หนึ่งเค่อให้หลัง หัวขบวนรับเจ้าสาวซึ่งเคลื่อนถึงถนนด้านหน้า จู่ๆ พลันมีเด็กกลุ่มหนึ่งพุ่งออกมาขวางอยู่หน้าม้าใหญ่ของเจ้าบ่าวอย่างไร้ความกลัวเกรง ที่อยากได้เงินก็ขอเงิน ที่ต้องการขนมก็ขอขนม ล้อมเจ้าบ่าวพลางกระโดดโลดเต้นขับร้องเพลง “ลมเอื่อยพัดพาต้องปทุม ด้ายเฒ่าจันทรา พาจับคู่ ชื่นมื่นสุขสมเยือนใต้หล้า มงคลเยือนมาหน้าประตู…”
…อีกแล้ว!
ดวงตาเย็นชาของเซี่ยจิ่นจ้องเด็กกลุ่มนี้เขม็ง ร่างหยัดตรงรั้งบังเหียน รอจนเด็กๆ ขับร้องเพลงจบถึงค่อยกล่าว “ตกรางวัล”
ลูกพี่ลูกน้องชายคนหนึ่งข้างกายเขาที่มากับขบวนรับเจ้าสาวด้วยคว้าเงินอีแปะ ออกมากำหนึ่ง โยนให้พลางขยับไปกล่าวข้างหูเซี่ยจิ่น “วันนี้รอบที่ห้าแล้ว เป็นใครไม่มีตามาขวางทางพวกเรา”
เซี่ยจิ่นเหลือบมองจวนแม่ทัพใหญ่ฝู่กั๋วที่อยู่ไม่ไกลแล้วกล่าวอย่างจนใจ “อย่างไรก็สายมาหนึ่งชั่วยามแล้ว เช่นนั้นก็ไปช้าๆ เสียเลย ไม่แน่พอถึงจวนสกุลเสิ่นแล้วอาจยังมีอะไรอีก”
ดังคาด ขบวนรับเจ้าสาวถึงหน้าประตูใหญ่ที่ปิดสนิทของจวนแม่ทัพแล้วยังถูกขวางอีกเกือบหนึ่งชั่วยาม ต่อกลอนไปแล้วยี่สิบสามสิบบท ตอบคำถามประหลาดขอบเขตกว้างไปมากมาย สุดท้ายภายใต้เงื่อนไขของนายท่านผู้เฒ่าเสิ่น ยังเป็นเซี่ยจิ่นท่อง ‘ตำราศาสตร์ทหาร’ ที่นายท่านผู้เฒ่าเสิ่นเขียนเมื่อนานมาแล้วออกมาสามรอบโดยไม่ผิดสักตัวถึงได้ถูกปล่อยตัวเข้ามาในประตูใหญ่
รอจนเซี่ยจิ่นเข้ามาในโถงหน้าได้อย่างยากลำบาก หลังจากยกน้ำชาคารวะฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่น เสิ่นชื่อสองสามีภรรยาแล้ว พี่เลี้ยงเจ้าสาวก็ยิ้มกว้างออกมา กล่าวว่าเจ้าสาวไม่ค่อยพอใจกลอนเร่งเร้า* ของเจ้าบ่าวสักเท่าไร ขอให้แต่งใหม่สองสามบท
บนใบหน้าเซี่ยจิ่นที่ปราศจากซึ่งสีหน้าหมดความอดทนใดๆ เขียนใหม่บทแล้วบทเล่าอย่างให้ความร่วมมือ
“ผืนภาพวาดครึ่งม้วนเมาสีสารท คันฉ่องทรงดอกกระจับสะท้อนยิ้มพุดตาน ม่านงามผวยแดงคะนึงหา น้ำค้างบัวหลิวลู่ยวนยางฝัน”
เขาเอ่ยท่องลวกๆ ไปพลางสังเกตผู้อาวุโสสกุลเสิ่นไปด้วย
นายท่านผู้เฒ่าเสิ่นใบหน้าสุขุม เสิ่นชื่อสีหน้าสงสัย บางครั้งยังส่งสายตาเห็นใจมาให้เขาด้วย
เซี่ยจิ่นดื่มชาอึกหนึ่งแล้วเอ่ยต่อ “ถอดชุดศึกสวมใส่กระโปรงงาม อยู่ในห้องแต้มชาดงามพริ้งเพรา…”
ครั้นเห็นว่ากลอนเร่งเร้ามากแต่งยิ่งฟังกลับยิ่งไม่เข้าที ในที่สุดก็มีเสียงกรุ๊งกริ๊งของหยกประดับดังมาระลอกหนึ่ง เจ้าสาวซึ่งคลุมศีรษะถูกคนพยุงออกมาแล้ว เซี่ยจิ่นมองใต้กระโปรงเจ้าสาวคราหนึ่ง ริมฝีปากเม้มเล็กน้อยโดยไม่มีใครสังเกต
คู่แต่งงานทำพิธีคารวะผู้อาวุโสแล้ว เจ้าบ่าวก็จูงมือเจ้าสาวนำนางขึ้นเกี้ยวบุปผา
“วันนี้เป็นวันสำคัญ ออกไปทำธุระก็ควรเร่งสักหน่อย หากไม่กลับมาอีกข้าก็ยื้อไม่อยู่แล้ว” ใบหน้าภูเขาน้ำแข็งที่ไม่เปลี่ยนตลอดปีของเซี่ยจิ่นเผยรอยยิ้มดุจลมวสันต์ในที่สุด แต่น้ำเสียงที่เอ่ยกับคนข้างกายกลับเย็นยะเยียบ เจือแววหงุดหงิดไม่พอใจอยู่บ้าง
เจ้าสาวที่มีผ้าคลุมหน้าอยู่หัวเราะเบาๆ เสียงหนึ่ง
“แม่ทัพเซี่ยพูดอะไร” อาจเพราะยังไม่ทันได้ดื่มน้ำ เสียงของนางจึงแหบแห้งไปบ้าง “ทั้งชีวิตก็แต่งงานแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว จึงอยากได้กลอนเร่งเร้าจากท่านแม่ทัพอีกหน่อยก็เท่านั้น” นางถามคล้ายหยอกเย้า “ทำไม ไม่ได้หรือ”
“…ได้แน่นอน” เซี่ยจิ่นเลิกม่านเกี้ยวขึ้น พยุงเจ้าสาวเข้าไปนั่งแล้วเอ่ยเตือนนางอย่างหวังดียิ่ง “เจ้าลืมเปลี่ยนรองเท้า”
เจ้าสาวตัวแข็งทื่อไปทันใด เท้าหดกลับเข้าไปในกระโปรงแดง
ยามนี้เซี่ยจิ่นถึงรู้สึกเหมือนได้เอาคืนแล้ว หัวเราะเสียงเบาพลางปล่อยม่านลง เขากระโดดขึ้นม้าขาวด้านหน้าแล้วเรียกฉีหมิงเยวี่ยองครักษ์คนสนิทของตนเข้ามา ก่อนกระซิบเสียงเบาสองสามประโยคบนหลังม้า
คนแบกเกี้ยวค่อยๆ ยกเกี้ยวบุปผาขึ้น เสียงฆ้อง กลอง และประทัดดังก้องระลอกหนึ่ง เจ้าบ่าวนำขบวนยิ่งใหญ่มุ่งหน้าไปอย่างมั่นคงภายใต้เสียงหัวเราะยินดี ไม่ทันไรก็จากไปไกลแล้ว
ขากลับราบรื่นมาก แต่เวลาขบวนรับเจ้าสาวมาถึงประตูใหญ่จวนสกุลเซี่ยที่แขวนโคมงดงาม สุริยันก็จมลงแล้ว ประกายอัสดงที่ขอบฟ้าย้อมสีแดงไปครึ่งเมือง คนจวนสกุลเซี่ยที่ออกมาคอยดูด้านหน้าจวนต่างถอนหายใจโล่งอก รีบวิ่งเข้าไปภายในเรือน “มาแล้วๆ”
เซี่ยจิ่นพลิกตัวลงจากม้าแล้วเดินไปด้านหน้าเกี้ยวบุปผา เรือนกายสูงโปร่งบดบังสายตาของผู้คน เขาเกี่ยวม่านออกน้อยๆ แล้วยื่นรองเท้าปักสีแดงเข้าไปผ่านรอยแยกม่าน
“เพิ่งให้หมิงเยวี่ยซื้อมา อาจไม่พอดี อย่างไรก็ใส่ไปก่อนเถอะ”
ในเกี้ยวบุปผามีเสียงกุกกักเบาๆ ดังมา เซี่ยจิ่นรออยู่ครู่หนึ่งถึงค่อยเลิกม่านขึ้น ยื่นมือเข้าไปประคองเจ้าสาวออกมา จากนั้นย่อตัวลง รอจนนางขึ้นหลังตนแล้วถึงค่อยแบกเจ้าสาวก้าวเข้าประตูใหญ่จวนสกุลเซี่ยอย่างรวดเร็ว
