ทดลองอ่าน ยั่วเย้าแม่ทัพให้เผลอกาย ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

หน้าปกเป็นสตรีงามผุดผาดนวลเนียนแฝงกายอยู่ใต้ร่มไม้ มือขาวปานหิมะถือกิ่งดอกซิ่งแดงสดไว้กิ่งหนึ่ง เสื้อผ้าบนไหล่เล็กบางกลมกลึงเหมือนจะหลุดแต่ไม่หลุด ริมฝีปากล่างถูกขบเบาๆ น้ำตาพร่าเลือน ทว่าสีหน้าท่าทางกลับมิอาจปกปิดอาการหอบกระชั้น คล้ายเพิ่งผ่านการสำเริงสำราญและต้องเฝ้ามองชายคนรักจากไปด้วยความอาวรณ์…ยั่วเย้ากระชากจิตวิญญาณของผู้คนอย่างยากจะบรรยายถึงเพียงนั้น แต่กลับไม่สะท้อนความหยาบโลนต่ำช้าแม้แต่น้อย

ทำเอาคนเห็นอยากให้ตนเป็นชายผู้นั้นเสียเหลือเกิน จะได้หันกลับมาโอบสาวงามไว้แนบอกแน่น และรักถนอมนางอีกสักครั้งให้หนำใจ

พอพวกจ้าวลิ่วได้ภาพไปใบหน้าก็แดงซ่านเพราะความตื่นเต้น ทนรอไม่ไหวที่จะกลับไป ‘ชื่นชมให้เต็มที่’

พอคนจากไปท่าทีขึงขังจริงจังก่อนหน้านี้ของเหล่าเจียงก็หายไป แทนที่ด้วยท่าทางดีอกดีใจเหมือนหนูที่ขโมยกินน้ำมันตะเกียงจนอิ่มอย่างไรอย่างนั้น

หึๆ ก้อนเงินหนักๆ เข้ากระเป๋ามาอีกแล้ว

“รวยแล้วๆ” เขายิ้มเป่าลมหายใจใส่ก้อนเงินและถูไปมาอย่างระวังพลางพูดกับตนเอง “คุณหนูข้าช่างร้ายกาจโดยแท้ กฎเกณฑ์นี้ตั้งได้ยอดเยี่ยมจริงๆ เป็นความจริงที่ของหายากย่อมล้ำค่า ตลาดไม่ปั่นย่อมไม่ครึกครื้น เกี้ยวต้องมีคนหาม มนุษย์เราต้องพึ่งพากัน นี่ถึงจะเรียกว่าดี! ฮ่าๆๆๆ”

เหล่าเจียงกำลังยิ้มหน้าบาน นอกประตูก็มีเสียงฝีเท้าเร่งร้อนของลูกค้าดังขึ้น พอเงยหน้าเห็นเด็กหนุ่มหลายคนที่เพิ่งเลิกเรียนผลักกันไปมา เบียดเสียดแย่งกันเข้ามาในร้านอย่างเขินอายแกมตื่นเต้น ใบหน้าชราที่เปี่ยมด้วยริ้วรอยของเหล่าเจียงก็ยิ้มสุขใจกว่าเดิม

นี่อย่างไร พวกลุ่มหลงในนารี…อ่ะแฮ่ม เป็นลูกค้าผู้สัตย์ซื่อมาเยือนอีกแล้วต่างหาก!

“จำกัดจำนวนซื้อ หนึ่งคนต่อหนึ่งชุด หนึ่งคนต่อหนึ่งชุด…” เหล่าเจียงรีบโกยเงินห้าสิบตำลึงใส่แขนเสื้อกว้างและยิ้มร่า

หมู่นี้เรื่องที่คึกคักที่สุดในเขตชุมชนของดินแดนทางใต้ก็คือการคาดเดาว่าผู้วาด ‘ชุดภาพวาบหวิวสกุลฮวา’ ที่ทำเอาชายหนุ่มชายชราในดินแดนทางใต้ลุ่มหลงไปตามๆ กัน ทำให้ผู้มียศศักดิ์ตั้งแต่ขุนนางน้อยใหญ่ไปจนถึงชนชั้นล่างอย่างพ่อค้ากรรมกรแย่งกันซื้อจนมีชื่อเสียงโด่งดังในชั่วเวลาสั้นๆ เพียงหนึ่งปี…อาจารย์ฮวาชุนซินผู้นั้นโฉมหน้าที่แท้จริงเป็นใครกันแน่

มีคนเดาว่าเขาเป็นขุนนางชราที่เกษียณอายุแล้วและเบื่อชีวิตการเป็นขุนนาง มีคนเดาว่าเขาเป็นผู้มีพรสวรรค์ งดงามเปี่ยมเสน่ห์ ยังมีคนเดาว่าเขาเป็นบัณฑิตตกอับที่สอบขุนนางหลายครั้งแล้วยังไม่ผ่านเสียที ได้รับความสะเทือนใจมากไปจนบุคลิกเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง นับแต่นั้นมาก็หมกมุ่นกับการวาดภาพสตรีเริงรมย์…

ไม่ว่าขบคิดอย่างไรก็คงไม่มีใครคาดว่าตัวจริงของอาจารย์ฮวาชุนซินจะเป็นหญิงสาวอายุสิบแปดย่างสิบเก้าที่ยังขายไม่ออก อีกทั้งเร่งวาดต้นฉบับทั้งวันทั้งคืนจนสองตาไร้ประกาย ในห้องหนังสือเล็กๆ เต็มไปด้วยขยะที่ถูกขยำเป็นก้อนกลม ข้าวราดเนื้อตงพัว ชามใหญ่ที่กินเหลือจากเมื่อวานมีน้ำมันที่จับตัวเป็นก้อนแข็งปกคลุมอยู่เป็นชั้นหนา

ฮวาชุนซินคาบพู่กันไผ่ดำขนหางเพียงพอนชั้นดีนั่งขดตัวอยู่บนเก้าอี้ไท่ซือ* ผมยาวปล่อยสยายอยู่ข้างหลังโดยไม่ได้สางหรือเกล้ามวย นางสวมชุดคลุมสีขาวตัวใหญ่บางเบาที่ทำให้มองไม่เห็นทรวดทรง หากไม่เพราะนี่เป็นตอนกลางวันแสกๆ ที่แดดส่องจ้า เกรงว่ามองไปแล้วคงได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนว่า ‘ผีหลอก…’ เป็นแน่

ครู่หนึ่งผ่านไป ฮวาชุนซินที่อยู่ในภาวะชะงักงันก็ขยับตัวนิดๆ สายตาเหม่อลอยเลื่อนไปยังภาพวาดตรงหน้าที่วาดไปได้กว่าครึ่งแล้ว ดวงตาของคนงามแวววาว เนินอกเผยออกมาครึ่งหนึ่ง ปากแดงจิ้มลิ้มเผยอขึ้นเล็กน้อยคล้ายกำลังหอบคราง ดวงหน้าเล็กทั้งสุขสมและเจ็บปวด ส่วนบุรุษแกร่งกำยำเหนือร่างนางนั้นมือใหญ่เกาะกุมสะโพกกลมกลึงราวผลท้อของคนงามไว้มั่น เจ้าสิ่งดุดันตรงหว่างขาเยี่ยมหน้าออกมาจากชุดคลุมยาวที่ปิดคลุมอยู่ครึ่งหนึ่ง ใกล้จะรุกรานเข้าไปในจุดเร้นลับที่ชุ่มฉ่ำด้วยน้ำค้างวสันต์เต็มที…

แต่แล้วกลับติดขัดตรงนี้