บทที่ 1
เมื่อจิ่งฮวนออกมาจากสนามบิน ลมกระโชกก็ปะทะใบหน้า
เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มืดครึ้ม พยากรณ์อากาศเช้านี้รายงานว่าจะมีพายุไต้ฝุ่นขึ้นฝั่งช่วงกลางคืน ทั่วทั้งเมืองจึงเริ่มมีลมพัดแรงแล้ว
ปกติเครื่องบินจะไม่สามารถบินได้ในสภาพอากาศแบบนี้ แต่ลูกพี่ลูกน้องของเขาก็ยังยืนยันจะจองตั๋วเครื่องบินไปอเมริกาอยู่ดี ฝ่ายนั้นบอกว่ารอไม่ได้อีกแม้แต่นาทีเดียว ถ้าบินวันนี้ได้ก็จะบิน แต่ถ้าบินไม่ได้ก็จะจองโรงแรมที่สนามบินแทน
ทันทีที่จิ่งฮวนขึ้นรถ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
[ฮวนฮวน พี่สาวนายไปแล้วเหรอ] เป็นเกาจื้อเสียง รูมเมตของเขาเอง
ตอนนี้จิ่งฮวนได้ยินอะไรก็ไม่เข้าหูไปหมด “พี่นายสิไป”
[…อย่าอ่อนไหวนักได้ปะ ฉันหมายความว่าพี่สาวนายไปอเมริกาจริงๆ เหรอ]
ด้านนอกฝนเริ่มตกปรอยๆ จิ่งฮวนมองดูเม็ดฝนบนกระจกรถก่อนจะส่งเสียง “อืม” ตอบไปอย่างเฉยเมย
เกาจื้อเสียงพูด [เฮ้อ พี่สาวนายน่าสงสารจริงๆ ว่ะ แต่ฉันพูดไปก็ไม่มีประโยชน์ เรื่องบนโลกอินเตอร์เน็ตน่ะ พอดึงปลั๊กออกก็ไม่รู้แล้วว่าใครเป็นใคร ลงทุนไปต่างประเทศเพราะเรื่องแค่นี้มันไม่คุ้มหรอก]
พอคิดถึงเหตุผลที่ลูกพี่ลูกน้องของเขาต้องไป จิ่งฮวนก็ไม่สบอารมณ์ทันที “จำเป็นต้องพูดถึงไอ้พวกงี่เง่าในเกมนั่นให้ฉันฟังด้วยหรือไง”
[ไม่ใช่อย่างนั้น] คงไม่ดีแน่ถ้าเอาเรื่องพี่สาวไปกระตุกต่อมโมโหเข้า เมื่อรู้ว่าเพื่อนอารมณ์ไม่ดีเกาจื้อเสียงจึงรีบหยุด แล้วเปลี่ยนไปพูดอีกเรื่อง [โอเคๆ ส่งพี่เสร็จก็รีบกลับหอล่ะ วันนี้ที่หอมีคนได้รับบาดเจ็บอีกคน ฉันคนเดียวจัดการไม่ไหวนะ]
จิ่งฮวนขมวดคิ้ว “ใครเจ็บ”
[ที่หอเรามีกันอยู่สามคน คิดว่าเป็นใครล่ะ] สิ้นเสียงเกาจื้อเสียงก็ได้ยินเสียงเหมือนหมูสำลักดังมาจากด้านข้าง เกาจื้อเสียงรีบพูด [โธ่ เฮ่าเอ๋อร์ หยุดร้องได้แล้ว เช็ดน้ำตาซะ]
เมื่อได้ยินเสียงของลู่เหวินเฮ่ารูมเมตอีกคน จิ่งฮวนก็สตาร์ตรถ “เฮ่าเอ๋อร์เป็นอะไรไปล่ะ”
[เรื่องมันยาว นายกลับมาก่อนเถอะ] เกาจื้อเสียงตอบ
ลู่เหวินเฮ่าสูดน้ำมูก [จิ่งฮวน ซื้อเหล้ากลับมาด้วยนะ]
จอดรถเสร็จแล้วจิ่งฮวนก็เข้าไปที่ร้านสะดวกซื้อที่อยู่ด้านข้าง เขารู้ปริมาณการดื่มของเพื่อนทั้งสองคนดีถึงได้ซื้อเบียร์มาสามขวดแล้วซ่อนไว้ในเสื้อก่อนกลับเข้าหอพัก
ทันทีที่เปิดประตูห้องก็ได้ยินเสียงร้องไห้คร่ำครวญของลู่เหวินเฮ่าดังออกมาตั้งแต่ยังไม่ทันก้าวเข้าไป “ทำไมเธอถึงทำกับฉันแบบนี้!”
“เธอทำอะไรนาย” จิ่งฮวนเข้าไปในห้อง
ลู่เหวินเฮ่านั่งอยู่ตรงกลางห้อง บนตักมีกล่องทิชชูวางอยู่และกำลังร้องไห้อยู่จริงๆ
เกาจื้อเสียงกำลังปวดหัว เมื่อเห็นจิ่งฮวนก็รู้สึกเหมือนพระมาโปรดจนต้องรีบลุกจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว “นายกลับมาสักที”
จิ่งฮวนปิดประตูก่อนจะส่งถุงพลาสติกให้เขา “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”
เกาจื้อเสียงมองไปทางลู่เหวินเฮ่า “จะเล่าเองหรือให้ฉันเล่า”
ลู่เหวินเฮ่าเริ่มสงบลง ตอนนี้เขาร้องไห้จนหน้าแดงไปหมดแล้ว “ฉันไม่เล่า! ฉันไม่เล่า!”
“เออๆๆ ฉันเล่าเองๆ หยุดร้องได้แล้ว!” เกาจื้อเสียงถอนหายใจ “นายจำแฟนในเน็ตของเฮ่าเอ๋อร์ได้ไหม”
“…ออนคุยกันยี่สิบสี่ชั่วโมงขนาดนั้น เมื่อคืนฉันยังฝันว่าสองคนนี้จู๋จี๋กันอยู่เลย จะไปลืมได้ยังไง” จิ่งฮวนชะงักไปสักหนึ่ง “ทำไม เลิกกันแล้วเหรอ”
เกาจื้อเสียงพยักหน้าอย่างจริงจัง
“ก็นึกว่ามีเรื่องใหญ่อะไรซะอีก…” จิ่งฮวนถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะเริ่มถอดเสื้อคลุม “หยุดร้องได้แล้วเฮ่าเอ๋อร์ แค่อกหักเอง ลูกผู้ชายเขาไม่ร้องกันหรอก”
“ประเด็นไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ” เกาจื้อเสียงมีท่าทางอึกอัก “นายก็น่าจะรู้ว่าเฮ่าเอ๋อร์หมดเงินกับแฟนในเกมคนนั้นไปมากแค่ไหน”
เกมที่ลู่เหวินเฮ่าเล่นมีชื่อว่า ‘Nine Heroes’ เป็นเกมในตำนานที่คนนิยมเล่นกันมากว่าสิบปีแล้ว แถมยังขึ้นชื่อเรื่องทั้งเปลืองเวลาและเปลืองเงิน ไม่กี่ปีก่อนจิ่งฮวนเองก็เคยเล่นถึงรู้ดีว่าแค่ชุดในเกมก็มีราคากว่าพันหยวน แล้ว
เขาได้ยินผู้หญิงคนนั้นขอเสื้อผ้าจากลู่เหวินเฮ่าทุกวัน ตัวลู่เหวินเฮ่าเองก็ใจป้ำ อีกฝ่ายจึงได้ตามที่ขอเกือบทุกครั้ง
“แค่ซื้อเสื้อผ้าเองนี่ จะเสียไปเท่าไรเชียว” จิ่งฮวนพยายามพูดให้มันดูเป็นเรื่องเล็กเพื่อปลอบใจเพื่อน
ลู่เหวินเฮ่าสะอึกสะอื้น “ค่าบำเพ็ญเพียรตลอดครึ่งปีมานี้ก็เป็นฉันที่ช่วยเธอเก็บทั้งหมดเลย”
จิ่งฮวนพูดว่า “…ก็ยังดี แค่ไม่กี่หมื่นเอง”
ลู่เหวินเฮ่าร้องหนักกว่าเดิม “ไอเทมสวมใส่ระดับสีม่วงที่เธอมีแปดชิ้น ฉันซื้อให้หกชิ้น หนึ่งในนั้นฉันเพิ่มอัญมณีให้อีกสิบห้าเม็ดด้วย”
“…” จิ่งฮวนเข้าไปตบไหล่เขา “เฮ่าเอ๋อร์ ผู้ชายอย่างเราถ้าเลิกกันแล้วจะกลับไปหาคนเก่าเพื่อทวงนู่นทวงนี่ไม่ได้หรอกนะ”
เดิมทีลู่เหวินเฮ่าก็เริ่มสงบลงแล้ว แต่พอพูดถึงเรื่องนี้เขาก็อารมณ์ขึ้นอีกครั้ง
“ฉันไม่ทำหรอก! ฉันร้องไห้เพราะเงินแค่นั้นที่ไหน! ที่ฉันร้องเพราะเธอหลอกฉันต่างหาก! ฉันร้องไห้เพราะความจริงใจกับความรู้สึกที่ฉันให้เธอตลอดครึ่งปีที่ผ่านมาต่างหาก!”
จิ่งฮวนถาม “เธอโกหกอะไรนาย”
เกาจื้อเสียงทนฟังต่อไปไม่ไหว “คนคนนั้นเป็นผู้ชายน่ะ”
“เฮ้อ ก็นึกว่าเรื่องใหญ่ ที่แท้ก็เป็นผู้ชาย…” จิ่งฮวนพูดปลอบไปได้ครึ่งทางก็หยุดชะงัก
ลู่เหวินเฮ่า “อ๊ากกกกก”
จิ่งฮวนตะลึง “ผู้ชายเหรอ!”
เกาจื้อเสียงเอ่ย “อย่าซ้ำเติมได้ไหม ไม่เห็นเหรอว่าน้ำจะท่วมหอเราอยู่แล้ว”
“ไม่…” จิ่งฮวนตกใจ “เสียงนั่น…เป็นเสียงผู้ชายเหรอ!”
เขาเคยได้ยินเสียงลู่เหวินเฮ่าคุยกับแฟนในเกม มันเป็นเสียงผู้หญิงหวานแหววและมีคำลงท้ายไพเราะทุกประโยค เสียงนั้นหวานอย่างกับน้ำตาลเคลือบ เวลาออดอ้อนขึ้นมาก็ทำเอาเขาขนลุกทั้งตัวทุกที
“ใช้เครื่องแปลงเสียงน่ะ” เกาจื้อเสียงพูด “ตอนเช้าแฟนมันน่าจะลืมเปิดเครื่องนั่นเลยใช้เสียงผู้ชายมาอ้อนขอชุดใหม่ ตอนได้ยินเสียงอ้อนฉันนี่โคตรอยากตาย…เสียงห้าวกว่าเหล่าเหยียนซะอีก ฟังยังไงก็น่าจะอายุเกินสามสิบ”
เหล่าเหยียนคือที่ปรึกษาของพวกเขา
จังหวะนั้นลู่เหวินเฮ่าก็กรีดร้องด้วยความโกรธเกรี้ยว
จิ่งฮวนไม่รู้จะพูดอะไรต่อ “พวกนายไม่เคยเปิดกล้องคุยกันเลยเหรอ”
“ไม่มี มีแค่ส่งรูป” ลู่เหวินเฮ่าตอบ “เขายอมรับแล้วว่าเป็นรูปปลอม”
จิ่งฮวน “…”
มาถึงขั้นนี้แล้วไอ้คนหลอกลวงนั่นจะปฏิเสธได้ยังไงล่ะ!
“ไม่เคยเปิดกล้องคุยกันแต่ก็ยังกล้าให้เงินไปมากขนาดนั้นเนี่ยนะ”
“ก็ปกติไหมล่ะ” เกาจื้อเสียงเปิดเบียร์ส่งให้ลู่เหวินเฮ่า “การคบกันแบบออนไลน์น่ะคือการรออย่างคาดหวังและจินตนาการก่อนได้เจอหน้ากันไม่ใช่หรือไง ก็แค่เฮ่าเอ๋อร์มันโชคร้ายไปหน่อย โดนหลอกทีก็โดนหนักเลย ฉันนึกว่าโหดสุดก็แค่ส่งรูปปลอมซะอีก…”
ลู่เหวินเฮ่าสูดน้ำมูก “ฉันไม่ได้เสียใจเพราะเรื่องเงิน แต่ฉันน่ะรู้สึกแย่มากแล้วก็ขยะแขยงด้วย! ฉันลบไอดีทิ้งไปแล้ว!”
เกาจื้อเสียงได้ยินก็ตกใจทันที “ลบเหรอ! บ้าไปแล้วหรือไงเฮ่าเอ๋อร์!”
“ลบแค่ไอดี แต่ไอเทมกับลูกๆ ยังอยู่” ลู่เหวินเฮ่าปาดน้ำตา “นายไม่รู้ล่ะสิ ชื่อไอดีฉันก็ตั้งคู่กับหมอนั่น แถมไอดียังเชื่อมกันเป็นคู่รักชั่วนิรันดร์อีก”
เกาจื้อเสียง “…”
คู่รักชั่วนิรันดร์เป็นระบบแต่งงานในเกม Nine Heroes หลังจากชายหญิงแต่งงานกันแล้วก็สามารถไปหาผู้เฒ่าจันทราเพื่อส่งคำขอได้ และเมื่อสำเร็จแล้วถ้าทั้งสองไอดีไม่ได้ตั้งขายไอดีทิ้งหรือส่งคำขอลบไอดี ความสัมพันธ์แต่งงานนี้ก็จะคงอยู่ถาวร
เกาจื้อเสียงตอบ “ช่างเถอะเฮ่าเอ๋อร์ ครั้งนี้นายก็จำเป็นบทเรียนแล้วกัน อย่าพลาดซ้ำสองก็พอ ต่อไปก็ไม่ต้องมีแฟนในเน็ตอีกจะได้ไม่ต้องโดนหลอกเป็นครั้งที่สอง!”
ลู่เหวินเฮ่าถามทั้งน้ำตา “ถ้าไม่มีแฟนในเน็ตแล้วจะให้ฉันเล่นอะไรล่ะ”
“แค่ไม่มีแฟนแล้วมันจะเล่นเกมไม่ได้เลยหรือไง” เกาจื้อเสียงเถียงกลับ “ฉันเล่น Nine Heroes มาตั้งหลายปี ยังไม่เคยแต่งงานในเกมเลย”
ลู่เหวินเฮ่าว่า “ก็เพราะนายมีแฟนที่โตมาด้วยกันไง!”
เกาจื้อเสียงสำลักก่อนจะหันไปมองเพื่อนที่อยู่ข้างๆ “งั้นนายดูฮวนฮวนสิ เมื่อก่อนก็เล่น Nine Heroes ไม่เห็นจะมีแฟนในเกมเลย”
“ถ้าฉันหล่อเหมือนจิ่งฮวนแล้วมีสาวๆ มาจีบจะมีแฟนในเน็ตไปทำไมวะ แถมตอนเล่นก็เป็นสมัย ม.ปลาย แค่เรียนก็ยุ่งจะตายอยู่แล้ว อีกอย่างมีแฟนในเน็ตแล้วมันทำไม ดูอย่างพี่สาวจิ่งฮวนสิ ทั้งสวยทั้งโพรไฟล์ดียังมีแฟนในเน็ตเลย…” ลู่เหวินเฮ่าพูดแล้วก็เงียบไป
เกาจื้อเสียงปวดหัวจนต้องใช้มือคลึงขมับ
หมดกัน เป็นเรื่องแล้วไง
จิ่งฮวนฟังอยู่เงียบๆ โดยไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ไม่แม้แต่ส่งเสียงตอบรับ
ลู่เหวินเฮ่าเอ่ย “ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ฮวนฮวน ฉันก็พูดไปงั้นแหละ วันนี้ฉันซวยเอง ไม่ต้องสนใจฉันหรอก”
จิ่งฮวนดึงสติกลับมาได้ก็ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ ลู่เหวินเฮ่าทันที “เฮ่าเอ๋อร์ ตอนนี้นายเสียใจจริงๆ เหรอ”
ลู่เหวินเฮ่าตกใจ “อะ…อะไร”
จิ่งฮวนครุ่นคิด “ถ้าฉันให้ทางเลือกนายสองทาง หนึ่งคือมีแฟนในเน็ตแล้วโดนผู้ชายหลอก สองคือบั๊ก จนไอดีถูกแบนถาวร นายจะเลือกอะไร”
“ข้อสองสิ!” ใบหน้าลู่เหวินเฮ่าเต็มไปด้วยความแปลกใจ “นายถามไปทำไม”
แค่โดนแฟนในเน็ตหลอกมันเจ็บปวดขนาดนั้นเลยเหรอ เสียใจยิ่งกว่าโดนแบนไอดีอีกเหรอ
จิ่งฮวนกอดพนักเก้าอี้พลางครุ่นคิด
เกาจื้อเสียงรู้สึกถึงความผิดปกติ “ฮวนฮวน นายคิดอะไรอยู่”
จู่ๆ โทรศัพท์บนโต๊ะก็ดังขึ้น ลู่เหวินเฮ่าหยิบมาดูแวบหนึ่งก็แทบจะหยุดหายใจ เขายกมือหยิกตัวเองครั้งหนึ่ง
เพื่อนทั้งสองคนขยับเข้าไปหา จิ่งฮวนจึงหยิบมือถือขึ้นมาดู
ที่รัก คุณสามี ฉันคิดมาตลอดเที่ยงแล้วก็ยังเศร้าอยู่เลย ฉันชอบนายจริงๆ นะ เสียดายที่พรหมลิขิตของเราต้องจบลงตรงนี้ [หน้ากระต่ายร้องไห้]
ที่รัก ฉันส่งรูปจริงๆ ของตัวเองให้นายแล้ว หวังว่านายจะจำเอาไว้ว่าผู้ชายโง่เง่าคนนี้จะเฝ้าดูนายอย่างอ่อนโยนจากที่ใดที่หนึ่งตลอดไป
ที่รัก [รูปภาพ]
ในรูปเป็นชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุข ผมบางส่วนเป็นสีขาวโพลน ในดวงตามีน้ำตาคลออยู่เล็กน้อยและกำลังมองมาที่กล้อง
จิ่งฮวน “…”
เกาจื้อเสียงว่า “ไอ้เชี่ย! ไอ้เวรนี่มันไม่ใช่คนแล้ว! ทำร้ายจิตใจคนอื่น! เฮ่าเอ๋อร์…เฮ่าเอ๋อร์นายทำใจดีๆ เอาไว้นะ!”
การโจมตีด้วยรูปถ่ายในครั้งนี้ทำเอาชีวิตของลู่เหวินเฮ่าสั้นลงไปครึ่งหนึ่ง
ขณะที่กำลังรู้สึกเหมือนจะตายเขาก็ดีดตัวขึ้น “ฉันต้องลบเขาจากการเป็นเพื่อน! ฉันต้องลบ QQ อันนี้! QQ นี้แปดเปื้อนแล้ว!”
จิ่งฮวนใช้ความคิด ทันทีที่ได้ยินเขาก็รีบหยุดเพื่อนไว้ “เดี๋ยวก่อนเฮ่าเอ๋อร์ ฉันมีอะไรจะคุยกับเขาหน่อย”
ลู่เหวินเฮ่าซาบซึ้ง “ทำไมเหรอฮวนฮวน จะช่วยฉันด่าเขาเหรอ”
“จะด่าทำไม ด่าคนแบบนี้ไปก็เสียเวลาเปล่า” จิ่งฮวนหยิบโทรศัพท์มาก้มหน้าก้มตากดอยู่ครู่หนึ่ง
เกาจื้อเสียงชะโงกดู “แล้วเอามือถือเฮ่าเอ๋อร์ไปทำไม”
ที่รัก เฮ่าเฮ่าที่รัก ทำไมไม่ตอบล่ะ…
LWH อยู่ไหม
ที่รัก OvO ที่รัก! ฉันอยู่นี่!
LWH ส่งลิงก์เครื่องแปลงเสียงมาให้หน่อยสิ
เกาจื้อเสียง “…หือ?”
โปรดติดตามตอนต่อไป…
ติดตามบทต่อไป ได้ในวันที่ 07 มี.ค. 65
Comments
comments
No tags for this post.