ทดลองอ่าน ชายาประดุจอาหารเลิศรส บทที่ 2

เวลาหนึ่งเดือนเซียวอวี้ตระเวนกินอาหารไปทั่วทุกตรอกในเซียงโจวแล้ว ลำดับถัดไปแน่นอนว่าต้องออกไปนอกเมือง ไม่ทันไรเกาฉีก็พบร้านอาหารสกุลจางที่ตั้งอยู่ริมทะเลสาบรื่อหมิง…ถึงพูดว่าเป็นร้าน แต่ส่วนของที่นั่งลูกค้ากลับสร้างขึ้นจากเพิงหลายหลังต่อกัน แลดูโกโรโกโสยิ่งนัก แต่เพราะติดกับทะเลสาบรื่อหมิง ทั้งยังตระเตรียมเรือลำน้อยหลายลำไว้สำหรับให้คนตกปลา ยิ่งในวันที่แสงแดดเจิดจ้าท้องฟ้าปลอดโปร่งเช่นนี้ นึกไม่ถึงว่าการค้าก็ดีไม่แพ้หอสุรามีชื่อในเมืองเลย

“คุณชาย เดิมทีร้านอาหารสกุลจางขายอาหารที่ทำขึ้นจากปลาโดยเฉพาะ ทว่าสิ่งที่ชวนให้ผู้คนน้ำลายสอในช่วงนี้นั้นกลับเป็นสุราผลไม้ สุราผลไม้ของที่นี่มีกลิ่นผลไม้หอมหวาน มีรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์ยิ่งขอรับ” เกาฉีกลืนน้ำลายลงคออึกหนึ่งโดยจิตใต้สำนึก แม้เป็นทหาร ทว่าด้วยติดตามเซียวอวี้มาตั้งแต่เล็กเกาฉีจึงดูเหมือนบัณฑิตเสียมากกว่า ชอบอยู่ในห้วงอารมณ์อันดื่มด่ำเฉกเช่นพวกบัณฑิต

เซียวอวี้เลิกคิ้วขึ้นอย่างเย็นชา “เจ้าเคยดื่ม?”

“…เขาว่ากันว่าเป็นเช่นนั้นขอรับ” เกาฉีหัวเราะแห้งๆ

“หากสุราผลไม้ของที่นี่มีชื่อเพียงนี้ ไยไม่ตั้งเป็นร้านสุราเสียเลยเล่า”

“สุราผลไม้เพิ่งเริ่มมีมาไม่กี่เดือนนี้เองขอรับ ว่ากันว่ามีคนเสนอกับเถ้าแก่เจ้าของร้านว่าหากได้นั่งตกปลายามเมากรึ่มๆ คงเป็นเรื่องสำราญใจมากบนโลกนี้ ทั้งสุราผลไม้กินแล้วไม่ได้เมามายหนักอะไร ไม่ต้องกังวลว่าลูกค้าจะเมาพับบนเรือ สุรานี้จึงเหมาะสมอย่างยิ่ง” มองเรือลำน้อยลอยเอื่อยๆ ในทะเลสาบ ลอยกลับไปมาท่ามกลางทิวทัศน์ของภูเขาและสายน้ำที่ชวนให้คนรู้สึกผ่อนคลาย

สุราผลไม้ที่ดื่มเท่าไรก็ไม่มีทางเมา?…เซียวอวี้บังเกิดความรู้สึกโหยหาขึ้นโดยไม่รู้ตัว เขาอดชื่นชมไม่ได้ “คนผู้นี้รู้จักพูดโอ้อวดสุราผลไม้ของตนเองยิ่งนัก”

“คุณชายรู้ได้อย่างไรขอรับว่าข้อเสนอนี้มาจากคนขายสุราผลไม้”

เซียวอวี้คร้านจะเอ่ยตอบ นี่เป็นเรื่องธรรมดาที่คาดเดาได้มิใช่หรือ ทว่าเขากลับเอ่ยขึ้นว่า “พวกเรามาลิ้มรสเรื่องสำราญในโลกนี้กันเถอะ”

เกาฉีรีบเช่าเรือลำหนึ่งและซื้อสุราผลไม้สองไหจากเถ้าแก่ทันที

ขึ้นเรือมาเซียวอวี้ก็เหลียวมองซ้ายขวาแวบหนึ่ง ขณะเตรียมจะสั่งให้เกาฉีพายไปทางตะวันออก พวกเขาก็ได้ยินเสียงเด็กชายตัวน้อยคนหนึ่งร้องตะโกนขึ้น

“สุราผลไม้มาแล้วขอรับ!”

เซียวอวี้ยกมือขึ้นบอกไม่ให้เกาฉีเคลื่อนไหวชั่วคราว เขามองดูรถเทียมล่อที่แล่นเข้ามาช้าๆ บนหลังรถที่ใช้ผ้าใบคลุมไว้คงเป็นสุราผลไม้ ทว่าในพริบตาเดียวสายตาของเขาก็ถูกหญิงสาวที่บังคับรถเทียมล่อดึงดูดเข้าเสียก่อน…เป็นนาง!

“แม่นางฉู่ ข้านึกว่าวันนี้เจ้าจะไม่มาแล้วเสียอีก” เถ้าแก่รีบพาเด็กหนุ่มสองคนเข้ามาช่วยยกของลงจากรถ

แม่นางฉู่? เซียวอวี้เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนส่งสัญญาณให้เกาฉีพายเรือได้