นอกเมืองหม่อมฉันก็รู้แล้ว สังหารบิดา โยกย้ายทหารโดยพลการ เรื่องเมื่อคืนไม่มีทางจะยุติลงด้วยดี ต่อให้เขาสมปรารถนา แล้วบทสรุปเล่าจะเป็นเยี่ยงไร”

เฉิงเซ่าซางสบรับสายตาขององค์ชายสาม ขณะที่แผลบนแผ่นหลังเริ่มปวดแปลบ

“หลบหนี หรือไม่ก็รั้งอยู่” นางเอ่ยเนิบๆ “ทว่าทั่วหล้าล้วนเป็นแผ่นดินของฝ่าบาท เขาจะหลบหนีไปที่ใดได้เล่า จะให้ทรยศหนีเข้าพื้นที่สู่จง? หรือจะให้ไปเข้ากับชนต่างเผ่าทางเหนือที่โม่เป่ย*? หรือไม่ก็ปกปิดชื่อแซ่อยู่ในป่าเขา อยู่ในหมู่ชาวบ้านร้านตลาด วันๆ เฝ้ารอว่าหลังจากฝ่าบาทเสด็จจากไป องค์ชายสามทรงสำเร็จการใหญ่ แล้วเขาจะได้ออกมาอีกครา?”

แววตาของเด็กสาวอ้างว้างทว่ามองทะลุลึกซึ้ง องค์ชายสามถึงกับไม่อาจประสานสายตากับนางได้

“องค์ชายทรงรู้จักตัวตนของเขาชัดแจ้งยิ่งกว่าหม่อมฉัน เขาจะไม่ยินยอมพร้อมใจแน่หากต้องเอาชีวิตรอดไปวันๆ อย่างหลบๆ ซ่อนๆ ลับๆ ล่อๆ เขาขอยอมตายก็จะไม่มีทางยินยอมพร้อมใจ”

องค์ชายสามคลายฝ่ามือออก วางร่างเด็กสาวกลับไปที่ขอบเตียง แล้วเดินห่างออกมาสองก้าว

“เมื่อเขารั้งอยู่ก็คือยอมให้จับกุม หรือไม่ก็ขอตายยุติเรื่องราว” เฉิงเซ่าซางลูบคลึงแขนที่ถูกบีบจนเจ็บระบม “แต่เขาจะไม่จบชีวิตตนเองต่อหน้าหม่อมฉันหรอก”

องค์ชายสามหันขวับมาเอ่ยถากถาง “เจ้าช่างคาดการณ์แม่นยำดุจเทพเซียน ไม่ว่าอันใดก็รู้ทั้งสิ้น!”

เฉิงเซ่าซางเงยหน้าสบตาตอบ “หม่อมฉันรู้ เพราะเขาไม่อาจหักใจทำให้หม่อมฉันตื่นกลัว”

องค์ชายสามสะบัดหน้าไปอย่างฉุนเฉียว ไม่พูดจาแต่อย่างใด

“ในเมื่อต้องถูกจับเข้าคุกตัดสินโทษ เช่นนั้นเรื่องบางอย่างเขากระทำน้อยลงเท่าไร ย่อมจะยิ่งดีเท่านั้น”

เฉิงเซ่าซางอ่อนแรงอยู่บ้าง ไม่แคล้วเริ่มหอบหายใจ “หม่อมฉันจงใจเรียกให้แม่ทัพเฉินแห่งหน่วยพยัคฆ์เผ่นไปทูลแจ้งฝ่าบาท ใจคิดว่าเขามีมิตรภาพอันดีกับพวกเราเสมอมา ย่อมจะไว้ไมตรีให้สามส่วน ไม่คาดว่า…เฮ้อ แม่ทัพเกราะเขียวผู้นั้นเป็นใครกันเพคะ”

“คนผู้นั้นมีชื่อเสียงทัดเทียมกับเฉินอันกั๋ว เมื่อสามปีก่อนเขานึกว่าเสด็จพ่อจะมอบหน่วยทหารส่วนพระองค์ให้กับเขา ใครจะรู้เสด็จพ่อกลับมอบให้จื่อเซิ่ง! เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องยุ่ง วันหน้าข้าจะสั่งสอนเขาเอง!” องค์ชายสามโกรธจนกำหมัด หันมาถลึงตาจ้องเด็กสาวอีกครา “เจ้าไม่ต้องมาพูดเสียมีเหตุผลน่าฟัง หากจื่อเซิ่งตายไป ล้วนเป็นเพราะเจ้าทำร้ายเขา!”

เฉิงเซ่าซางเอ่ยเสียงเบา “หากเขาตายไป หม่อมฉันชดใช้ชีวิตให้แล้วกัน องค์ชายพอพระทัยหรือไม่เล่า”

องค์ชายสามไม่ตอบคำ ยังถลึงตาใส่นางต่อ

เฉิงเซ่าซางกล่าว “อันที่จริงตรัสว่าล้วนเป็นเพราะหม่อมฉันทำร้ายเขา นี่ไม่ถูกต้องแต่อย่างใด คืนนี้ที่ทรงรุ่มร้อนดั่งถูกไฟแผดเผา เกรงว่าเพราะทรงรู้สึกผิดบาปอยู่เช่นกัน…ความจริงหม่อมฉันมีถ้อยคำสามประโยคอยากจะมาทูลถามองค์ชายตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”

องค์ชายสามเอาสองมือไพล่หลัง สีหน้าเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง “สามประโยคใดเล่า”

“ประโยคแรก…สระน้ำในสุสานตงไป่หนาวหรือไม่ ประโยคที่สอง…ทิวทัศน์บนเจดีย์เยี่ยนหุยดีหรือไม่ ประโยคที่สาม…นานหลายปีเพียงนี้ พวกท่านสองคนเสแสร้งเหนื่อยหรือไม่”

องค์ชายสามพลันหน้าเปลี่ยนสี “เจ้ารู้ทั้งหมดแล้ว?”

เฉิงเซ่าซางยึดจับมือของอาจู้ พยุงกายยืนขึ้นอย่างยากลำบากราวหญิงชราวัยเจ็ดแปดสิบผู้หนึ่ง “วาจาเหล่านี้มิสู้สนทนากันระหว่างทาง ความจริงต่อให้องค์ชายไม่เสด็จมา หม่อมฉันก็จะเข้าวังอยู่แล้ว ตอนนี้โปรดให้หม่อมฉันได้ล้างหน้าล้างตาผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ถ้าอย่างไรองค์ชายเองก็จัดแต่งอาภรณ์อยู่ที่จวนสกุลเฉิงสักหน่อยเถิด ประเดี๋ยวเข้าเฝ้าฝ่าบาท ชุดแต่งกายไม่เรียบร้อยมิแคล้วเป็นการไม่เคารพ”

องค์ชายสามจับจ้องนางครู่ใหญ่ ก่อนเอ่ยเน้นทีละคำ “หากเจ้าพูดหักล้างแทนเขาได้ดี ข้าจะไม่ถือสาหาความอันใดกับเจ้าแล้ว! แต่หากเจ้ากล้ามีพฤติกรรมปลิ้นปล้อนเฉไฉแม้เพียงนิด วันหน้าข้าจะเอาชีวิตเจ้าแน่!”