ทดลองอ่าน ชายาประดุจอาหารเลิศรส บทที่ 2

“ย่อมได้แน่นอน ขอแม่นางฉู่วางใจ เรื่องบ้านข้าจะจัดการให้โดยเร็วที่สุด หลังจากนี้แม่นางฉู่กลับไปจัดเก็บสัมภาระรอได้เลย”

ฉู่อวิ๋นจิ้งไม่กังขาในความสามารถของลู่ไป่จวิ้นเลยสักนิด เพราะเขาไม่อาจให้แขกสำคัญรอต่อไปเรื่อยๆ ได้ เขาจำเป็นต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้นางซื้อและย้ายบ้านเสร็จในเวลาที่รวดเร็วที่สุด

“ได้ ยังต้องขอรบกวนคุณชายลู่ถามความชอบของแขกสำคัญล่วงหน้าด้วย มีอะไรที่ต้องระวังบ้างหรือไม่ หรือมีอาหารอะไรที่อยากกินเป็นพิเศษ ข้าจะได้ร่างรายการอาหารออกมา”

“ข้าทราบแล้ว สามวันให้หลังต้องรบกวนแม่นางฉู่มายังหอจ้วนเซียนอีกรอบหนึ่ง”

ฉู่อวิ๋นจิ้งผงกศีรษะรับคำ ก่อนกล่าวขอบคุณอีกครั้ง แล้วขอตัวออกจากหอจ้วนเซียน

“นี่เจ้าจะทำอะไร!” เซียวอวี้มองความเคลื่อนไหวของลู่ไป่จวิ้นอย่างไม่เข้าใจ…อย่างแรกคือคลี่กระดาษ ต่อด้วยฝนหมึก สุดท้ายยังส่งมอบพู่กันมาให้เขาด้วยสองมืออย่างเอาใจใส่

“ในที่สุดเจ้าก็จะได้กินอาหารเลิศรสที่เมืองหลวงก็หากินไม่ได้ แต่ก่อนที่เจ้าจะได้กินนั้น ข้าต้องทำความเข้าใจความชอบของเจ้าให้ชัดเจนเสียก่อน เจ้ามีเรื่องอะไรที่ต้องระวังเป็นพิเศษหรือไม่ อีกอย่างหนึ่งเจ้าอยากสั่งอาหารอะไร เอาเป็นว่าเจ้าเป็นแขกสำคัญของข้า ต้องการอะไรก็เขียนมาได้เต็มที่ ข้าจะให้เจ้าได้สมปรารถนาทุกอย่าง” ลู่ไป่จวิ้นทำหน้าปะเหลาะเอาใจอย่างเต็มที่

เซียวอวี้เลิกคิ้วอย่างนึกขัน “เจ้ามาไม้ใดกันแน่”

“ที่ข้าบอกว่าจะไปโน้มน้าวคนมาจัดเตรียมอาหารให้เจ้าอย่างไรเล่า ข้าทุ่มเทแรงกายแรงใจไปครั้งใหญ่ ในที่สุดเขาก็พยักหน้ายินยอมแล้ว” ลู่ไป่จวิ้นนั่งลงอีกด้านของตั่งนุ่ม พร้อมกับไม่ลืมชี้กระดาษที่อยู่บนโต๊ะ เร่งรัดสหายให้รีบตอบปัญหาของเขาให้ชัดเจนโดยเร็ว

“พ่อครัวหอจ้วนเซียนแต่ละคนล้วนเป็นยอดฝีมือ เจ้าจำเป็นต้องลำบากไปเชิญพ่อครัวคนอื่นมาอีกหรือ” หลายวันนี้เซียวอวี้ได้กินอาหารไปเกือบทั่วเซียงโจวแล้ว นอกจากน้ำแกงปลาร้านยายเสิ่นแล้ว เซียวอวี้ก็พอใจกับอาหารของหอจ้วนเซียนมากที่สุด

ลู่ไป่จวิ้นส่ายหน้า “พูดแล้วก็น่าแปลกนัก ทั้งที่เป็นอาหารอย่างเดียวกัน แต่พอออกจากมือเขาแล้วกลับแตกต่างกัน”

“แตกต่างอย่างไร”

“เรื่องนี้…เจ้าชิมดูก็รู้แล้ว อย่างไรก็พิเศษกว่า”

“ข้าไม่ได้เลือกกินเพียงนั้นเสียหน่อย ไม่ต้องถึงขั้นเชิญคนมาปรุงอาหารให้โดยเฉพาะหรอก”

ลู่ไป่จวิ้นกลอกตาใส่เขาอย่างไม่พอใจทีหนึ่ง “เจ้าหรือไม่เลือกกิน?! พอเจ้าไม่ถูกใจอาหารจานใดก็ไม่มีทางกินคำที่สองเป็นอันขาด ทั้งที่ยังไม่เคยทำอาหารเองสักครั้งแต่กลับมีลิ้นเรื่องมากเป็นที่สุด”