ทดลองอ่าน ชายาประดุจอาหารเลิศรส บทที่ 2

ทันทีที่กลิ่นหอมของหัวปลาหม้อดินลอยออกมาจากห้องครัว ฉู่เหยียนก็ไม่อยากตกปลาต่อแล้ว เขาโยนคันเบ็ดทิ้ง ล้างมือ แล้วก็นั่งรอกิน ซ้ำยังเร่งคนในร้านให้เข้าครัวไปตรวจดูว่าหัวปลาหม้อดินของพี่สาวเสร็จแล้วหรือไม่ ในยามนี้เซียวอวี้ก็ตกปลากลับมาพอดี สายตาพลันเลื่อนไปตามที่มาของกลิ่นหอมอย่างเป็นธรรมชาติยิ่ง

ห้องครัวในร้านอาหารสกุลจางสร้างขึ้นจากอิฐจึงไม่สามารถแอบดูความเคลื่อนไหวภายในจากด้านนอกได้ แต่ทั้งที่ปิดหน้าต่างบางส่วนแล้วก็ยังเก็บกลิ่นหอมหวนนี้ไม่อยู่ หากเปิดหน้าต่างหมดทุกบาน เกรงว่ากลิ่นหอมที่ลอยจู่โจมเข้ามาคงพาให้คนหิวกระหายอยากลิ้มลองมากขึ้น

“ข้าหิวแล้ว” เซียวอวี้เหลือบมองเกาฉี ก่อนหาโต๊ะว่างนั่งลง

เกาฉีเข้าใจความนัยของเจ้านายได้ในทันที เขารีบไปหารือกับเถ้าแก่โดยนำปลาที่ตกมาได้มอบให้กับร้านไปทั้งหมด ขอเพียงให้เขาแบ่งหัวปลาหม้อดินแก่พวกเขาหนึ่งหม้อ แน่นอนว่าพอเงินถึงมือเถ้าแก่ย่อมไม่ถือสาที่จะแบ่งให้พวกเขาหม้อหนึ่ง

เซียวอวี้ไม่เคยกินอาหารชนิดนี้มาก่อน หลังจากมาถึงเซียงโจวนี่เป็นครั้งที่สองที่เขาได้กินหัวปลาหม้อดิน ทว่ารสชาติครั้งก่อนกับครั้งนี้กลับแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง หัวปลาหม้อดินของที่นี่ไม่มีกลิ่นคาวปลา น้ำแกงเข้มข้นหวานหอม มันแต่ไม่เลี่ยน…กล่าวโดยสรุปคือชวนให้คนอยากลิ้มชิมรสไม่เลิกรา โดยไม่รู้ตัวเซียวอวี้พลันคิดไปถึงพ่อครัวที่สหายรักทำทุกวิถีทางเพื่อเชื้อเชิญให้ไปเมืองหลวงผู้นั้น

“หัวปลาหม้อดินที่พี่สาวทำออกมาอย่างไรก็อร่อย” อีกด้านฉู่เหยียนมองฉู่อวิ๋นจิ้งอย่างประจบเอาใจ

“หัวปลาหม้อดินที่ป้าหลี่ทำก็อร่อยเหมือนกัน ขอแค่เจ้าไม่เลือกกินเช่นนี้” ฉู่อวิ๋นจิ้งส่ายศีรษะอย่างไม่เห็นด้วย

ฉู่เหยียนดื้อดึงไม่ยอมแพ้ “ความเห็นของปาก ข้าบังคับอะไรไม่ได้นี่”

“จริงสินะ ความผิดร้อยพันล้วนเป็นความผิดของปากแท้ๆ”

ฉู่เหยียนออกแรงพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนตบปากเบาๆ เลียนแบบท่าทางของฉู่อวิ๋นจิ้งตอนที่เอ็ดเขาว่า “ดื้อจริงๆ เลย!”

“ร้ายไม่เบานะ!”

ฉู่เหยียนดึงแขนเสื้อฉู่อวิ๋นจิ้งอย่างออดอ้อน “พี่สาว ต่อไปตอนที่สั่งกับข้าวข้าขอสั่งสองอย่างได้หรือไม่”

“ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือ คนเราห้ามละโมบ”

“หากมีกับข้าวแค่อย่างเดียว ข้าก็ไม่ได้กินของที่ทำให้ประหลาดใจน่ะสิ”

ฉู่อวิ๋นจิ้งไหวไหล่อย่างจนปัญญายิ่ง “ชีวิตคนเราก็เป็นเช่นนี้ ไม่ว่าเรื่องใดก็มีทั้งได้และเสีย เจ้าจะอยากได้ทั้งกินอิ่มตามท้องปรารถนาและทั้งอยากได้ความประหลาดใจที่คาดไม่ถึงพร้อมๆ กันเช่นนี้ไม่ได้”

นิ่งไปชั่วอึดใจฉู่เหยียนจึงเอ่ยขึ้นราวกับเด็กน้อยน่าสงสาร “หากพี่สาวไม่เก่งเกินไป ทุกครั้งที่เข้าครัวล้วนพาเรื่องประหลาดใจคาดไม่ถึงมากมายมาให้อยู่เสมอ ข้าก็คงไม่ลังเลเลือกไม่ได้เช่นนี้”

ฉู่อวิ๋นจิ้งเบิกตาโตอย่างขบขัน “นี่เป็นความผิดของข้าด้วย?”