ทดลองอ่าน เทพน้อยแห่งหายนะ

บทที่หนึ่ง

 ในแดนเซียนที่เมฆหมอกเลือนราง แสงเงินแสงทองสว่างไสวรุ่งโรจน์ เหล่าเทพเซียนยืนอยู่รอบลานพิพากษาเซียนอันกว้างใหญ่ด้วยสีหน้านิ่งขรึม มองเซียนน้อยที่คุกเข่าอยู่ตรงกลาง สีหน้าเต็มไปด้วยความเสียใจและเจ็บแค้น

นางก็คือหนึ่งในสิบเซียนคนงามที่เหล่าทวยเทพชื่นชอบที่สุด…เทพน้อยแห่งหายนะ นางกำลังจะถูกเซียนเทพสูงสุดลงโทษ กลุ่มเทพบุรุษเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้ เทพสตรีทั้งหลายก็มีสีหน้าไม่อาจทนดู

นับแต่นี้ทัศนียภาพงดงามในแดนเซียนจะลดน้อยลงไปหนึ่งอย่าง จะให้เซียนทั้งหลายไม่ทอดถอนใจได้อย่างไร ทว่าไม่มีเทพเซียนท่านใดกล้าออกมาพูดแทนนาง ไม่ใช่เพราะอะไร เพียงเพราะยามเซียนเทพสูงสุดเกรี้ยวกราดเป็นฟืนเป็นไฟ เพลิงโทสะที่ลุกลามจะแผดเผาฌานตบะทั้งร่างของเหล่าเซียนจนพินาศสิ้น

พันปีก่อน เซียนเทพสูงสุดเคยพิโรธหนักครั้งหนึ่ง เซียนที่ช่วยพูดให้เทพเซียนที่ถูกลงโทษนั้นฌานตบะทั้งร่างถูกแผดเผา ทั้งยังถูกเซียนเทพสูงสุดส่งไปฝึกฝนหนักที่แดนมนุษย์ ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีเทพเซียนตนใดกล้าเสี่ยงภัยช่วยพูดให้เทพน้อยแห่งหายนะ

“เทพน้อยแห่งหายนะ! เจ้ายอมรับผิดหรือไม่” เซียนเทพสูงสุดยากจะปิดบังความกริ้วโกรธ ตวาดถามเทพน้อยแห่งหายนะที่คุกเข่าอยู่ด้านล่าง

“ไม่ยอมรับ เซียนเทพสูงสุด ข้าไม่ยอมรับผิด เห็นอยู่ว่าข้าได้รับภัยพิบัติดุจปลาในบ่อที่ต้องรับเคราะห์* ข้ามีความผิดอะไร” เทพน้อยแห่งหายนะที่คุกเข่าอยู่กลางลานพิพากษาเซียนสั่นศีรษะ “ท่านไม่อาจลงโทษข้าเพราะเหอเปา* ใบนั้นถูกคนเก็บได้”

นางคือเทพน้อยแห่งหายนะของแดนเซียน พอเห็นชื่อก็คิดโยงไปถึงความหมาย นางเป็นเทพน้อยที่คอยสร้างเรื่องหายนะ นำพาโชคร้ายมาสู่ผู้คนโดยเฉพาะ ใครเจอนางเข้า ผู้นั้นก็ต้องเดินไปสู่หนทางกว้างใหญ่ที่เป็นความโชคร้ายอย่างสุดแสน แม้แต่กินน้ำยังติดฟันได้

นางเทพน้อยแห่งหายนะ แต่ไรมาก็ได้แต่นำพาโชคร้ายมาให้ผู้อื่น นึกไม่ถึงว่าวันหนึ่งโชคร้ายนี้จะย่างกรายมาถึงตนเองได้

แม้นางจะไม่ได้รับความชื่นชอบจากมนุษย์ แต่อยู่ในแดนเซียนนางกลับได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี เทพเซียนทั้งกลุ่ม ไม่ว่าบุรุษสตรีล้วนชื่นชอบนางมาก เพราะนางเป็นหนึ่งในสิบเซียนคนงามที่ได้รับการลงคะแนนจากเทพเซียนทั้งหลาย เป็นรองเพียงพี่ฉางเอ๋อ* ผู้งามเพริศพริ้งสูงส่งหยิ่งยโสและเย็นชาเท่านั้น ทั้งอุปนิสัยก็นุ่มนวลอ่อนโยนยิ่ง…แม้จะเสแสร้งก็ตาม แต่หลายร้อยปีมานี้ก็เสแสร้งได้ประสบความสำเร็จมาโดยตลอด ไม่เคยเผยพิรุธออกมาให้ใครเห็น นางอยู่ร่วมกับเซียนทั้งหลายได้อย่างสนิทสนมกลมกลืน นอกจากเทพแห่งความสุขที่เฉยเมยเย็นชาผู้นั้นแล้ว ก็ไม่มีเซียนตนใดไม่ชอบนางเลย

ให้บังเอิญคนที่ทำให้นางต้องประสบภัยโดยไม่มีเค้าลางมาก่อนในวันนี้ก็คือคนที่สีหน้าเย็นชา สวมชุดสีดำทุกวัน แต่กลับเป็นหนึ่งในสี่เซียนเทพผู้เลอโฉม เทพแห่งความสุขผู้นั้น หากไม่เพราะบนศีรษะของเทพแห่งความสุขผู้นี้มีเกี้ยวครอบทองคำที่มีตัวอักษรคำว่า ‘ฝู’* สาดประกายวิบวับอยู่ล่ะก็ ลำพังมองหน้าตาที่บูดบึ้งของเขา นางคงคิดว่าเขาเป็นเทพแห่งภัยพิบัติ เทพแห่งเคราะห์ หรือไม่ก็ยมบาลแห่งแดนนรกไปแล้ว

ผู้ที่นำภัยพิบัติมาสู่นางในครั้งนี้ยังมีศัตรูคู่อาฆาตของเทพแห่งความสุขอีกคน เทพแห่งภัยพิบัติที่ถือพัดเล่มเล็กมีตัวอักษรคำว่า ‘ไจ’* เขียนอยู่ คอยพัดภัยพิบัติไปให้ผู้อื่น เรียกได้ว่าเป็นพวกวิปริต ทุกวันจะสวมชุดคลุมเซียนตัวยาวสีแดงฉานทั้งร่าง แต่งตัวราวกับเป็นเทพแห่งความสุขอย่างไรอย่างนั้น บรรดาเซียนที่ไม่รู้ต่างก็เข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นเทพแห่งความสุขอยู่เสมอ

เทพแห่งภัยพิบัติผู้นี้ดูเป็นคนดีมาก แต่ความจริงแล้วใจคอคับแคบ มีแค้นต้องชำระ ไม่อาจไปมีเรื่องมีราวกับเขา หาไม่จะต้องประสบภัยพิบัติไม่จบไม่สิ้น ที่ผ่านมาพอนางเห็นท่านเซียนใหญ่แห่งภัยพิบัติผู้นี้ก็จะเดินเลี่ยงไป ด้วยกลัวมากว่าจะพลั้งเผลอไปล่วงเกินเขาเข้าและถูกเขาแก้แค้น หากเป็นเช่นนั้นนางก็ไม่ใช่แค่โชคร้ายแล้ว หากแต่ต้องประสบภัยพิบัติอย่างต่อเนื่อง

นางอยากร้องไห้แต่ไร้น้ำตา ทำได้เพียงถลึงตาใส่เซียนใหญ่ทั้งสองที่คุกเข่าอยู่ด้านข้างด้วยความแค้นเคือง วันนี้เทพแห่งความสุขกับเทพแห่งภัยพิบัติถึงกับร่วมมือกันสังหารนางด้วยการฝังทั้งเป็น จะให้นางยินยอมได้อย่างไร ตนเองพูดจนปากแทบฉีก อธิบายให้เซียนเทพสูงสุดฟังว่าพวกเขาสองคนต่อสู้กันดุเดือดสร้างความโกลาหลวุ่นวายให้กับพระราชวังเซียนไม่เกี่ยวอะไรกับนาง แต่ไม่ว่าพูดอย่างไรเซียนเทพสูงสุดก็ไม่เชื่อ เห็นว่านางก็คือตัวการก่อเรื่อง และมูลเหตุที่นำพาภัยพิบัตินี้มาสู่นางก็คือเหอเปาใบน้อยที่นางทำตกหล่นหายไป

นางรู้สึกว่านางไม่ได้รับความเป็นธรรม เปรียบกับโต้วเอ๋อในแดนมนุษย์* แล้วยังไม่เป็นธรรมยิ่งกว่า!

“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้ายังจะเล่นลิ้น?!” เซียนเทพสูงสุดตวาดด้วยความเดือดดาล

เสียงตวาดทำให้เหล่าเทพอกสั่นขวัญแขวน ดวงจิตเซียนแทบจะหลุดลอย

“เซียนเทพสูงสุด ผู้น้อยไม่ได้เล่นลิ้น” เทพน้อยแห่งหายนะโต้แย้งอย่างมีเหตุผลเต็มปากเต็มคำ “ท่านเพียงอาศัยเหอเปาที่ผู้น้อยทำตกหายก็จะลงโทษผู้น้อย ผู้น้อยไม่อาจยอมรับได้”

“สารเลว!” เซียนเทพสูงสุดถลึงตามองลานพิพากษาเซียนที่อยู่ในสภาพพังพินาศแทบจะกลายเป็นซากปรักพังตรงหน้าวาบหนึ่ง ยากจะข่มกลั้นความเดือดดาลไว้ได้ ตบโต๊ะโครม ตวาดเสียงเฉียบขาด “เจ้าก็คือตัวการผู้ก่อเรื่อง ถ้าเจ้าไม่ทำเหอเปาตกหาย เทพแห่งความสุขก็คงไม่เก็บเหอเปาของเจ้าได้ เทพแห่งภัยพิบัติก็คงไม่เข้าใจผิดคิดว่าเป็นของแทนตัวที่ใช้ในการหมั้นหมายกันของพวกเจ้า วันนี้ก็ย่อมไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น”

“เซียนเทพ ท่านทำเช่นนี้เป็นการยัดเยียดความผิดให้ข้าชัดๆ เซียนทั้งหลายในแดนเซียนต่างรู้ดีว่าเหอเปาใบนั้นเป็นของวิเศษของข้า พวกเขาเซียนใหญ่ทั้งสองท่านจะไม่รู้ได้อย่างไร ยังจะเข้าใจผิดว่าเหอเปาเป็นของแทนตัวในการหมั้นหมายอีกหรือ”