ทดลองอ่าน ข้าต้องปกป้องศิษย์พี่ผู้หล่อเหลา เล่ม 1 บทที่ 1 – 2

บทที่ 1 

เมิ่งถังนั่งอยู่หน้ากระจกมานานมากแล้ว

ใบหน้ายังคงเป็นใบหน้าเดิมของเธอ ชื่อสกุลก็ยังคงเป็นชื่อสกุลเดิม แต่สถานะกลับไม่ใช่สถานะเดิมอีกต่อไป

ก่อนหน้านี้เธอยังเป็นเพียงนักศึกษาชั้นปีหนึ่งในมหาวิทยาลัยธรรมดาๆ คนหนึ่ง แต่แล้ววันนี้พอลืมตาขึ้นมา วิญญาณก็ได้ทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างตัวประกอบหญิง ในหนังสือนิยายแฟนตาซีเรื่อง ‘ตำนานดาวเดือน’ ที่เธออ่านเมื่อคืนเล่มนั้น

แม้จะเป็นตัวประกอบหญิงที่ชั่วร้าย จุดจบในตอนท้ายยังถูกตัวเอกฝ่ายชายแทงด้วยกระบี่เล่มหนึ่ง แต่เมิ่งถังกลับรู้สึกว่านี่มันดีมาก เพราะตัวประกอบหญิงคนนี้เป็นศิษย์น้องเพียงคนเดียวของ ‘มู่หวาฮุย’

‘มู่หวาฮุย’ คือพระรองในหนังสือนิยายเรื่อง ‘ตำนานดาวเดือน’ ช่วงแรกนั้นฐานะสูงศักดิ์ ทั้งเป็นศิษย์พี่ใหญ่ของสำนักหมิงหวา และเป็นนายน้อยของเมืองเชียนเฮ่อ พูดถึงพรสวรรค์ยิ่งโดดเด่น เมื่อเริ่มฝึกพลังวัตรสิบวันบรรลุขั้นสร้างฐาน สามปีสร้างตัน เคยตัดท้องฟ้าและสายน้ำได้ในกระบี่เดียว เป็นบุคคลผู้โดดเด่นฝ่ายธรรมะ เป็นผู้ที่สวรรค์โปรดปรานอย่างแท้จริง

เพียงแต่ช่วงแรกเขาโดดเด่นมีหน้ามีตาสักเพียงใด ช่วงหลังเขาก็น่าเวทนาถึงเพียงนั้น นิยายเขียนไปได้ครึ่งเรื่อง จู่ๆ ก็เปิดเผยออกมาว่าความจริงแล้วเขานั้นหาใช่บุตรชายของเจ้าเมืองเชียนเฮ่อ ฐานะที่แท้จริงของเขาก็คือบุตรชายของรัชทายาทคนก่อนแห่งเผ่ามาร อีกทั้งยังถูกบิดาผู้ให้กำเนิดผนึกแกนแสงแห่งความมืดที่เป็นสมบัติล้ำค่าของเผ่ามารไว้ในร่างกายเขา

เนื่องจากสถานะมารของมู่หวาฮุย เพียงเวลาชั่วข้ามคืนอาจารย์ที่แต่ก่อนเคยรักใคร่และศิษย์ร่วมสำนักที่เคารพนับถือเขาต่างหันดาบหันกระบี่เข้าหาเขา และเนื่องจากในร่างกายของมู่หวาฮุยมีสิ่งล้ำค่าของเผ่ามารผนึกอยู่ จอมมารคนปัจจุบันจึงลงนามประกาศจับเขา ทว่าท้องฟ้ากว้างผืนแผ่นดินใหญ่ ในช่วงเวลาอันสั้น ธรรมะและมารทั้งสองฝ่ายถึงกับไม่มีที่ให้เขาได้ยืนอยู่

ในท้ายที่สุดมู่หวาฮุยต้องจำใจเข้าเผ่ามาร ช่วงชิงตำแหน่งจอมมาร เพียงแต่เขาเพิ่งอยู่อย่างสงบสุขได้ไม่ถึงครึ่งปี หกสำนักใหญ่ฝ่ายธรรมะก็ได้ยกกำลังมาล้อมปราบเผ่ามารเป็นการใหญ่

มู่หวาฮุยไม่อาจตัดใจลงมือกับอาจารย์และศิษย์ร่วมสำนักในอดีต แต่ก็จนใจด้วยอาจารย์และศิษย์ร่วมสำนักกลับมุ่งมั่นจะเล่นงานเขาถึงตาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งนางเอกที่เขาคอยปกป้องคุ้มครองโอนอ่อนผ่อนตามมาโดยตลอดก็เป็นไปด้วยเช่นกัน ด่าว่าเขาเป็นตัวประหลาดชั่วร้ายไม่ขาดปาก

เมื่อความคิดความหวังพังทลายลง ในพริบตาสุดท้ายมู่หวาฮุยจึงไม่หลบหลีก ปล่อยให้กระบี่ในมือนางเอกแทงทะลุหัวใจของเขา

จนถึงตอนนี้เมิ่งถังยังจดจำได้อย่างขึ้นใจถึงคำบรรยายในหนังสือที่เขียนถึงตอนมู่หวาฮุยตาย

‘ในใจของเขาเต็มไปด้วยความสงบนิ่ง แม้แต่ตอนสบสายตาที่มองมาด้วยความตื่นตระหนกของอวิ๋นชูเยวี่ย มุมปากก็ยังยกขึ้นเป็นหยักเล็กน้อยเผยรอยยิ้มอบอุ่นมาให้

รอยยิ้มนี้ทำให้อวิ๋นชูเยวี่ยรู้สึกว่าคนที่อยู่ตรงหน้ายังคงเป็นศิษย์พี่ใหญ่ของสำนักหมิงหวาในอดีตผู้นั้น ชุดขาวผมดำท่ามกลางแสงตะวันยามสายัณห์ เหลียวมองไปก็รู้สึกอบอุ่นชุ่มชื่นประดุจต้นไผ่เขียวบนภูเขา

เพียงแต่พริบตาถัดมาไผ่เขียวต้นนี้ก็ล้มลงเสียแล้ว

ขณะล้มลง มุมปากของเขายังคงมีรอยยิ้มเจืออยู่จางๆ มองปุยเมฆขาวท้องฟ้าสีครามเหนือศีรษะปราดหนึ่งพลันหวนนึกถึงปีนั้น ตอนเขาเข้าสู่ขั้นจินตันและออกมาจากการกักตน อากาศก็ดีเช่นเดียวกับวันนี้

เพียงแต่ตอนนั้นเขาจิตใจเร่าร้อนฮึกเหิม ได้รับความเคารพเลื่อมใสจากทุกคน ไหนเลยจะคาดคิดได้ถึงเรื่องต่างๆ ที่จะตามมาหลังจากนั้น

หวนนึกถึงชีวิตของตน มิต่างอันใดกับเรื่องขบขันเรื่องหนึ่ง มาบัดนี้ยุติลงเช่นนี้ก็นับว่าไม่เลว พลันหัวเราะเสียงต่ำออกมาคำหนึ่ง มู่หวาฮุยหลับตาทั้งสองข้างลงช้าๆ

พริบตาถัดมาร่างที่สูงใหญ่ของเขาก็สลายกลายเป็นเถ้าธุลี ยามลมภูเขาพัดมาก็ค่อยๆ ปลิวหายไปในป่าเขาและสายน้ำ ไม่หลงเหลือแม้แต่น้อยนิด

ไม่มีมู่หวาฮุยอยู่ในโลกใบนี้อีกแล้ว และทุกสิ่งในอดีตเกี่ยวกับคนผู้นี้ก็เป็นเช่นเถ้าธุลีที่ปลิวปรายเหล่านี้ หายไปอย่างไร้ร่องรอยทั้งหมด’