ทดลองอ่าน ข้ามเวลามาเป็นแพทย์ทหารหญิง บทที่ 8

บทที่ 8

ชั่วพริบตานี้เอง ปากกระบอกปืนกลับหันเล็งไปยังแผ่นหลังของคนชุดขาวที่กำลังวิ่งไปหาคุณชายหวัง

ปัง!

ข้างใบหูซูเสวี่ยจื้อได้ยินเสียงดังสนั่นจากเข็มแทงชนวนจุดเชื้อไฟให้ดินปืนระเบิดภายในลำกล้องซ้ำอีกครั้ง

เธอยังอยู่ในท่าเดิมตอนถูกท่านสี่ทิ้งเอาไว้ นั่งยองๆ อยู่บนพื้นเรือด้วยความตะลึงพรึงเพริดจนลืมความกลัวไปเลยทีเดียว

ใครจะคิดว่าเป้าหมายของมือปืนคนที่สองไม่ใช่คุณชายหวังที่อยู่ข้างหน้า แต่เป็นผู้ชายคนนี้

หญิงสาวนึกว่าแผ่นหลังของคนชุดขาวต้องโชกเลือดแล้ว ทว่าสถานการณ์กลับพลิกผันอีกครั้งเบื้องหน้าสายตาเธอ

คนที่ตกเป็นเป้ายิงราวกับมีตาหลัง เสี้ยวขณะที่มือปืนเหนี่ยวไก เขาชะงักนิดหนึ่งก่อนจะฟุบลงหมอบกับพื้นเรือแล้วม้วนตัวกลิ้งไปด้านข้างอย่างว่องไว

ลูกกระสุนพลาดเป้าพุ่งทะลุแผ่นไม้กระดานพื้นเรือแผ่นหนึ่งห่างจากเขาไปแค่สิบกว่าเซนติเมตรแตกเป็นรูใหญ่เศษไม้ปลิวกระจาย ชายหนุ่มผงกหัวขึ้น ขณะซูเสวี่ยจื้อยังมองตามไม่ทันก็เห็นมือเขาถือปืนไว้กระบอกหนึ่งยิงสวนกลับไปอย่างฉับไว

ปังๆ

เสียงยิงปืนดังขึ้นสองเสียง

มือปืนคงจะคาดไม่ถึงเหมือนกันว่าตนเองจะยิงนัดนี้พลาด ส่งผลให้โดนยิงสวนเข้าที่แขน แต่มือปืนยังคงแข็งแกร่งปราดเปรียว เผ่นพรวดเดียวเข้าไปหลังเก้าอี้ตัวหนึ่งอาศัยเป็นที่กำบังอย่างรวดเร็วมากและยิงปืนมาทางนี้ไม่หยุด

“หมอบลงเดี๋ยวนี้!”

เขายังผงกหัวจ้องเขม็งไปที่มือปืนฝั่งตรงข้ามอย่างไม่วางตา ระหว่างยิงตอบโต้อีกที จู่ๆ ก็ตะโกนเสียงดังลั่น

ซูเสวี่ยจื้อสะดุ้งสุดตัวดึงสติคืนมา

ถึงแม้เขาไม่ได้มองมาทางนี้ แต่คำบอกนี้น่าจะหมายถึงเธอ

เธอลนลานหมอบลงกับพื้นเอามือกุมหัว กำลังจะหลับตาสวดมนต์ขอให้แคล้วคลาด อย่าโดนลูกหลงเด็ดขาด ทันใดนั้นก็มีคนฉุดเธอลุกขึ้นจากทางข้างหลังแล้วคุ้มกันเธอออกจากดาดฟ้าเรือชั้นบนถอยไปที่หัวบันไดอย่างฉับไว

ซูเสวี่ยจื้อเงยหน้าขึ้นถึงเห็นหน้าคนที่พาเธอหนีจากเขตอันตรายเมื่อครู่ได้ชัดเจน

เป็นชายวัยกลางคนผิวคล้ำรูปร่างกระชับแข็งแรง ดูคุ้นหน้าอยู่สักหน่อย

เธอนิ่งไปนิดหนึ่งก็นึกขึ้นได้

ตอนวันออกเดินทาง เธอเคยเห็นเขาที่ท่าเรือ ตอนนั้นเขาอยู่กับจ้าวมังกรเจิ้ง

ขณะเธอยังไม่รู้แน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ก็เห็นซูจงกับคนงานที่บ้านสองสามคนรุดมาถึงอย่างเร่งรีบ

ซูจงที่เหงื่อออกท่วมหัวแสดงสีหน้าร้อนรน ครั้นเงยหน้าขึ้นเห็นนายหญิงน้อยของตนเองก็ถอนหายใจโล่งอก รีบไต่บันไดขึ้นมาพูดเสียงหอบแฮก “นายน้อย! คุณไม่เป็นไรนะขอรับ ดีเหลือเกิน…” เขาพูดไม่ทันจบก็ฉุกคิดขึ้นได้ “นายน้อยเยี่ยล่ะขอรับ เขาอยู่ไหน จะตกอยู่ในอันตรายหรือเปล่า”

ซูเสวี่ยจื้อเดาว่าตอนนี้ญาติผู้พี่ที่เมาหัวราน้ำยังคงนอนหลับฝันหวานอยู่ ต่อให้ตกใจตื่นเพราะเสียงปืนก็ไม่น่าจะถึงขั้นวิ่งออกมาหาที่ตายตรงดาดฟ้าเรือ เธอจึงบอกเรื่องนี้ให้ลุงจงฟังเพื่อให้เขาได้สบายใจ

ซูจงปาดเหงื่อออกแล้วถึงเพิ่งสังเกตเห็นอีกคนหนึ่งในตอนนี้ พอจำได้ว่าเขาคือหวังหนีชิวก็ถามอย่างแปลกใจ “หัวหน้าสาม? ทำไมคุณก็อยู่ที่นี่ด้วยขอรับ”

ซูเสวี่ยจื้อพูดขึ้น “ลุงจง เมื่อครู่ผมติดอยู่ข้างบน หัวหน้าสามเป็นคนช่วยผมแล้วพาผมออกมาครับ”

ซูจงอุทานคำหนึ่งแล้วกุมมือของหวังหนีชิวแน่นทันที “โอย ขอบคุณเหลือเกินๆ หัวหน้าสามขอรับ ท่านเป็นผู้มีบุญคุณต่อพวกผม!”

หวังหนีชิวพูดยิ้มๆ “ท่านหัวหน้าใหญ่ส่งผมมาทำงานนิดหน่อย บังเอิญลงเรือลำเดียวกัน คิดไม่ถึงว่าจะเจอะเจอเรื่องแบบนี้ก็เลยพานายน้อยสกุลซูออกมาด้วยกัน เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น”

ขณะซูจงจับมือเขาอย่างซาบซึ้งใจล้นเหลือ ใจหญิงสาวกลับยังพะวักพะวนถึงเหตุการณ์ข้างบน พอหูไม่ได้ยินเสียงปืนแล้ว เธอจึงวิ่งลิ่วๆ ย้อนกลับไปหลังประตูทางออกไปดาดฟ้าเรือบานนั้น เยี่ยมหน้าครึ่งหนึ่งออกไปดูข้างนอก

มือปืนล้มกองอยู่หลังเก้าอี้ที่ซ่อนตัวนอนนิ่งไม่ไหวติง

ส่วนท่านสี่คนนั้นกำลังลุกขึ้นนั่งบนพื้นเรือช้าๆ และยังถือปืนอยู่ในมือ