ทดลองอ่าน บอสหน้าตายกะยัยสอางค์ บทที่ 2

แล้วมีหรือสอางค์จะยอมแพ้

“บอสไม่ได้มาจากอังกฤษ เลยทำให้บอสเข้าใจเรื่องนี้ผิดๆ ไงคะ” สอางค์ปั้นสีหน้าจริงจัง ขึงขังกว่าเดิม

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน “การที่คุณนินทาผมลับหลัง มันเกี่ยวอะไรกับที่ผมไม่ได้อยู่อังกฤษด้วย”

“กรุณาอย่าใช้คำว่า ‘ลับหลัง’ นะคะ ฉันบอกแล้วว่ามันเป็นการ ‘เล่าสู่กันฟัง’ ในหมู่เพื่อนฝูง A conversation between friends you know และการที่บอส ‘บังเอิญ’ เดินมาได้ยิน ก็เรียกว่าลับหลังไม่ได้ด้วย”

เจ้านายหนุ่มพยายามอดทน มองหน้าคนที่ทำตัวเป็นหมาป่าหาเหตุใส่ความลูกแกะว่าทำให้น้ำขุ่นอย่างใจเย็น

ทั้งที่แค่เธอเอ่ยปากขอโทษ เรื่องก็จะจบลงแล้วแท้ๆ

เขาอยากรู้จริงๆ ว่าคนตรงหน้าจะไหลไปได้ถึงไหน

“ก็ถ้าบอสเป็นคนอังกฤษ บอสจะเข้าใจ ‘Devil’ หรือ ‘ปีศาจ’ ว่าไม่ใช่เรื่องที่ไม่ดีเลย”

เขายังนั่งหน้าตายระหว่างที่เธอพูด ไม่รู้กำลังพยายามทำความเข้าใจ หรือสงสัยสิ่งที่เธออธิบายกันแน่

“บอสไม่รู้ใช่มั้ยล่ะคะ เอิง…เอ๊ย ฉันจะบอกให้ก็ได้ว่าใครๆ เขาก็ชอบปีศาจแดงกันทั้งนั้น เฮกันไปดูทีเป็นหมื่นเป็นแสนเต็มสนาม ถ้าพูดถึงฟุตบอลหรือซอกเกอร์บอสอาจจะไม่คุ้นเคยเท่าไหร่ เพราะคนอย่างบอส ฉันว่าน่าจะรู้จักแค่ชิคาโกบูล หรือไม่ก็เอ็นบีเออะไรทำนองนั้นใช่มั้ยล่ะคะ มันเป็นเรื่องของ culture ซึ่งอาจจะทำให้บอสเข้าใจความหมายที่ฉันพูดผิดไป แต่เรื่องนี้เราทำความเข้าใจกันได้นะคะ ไอ้ตอนที่ฉันเรียกบอสว่าปีศาจ นั่นก็เป็นการเปรียบเทียบ…”

“Are you serious?”

หญิงสาวที่กำลังโม้แตกชะงัก เงยหน้ามองคนตรงข้าม

“คะ?”

“You are such a…”

โทมัส แบรนดอนส่ายศีรษะ มุมปากโค้งคล้ายกำลังยิ้มกับตัวเอง ยิ่งเห็นหญิงสาวพยายามปั้นท่าให้ดูขึงขังยิ่งทนไม่ไหว สุดท้ายจึงหลุดหัวเราะออกมา

นี่เป็นครั้งแรกล่ะมั้งที่สอางค์เห็นเขาหัวเราะ

แต่เธอไม่เห็นว่าสิ่งที่เธอพูดน่าขำสักหน่อย “บอสหัวเราะอะไรคะ”

“I’ve never met someone like you before.”

เขายักไหล่เปลี่ยนทีท่าสบายๆ สลัดคราบเจ้านายจอมโหด ก่อนจะยิ้มแบบที่ป้าแม่บ้านชอบชมว่าหล่อเหลือเกิน แล้วเอ่ยคำถามที่เล่นเอาหัวใจของเธอกระตุกนิดๆ ว่า

“Are you free tonight?”

“คะ?”

“ผมอยากจะให้คุณไปกับผมหน่อย”

“ไป…ไปไหนหรือคะ” จะให้เธอไปไหนอีกล่ะ ก็ไหนว่าไม่ต้องทำโอทีแล้วไง

“ผมไม่เอาคุณไปฆ่าไปแกงหรอก”

“ในระเบียบบริษัทไม่มีข้อไหนที่บอกว่าพนักงานต้องออกไปข้างนอกกับนายจ้างนอกเวลางานนี่คะ”

“ผมก็ไม่ได้จะใช้คุณเรื่องงาน แต่ผมมีธุระอย่างอื่นให้ทำ”

“ธุระ? ธุระอะไรกันคะ”

ชักจะทะแม่งๆ แล้วสิ

ถ้าต้องออกไปข้างนอก ทำไมเขาไม่เรียกปาริฉัตร เลขาฯ ของเขาไปล่ะ ทำไมจะต้องให้เธอไป ไม่ใช่หน้าที่เธอที่จะต้องตามเจ้านายไปไหนต่อไหนสักหน่อย แล้วอีกอย่างมันก็เลยเวลางานแล้วด้วย

เธอมีสิทธิ์จะปฏิเสธ

ใช่! ปฏิเสธ!

“เอาเป็นว่า เย็นนี้ทำตัวให้ว่างไว้ก็แล้วกัน”

“แต่…ฉันขอปฏิ…”

“ขอบคุณมากครับคุณสอางค์ เชิญไปทำงานของคุณต่อได้”

มัดมือชกกันแบบนี้ก็ได้เหรอ