ทดลองอ่าน Moonlight เพลงรักใต้แสงจันทร์ บทที่ 124

บทที่ 124

หลังจากเชยชมหนังสือของว่าที่พ่อสามีจบ ชูหลี่ก็ปิดบันทึกการอ่านของตัวเองลงด้วยความพึงพอใจ…เวลานี้โจ้วชวนยังคงอ่านหนังสืออยู่ ดังนั้นชูหลี่จึงใช้เท้าเหยียบพื้นเพื่อดันเก้าอี้ล้อหมุนให้เลื่อนไปข้างๆ ม้านั่งของเขา ขยับเข้าไปใกล้ริมหูอีกฝ่ายแล้วพูดลากเสียงเบาๆ

“นี่”

ลมร้อนๆ ที่หายใจออกมาพ่นที่ริมหูของชายหนุ่ม เขาจึงคลึงใบหูแล้วเงยหน้า แวบเดียวก็เห็นคนที่พิงศีรษะลงบนบ่าเขากำลังถือโทรศัพท์มือถือค้นหาโรงแรม…โจ้วชวนคิดครู่หนึ่ง

“ทำอะไรน่ะ คุณจะพาผมไปเปิดห้อง?”

“…” ศีรษะที่วางอยู่บนบ่าของชายหนุ่มขยับ “ไม่จองโรงแรมแล้วจะให้ฉันนอนใต้สะพานลอยเมือง C หรือไง”

โจ้วชวนวางหนังสือลง “ไม่อยู่บ้านผมหรอกเหรอ”

ชูหลี่เบิกตากว้าง “จะอยู่บ้านคุณได้ยังไงกันล่ะ”

โจ้วชวนคิดครู่หนึ่ง “บ้านผมมีห้องรับรองแขกเยอะแยะ ถ้าคุณไม่อยากนอนที่ห้องรับรองแขกก็มานอนเบียดผมได้…”

คำพูดนี้พอฟังแล้วก็รู้สึกว่ามีตรงไหนแปลกๆ ชูหลี่ส่ายศีรษะเหมือนรัวกลอง “มีผู้หญิงที่ไหนไปบ้านแฟนครั้งแรกก็จะเบียดเขากันล่ะ เบียดไม่ได้ เบียดไม่ได้ค่ะ…”

พูดไปได้ครึ่งเดียว จู่ๆ ก็เห็นว่าโจ้วชวนกำลังจ้องหน้าเธออยู่ ไม่รู้ว่ากำลังมองอะไร แต่ท่าทางดูเหมือนดีใจมาก ขณะที่ชูหลี่กำลังมึนงง เขาก็ยื่นมือไปสะกิดเธอ

“พูดอีกรอบซิ”

“?”

“ผมเป็นอะไรของคุณนะ พูดอีกรอบซิ”

ชูหลี่ทำหน้าเหลอหลา “แฟน”

มือใหญ่ของโจ้วชวนยีศีรษะของเธอแล้วก้มลงจุ๊บใบหน้าเธอทีหนึ่ง ในน้ำเสียงเจือด้วยความขบขันอย่างหาได้ยาก

“พูดได้ดีนี่…ผู้หญิงที่เป็นแฟนผมเป็นผู้หญิงปกติที่ไหน คุณอย่าลดตัวไปเทียบกับพวกเธอเลย ก็แค่นอนเบียดผมเท่านั้นเอง”

“หลับไม่ลงหรอก จะหลับไม่ลงเอา”

“ผมก็จะกอดจนกว่าคุณจะหลับ จะไม่ทำอะไรเลย”

ชูหลี่กระตุกมุมปาก พูดเหน็บแนม “ฉันก็จะถ่วงเวลาไม่เข้าไป”

โจ้วชวนมองตาเธอลึกๆ “…ไม่เข้าไปจริงๆ น่ะเหรอ”

บนใบหน้าเขาเขียนไว้ว่า ‘ผมซื่อสัตย์มากนะ’

มือข้างหนึ่งของชูหลี่ปิดหูไว้ ปฏิเสธที่จะฟังคำพูดที่น่ารำคาญ ส่วนมืออีกข้างผลักศีรษะเขาออกไป กดจองโรงแรมบนโทรศัพท์มือถือเสร็จอย่างรวดเร็วท่ามกลางสายตาที่ไม่พอใจของโจ้วชวน…ขณะเดินออกจากห้องหนังสือเตรียมตัวไปนอน คนที่มองมาทางด้านหลังยังคงพยายามพูดเกลี้ยกล่อมแม้เธอจะไม่สนใจก็ตาม…

ชูหลี่กลับขึ้นไปบนห้องของตนแล้วปิดประตู พออาบน้ำเสร็จ ขณะที่กำลังเช็ดผมพลางปีนขึ้นไปบนเตียงก็พบว่าโทรศัพท์มือถือมีแจ้งเตือนการอัพเดตจากเวยป๋อที่เธอติดตามเป็นพิเศษ เธอนิ่งงันไป นึกว่าสายตาของตนมีปัญหา ติดตามเป็นพิเศษอะไรกัน ฉันติดตามแค่โจ้วชวนคนเดียว และช่วงนี้นอกจากอัพเดตนิยายแล้วเขาก็ไม่ค่อยโพสต์อะไรในเวยป๋อด้วย…

ชูหลี่เงยหน้ามองนาฬิกาบนผนัง ตอนนี้ไม่ใช่เวลาอัพเดตนิยายของเขาชัดๆ

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาปลดล็อกดู โจ้วชวนโพสต์เวยป๋อเมื่อสิบนาทีก่อนจริงๆ…