ทดลองอ่าน Master of My Own ขอโทษที ฉันไม่ใช่เลขาคุณแล้ว บทที่ 1-บทที่ 2

ไม่นานนักหนิงเหมิงก็กลับมา

เมื่อเข้ามาถึงบริษัทเธอวางกระเป๋าลงแล้วก็เอ่ยถามหยางเสี่ยวหยาง “เกิดอะไรขึ้น”

เธอรีบมาอย่างรวดเร็ว ตอนนี้หน้าผากยังมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นเต็มไปหมด

หญิงสาวยกมือขึ้นตลบผมอยู่สองสามทีก็ขมวดหางม้าขึ้นเป็นมวยผม แบบนี้สิถึงจะเย็นขึ้นหน่อย

หยางเสี่ยวหยางรีบบอกเล่าที่มาที่ไปด้วยความร้อนรน

“ก็ ผอ. เหรินที่รับผิดชอบโปรเจ็กต์ทีมหนึ่งคนนั้นไง มีโปรเจ็กต์แปลงหนี้ไม่ใช่เหรอ เราปรับลดค่าแล้วทางทรัสต์ประเมินมูลค่าทรัพย์สินสุทธิต่ำทะลุระดับการขาดทุนที่ตั้งไว้ ทางทรัสต์ก็เรียกร้องให้เราวางหลักประกันเพิ่มเติม ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะเอาพันธบัตรและสินทรัพย์ทุกอย่างไปเปลี่ยนเป็นเงินสด พอท่านประธานลู่ได้ยินเข้าก็ระเบิดลงน่ะสิ! บอกว่าเราจะเป็นคนวางหลักประกันเพิ่มเติมได้ยังไง มันจะต้องเป็นผู้ลงทุนชุดหลังเป็นคนวางหลักประกันเพิ่มเติมสิ ทางทรัสต์ก็เลยเอาสัญญาออกมาดู เขียนไว้อย่างชัดเจนเลยว่าคนที่จะต้องวางหลักประกันเพิ่มเติมคือพวกเราแน่นอน หลบไม่ได้…แล้วท่านประธานลู่ก็กลายร่างเป็นมังกรพ่นไฟ…” หยางเสี่ยวหยางพูดถึงตรงนี้ก็ถึงกับกลั้นหายใจ

หนิงเหมิงดันแว่นขึ้น เสยหน้าม้าด้วยใบหน้าสงบนิ่ง ความรู้สึกร้อนรนเป็นกังวลของหยางเสี่ยวหยางไม่ได้ส่งผลอะไรต่อเธอเลยแม้แต่น้อย

“ค่อยๆ พูด ไม่ต้องรีบ” หนิงเหมิงตบบ่าอีกฝ่ายเบาๆ

หยางเสี่ยวหยางสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วพูดต่อ “สรุปคือเสือร้ายโมโหก็เพราะโปรเจ็กต์ของ ผอ. เหริน แล้วก่อนที่ ผอ. หลิวจะถูกเรียกตัวเข้าไปเพียงเสี้ยววินาทีก็บอกฉันว่า ผอ. เหรินเคยบอกไว้ว่าถ้าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นให้เรียกคุณมา เพราะมีคุณคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยชีวิตเขาได้!”

หยางเสี่ยวหยางพูดรวดเดียวจบ สีหน้าของหนิงเหมิงสงบนิ่งแม้ในใจจะรู้สึกเซ็งๆ คิดว่าอยากหาโอกาสส่งคนพวกนี้ไปที่คณะเต๋ออวิ๋น* จริงๆ

“ได้ ฉันเข้าใจแล้ว” หนิงเหมิงดันแว่นตาอีกครั้ง แล้วมุ่งหน้าตรงไปยังห้องทำงานท่านประธาน

ชุดทำงานกระโปรงแคบที่ห่อหุ้มร่างเพรียวบางของเธอเอาไว้ทำให้เธอดูบอบบาง ขณะเดียวกันก็เปล่งประกายออร่าของคนที่มีความสามารถทำให้คนสงบนิ่งออกมา

หนิงเหมิงเป็นคนที่ช่วยชีวิต ผอ. เหริน จริงๆ

เหรินเฉิงกงเป็นผู้อำนวยการแผนกโปรเจ็กต์หนึ่ง ในมือมีโปรเจ็กต์แปลงหนี้ของบริษัทในตลาดหลักทรัพย์ที่ทำร่วมกับบริษัททรัสต์ ตอนที่ออกแบบโครงสร้างของโปรเจ็กต์ เดิมก็ตกลงกันไว้ว่ามีอีกบริษัทหนึ่งเข้าไปวางหลักประกันเพิ่มเติม แต่ขณะที่กำลังดำเนินการก็มีปัญหาบางอย่างเกิดขึ้น

ตอนบ่ายวันนั้นไม่รู้ว่าลู่จี้หมิงไปร่วมงานเลี้ยงที่ไหนแล้วดื่มมากไปหน่อย เมื่อกลับมาถึงบริษัทก็นั่งอยู่บนเก้าอี้บอสแล้วเงยหน้าดื่มน้ำเปล่าอึกๆ

ในตอนนั้นเอง ผอ. เหรินของทีมหนึ่งก็เคาะประตูเข้าไป กัดฟันรายงานตัวเลขที่เปลี่ยนแปลง

ที่แท้บริษัทที่จะต้องวางหลักประกันเพิ่มเติมตามที่ตกลงกันไว้มีเงินทุนไม่เพียงพอ ดังนั้นจึงต้องรีบเปลี่ยนฝ่ายที่เข้ามาวางหลักประกันเพิ่มเติม โปรเจ็กต์นี้เร่งด่วนมาก จะเปลี่ยนให้บริษัทไหนมาวางหลักประกันเพิ่มเติมนั้นเรื่องนี้ต้องให้ลู่จี้หมิงเป็นคนตัดสินใจ ทางบริษัททรัสต์ฟีดแบ็กกลับมาว่าจี้หมิงแคปปิตอลจะเป็นฝ่ายวางหลักประกันเพิ่มเติมเองก็ได้

ดังนั้น ผอ. เหรินจึงมาหาลู่จี้หมิงเพื่อถามว่าเขาเห็นด้วยหรือไม่ที่จะให้จี้หมิงแคปปิตอลเป็นฝ่ายวางหลักประกันเพิ่มเติม

เมื่ออธิบายเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ผอ. เหรินจึงถามลู่จี้หมิงซึ่งตอนนี้ดวงตาเลื่อนลอยด้วยความเมา

‘ท่านประธานลู่ คุณว่าเป็นแบบนี้พวกเราเป็นฝ่ายวางหลักประกันเพิ่มเติมได้ไหม’

หนิงเหมิงจำได้ว่าตอนนั้นลู่จี้หมิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ท่านประธานตัวใหญ่ ตอนที่ฟังรายงานก็โยกเยกไปมา เธอรู้ว่าเขากำลังจะนั่งไม่อยู่แล้ว

จนกระทั่ง ผอ. เหรินพูดจบ ลู่จี้หมิงก็สะบัดมือตบโต๊ะเสียงดังเพียะราวกับตบไปที่หน้าของใครสักคน ทั้งชัดเจนและน่ากลัว

‘จะได้หรือไม่ได้ ผอ. เหรินคุณก็ตัดสินใจไปแล้วไม่ใช่เหรอ คุณว่าได้ก็ได้!’

ลู่จี้หมิงพูดฉะฉานเสียงดังฟังชัด ถ้าฟังเฉพาะน้ำเสียงที่เด็ดขาดและไม่สนใจสายตาลอยๆ ของเขา คงไม่มีใครกล้าพูดความจริงว่าเขาใกล้จะภาพตัดแล้ว

หนิงเหมิงที่กำลังเทน้ำให้เขาอยู่อีกด้านอดที่จะกลอกตามองบนไปสองรอบไม่ได้

เธอกล้าเอาอนาคตที่สดใสอีกห้าสิบปีของตัวเองเป็นประกัน ลู่จี้หมิงไม่ได้รู้เลยว่าเมื่อครู่ใครพูดอะไร และก็ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรด้วย

ผอ. เหรินปาดหน้าผากเดินออกจากห้องทำงานไป ขณะที่เท้าของเขากำลังจะก้าวพ้นประตู ลู่จี้หมิงก็เงยหน้าขึ้นทันทีเข้าสู่ภาวะกรนครอกๆ

หนิงเหมิงเดินออกจากห้องทำงานเบาๆ