“คุณ คุณเป็นอะไรครับ” คนขับรถตกใจที่อยู่ๆ ฉันก็ทิ้งตัวลงบนเบาะรถอย่างรวดเร็ว
“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันทำของตก”
แล้วทำไมต้องตกใจขนาดนี้ด้วยนะ เขาไม่ได้เห็นฉันสักหน่อย และอาจจะลืมไปแล้วก็ได้ว่าฉันเป็นใคร
ดังนั้นในระหว่างที่แท็กซี่ขับผ่านด้านหลังของรถออดี้ ฉันจึงค่อยๆ โผล่ขึ้นมาที่หน้าต่างและเห็นว่าเขาได้เข้าไปนั่งในรถเรียบร้อยแล้ว
หลังจากทานพัฟทูน่ากับกาแฟร้อนในร้านกาแฟใต้ตึกลูกค้าเรียบร้อยแล้ว พี่อี๊ด ยายน้ำ และฉันก็พร้อมที่จะขึ้นไปพบลูกค้า วันนี้ดูเหมือนว่าฉันกับยายน้ำจะนัดหมายกันมาก่อนเพราะเราใส่เสื้อผ้าโทนสีชมพูเหมือนกัน พี่อี๊ดถึงกับออกปากว่าตัวเองเป็นผึ้งน้อยในดงดอกไม้
เราขึ้นลิฟต์มาที่ชั้นสิบสอง เมื่อออกจากลิฟต์ก็เห็นชื่อบริษัท ‘นิมมานนท์’ อย่างชัดเจน บริษัทนี้เป็นเจ้าของตราสินค้า ‘กินรี’ ที่เรากำลังจะทำโฆษณาให้ พี่อี๊ดได้เข้าไปแจ้งชื่อและความประสงค์ของเรากับประชาสัมพันธ์สาวสวย เธอยิ้มต้อนรับและบอกว่ากำลังรอเราอยู่ หลังจากนั้นเราก็ถูกเชิญมารอที่ห้องประชุม ตั้งแต่เดินเข้ามาในบริษัท ฉันสังเกตเห็นว่าสถานที่ทำงานถูกตกแต่งอย่างทันสมัย ตั้งแต่โต๊ะทำงานจนถึงตู้เก็บเอกสาร มีการจัดแบ่งอย่างเป็นสัดส่วนด้วยการกั้นพาร์ทิชั่น ไม่มีอะไรรกตา พนักงานส่วนใหญ่ก็ยังอยู่ในวัยหนุ่มสาว เมื่อก้าวเข้ามาในห้องประชุมฉันก็เห็นโต๊ะรูปไข่ขนาดใหญ่ มีเก้าอี้ตัวนุ่มวางอยู่โดยรอบ และที่ผนังด้านหน้าห้องก็มีไวท์บอร์ดติดไว้ด้วย
เมื่อเรานั่งเรียบร้อย สาวประชาสัมพันธ์ก็ขออนุญาตออกไปและบอกเราว่าสักครู่เจ้านายของเธอจะมาพบกับเรา พี่อี๊ดเลือกนั่งตรงกลางระหว่างฉันกับยายน้ำ แม่บ้านของบริษัทเข้ามาเสิร์ฟกาแฟและน้ำเปล่า ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นคอกาแฟ แต่การที่ต้องดื่มสองแก้วในหนึ่งชั่วโมงก็คงไม่ไหว ฉันจึงปล่อยมันไว้อย่างนั้น เวลาผ่านไปไม่ถึงห้านาที ฉันได้ยินเสียงกุกกักที่ประตูห้องประชุม เราทั้งสามคนมองไปตามเสียงนั้นเพราะคาดว่าคณะผู้บริหารของบริษัทคงมาถึงแล้ว มีคนสองคนก้าวเข้ามาในห้อง คนแรกเป็นผู้ชายตัวเล็ก คงจะอายุประมาณห้าสิบถึงห้าสิบห้าปีเพราะผมเริ่มมีสีดอกเลาแล้ว ส่วนคนที่เดินตามมาคาดว่าจะเป็นเลขานุการส่วนตัว เราทุกคนยืนขึ้นและสวัสดีพร้อมกัน
“สวัสดีครับ สวัสดี นั่งลงเถอะครับ ตามสบาย”
ทุกคนต่างแนะนำตัวและแลกนามบัตรกันจนดูวุ่นวาย ในนามบัตรบอกว่าผู้ชายคนนี้ชื่อสินธร นิมมานนท์ เป็นเจ้าของบริษัทแห่งนี้
“เดี๋ยวรอผู้จัดการผมหน่อยนะ พอดีติดคุยโทรศัพท์อยู่ คุณเศรษฐ์คงทราบแล้วใช่ไหมครับว่าผมรู้จักกับคุณอาจองมาก่อน” คุณสินธรหันไปคุยกับพี่อี๊ดถึงบิ๊กบอสของเรา
“ครับ ผมทราบจากคุณอาจองแล้วครับ”
“ผมดีใจนะที่เห็นคนรุ่นใหม่ก้าวขึ้นมาในตำแหน่งที่สำคัญๆ ของบริษัท อย่างบริษัทคุณเนี่ย คุณชลธรกับคุณเมษินีก็ดูท่าจะอายุน้อยมากสำหรับตำแหน่งที่สำคัญของบริษัท หรือคุณว่ายังไง”
ดูท่าทางคุณสินธรจะหาเรื่องคุยฆ่าเวลามากกว่าจะต้องการคำตอบจริงจัง
“ใช่ครับ ถ้าเราต้องการจะทำธุรกิจใหม่ๆ เราก็ต้องอาศัยความคิดของคนรุ่นใหม่ด้วย อย่างสองคนนี้เขาเป็นหัวกะทิเลย”
พี่อี๊ดคุยโตจนเราเขิน แล้วตอนนั้นเอง เลขานุการที่นั่งอยู่ด้านหลังของคุณสินธรก็พูดขึ้นมาเบาๆ
“ท่านคะ คุณณัฐมาแล้วค่ะ”
…
เราทุกคนมองไปที่ประตูพร้อมๆ กัน ชายหนุ่มที่เพิ่งเข้ามาใหม่กล่าวคำขอโทษกับทุกคน ฉันตกใจกับภาพที่เห็น หัวใจเต้นกระหน่ำไม่เป็นจังหวะ เพราะคนที่ยืนอยู่ที่หน้าประตูนั้นเป็นคนเดียวกับที่ฉันเห็นเมื่อเช้านี้! และเป็นคนเดียวกับที่เจอชุดชั้นในสีแดงของฉัน!!
หลังจากพยายามรวบรวมสติกลับคืนมาและทักทายเขากลับไป ฉันสังเกตว่าเขาไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรมากนัก นอกจากอมยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย จึงคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาคงลืมเหตุการณ์วันนั้นไปแล้ว หรือไม่…เขาก็จำฉันไม่ได้แล้ว
การประชุมได้พูดถึงรูปแบบการประชาสัมพันธ์ ระยะเวลาดำเนินงาน งบประมาณ รวมถึงผู้รับผิดชอบหรือผู้ประสานงานระหว่างเอคโค่กับกินรี แล้วเหมือนโชคชะตากลั่นแกล้ง ฉันต้องติดต่อประสานงานกับคุณณัฐ เตชะวินทร์ ผู้อำนวยการโครงการกินรีอย่างสนิทแนบแน่นตลอดช่วงเวลาหกเดือน ฉันอยากจะยกงานนี้ให้ยายน้ำไปเลย หากไม่ติดที่ว่าต้องแสดงผลงานให้เข้าตากรรมการเพื่ออนาคตอันสดใสในภายภาคหน้า
ติดตามตอนต่อไปวันที่ 10 พ.ย. 64 เวลา 12.00 น.
