ทดลองอ่าน The Endless | เล่ห์ก(า)ล บทที่ 3

บทที่ 3 นางเอกคนอื่นเขาย้อนอดีตกัน มีแต่เธอที่ทะลึ่งพุ่งมาอนาคต

“นี่ห้องนอนของเรา”

ดวงตากลมโตเหลือร่องรอยความบวมช้ำเพียงเล็กน้อยมองตามมือเรียวซึ่งหลังสแกนนิ้วมือจนได้ยินเสียงดัง ‘ตี๊ด’ ก็ผลักประตูไม้บานหนาที่เด้งถอยไปด้านหลังออกกว้าง จิรปริยาชะโงกใบหน้าเข้าไปก่อนตัว เพียงแค่เห็นบนผนังด้านหนึ่งประดับประดาด้วยกรอบรูปใหญ่เล็กลดหลั่นกันไปก็เผลอห่อปาก อุทานเสียงสูง

ทั้งหมดนั่น…คือรูปของเธอกับพวกเขาพ่อลูก

ร่างเพรียวในชุดเดรสสีฟ้าอมม่วงเหมือนกลีบไฮเดรนเยียเดินตามการประคองของคนตัวสูงกว่า สำรวจการตกแต่งภายในห้องอย่างช้าๆ ทั้งโซนห้องนั่งเล่น ห้องแต่งตัว ห้องน้ำซึ่งมาพร้อมกับอ่างน้ำวน ไล่ไปจนถึงโซนห้องนอน

ห้องนี้เป็นอีกห้องในบ้านหลังใหญ่ที่ตกแต่งได้สวยเหมือนกับห้องตัวอย่างตามนิตยสาร แม้ภาพรวมทั้งหมดจะไม่ใช่รูปแบบห้องนอนในฝันของเธอ หากแต่สิ่งละอันพันละน้อยหลายๆ อย่าง อาทิ โซฟากำมะหยี่สีม่วงเข้มเต็มไปด้วยหมอนหลากสีสันที่ตั้งอยู่หน้าโทรทัศน์จอบางฝังผนัง หรือเตียงหลังใหญ่ปูด้วยผ้าปูที่นอนสีหวาน ดูแล้วยังไงนั่นมันก็รสนิยมเธอมากกว่าผู้ชายข้างๆ

จิรปริยาผละจากสามี เดินเขยกตัดห้องนั่งเล่นไปเปิดประตูกระจก ก้าวเท้าเหยียบพื้นระเบียงปูด้วยกระเบื้องลายไม้สีน้ำตาลโดยลงน้ำหนักไว้ที่เท้าซ้าย…เปล่า นี่ไม่ใช่ผลกระทบจาก ‘อุบัติเหตุ’ เพราะถึงแม้ใครต่อใครจะพากันบอกว่าอุบัติเหตุในครั้งนั้นเป็นต้นเหตุพัดความทรงจำของเธอปลิวหายและทำให้ร่างกายบางส่วนได้รับการกระทบกระเทือน ทว่าขาขวาไม่ใช่หนึ่งในนั้น

หญิงสาวก้มมองข้อเท้าขวาที่ถูกพันผ้ายืดไว้ก่อนถอนหายใจ

ที่เส้นเอ็นข้อเท้าอักเสบ ก็เพราะเธอขาพลิกตอนรีบลงจากเตียง!

เธอถอนหายใจอีกรอบให้กับความซวย สองแขนเท้ากับราวระเบียงเหล็กดัดสีดำ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสูดลมหายใจเข้าปอดลึกยามกวาดตามองลงไปเบื้องล่างซึ่งด้านหนึ่งเป็นสวนเขียวขจีลานตาด้วยไม้ดอกไม้ประดับหลากสายพันธุ์ ขณะที่อีกด้านเป็นโรงจอดรถยนต์ซึ่งหนึ่งในรถที่จอดอยู่คือคันที่พาเธอมาจากโรงพยาบาล กลับสู่สถานที่ที่ตอนนี้ถูกเรียกว่า ‘บ้าน’

จิรปริยาหันหลังพิงราวระเบียง มือซ้ายถูกยกขึ้นสูงพอให้เธอพิจารณาเครื่องประดับบนเรียวนิ้วได้ถนัด สายตาจับจ้องอยู่ตรงเพชรเม็ดงามกึ่งกลางสัญลักษณ์อินฟินิตี้…

…สัญลักษณ์แห่งความเป็นนิรันดร์

หลังจากตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลและค้นพบว่าตัวเธอได้ก้าวผ่านกาลเวลามาอนาคตในอีกสิบสองปีข้างหน้า…ในชีวิตของตัวเอง วันเวลาก็ผ่านมานับสัปดาห์แล้ว และมันก็เป็นเรื่องปกติที่แรกเริ่มเธอจะต่อต้านโลกในตอนนี้เพราะถึงแม้จิรปริยาจะเป็นสาวช่างฝันผู้เปี่ยมล้นไปด้วยพลังแห่งจินตนาการ เคยคิดฝันถึงอนาคตของตัวเองอยู่หลายครั้งหลายคราว แต่ถึงขาข้างหนึ่งของเธอจะฝังรากอยู่บนโลกแห่งความฝันแสนแฟนตาซีที่อะไรก็เกิดขึ้นได้ทว่าขาอีกข้างก็ยังเหยียบอยู่บนโลกแห่งความจริงที่เต็มไปด้วยเหตุและผลซึ่งสามารถพิสูจน์ได้ทางวิทยาศาสตร์