ทดลองอ่าน Little Man ชั่วโมงบินน้อยแต่มีรักเต็มร้อยให้คุณ เล่ม 3 บทที่ 63

เมื่อจัดการเรื่องทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้วก็รอออกเดินทาง

ทว่าสิ่งที่คาดไม่ถึงคือเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันจากทางฝั่งฉีอวี้

ขณะที่ได้รับโทรศัพท์ของเขา ชูหนิงกำลังจัดเตรียมสัมภาระอยู่ที่อพาร์ตเมนต์

ฉีอวี้พูดอย่างรู้สึกอึดอัดมาก “พี่หนิงครับ ต้องขอโทษจริงๆ ครับ ทางนั้นแจ้งมากะทันหันว่าผมต้องออกเดินทางขึ้นเครื่องบินในอีกสองชั่วโมง”

ข่าวนี้ทำเอาชูหนิงเป็นงง “นายจะไปวันนี้เลยเหรอ”

ฉีอวี้อธิบายอย่างรวดเร็ว ฟังออกว่ารู้สึกผิดจริงๆ สุดท้ายเขาก็พูดว่า “พี่หนิง หรือว่าคุณจะยกเลิกการเดินทางไหมครับ ถ้ามีเพื่อนร่วมเดินทางยังพอว่า ตอนนี้เหลือคุณแค่คนเดียวแล้ว ไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่เลยครับ”

ชูหนิงหายใจเข้าออกลึกๆ กดกระเป๋าเดินทางด้วยมือข้างเดียวแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ฉันไปเองได้”

ฉีอวี้ยังพูดโน้มน้าวอีกหน่อย “ที่นั่นไกลมากนะครับ ลงจากเครื่องบินแล้วยังต้องต่อรถอีก อยู่บนที่ราบสูงชิงไห่-ทิเบต อีกทั้งระดับความสูงเหนือน้ำทะเลยังสูงมากด้วย ร่างกายคุณทนรับไม่ไหวหรอกนะครับ”

เธอยังคงพูดคำเดิม “ไม่เป็นไร” ชูหนิงพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง “ขอบคุณที่เตือนนะ ฉันจะระวังไว้”

ถึงขนาดนี้แล้ว พูดเกลี้ยกล่อมอีกก็ไม่มีประโยชน์

ฉีอวี้ครุ่นคิดอย่างละเอียด เปี่ยมไปด้วยความกังวลและไม่ไว้วางใจ “งั้นก็เอาเถอะครับ พี่หนิง ถ้าคุณมีปัญหาอะไรระหว่างการเดินทาง โทรศัพท์หาผมนะครับ ผมจะได้เจอกับอิ๋งจิ่งในคืนนี้ ผมจะบอกให้เขารู้แน่นอนครับ จะให้เขามารับคุณที่คังติ้ง”

ชูหนิงเป็นตัวของตัวเองเสียจนชิน เธอพูดโดยไม่ได้สนใจและให้ความสำคัญอะไรขนาดนั้น “เขายุ่งนี่นา ฉันไปคนเดียวได้ อย่าสร้างปัญหายุ่งยากให้เขาเลย”

ครั้นวางสายโทรศัพท์ ฉีอวี้ก็ส่งข้อความมาอย่างรวดเร็ว เป็นรายละเอียดที่อยู่ เส้นทางการต่อรถ กระทั่งสายด่วนขอความช่วยเหลือของรัฐบาลท้องถิ่น เขาใส่ใจรายละเอียดในทุกเรื่องไม่ว่าเรื่องเล็กเรื่องใหญ่

ชูหนิงเซฟพวกมันไว้ทีละอันก่อนจะตอบว่า ‘ขอบคุณค่ะ’

วันต่อมาชูหนิงบินจากปักกิ่งไปยังคังติ้ง และจากคังติ้งไปยังตันปาต้องอาศัยรถยนต์ส่วนตัวของคนอื่นไปเอง

ตอนที่ชูหนิงลงจากเครื่องบินเป็นช่วงกลางวันตอนเที่ยงครึ่ง

ทางตะวันตกของเสฉวนอุณหภูมิต่ำกว่าสถานที่ทั่วไป อยู่ที่ปักกิ่งยังสามารถใส่เสื้อแขนสั้นได้ ทว่าพอมาถึงที่นี่ ขนาดสวมเสื้อโค้ตหนึ่งตัวแล้วยังเอาไม่ค่อยอยู่ ชูหนิงโทรศัพท์หาอิ๋งจิ่งก่อน แต่ก็พบว่าปิดเครื่องเหมือนเดิม เธอโทรศัพท์หาฉีอวี้อีกที…แปลกแฮะ ก็ปิดเครื่องเหมือนกัน

ช่างเถอะ ไปปักหลักที่ใกล้ๆ กับจุดหมายปลายทางก่อนแล้วกัน

จากคังติ้งไปตันปายังต้องใช้ระยะเวลาราวสี่ถึงห้าชั่วโมง ทว่ามีรถยนต์ส่วนตัวที่คอยรับคนเยอะมาก ทั้งหมดล้วนเป็นรถครอบครัวที่ออพชั่นต่ำราคาราวห้าหกหมื่น ผู้ชายในท้องถิ่นสีผิวดำคล้ำเรียกแขกด้วยคำพูดที่ติดสำเนียงพื้นถิ่น เดินชนกันไปมา ใจร้อนเร่งรีบ พูดจาฟังไม่ได้ศัพท์เล็กน้อย

ชูหนิงที่มาแค่คนเดียวย่อมกลายเป็นเป้าหมายที่ถูก ‘แย่งชิง’

เธอเป็นคนสวยที่บุคลิกเย็นชา ทั้งยังท่าทางขึงขังไม่พูดไม่จา ไร้ซึ่งรอยยิ้ม ขู่จนเจ้าของรถพากันถอยหนีไปไม่น้อย สุดท้ายเธอสังเกตดูอย่างละเอียดรอบหนึ่ง แล้วก็เลือกคนขับรถที่ดูท่าทางค่อนข้างซื่อสัตย์

ที่สำคัญคือรถของเขาเป็นรถออฟโรดขนาดเล็ก แข็งแรงกว่าคันอื่นมาก

ชูหนิงบอกที่อยู่ให้เขารู้ และเสนอราคาที่หนึ่งพันสอง เป็นอันตกลงกันได้

คนขับรถหนวดเคราเฟิ้มทั้งใบหน้า ท่าทางทึ่มๆ ซื่อๆ ไม่คิดเลยว่าจะพูดมากตลอดทาง แต่ภาษาจีนกลางของเขาไม่ตรงตามเกณฑ์ พูดผสมปนกันกับสำเนียงท้องถิ่น เสียงพูดบลาๆ ดังอื้ออึงไปหมด

ตอนแรกชูหนิงยังตั้งใจฟังได้ ทว่าฟังไปได้ครึ่งชั่วโมงเธอก็รู้สึกเพลีย เอามือก่ายหน้าผากและหันไปมองดูทิวทัศน์ด้านนอก

เส้นทางไปตันปาช่างยากลำบาก มีทั้งหลุมบ่อ พื้นที่ภูเขา และโค้งหักศอก

หลังผ่านช่วงถนนจย่าเหมิ่งมา โดยทั่วไปแล้วจะไม่มีสัญญาณโทรศัพท์มือถือ

ในที่ราบสูงและเทือกเขา ท้องฟ้ามืดลงก่อนเวลา เพิ่งจะผ่านห้าโมงเย็น สีท้องฟ้าก็เข้มขึ้นทันตาเห็น

จู่ๆ คนขับรถหนวดเฟิ้มก็หยุดพูด

ฟากฟ้าที่โล่งกว้าง ทุ่งที่ราบอันกว้างใหญ่ไพศาล เหมือนผ้าม่านผืนมหึมาที่ปกคลุมกดดันจิตใจทำให้คนเกิดความรู้สึกหวาดหวั่นพรั่นใจ ชูหนิงเครียดกังวลเล็กน้อย โดยเฉพาะยามที่รถกำลังกระเด้งโคลงเคลงแล้วจู่ๆ ก็ชะลอความเร็วลงทันที เธอนึกว่าคนขับรถจะจอดรถ

“…”

พอผ่านไปสองนาทีรถก็หยุดจริงๆ

ชูหนิงระวังตัวขึ้นมาทันที ขยับไปข้างประตูด้วยสัญชาตญาณ

รถคันนี้รับลูกค้ามายาวนานเป็นปีๆ มีกลิ่นตุๆ ข้าวของพะรุงพะรังวางอยู่ด้านหลังเก้าอี้ แถมยังมีกระดูกแกะสองชิ้นด้วย แล้วคนขับรถหนวดเฟิ้มก็หันหน้ากลับมาจ้องมองชูหนิง

ชูหนิงรู้สึกอึดอัด จับกระเป๋าไว้แน่น

คนขับรถพลันยิ้มทันที ปรากฏริ้วรอยบนใบหน้าที่ยับย่นสองเส้นออกมาให้เห็น

ชูหนิงคิดในใจ จบเห่แล้วงานนี้