บทที่ 4
สีหน้าของเจียงเซ่าเหิงดำคล้ำลงในบัดดล น่าเสียดายที่บัดนี้เขาไร้เรี่ยวแรงไปทั้งร่าง ได้แต่ให้นางประคองไปตามอำเภอใจ
อวี๋เสี่ยวเถาแลบลิ้น “นี่จะโทษข้ามิได้! ใครใช้ให้เจ้ามาถึงก็หน้าถมึงทึง ไม่มีความเป็นมิตร ทำเอาข้าคิดว่าเจ้าจะมาจับข้า ถ้าบอกเร็วหน่อยว่าเจ้าคือบุรุษเอวขาด ข้าก็คงไม่ทำแบบนี้ เฮ้อ! เสียดายก็แต่ยาของข้า” นางในยามนี้ก็เป็นดังนกตื่นธนู*
สีหน้าของเจียงเซ่าเหิงเคร่งเครียด ที่แท้นางเสียดายยาของนาง หาได้ละอายแก่ใจที่วางยาพิษผิดคนไม่
“เจียงเซ่าเหิง!” เขากัดฟันบอก
“หา?”
“ข้ามีนามว่าเจียงเซ่าเหิง!”
นางรีบฉีกยิ้มเอ่ยว่า “จอมยุทธ์เจียงเซ่าเหิง เลื่อมใสๆ”
เห็นได้ชัดว่าเป็นถ้อยคำพิธีรีตองเพื่อกลบเกลื่อนเท่านั้น เจียงเซ่าเหิงคิดในใจว่าหากเขาไม่บอกนางว่าเขาคือบุรุษเอวขาด มิรู้ว่าหลังถูกทำให้สลบไสลไปแล้วสตรีนางนี้จะจัดการเขาอย่างไร
“เจ้าล่ะ”
“ข้าอะไร”
“เจ้ายังไม่บอกนามของเจ้า”
“เจ้าคิดจะจดจำเป็นความแค้นหรือคิดจะตอบแทนบุญคุณ?”
หนังตาของเจียงเซ่าเหิงกระตุกคราหนึ่ง “ข้าไม่อยากติดค้างหนี้บุญคุณใคร”
อ้อ? ที่แท้มาก็เพื่อตอบแทนบุญคุณ
“บอกแล้วว่าไม่ต้องเอ่ยขอบคุณในบุญคุณ ไม่ต้องคำนึงถึง” นางส่ายหน้าอย่างมีมาด แสร้งตีสีหน้าว่าทำดีโดยไม่อยากให้ผู้ใดล่วงรู้ ทำเอาเจียงเซ่าเหิงอยากบีบคอนางให้ตายนัก ก่อนหน้านี้ใครเป็นคนบอกว่าที่ช่วยชีวิตเขาก็เพื่อสั่งสมกุศลผลบุญ
“ชื่อ” น้ำเสียงของเขาอันตรายยิ่งขึ้น
“อย่าโกรธๆ ข้าชื่ออวี๋เสี่ยวเถา”
“อายุเท่าไหร่ ออกเรือนหรือยัง”
“ถามมากขนาดนั้นไปทำไม จะสอบสวนข้ารึ”
เจียงเซ่าเหิงไม่ตอบ เอาแต่มองแววตาลึกล้ำน่าค้นหาของนางเพียงเท่านั้น หลังจากรู้สึกถึงความคุ้นเคยจากสตรีนางนี้แล้ว เขาก็อยากรู้ฐานะที่แท้จริงของนาง
อวี๋เสี่ยวเถาคิดแต่เพียงแจ้งชื่อปลอมให้เขารู้ เรื่องอื่นนางไม่อยากเล่ามากไปกว่านั้น เพราะบัดนี้นางยังถูกเหยียนจิ่วล่าสังหารอยู่ จำเป็นต้องระแวดระวังอย่างยิ่งยวด
ยามที่นางประคองเจียงเซ่าเหิงขึ้นชั้นบน เสียงครหานินทาดังแว่วมาจากบริเวณโดยรอบไม่น้อย หญิงสาวทั้งหลายต่างฮึดฮัดด้วยเห็นว่าช่างไม่ยุติธรรม คิดในใจว่าบุรุษหล่อเหล่าถึงเพียงนี้เหตุใดจึงถูกหญิงไร้เกลือ* ล่อลวงเอาได้ ยามที่บุรุษผู้นี้ก้าวเข้าสู่ร้าน พวกนางต่างลอบชำเลืองมอง บัดนี้เห็นว่าไม่เพียงแต่เขาไม่ผลักสตรีนางนั้นออก ซ้ำยังยื่นมือวางไว้บนบ่าของนางอีก ต่างคนต่างถลึงตา กัดริมฝีปาก เคียดแค้นอยู่ภายในใจอย่างสุดประมาณ
* นกตื่นธนู เป็นสำนวนจีน ใช้เปรียบเทียบกับคนที่เคยผ่านเหตุการณ์ที่ไม่ดีมา และภายหลังเมื่อมีอะไรมากระทบเล็กน้อยก็จะตื่นกลัวอย่างมาก
* หญิงไร้เกลือ หมายถึงหญิงหน้าตาอัปลักษณ์ คำเรียกนี้มีที่มาจากหนึ่งในสี่หญิงอัปลักษณ์มีชื่อว่าจงหลีชุน (แซ่จงหลี นามชุน) ซึ่งอาศัยอยู่ในเมืองอู๋เหยียน(ไร้เกลือ) สมัยจ้านกั๋ว ทว่านางเป็นคนฉลาดปราดเปรื่อง พร้อมด้วยความสามารถ อายุสี่สิบปีแล้วยังไม่ได้แต่งงาน วันหนึ่งนางเสนอภัยของชาติสี่ประการเตือนฉีเซวียนหวัง ได้รับการแต่งตั้งจากฉีเซวียนหวังให้เป็นพระชายา
