ทดลองอ่าน ข้ามเวลามาเป็นแพทย์ทหารหญิง บทที่ 8

ชั่วอึดใจก่อนหน้าดาดฟ้าเรือชั้นล่างยังเนืองแน่นไปด้วยผู้คน แต่ขณะนี้กลับว่างโหรงเหรง เหลือเพียงศพมือปืนที่ตกลงไปศพนั้น

ตรงทางเข้าสู่ท้องเรือซึ่งเป็นห้องเก็บสินค้าท้ายเรือ ผู้ชายคนหนึ่งวิ่งออกมา เขาถูกยิงที่ขาข้างหนึ่งจนเลือดไหล วิ่งกะโผลกกะเผลกไปข้างหน้าอย่างสุดชีวิตได้ไม่กี่ก้าวก็ทรงตัวไม่อยู่ ล้มคว่ำลงบนพื้นเรือ

เป้าจื่อพาคนไล่ตามออกมาจับตัวไว้ พอแหงนหน้าขึ้นเห็นท่านสี่ชะโงกตัวออกมาจากชั้นบนก็ตะโกนบอก “ท่านสี่ครับ เจอตัวเจ้านี่ในห้องเก็บสินค้าข้างล่างพกปืนไว้บนตัว พอเห็นพวกผมก็ยิงปืนแล้ววิ่งหนี น่าจะเป็นพวกเดียวกัน”

“พวกระยำเอ๊ย!”

หวังถิงจือที่เพิ่งเข้าไปในห้องสบถด่าคำหนึ่งก่อนหมุนตัววิ่งออกมาอีก เขาไม่ลงทางบันได แต่จับราวรั้วพลิกตัวข้ามลงไปยังชั้นกลาง แล้วค่อยกระโดดจากชั้นกลางลงไปข้างล่างอีกที จากนั้นผลักผู้คุ้มกันออก เดินเข้าไปเหยียบแผลโดนยิงที่ขาของคนคนนั้น

“พูด! ใครส่งพวกแกมาฆ่าพี่สี่ของฉัน” เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ทีแรกอีกฝ่ายหลับตาอยู่ไม่ส่งเสียงสักแอะ พอโดนหวังถิงจือเอาหัวรองเท้าหนังทรงแหลมเตะแผลหลายทีก็ร้องโอดโอยด้วยความเจ็บ แต่ยังหลับตาปิดปากไว้ไม่พูดจา

หวังถิงจือโกรธจัด คว้าปืนจากมือผู้คุ้มกันมายิงหัวเข่าขาอีกข้างหนึ่งของเขาจนกระดูกแตก

“ไม่พูดใช่ไหม ฉันมีวิธีจัดการแกอยู่แล้ว” เขาแค่นเสียงพูด

“คงรู้ว่าตรงนี้คืออะไรนะ ตอนนั้นอี้อ๋อง* หรือเจ้ากบฏผมยาวสือต๋าไคก็ขาด้วนเพราะหัวเข่าถูกตัดทิ้ง เขาเป็นชายชาติทหารคนหนึ่ง โดนแล่เนื้อเถือหนังก็ไม่สะดุ้งสะเทือน น่าเสียดายที่ฉันเกิดช้าไปหลายสิบปีเลยไม่ได้เห็น แต่ไม่เป็นไร มีแกอยู่ไม่ใช่เหรอ ฉันอยากดูว่าแกจะทนโดนเฉือนเนื้อได้กี่ที จะใจเด็ดเท่าสือต๋าไคในอดีตหรือเปล่า” ว่าแล้วก็โยนปืนทิ้งบอกให้ผู้คุ้มกันส่งมีดมาให้

คนคนนั้นลืมตาขึ้นเห็นเขาถือมีดจรดหนังหัวกลางกระหม่อมของตนเองก็ทำหน้าตื่นกลัว พูดเสียงดังลั่น

“ผมพูดแล้วๆ พวกผมมีกันทั้งหมดสี่คน แยกย้ายกันลงเรือมาระหว่างทาง มีคนจะให้เงินตั้งตัว สั่งให้ลอบฆ่าท่านสี่ให้ได้ แผนการคือยิงปืนใส่คุณชายหวังก่อน รอล่อท่านสี่ออกมาแล้วผมกับเจ้ารองค่อยลงมือพร้อมกัน เมื่อครู่ผมเกิดกลัวขึ้นมา นึกเสียใจทีหลังก็เลยไม่ออกมา เจ้ารองน่าจะตายอยู่ข้างบน…”

“ไอ้พวกสารเลว สมน้ำหน้า ตายซะได้ก็ดี ใครจ้างพวกแกมา” หวังถิงจือเตะเขาสุดแรงอีกที

คนคนนั้นไม่กล้าร้องด้วยความเจ็บแล้ว

“ตายไปสองคน รวมผมเป็นสาม อีกคนที่เหลือคือคนจ้างพวกผม เขาหาบกระจาดขายบวบ ตอนนี้น่าจะซ่อนตัวอยู่ในห้องเตียงรวมชั้นล่าง พวกคุณจับเขาได้ก็รู้ตัวคนสั่งการแล้ว”

เป้าจื่อหันหลังพาคนตรงไปยังห้องเตียงรวมชั้นล่างทันที กลับได้ยินเสียงปืนจากห้องข้างในหลายนัดและเสียงผู้โดยสารร้องเอะอะตกใจ มีคนกรูออกมาจากประตูทางเข้าชั้นในเรือหนีกระเจิงกันไปคนละทิศละทาง มีคนหนึ่งในนั้นวิ่งสุดฝีเท้าไปทางกราบเรือตรงดาดฟ้าเรือ ดูท่าทางเหมือนคิดจะกระโดดลงน้ำ

“จับเขาไว้!” เป้าจื่อตะโกนดังลั่นแล้วไล่ตามไปโดยไม่รอช้า

ทว่าทางเดินไปดาดฟ้าเรือนั้นคับแคบเบียดเสียดไปด้วยผู้โดยสารที่ตกใจกลัวเสียงปืนเมื่อครู่นี้ เป้าจื่อจึงยิงปืนขึ้นฟ้านัดหนึ่งแล้วตวาดให้หลีกทาง แต่ยังคงต้องชะลอตัวลงเพราะโดนกีดขวาง เขาไม่กล้าผลีผลามยิงปืนไปข้างหน้าเพราะกลัวพลาดไปโดนคนอื่น ได้แต่มองดูคนคนนั้นวิ่งไปถึงข้างกราบเรือแล้วปีนขึ้นไปตั้งท่าจะกระโดดน้ำต่อหน้าต่อตา…

หวังถิงจือทั้งผลักทั้งเบียดฝ่าฝูงชนที่แตกตื่นชุลมุนคละเคล้าเสียงกรีดร้องปนเสียงด่าทอ เหยียบไปบนแขนกับขาของใครบ้างก็ไม่รู้ที่ล้มลงบนพื้น พุ่งตัวกระโจนไปข้างหน้าสุดกำลังพร้อมกับเอื้อมมือคว้าขาข้างหนึ่งของคนคนนั้นไว้ได้ในที่สุด

ร่างของคนทั้งคู่ไถลไปชนราวรั้วพร้อมกันตามแรงเฉื่อย

“ไอ้บัดซบ! ดูซิว่าจะหนีไปไหนได้…”

เขาเปล่งเสียงหัวเราะดังลั่น แต่เสียงหัวเราะยังไม่ทันขาดหายไปเรื่องคาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น