ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 1

บทที่หนึ่ง

เวิ้งนภาอึมครึม วายุประดุจคมดาบ กรวดทรายปลิวว่อนอยู่เหนือผืนดินที่แตกระแหง ตีต้นไม้ใบหญ้าที่เหี่ยวเฉากับภูเขาหินให้บังเกิดเสียงดังแซกซ่า พิภพมนุษย์อันไพศาลบัดนี้มีเพียงความเปลี่ยวร้าง

เซวียนชิงกำลังวิ่งตะบึงอยู่ในพิภพมนุษย์ อาภรณ์สีขาวบนร่างเปรอะคราบโลหิตเป็นด่างดวง ครั้นสองเท้าของเขาย่ำผ่านผิวดินซึ่งสลับด้วยร่องลึก ก็จะหอบเอากองฝุ่นฟุ้งขึ้นที่เบื้องหลัง

“หยุดนะ! มารดามันเถอะ เจ้าฆ่าลูกชายข้าแล้วยังจะกล้าหนีอีกรึ!” บุรุษวัยกลางคนสวมชุดสีม่วงผู้หนึ่งพลันโฉบลงมาจากฟ้า กุมกระบี่ขวางอยู่เบื้องหน้าเขา

เซวียนชิงใช้กระบี่ค้ำยันพื้น ลมหายใจหอบฮัก “ท่านเทพจื่ออิน ข้าเคารพท่านเป็นผู้อาวุโส แต่ท่านกลับไม่แยกแยะถูกผิดล่าสังหารข้าไม่เลิกรา การตายของบุตรชายท่าน ข้าก็ได้ชี้แจงไปหลายหนแล้ว เป็นบุตรชายท่านที่ลงมือจะเอาชีวิตข้าก่อน สุดท้ายก็พลาดพลั้งจนตายภายใต้คมกระบี่ของตนเอง ท่านจะพูดกันด้วยเหตุผลไม่ได้หรือ”

“เหตุผล? ตอนนี้ในสามพิภพ กระทั่งไก่ที่ออกไข่ได้สักตัวก็ยังไม่มี ข้ามีบุตรชายโทนผู้นี้เพียงคนเดียว พอเขาตายไป ข้าก็สิ้นทายาทแล้ว ยังจะมีเหตุผลอะไรให้ต้องพูดกันอีก!” ในมือของจื่ออินเสกกระบี่ที่ใบมีดบางและมีขนาดยาวราวสามฉื่อ ขึ้นมาเล่มหนึ่ง จากนั้นก็แทงปราดมาทันที

เซวียนชิงสกัดเขาออกไปด้วยหนึ่งกระบี่ ก่อนจะถอยหลังติดกันหลายก้าว “ข้ายังนึกว่าท่านทำเพื่อชำระแค้นให้บุตรชายเสียอีก ที่แท้สิ่งที่ใส่ใจก็มิใช่บุตรชาย แต่เป็นสิ่งที่เรียกว่าการสืบสายโลหิตเท่านั้นเอง”

“พูดพล่ามไร้สาระ! มารดามันเถอะ มีใครหน้าไหนบ้างที่ไม่ใส่ใจ!” คมกระบี่ของจื่ออินตวัดไปรอบด้านปราดหนึ่ง “เจ้าลองมองดูสิ พิภพมนุษย์มีสภาพรกร้างเพียงใด! ทั่วทั้งสามพิภพไม่อาจให้กำเนิดทายาทรุ่นหลังมาตั้งพันปีแล้ว เดิมทีข้ายังดีใจที่ได้ทิ้งสายโลหิตของตนไว้แต่เนิ่นๆ พลังเทพในร่างนี้จะได้สืบทอดต่อไป แต่นึกไม่ถึงว่าต้องมาพินาศด้วยน้ำมือเจ้า แล้วจะให้ข้ายอมรับได้อย่างไรกัน! สรุปคือวันนี้ไม่เจ้าตาย ก็คือข้าสิ้น!”

เซวียนชิงเห็นอีกฝ่ายคล้ายถูกจิตมารครอบงำแล้ว เขาก็ไม่กล้าบุ่มบ่ามเข้าปะทะ ได้แต่ฝืนเร่งลมปราณแล้วกลับหลังหันออกวิ่งโดยไม่รั้งรอ

จื่ออินมองว่านี่เป็นการกระทำอันสูญเปล่า เขาจึงหัวเราะหยามหยันก่อนจะหลับตาท่องคาถา พอลืมตาขึ้นอีกครา เขาก็ปรากฏตัวขึ้นที่เบื้องหน้าของเซวียนชิงแล้ว “ตอนนี้เจ้ามีสภาพสะบักสะบอมเป็นดั่งตะพาบในไห ยังจะมีปัญญาหนีไปที่ใดได้อีก”

สีหน้าของเซวียนชิงซีดเผือด เขาหันหลังหนีไม่ทันแล้ว เพียงเห็นจื่ออินยกสองแขนขึ้น แสงสีขาวสี่สายก็ถูกยิงออกจากแขนเสื้อมาถึงเบื้องหน้าของเซวียนชิง แล้วทะลวงเข้าสู่ข้อมือกับข้อเท้าพอดิบพอดี อาการปวดระบมระลอกหนึ่งแล่นมาพร้อมไอเย็นเฉียบเสียดแทงกระดูก กระแสพลังมหาศาลนั้นผลักให้เซวียนชิงกระเด็นไปทางด้านหลัง จวบจนกระแทกเข้ากับหน้าผาจึงหยุดเคลื่อนที่ ร่างของเขาถูกแสงสีขาวสี่สายนี้ตอกตรึงไว้บนหน้าผาอย่างแน่นหนาแล้ว