“แล้วไง คนละคนกันนี่” จีรดายักไหล่ “แล้วถ้าเมื่อถึงเวลาที่ความแตก เขารู้ว่าฉันเป็นเพื่อนพวกแกฉันก็จะพูดว่า…ตายจริง! จิ๊บไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะคะว่าเพื่อนของจิ๊บเคยเป็นแฟนญาติของคุณ หวังว่าคุณคงไม่เอาเรื่องของญาติของคุณมาเกี่ยวกับเรื่องของเรานะคะ จิ๊บรักคุณนะคะ รักคุณตั๊กคนเดียว” จีรดาทำเสียงซื่อบริสุทธิ์ บีบน้ำตาเหมือนพจมานตอนอยู่ต่อหน้าชายกลาง ณ บ้านทรายทอง
“โอว…สุดๆ ไปเลย ข้าน้อยขอปรบมือให้ ว่าแต่นายชายชาญอะไรนี่มีดีตรงไหน ยังไม่ทันพูดกับเขาสักคำก็ตกหลุมรักซะแล้ว” อาริสาถามด้วยความไม่เข้าใจ
“ชื่อเขาเก๋ ชายชาญ ตั๊ก” จิ๊บทำตาเคลิ้ม
“ชื่อตั๊กเนี่ยนะเก๋ ชื่อยังกับผู้หญิง” คนถามพึมพำอย่างไม่เห็นด้วย
“หุ่นก็ดี ถามปอสิว่าเขาแม้นแมนขนาดไหน” คนพูดเริ่มตาลอย
“ก็งั้นๆ แหละ ฉันว่าพี่โจ้ยังล่ำกว่าเยอะ” คนถูกถามแย้งเสียงเรียบ แต่ก็ทำเอาคนตาลอยกลับมาตาเขียวปั้ดได้ทันควัน
“อี๋! พี่โจ้น่ะล่ำเกินไป แขนกับอกพองอย่างกับลูกโป่ง นี่ฉันยังสงสัยเลยว่าถ้าเอาเข็มไปเจาะเนี่ยจะแตกไหม คนอาไร้! หุ่นเหมือนอาร์โนลด์”
“แต่ก่อนแกชมว่าเขาหุ่นดีเหมือนอาร์โนลด์ไม่ใช่เหรอ” อาริสาซึ่งทนฟังต่อไม่ไหวหลุดปากขัดคอ
“แกว่าอะไรนะไอ้แอ๊นท์”
“เปล่าๆ ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น” อาริสาคอหด “ไม่ต้องทำหน้าเหมือนจะฆ่าฉันขนาดนั้นก็ได้”
“ไม่รู้ล่ะ สรุปว่าฉันตกหลุมรักเขาแล้ว แค่นี้โอเค?” เมื่อเห็นเพื่อนทั้งสองยังจ้องหน้ากันอยู่ คนที่เพิ่งตกหลุมรักจึงรีบพูดต่อทันที “แต่ฉันจะไม่ทำให้เสียแผนแน่นอน ฉันจะไปสืบเรื่องของเป้าหมายกับทางโน้นไปในตัว นะ…นะ น้า…ให้ฉันจีบเขาเถอะนะ ตอนนี้ฉันว่างนะ โสดมาหลายวันแล้ว”
แม้จะไม่เต็มใจนักกับการขอร้องครั้งนี้ หากพวกเธอทั้งสองคนก็สวมวิญญาณนางเอกหัวอ่อนยอมตกลงเพิ่มแผนนี้ลงไปด้วยเพื่อเห็นแก่ความสงบสุขของตัวเอง
“ฮือ…โธ่ ไม่น่าเลย” คนนั่งข้างๆ เธอพร่ำรำพันปานจะขาดใจ
“ฝนทำใจซะเถอะ ยังไงซะเรื่องมันก็ต้องเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว” อาริสาพยายามปลอบใจพลางส่งกระดาษทิชชูให้คนข้างๆ แม่บ้านประจำบ้านของเธอรับไปสั่งน้ำมูกดังฟืดใหญ่ ข้างๆ กันเป็นกองกระดาษทิชชูที่ถูกใช้แล้วสูงเป็นภูเขาย่อมๆ
“ไม่ได้หรอกค่ะคุณแอ๊นท์ คนอะไรใจร้ายใจดำ ดูสิมาหลอกคนอื่นให้รักหัวปักหัวปำแล้วก็เขี่ยทิ้ง” ฝนสาวใช้วัยสิบห้าของเธอว่าอย่างคับแค้น
“ฝนอย่าคิดมากไปเลยนะจ๊ะ ยังไงซะเราคงไปแก้ไขไม่ได้”
“ไม่รู้ล่ะ ถ้ายายนางเอกไม่ยอมกลับมาหาพระเอกล่ะก็ฝนไม่ยอมจริงๆ ด้วย ดูสิคะคุณแอ๊นท์ พระเอกเสียใจมากขนาดไหน นางเอกก็มีคนรักอยู่แล้วแท้ๆ ยังมาหลอกใช้พระเอกเพื่อแก้แค้นแทนพ่อ หลอกให้เขารักเขาหลงแล้วก็ทิ้งเขาไป ผู้หญิงอะไรหน้าตาก็ดีแต่นิสัยแย่มาก”
“มันก็แค่ละครน่ะ ทำไมเราต้องอินขนาดนี้ด้วย” หญิงสาวถามอย่างไม่เข้าใจ
“คุณแอ๊นท์คะ” สาวใช้กิตติมศักดิ์กอดอกพลางเชิดหน้าขึ้นอย่างอหังการ “ละครน่ะก็ต้องอิงมาจากเรื่องจริงใช่ไหมคะ คุณแอ๊นท์ลองคิดดูดีๆ สิคะ ถ้าวันหนึ่งเรารู้ว่าคนที่เรารักหลอกเรามาตลอด เราจะเสียใจขนาดไหน ไอ้คนที่ทำอย่างนี้ได้น่ะมันต้องเป็นคนที่ใจร้ายใจดำและชั่วร้ายมากๆ แน่ๆ หลอกคนอื่นให้มารัก แถมตัวเองยังมีคนรัก แบบนี้เรียกว่าหลอกผู้ชายถึงสองคน หน้าไม่อาย แพศยา นังหน้าด้าน!”
อึก! ทำไมเธอถึงรู้สึกว่ากำลังโดนแม่บ้านด่าอ้อมๆ ล่ะ อาริสาหน้าเสีย
