ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย เดี๋ยวร้อน เดี๋ยวฝน เดี๋ยวหนาว อย่าลืม!!! รักษาสุขภาพกันด้วย แต่ถ้าใครรู้สึกไม่สบายขึ้นมา วันนี้ 3 หมอสุดหล่อจากเซ็ต Medico ที่จะมารักษาอาการจนฟินลื้มมมม
เซ็ต Medico ผลงานเขียนจาก ‘may112’ เล่าถึงชีวิตนักศึกษาแพทย์ที่มีรูปแบบความรักแตกต่างกันออกไป แต่รับประกันความฟินถึงใจทั้ง 3 เรื่องแน่นอน ลองไปส่องโมเมนต์ยืนยันความฟินของหมอกันเล้ย
Medico Z เซย์เดนกับสาวใสข้างบ้าน
ฉันรู้สึกว่ามีอะไรสักอย่างมาแตะอยู่ตรงกลางหน้าผาก
แล้วก็พบว่าเป็นนิ้วของเซย์เดนนั่นเอง
ฉันรีบถอยหน้าออกมาทันที หน้าผากที่เขาเพิ่งแตะรู้สึกเหมือนกับโดนไฟลนไม่มีผิด
“ทำไมทำหน้ายุ่งแบบนั้น กลัวไม่ได้กลับบ้านเหรอ ฮ่าๆ”
“ปละ…เปล่าสักหน่อย”
“ฉันพาเธอกลับบ้านได้แน่ๆ แต่รู้มั้ยเรากลับกันเองน่ะดีกว่าตั้งเยอะ เธอน่าจะดีใจนะ”
“ดีตรงไหนเหรอ”
ฉันย้อนอย่างสงสัย คิดดูสิ มีน้าบุ๋มคอยมารับ พาแวะไปทานอาหารอร่อยๆ แล้วก็เดินเที่ยวห้างบางครั้งก็ดีจะตายไป
“ปกติฉันไม่กลับบ้านทันทีหลังโรงเรียนเลิกหรอก”
“อ้าว แล้วนายอยู่ทำอะไรเหรอ”
“ก็เล่นบอล เล่นบาสกับเพื่อนนั่นแหละ ไม่ก็นัดกันไปนู่นไปนี่เรื่อยเปื่อย ตั้งแต่เปิดเทอมมาฉันยังไม่ได้ไปไหนกับเพื่อนหลังเลิกเรียนเลย”
“เอ่อ...เป็นเพราะนายต้องกลับพร้อมฉันสินะ ที่จริง...นายขอกลับทีหลังก็ได้นะ”
เซย์เดนส่ายหน้าและยิ้มน้อย
“ฉันกลัวเธอเหงา ต้องกลับไปอยู่บ้านคนเดียว”
Medico X ครอสส์กับแฟน(เพื่อน)
“เราลืมครอสส์ไม่ได้หรอก...” ฉันตอบเขาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะกล่าวอย่างติดตลกทั้งน้ำตา “ขนาดโดนรถชนจนเกือบตาย เคยลืมเขาไปแล้ว สุดท้ายเขาก็ยังกลับมาอีก ฮ่าๆ มันคงเป็นเวรเป็นกรรมที่ฉันกับหมอนั่นทำร่วมกันมาละมั้ง ฮึก...”
“...”
กราฟเบือนหน้าหนีเหมือนไม่อยากรับฟัง แต่ฉันกลับใช้โอกาสนี้มองเขาอย่างเต็มตาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหมุนตัวถอยห่างจากเขาช้าๆ สายฝนที่กำลังปรายโปรยตกลงกระทบที่ใบหน้า กราฟทำเหมือนจะดึงฉันกลับเข้ามา แต่ฉันหนีห่างจากมือที่กำลังเอื้อมมาถึง ตัวเริ่มเปียกปอนจากฝนที่พร่างพรำ
“ขอโทษนะกราฟ...”
“...”
“ขอโทษที่ผิดสัญญา”
“...”
“ขอโทษจริงๆ”
ฉันบอกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะตัดใจเดินจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ
Medico Y เยลกับยัยป้าผู้น่ารัก
“ฮึก…เอามือออกจากหัวฉันสักทีสิยะ”
“เออ ลืมไปเลย วางมือเพลิน”
“ลามปามนะรู้ป่ะเนี่ย”
“โอ้โห เสียงดังแปลว่าโอเคขึ้นแล้วสินะ งั้นลงไปหาข้าวกินได้แล้วเดี๋ยวมีสอบต่อ”
“ฉัน…ฉันไม่สอบต่อดีมั้ย”
ฉันถามอย่างไม่แน่ใจ...ไม่ต้องให้ถึงเวลาสอบจริงฉันก็รู้ดีว่าฉันทำไม่ได้หรอก เข้าไปก็คงจะเบลอๆ มึนๆ แบบเมื่อกี้อีกนั่นแหละ
“ฉันจะลาออกจากคณะ ฉันคงเป็นหมอไม่ได้หรอก...มันเกินปัญญาคนอย่างฉัน ฮึก...ดูสิ ขนาดนายติวให้แล้วแท้ๆ ฉันยังทำไม่ได้เลย”
“เดี๋ยว ป้าจะออกง่ายๆ เลยเนี่ยนะ”
“อยู่ต่อไปก็ไม่...”
“คิดถึงตอนแรกสิว่ามันยากแค่ไหนกว่าจะเข้ามาเรียนหมอได้”
“…”
“อีแค่สมองเบลอไปหนึ่งวิชา ไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่พยายามมาทั้งหมดจะต้องจบลงนะป้าเอย”
“…”
“ตั้งสองปีไม่ใช่เหรอกว่าป้าจะมาถึงวันนี้ ก่อนที่จะยอมแพ้...ป้าแน่ใจแล้วนะว่าป้าได้พยายามถึงที่สุดแล้ว ถึงตอนนั้นจะล้มเลิก ก็คงไม่เสียดายหรอกจริงมั้ย เพราะฉะนั้น...พยายามต่อไปอีกนิดดีมั้ย”
โอย เขาทำให้ฉันร้องไห้หนักอีกรอบ แงงงง ซึ้ง~
ทำไมแค่คำพูดจากคนตรงหน้าแค่ไม่กี่คำ ฉันกลับรู้สึกมีแรงฮึกเฮิมได้ขนาดนี้
“ขอบคุณนะเยล...”
Comments
comments
No tags for this post.