ทดลองอ่าน ขอชิมสักคำ… ได้ไหมคนดี ชุด ขอได้ไหม บทที่ 2

“งั้นคุณพอลตามสบายนะครับ เดี๋ยวผมขอไปดูงานก่อน”

ปาลยกมุมปากเป็นรอยยิ้มให้อีกฝ่าย ก่อนที่เขาจะรับสายแล้วยกมือถือแนบหู

“แกมาเมืองไทยเรอะ” เสียงของป้องปราณ พี่ชายของเขาลอยมาตามสัญญาณโทรศัพท์

“อืม สองสามวันแล้ว ตอนนี้ก็ยังอยู่เมืองไทยแต่ไม่ได้อยู่กรุงเทพฯ ” คนเป็นน้องชายตอบเสียงเรียบเรื่อย “นี่พี่ไปรู้มาจากไหน”

“พอดีพี่เจอภัทร หมอนั่นเล่าให้ฟังว่าเจอแกที่ห้าง” ป้องปราณเอ่ยถึงหม่อมราชวงศ์ประภาภัทร ญาติผู้เป็นเจ้าของห้างสรรพสินค้า “มาเมืองไทยไม่คิดจะบอกพี่บ้างเลยหรือไง”

“ก็พี่ไปเชียงใหม่พอดี ผมเลยเห็นว่าบอกไปก็เท่านั้น นัดเจอกันไม่ได้อยู่แล้ว”

“นี่แกจะไม่กลับมากรุงเทพฯ แล้วเหรอ”

“อืม ผมไปจัดการธุระเรื่องเอกสารราชการเฉยๆ หลังจากนี้ก็ไม่มีความจำเป็นอะไรต้องกลับไปกรุงเทพฯ แล้ว” ปาลตอบ

“แล้วตอนนี้แกอยู่ที่ไหน”

“อยู่สตูล มาดูร้านอาหารที่ผมเคยเล่าให้ฟังว่าจะทำไง”

“อ้อ” ป้องปราณรับคำแล้วเงียบไป

ในสายสนทนาไร้การแลกเปลี่ยนถ้อยคำ จนผ่านไปครู่หนึ่งผู้เป็นพี่ชายก็ระบายลมหายใจยาวยืด

“จะไม่กลับบ้านหน่อยจริงๆ เหรอปาล”

บนโลกนี้เหลือไม่กี่คนเท่านั้นที่ยังเรียนเขาว่าปาลอันเป็นทั้งชื่อจริงและชื่อเล่นดั้งเดิม ตอนนี้กระทั่งเพื่อนสมัยเรียนที่ยังติดต่อกันส่วนใหญ่ก็ล้วนเรียกเขาว่าพอลซึ่งเป็นชื่อที่เขาดัดแปลงเพื่อให้พวกต่างชาติเรียกสะดวกแล้ว พอถูกเรียกว่าปาลจึงทำให้เขารู้สึกแปลกๆ อยู่บ้าง

“พี่ป้องจำไม่ได้เหรอว่าคราวก่อนที่ผมกลับบ้านไปมันเป็นยังไง” คนเป็นน้องชายแค่นเสียงถาม

“ตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้วไม่ใช่หรือไง เรื่องมันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว”

“พี่แน่ใจเหรอว่ามันเปลี่ยน คราวก่อนผมก็คิดแบบนี้แหละ ถ้าผมประสบความสำเร็จแล้วอะไรๆ น่าจะดีขึ้นจริงไหม แล้วดูสิว่าความจริงมันต่างกับที่ผมคิดขนาดไหน”

การย้อนถามของปาลทำให้ผู้เป็นพี่ชายถอนหายใจยาวอีกรอบ พอได้ยินอย่างนั้นคนถามเลยหัวเราะหึ