ทดลองอ่าน Little Man ชั่วโมงบินน้อยแต่มีรักเต็มร้อยให้คุณ บทที่ 8

“พี่หนิง!” คนกลุ่มใหญ่ส่งเสียงจ้อกแจ้กจอแจเดินออกมาจากประตู เสี่ยวลิ่วส่งเสียงดังฟังชัดเพื่อให้ตนเองเป็นที่สนใจที่สุด สายตาเขาเป็นประกาย “โอ๊ะโอๆ”

อิ๋งจิ่งหันกลับมามองทางนี้ สายตานับสิบคู่ล้วนจับจ้องมาที่เขา

ชูหนิงก้าวเดินไปข้างหน้าสองก้าว บังอิ๋งจิ่งเอาไว้โดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา เธอเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับพวกเขา เสียงหัวเราะต่อเนื่องดังขึ้นมาเป็นครั้งคราว

อิ๋งจิ่งใช้ปลายรองเท้าถูไถกับพื้น สายตามองตามหลังชูหนิงไป เด็กรับรถขับรถออกมาตามลำดับ กลุ่มคนทยอยขึ้นรถอย่างต่อเนื่อง คันที่ชูหนิงนั่งคือรถอาวดี้สีขาวคันหนึ่ง อิ๋งจิ่งคุ้นเคยกับรถคันนี้เพราะอิ๋งเฉินพี่สาวของเขาก็ขับรถแบบนี้เหมือนกัน

เมื่อรถชูหนิงขับผ่านข้างๆ อิ๋งจิ่ง หน้าต่างรถเลื่อนลงครึ่งหนึ่ง ใบหน้าที่นุ่มนวลขาวละมุนของเธออยู่ท่ามกลางประกายแสงไฟนีออน

สวยมากเลย

อิ๋งจิ่งแอบคิดในใจเงียบๆ “แต่ถ้าอ่อนโยนกว่านี้หน่อยก็คงดี”

หลังจากเธอไปแล้ว เขาเพิ่งได้สติกลับมา กอดแขนตัวสั่นงันงก งอตัวเหมือนปวดท้อง ฟันสั่นกระทบกันระรัว

“ทนไม่ไหวแล้ว ฉันต้องกลับไปใส่กางเกงลองจอน”

อิ๋งจิ่งปีนข้ามกำแพงกลับมหาวิทยาลัยก่อนเที่ยงคืน ทันทีที่เข้าห้องพักก็ได้ความอบอุ่นกลับคืนมา และเขาก็ลืมเรื่องใส่กางเกงลองจอนไปอีกแล้ว

ห้องพักอยู่กันสี่คน รูมเมตอีกสองคน คนหนึ่งกลับบ้านในวันหยุดสุดสัปดาห์ คนหนึ่งไปหาแฟนสาวที่ต่างเมือง พออิ๋งจิ่งกลับเข้ามาก็เปิดคอมพิวเตอร์ ขยับม้านั่งตัวเล็กแล้วนั่งตัวตรงหลังตั้งฉาก

“…นายทำอะไร” ฉีอวี้รู้สึกว่าช่วงนี้เขาเป็นบ้าอยู่หน่อยๆ

“ฉันอยากจะปรับแก้บางอย่างนิดหน่อย” อิ๋งจิ่งรื้อค้นด้านล่างสุดของกองหนังสือ พลิกเปิดหน้าปกหนังสือเล่มที่ฉีอวี้คุ้นตาเป็นอย่างยิ่ง

ฉีอวี้ตะลึง “จบไปแล้วไม่ใช่เหรอ นายยังจะอ่านโครงการนี้ทำไม”

อิ๋งจิ่งพลิกอ่านดูสารบัญ ใช้ดินสอทำเครื่องหมายตรงส่วนที่สำคัญแล้วก็พูดโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมา

“ตอนนั้นเวลาเร่งรีบไปหน่อย เราไม่สามารถตรวจแก้ได้ อันที่จริงบริเวณไม่กี่แห่งที่เชื่อมต่อตรงใบพัดเทอร์ไบน์นั้นสามารถเติมให้เต็มวงและเพิ่มให้สมบูรณ์ได้อีกหน่อย”

จริง เป็นเรื่องจริง ที่อดหลับอดนอนกันหลายวันนั้น พวกเขาทำได้แค่การแยกสูตรกระบวนการขั้นตอนแบบคร่าวๆ เท่านั้น เพียงแต่ในตอนนี้…ฉีอวี้งุนงงไปหมด

“มหา’ลัยแนะนำให้พวกเราไปที่อื่นอีกเหรอ”

“ฝันไปเถอะ”

“แล้วทำไมนายถึงยังจะ…”

“ลองอีกสักครั้ง” อิ๋งจิ่งสั่นหัว ในดวงตาทอประกายแสงวิ้งๆๆ ออกมาเหมือนสายชนวนดอกไม้ไฟที่เพิ่งจุด เขาพูดเสียงหนักแน่น แต่ละคำพูดชัดเจน “ให้ฉันได้ลองดูอีกครั้ง”

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ในคืนวันศุกร์

ตอนบ่ายกวนอวี้โทรศัพท์มาหาชูหนิง “หนิงเอ๋อร์ ตอนค่ำเราไปกินซาชิมิกันดีไหม”

ชูหนิงมีประชุมตลอดช่วงบ่าย ปวดหลังเมื่อยเอว นวดกระดูกต้นคอพลางพูดไปด้วยว่า “วันนี้ไม่ได้จริงๆ เป็นวันเกิดของคุณป้าตระกูลจ้าว ฉันต้องกลับไปร่วมงานด้วย”

กวนอวี้ถาม “คุณป้าคนไหน”

“คนที่อยู่ฝั่งตะวันตกนั่นไง”

“อ้อ” กวนอวี้จำได้แล้ว “คนที่มีความสัมพันธ์ดีที่สุดกับพี่ใหญ่ของเธอคนนั้นสินะ”

ชูหนิงบอกว่าใช่